Ο ανακριτής αγγίζει Παπανδρέου: Τι ξέρεις για το σχέδιο Πυθία;

Υπάρχουν και λειτουργοί της δικαιοσύνης που σέβονται τον όρκο τους και δεν κάνουν πίσω. Τέτοιος είναι ο ανακριτής Δ. Φούκας που έχει ξετινάξει την δολοφονική συμμορία που κονιορτοποίησε την εθνική πολιτική της Ελλάδας και την έριξε στα γρανάζια της οικονομικής υποδούλωσης.

Σε αντίθεση με τις υποθέσεις Siemens, Λίστας Λαγκάρντ και υποβρυχίων για τις οποίες γίνεται προσπάθεια να κλείσουν χωρίςπολιτικές ευθύνες, ο ανακριτής Φούκας φέρεται αποφασισμένος να φτάσει μέχρι τις κεφαλές της Λερναίας Ύδρας που λήστεψαν και υποδούλωσαν τον Ελληνικό λαό.

Τις επόμενες ημέρες μάλιστα, το πρόσωπο που θα κληθεί, θα προκαλέσει θύελλα. Και πέραν του Ατλαντικού.

Κ. Κιλτίδης: "Ο Καραμανλής ή θα ιδρύσει νέο κόμμα σωτηρίας ή θα επανέλθει σε κυβέρνηση σωτηρίας"

"Ο Σαμαράς είναι τραγικός πολιτικός. Είχε ακραίες πολιτικές πράξεις και κατάφερε να απαξιώσει τελείως από τα θεμέλια το ιδεολογικό περιεχόμενο της παράταξης"

«Είναι επιτακτική μία ανάγκη ενός συνεδρίου επανίδρυσης, ακόμα και για νέο όνομα της κεντροδεξιάς παράταξης. Αν δεν γίνει αυτό νομοτελειακά θα εμφανιστεί ένα νέο κόμμα που θα ικανοποιήσει τις απαιτήσεις της κοινωνίας», αναφέρει στα parapolitika.gr., ο πρώην υπουργός του κόμματος Κώστας Κιλτίδης, ο οποίος τάσσεται υπέρ του Καραμανλή.

Όσο για τον Αντώνη Σαμαρά, έχει πολύ κακή άποψη:

«Ο Σαμαράς είναι τραγικός πολιτικός. Η όλη του διαδρομή είχε ακραίες πολιτικές πράξεις και κατάφερε να απαξιώσει τελείως από τα θεμέλια το ιδεολογικό περιεχόμενο της παράταξης. Είναι εντυπωσιακή, ωστόσο, η απραξία των υποτιθέμενων στελεχών του κόμματος που δείχνουν πόσο ιδιοτελείς είναι, με νοοτροπία δημοσίου υπαλλήλου της πολιτικής».

Όσον αφορά στον Καραμανλή, ο κύριος Κιλτίδης επισημαίνει ότι «ματαιοπονούν αυτοί που τον βλέπουν στη ΝΔ ξανά. Ο Καραμανλής ή θα ιδρύσει νέο κόμμα σωτηρίας ή θα επανέλθει σε κυβέρνηση σωτηρίας».

´Ετσι απλά.

Η φωνή του Ρήγα Βελεστινλή για την παιδεία του Γένους.

Του Δημ. Κ. Κουτσουλέλου.

Επίτιμος Επόπτης Δημοτικής Εκπαιδεύσεως.

Όποιος ελεύθερα συλλογάται,

συλλογάται καλά.

