Εκ προμελέτης…

                                                   

Ένας μόλις χρόνος πέρασε από τις εκλογές του Οκτωβρίου του 2009 κι όμως, ζούμε σ' έναν «άλλον κόσμο». Οι κοινωνικοί θεσμοί, τα εισοδήματα, η εργασία, η παραγωγική δομή της χώρας έχουν υποστεί καίρια και μη ανατάξιμα πλήγματα. Μια κοινωνία και μια οικονομία που τελούσαν πράγματι σε μια παρατεταμένη κρίση, βρίσκονται σήμερα υπό ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΚΑΤΟΧΗ. Η όποια ελπίδα, η όποια προσδοκία για έξοδο από την κρίση ακυρώνεται καθημερινά από τις επιπτώσεις ενός αυτοκαταστροφικού μηχανισμού, που οδηγεί «συντεταγμένα» τη χώρα σε βαθιά ύφεση και σε κοινωνική αποδιάρθρωση. Είναι τόσο μεγάλη, τόσο προκλητική η αναντιστοιχία μεταξύ του εικονικού / προεκλογικού «κόσμου» που περιέγραφε ο Γ. Παπανδρέου και της σημερινής οδυνηρής πραγματικότητας, ώστε τα διάφορα βίντεο που προβάλλονται τις ημέρες αυτές για να αποδείξουν την «εξαπάτηση» του ελληνικού λαού να χάνουν την πολιτική σημασία τους και τον αντιπολιτευτικό τους στόχο. Το καίριο, το ιστορικό ερώτημα που ανακύπτει σήμερα δεν είναι η αναξιοπιστία ή η ανευθυνότητα του σημερινού πρωθυπουργού και του κυβερνώντος κόμματος. Αλλά το εάν το ΠΑΣΟΚ ΓΝΩΡΙΖΕ την πραγματική κατάσταση και στη συνέχεια αν ΜΠΟΡΟΥΣΕ, αν διέθετε τα πολιτικοϊδεολογικά «εφόδια» να αντιμετωπίσει την οξύτατη, πράγματι, κρίση. Τώρα που βρισκόμαστε στο επίκεντρο της κρίσης, τα «στόματα ανοίγουν» και οι μαρτυρίες πληθύνονται. Πέραν της γνωστής «υπόθεσης Προβόπουλου» κατατέθηκε και η γραπτή κατάθεση του πρώην υπουργού Οικονομικών της Γερμανίας Πέερ Στάινμπρουκ, ο οποίος σε προσφάτως εκδοθέν βιβλίο του αναφέρει ότι ο Γ. Παπανδρέου εγνώριζε λεπτομερώς την κατάσταση της ελληνικής οικονομίας, αλλά και τις ευρωπαϊκές «όψεις» της παγκόσμιας κρίσης ώστε ετρόμαζε ο ίδιος από το ενδεχόμενο να κερδίσει τις επόμενες εκλογές… Συνεπώς η μετέπειτα πορεία της χώρας ήταν προδιαγεγραμμένη. Το ΕΓΚΛΗΜΑ ΕΧΕΙ ΣΥΝΤΕΛΕΣΘΕΙ ΕΚ ΠΡΟΜΕΛΕΤΗΣ. Σ' αυτήν την απόφαση συνετέλεσε η εκτίμηση του Γ. Παπανδρέου ότι το ΠΑΣΟΚ δεν θα μπορούσε να χειρισθεί τις πολυσύνθετες όψεις της κρίσης, να συγκρουσθεί με συμφέροντα, να διαπραγματευθεί ισότιμα με τους εταίρους μας. Το ΠΑΣΟΚ ούτε μπορούσε ούτε ήθελε να αντιμετωπίσει την κρίση. Γι' αυτό μας παρέδωσε ως ένα είδος «εθνικής εργολαβίας» στο ΔΝΤ και στην Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα. Από τον Οκτώβριο του 2009 μέχρι την άνοιξη του 2010 ο Γ. Παπανδρέου και το επιτελείο του έδωσαν πραγματική «μάχη» για να δεχθεί ο ελληνικός λαός την πατρωνία του ΔΝΤ. Ο διεθνής ευτελισμός της χώρας, οι διακηρύξεις περί επερχόμενης χρεοκοπίας, η «αβελτηρία» που επέδειξε στην περίπτωση του δανεισμού ακόμα και 