Μια φωτεινή και ρωμαλέα μορφή της Ελληνικής Ιστορίας είναι ο Ρήγας Βελεστινλής, γιος φλογερού πατριώτη και γνήσιας Ελληνίδας, αναδείχθηκε αντάξιος γόνος των Παλαιών Φερών, πατρίδας του Ιάσονα. Στην όμορφη Θεσσαλική πόλη διδάχτηκε τα πρώτα γράμματα. Εδώ, περιδιαβάζοντας, κάτω απ’τους παχείς ίσκιους χιλιόχρονων δέντρων, θαυμάζοντας το φυσικό περιβάλλον και στενάζοντας για τη βαρύτατη σκλαβιά του Γένους, το φιλότιμο Ελληνόπουλο-ο Αντώνιος Κυριαζής- τραγούδησε τα κλέφτικα τραγούδια, οραματίστηκε ελεύθερη την Πατρίδα και αντίκρυσε τις χιονισμένες κορφές του Πηλίου και του Ολύμπου. Στη Ζαγορά και στ΄Αμπελάκια, κοντά σε φωτισμένους Δασκάλους, προικισμένους με ενθουσιαστική έφεση για τα γράμματα και ακαταπόνητη επιμέλεια, με γόνιμη φαντασία και εξαιρετική ευφυία, έθρεψε, με πλουσιότατη πνευματική και εθνική παράδοση, τη διψασμένη για μάθηση αγνή ψυχή του. Δάσκαλος, ύστερα, για ένα χρόνο, στον Κισσό, ένα χωριό του Ανατολικού Πηλίου, ανέπτυξε πλουσιότατη δράση και άφησε ζωντανό απ’εκεί το πέρασμά του.

Νέος ακόμη, εγκαταλείπει τη γενέθλια γη, με μεγάλο απόθεμα οδυνηρών εμπειριών απ’ τις Τουρκικές αντεκδικήσεις για τα Ορλωφικά και με άσβεστο μίσος κατά των τυράννων. Στην Κωνσταντινούπολη, στη Βλαχία και στη Βιέννη, παντού όπου βρίσκεται, γράφει, τυπώνει βιβλία, κηρύττει, τραγουδά, οργανώνει, κινείται, εμψυχώνει τους ομογενείς, αλληλογραφεί με τους δραστήριους Έλληνες, που ζουν στα πέρατα της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Η ανάσταση του Γένους, χρυσό και ατελεύτητο όνειρο των αιώνων της σκλαβιάς, έγινε επίμονη σκέψη του και ακοίμητη φροντίδα. Έτσι, η μορφή του προφήτη της αναστάσεως του Ελληνισμού, του πρωτόκλητου της της θυσίας και του πρωτομάστορα της ελευθερίας, έγινε το σύμβολο, που αναζητούσε η πίστη των υποδούλων. Υπήρξε η φλογερή δασκαλική ψυχή, την οποία περιβάλλουν ο φωτοστέφανος του μαρτυρίου και η αχλύδα του θρύλου.

Ο Ρήγας δεν υπήρξε μόνο ο φλογερός βάρδος της ελευθερίας και ο πρωτομάρτυρας της Ελληνικής Επαναστάσεως. Υπήρξε, πολύ περισσότερο, ο τολμηρός ενσαρκωτής του Νεοελληνικού Κράτους, με το Σύνταγμά του, μέσα στο Βαλκανικό και γενικότερα, τον Ευρωπαϊκό χώρο, πιστεύοντας στην τεράστια δύναμη της Ελληνικής Παιδείας, με ορθούς προσανατολισμούς και φωτεινούς ορίζοντες.

Σ’ εποχή που η καθολική εκπαίδευση δεν είχε καθιερωθεί ακόμη στην Ευρώπη, με το άρθρο 22, ορίζει: << Όλοι, χωρίς εξαίρεσιν, έχουν χρέος να ηξεύρουν γράμματα. Η Πατρίς έχει να καταστήση Σχολεία εις όλα τα χωρία, δια τα αρσενικά και θηλυκά παιδιά. Εκ των γραμμάτων γεννάται η προκοπή, με την οποίαν λάμπουν τα ελεύθερα Έθνη . Να εξηγούνται οι παλαιοί ιστορικοί συγγραφείς. Εις δε τας μεγάλας πόλεις να διδάσκεται η γαλλική και η ιταλική γλώσσα. Είς όλα τα Σχολεία η ελληνική να είναι απαραίτητος

Ακολουθεί τις απόψεις του Πατροκοσμά που πίστευε ότι "όλα τα παιδιά να μαθαίνουν γράμματα, που λαμπρύνουν τον νούν του μαθητού . Είχε συνθέσει ιδιαίτερο ποίημα, με τίτλο: Ύμνος προς την παιδείαν και πρόσκλησις των Μουσών εις την Ελλάδα. Είναι χαρακτηριστικό το απόσπασμα:

Η σοφία ας αστράψη

και το Γένος μας αςλάμψη

πάλιν το Ελληνικόν.

Και αι Μούσαι ας αρχίσουν

τα γλυκά να κελαδήσουν

ήχον τον μελωδικόν…

Τα αιτήματα αυτά εξακολουθούν να έχουν επικαιρότητα.

Τα κλασσικά γράμματα και η ελληνική γλώσσα, όπως αποκρυσταλλώνονται στο έργο των κορυφαίων του ελληνικού πολιτισμού, οφείλουν ν'αποτελούν το βάθρο της παιδείας μας, που αντλεί χυμούς απ'την ελληνική αρχαιότητα και τη βυζαντινή πνευματικότητα. Σήμερα, η περιρρέουσα την Κοινωνία μας ατμόσφαιρα είναι υλιστική και ευδαιμονιστική. Οι ηθικές δυνάμεις του τόπου μας είναι λίγες και οι αξίες της ζωής, διαρκώς, υποχωρούν, ώστε όλα να επιτρέπονται και όλα να γίνονται, χωρίς φραγμούς και τιμωρίες. Η ασεβής λύσσα των καταλυτικών καιρών μας καταστρέφει τα ιδανικά και το παρελθόν μας.

Τη γενική νοσηρή αυτή κατάσταση ακολουθεί, δυστυχώς, ως ευπαθής κοινωνική λειτουργία και η Παιδεία. Το πνεύμα του καλού αντιπαλαίει κατά του κακού και ολεθρίου πνεύματος, μέσα στην τραγική αντιφατικότητα της εποχής μας. Οι ελλοχεύουσες δυνάμεις της αρνήσεως ορθώνονται μπροστά μας απειλητικές και υπονομεύουν την ανθρώπινη προσωπικότητα. Η Ελληνική Παιδεία έπαψε να είναι γνήσια ανθρωπιστική και ανθρωποπλαστική λειτουργία. Χρειάζεται πίστη και ενατένιση προς το μέλλον. Η μοίρα του Ελληνικού Σχολείου είναι η μοίρα του Έθνους. Η Πατρίδα μας έζησε και θα ζήσει με μια Παιδεία Ελληνοχριστιανική, με την πίστη των ιδανικών της και τις υψηλές ανατάσεις της, που εκράτησε αλώβητη την Ορθοδοξία και αμόλυντο τον Ελληνισμό. Η φωνή του Ρήγα είναι πάντοτε ζωντανή και επίκαιρη.

Η Ιστορία εδικαίωσε απόλυτα τους αγώνες και τη θυσία του Ρήγα. Ο σπόρος του έπεσε σε αγαθή γη. Οι επερχόμενες γενιές δεν άργησαν να θερίσουν τους καρπούς του. Η απήχηση της ύψιστης προσφοράς του ήταν τεράστια. Παραμένει στη διαδρομή του χρόνου, μια παιδαγωγούσα και ιδανική Μορφή, ένα αιώνιο όνομα και μια λαμπρή δόξα.

Από το ανασκαμμένο χώμα-παρατηρεί ο Χρήστος Μαλεβίτσης – την επόμενη άνοιξη, απρόβαλε πλήθος από κόκκινες παπαρούνες. Οι οποίες επλατάγιαζαν στην αύρα και, μέσα στο άφθονο εαρινό φώς, μηνούσαν την ανάσταση.

Ποτισμένος με το αίμα της θυσίας, βλάστησε και γιγάντωσε στην εύκαρπη γή. Ο σπόρος, που έκαμε το μυστηριακό του κύκλο, ίδιο και απαράλλαχτο, απο καταβολής της ζωής. Τον κύκλο της μεταβάσεως απ'τον Άδη στη ζωή και της ανακλήσεως ενός Λαού στην ιστορική πορεία του. Πορεία του πάθους και της θυσίας.