40 δισ. ευρώ τον Ιανουάριο του 2010 με χαμηλό επιτόκιο, δεν αποτελούν λάθη ή παραλείψεις αλλά κομμάτια του παζλ που ολοκλήρωνε σταδιακά την εικόνα της αδήριτης ανάγκης να περάσει η χώρα υπό την «κατοχή» του ΔΝΤ. Εάν όντως τα γεγονότα εξελίχθηκαν με τον τρόπο αυτό, ήταν σωστή η εκτίμηση του Γ. Παπανδρέου και της ομάδας των «εμπίστων» του ότι το ΠΑΣΟΚ δεν διέθετε τις δυνάμεις (πολιτικές, πνευματικές, οργανωτικές, προγραμματικές) για να αντιμετωπίσει την κρίση. Το ΠΑΣΟΚ του 2009 ελάχιστα διέφερε από το ΠΑΣΟΚ του 2004 που «παρέλαβε» ο σημερινός πρωθυπουργός από τον Κ. Σημίτη. Στην απαξίωση, στη διαφθορά και στη διαπλοκή που χαρακτήρισαν τη δεύτερη, κυρίως, τετραετία του «εκσυγχρονισμού», ο Γ. Παπανδρέου προσέθεσε την αποϊδεολογικοποίηση, την αποδυνάμωση του κόμματος, ευρισκόμενος σε μια διαρκή αναζήτηση «καινοτομιών» σε πρόσωπα και πολιτικές. Το 2007, μετά την ήττα στις εκλογές, θεωρήθηκε ο ίδιος «καμένο χαρτί» από μια ισχυρή μερίδα του κατεστημένου. Εάν μάλιστα δεν υπήρχαν τα σοβαρά λάθη του Ευάγγ. Βενιζέλου, αλλά και η ανοιχτή πολεμική διαπλεκόμενων ΜΜΕ προς τον ίδιο τον Γ. Παπανδρέου που προκάλεσαν ισχυρές αντισυσπειρώσεις, τότε οι εξελίξεις θα ήταν πολύ διαφορετικές… Από το 2008 και μετά το κατεστημένο και τα συμφέροντα της διαπλοκής υιοθέτησαν ως μοναδική «εναλλακτική» λύση τον Γ. Παπανδρέου και το ΠΑΣΟΚ. Η ολόπλευρη υποστήριξη της οποίας έτυχε ο ίδιος το 2004 επαναλήφθηκε -σε εκθετικό μάλιστα βαθμό- το 2009 και συνεχίζεται σε αμείωτη ένταση μέχρι σήμερα, εκφραζόμενη σε προκλητικό βαθμό από το σύνολο σχεδόν των ΜΜΕ. Τα όσα μας συμβαίνουν σήμερα δεν είναι ούτε «προϊόντα» μιας αρνητικής ιστορικής συγκυρίας ούτε αποτελέσματα κακών εκτιμήσεων και ατυχών χειρισμών της σημερινής κυβέρνησης. Ασφαλώς κανένας δεν μπορεί να αγνοήσει την ιστορική ισχύ, την κυριαρχία που έχει αποκτήσει το χρηματοπιστωτικό σύστημα, με αποτέλεσμα να επηρεάζει ή και να χειραγωγεί κράτη και κυβερνήσεις. Όταν όμως μικρές χώρες όπως η Ουγγαρία, η Ισλανδία, δίνουν, με τις ελάχιστες δυνάμεις τους, τις δικές τους μάχες για να διατηρήσουν την κοινωνική συνοχή και την αξιοπρέπειά τους, δεν μπορεί κανένας να δώσει «συγχωροχάρτι» σε μια κυβέρνηση που δεν αντιστάθηκε, που δεν διαπραγματεύθηκε, αλλά παρέδωσε ανυπεράσπιστο τον ελληνικό λαό στην πιο επώδυνη ίσως δοκιμασία που γνώρισε μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο. Ο ελληνικός λαός με τη μεγαλοθυμία του γνωρίζει να συγχωρεί τα λάθη, να είναι επιεικής προς «υπολειπόμενους» σε ικανότητα και διορατικότητα. Όμως ποτέ δεν θα συγχωρέσει ότι παραδόθηκε ΕΚ ΠΡΟΘΕΣΕΩΣ σε μια υπερεξουσία χωρίς τη θέλησή του και χωρίς να μπορεί να διαφεντέψει το μέλλον της πατρίδας του, το μέλλον των παιδιών του.