Οι ιδέες του, οι στοχασμοί του και οι υποθήκες του για τη ζωή ενσαρκώνουν το έργο του και το παράδειγμά του και μας παρορμούν σε δράση και εργασία, για ενάρετο βίο και ψυχική ενατένιση, για πίστη και σφυρηλάτηση του ελληνικού μέλλοντος.

Ο μαρτυρικός θάνατος του Ρήγα και των επτά συντρόφων του, μέσα στα σκοτεινά και υγρά κελλιά του πύργου Νεμπόϊσα, στο παραποτάμιο φρούριο του Βελιγραδίου, άναψε τον ελληνικό δαυλό, που εφώτισε και φωτίζει ανέσπερα την ελληνική ιστορία, που έδειξε και δείχνει το ζωντανότερο δείγμα της αγωνιστικής διαθέσεως της Ελληνικής Φυλής:

Ήλιε μου να'σαι μαρτυριά,

το αίμα μου ως τη σταλαγματιά

για την Πατρίδα χύνω!…

Ξενητεμένε, μήπως μας στέλνεις χαιρετίσματα;

Μηνάς το γυρισμό σου;

Της δόξας ήρθεν ο καιρός; Ως πότε παλληκάρια;

Κ. Παλαμάς
Πηγή: Εφημερίδα ΕΣΤΙΑ.
Παρασκευή, 13 Μαρτίου 2015.

ΕΚΠΛΗΚΤΙΚΟ: Η τελευταία λέξη που θα ακουστεί πάνω στην Γη, θα είναι…

Διαβάστε το Εκπληκτικό κείμενο… (από Γάλλο λογοτέχνη)
Γκρεμίστε όλη την Ελλάδα σε βάθος 100 μέτρων.
Αδειάστε όλα τα μουσεία σας, από όλον τον κόσμο.
Γκρεμίστε κάθε τι …Ελληνικό από όλο τον πλανήτη…
Έπειτα σβήστε την Ελληνική γλώσσα από παντού.
Από την ιατρική σας, την… …. φαρμακευτική σας.
Από τα μαθηματικά σας (γεωμετρία, άλγεβρα)
Από την φυσική σας, χημείdinatos infoα
Από την αστρονομική σας
Από την πολιτική σας
Από την καθημερινότητα σας.
Διαγράψτε τα μαθηματικά, διαγράψτε κάθε σχήμα, κάντε το τρίγωνο-οκτάγωνο, την ευθεία-καμπύλη, σβήστε την γεωμετρία από τα κτίρια σας, τους δρόμους σας, τα παιχνίδια σας, τα αμάξια σας, σβήστε την ονομασία κάθε ασθένειας και κάθε φαρμάκου, διαγράψτε την δημοκρατία και την πολιτική, διαγράψτε την βαρύτητα και φέρτε το πάνω κάτω, αλλάξτε τους δορυφόρους σας να έχουν τετράγωνη τροχιά, αλλάξτε όλα τα βιβλία σας (γιατί παντού θα υπάρχει και έστω μια ελληνική λέξη), σβήστε από την καθημερινότητα σας κάθε ελληνική λέξη, αλλάξτε τα ευαγγέλια, αλλάξτε το όνομα του Χριστού που και αυτό βγαίνει από τα Ελληνικά και σημαίνει αυτός που έχει το χρίσμα, αλλάξτε και το σχήμα κάθε ναού (να μην έχει την ελληνική γεωμετρία), σβήστε τον Μέγα Αλέξανδρο, σβήστε όλους τους Μυθικούς και Ιστορικούς ήρωες, αλλάξτε την παιδεία σας, αλλάξτε το όνομα της ιστορίας, αλλάξτε τα ονόματα στα πανεπιστήμια σας, αλλάξτε τον τρόπο γραφής σας, χρησιμοποιήστε τον αραβικό, διαγράψτε την φιλοσοφία, διαγράψτε, διαγράψτε, διαγράψτε…
Θα πείτε «δεν γίνεται».
Σωστά, δεν γίνεται γιατί μετά δεν θα μπορείτε να στεριώσετε ούτε μία πρόταση! Δεν γίνεται να σβήσει η Ελλάδα, ο Έλληνας, η προσφορά του πάνω σε αυτόν τον πλανήτη…
Η πρόκληση πάντως ισχύει.»Jean Richepin

πηγή: http://www.pentapostagma.gr

Ειδικό τέλος Παπανδρέου!

Η κυβέρνηση που πραγματοποίησε τη μεγαλύτερη προδοσία της Μεταπολίτευσης, την υπαγωγή μας στο γενοκτονικό Μνημόνιο, δεν έχει σταματήσει να μας επηρεάζει αρνητικά. Η εξόφληση του ανύπαρκτου χρέους των Ελλήνων στη δυσώνυμη δυναστεία Παπανδρέου γίνεται με πάρα πολλούς τρόπους. Ενας από αυτούς εξηγήθηκε στην «κυριακάτικη δημοκρατία». Είναι το «χαράτσι διαρκείας του Γιώργου».

Η εμμονή του τουρίστα πρώην πρωθυπουργού και νυν αποτυχόντα πολιτευτή-κομματάρχη με την περιβόητη «πράσινη ανάπτυξη» κοστίζει πανάκριβα στους καταναλωτές της ΔΕΗ, δηλαδή σε όλους.

Οι πολίτες βλέπουν τους λογαριασμούς τους παραφουσκωμένους όχι λόγω υπερβολικής κατανάλωσης αλλά εξαιτίας του Ειδικού Τέλους Μείωσης Εκπομπών Αερίων Ρύπων (ΕΤΜΕΑΡ). Αν και η πλειοψηφία δεν γνωρίζει τι ακριβώς σημαίνει αυτό, το πληρώνει. Οι άνεργοι, οι χαμηλοσυνταξιούχοι, οι νέοι που ετοιμάζονται να μεταναστεύσουν, εκείνοι που στέλνουν τα παιδιά τους υποσιτισμένα στο σχολείο, πληρώνουν φόρο στον λογαριασμό της ΔΕΗ για να φτιάξουν και να συντηρούν κάποιοι ιδιώτες αιολικά πάρκα, φωτοβολταϊκά, μικρά υδροηλεκτρικά κ.λπ.

Οπως αποκάλυψε η εφημερίδα μας, τα νοικοκυριά το 2013 πλήρωσαν 626.200.000 ευρώ, το 2014 το κόστος του ΕΤΜΕΑΡ ήταν 975.930.000 ευρώ και το 2015 υπολογίζεται ότι η αφαίμαξη των πολιτών για την «καταπολέμηση των ρύπων» θα φτάσει το 1,05 δισ. ευρώ!

Μια ενδιαφέρουσα λεπτομέρεια αυτής της υπόθεσης είναι το κόστος του ρεύματος από αυτές τις πηγές που επιβαρύνει τους καταναλωτές. Οπως αναφέρθηκε στο άρθρο της εφημερίδας μας, «τα αιολικά πωλούν με 90,3 ευρώ ανά MWh, ενώ τα φωτοβολταϊκά με 435 ευρώ ανά MWh!». Αυτό αποδεικνύει ότι η «πράσινη ανάπτυξη» ήρθε, αλλά δεν απευθυνόταν σε όλους. Ευνοεί μια συγκεκριμένη ομάδα συμφερόντων και τους άλλους τους χαρατσώνει κανονικά.

Αυτό το κακόγουστο ανέκδοτο που άφησε πίσω του το σύμπλοκο εξουσίας προσωπικοτήτων, όπως ο Παπανδρέου, η Μπιρμπίλη και ο Παπακωνσταντίνου, δεν πρέπει να συνεχιστεί ούτε μέρα παραπάνω. Η παρουσία και η ανάπτυξη των Ανανεώσιμων Πηγών Ενέργειας μπορεί να είναι θετικές, αρκεί να μη χρειάζεται χρηματοδότηση από τους πολίτες.

Η Ακροδεξιά εδώ και στην Ευρώπη

Για δεκαετίες, τη συντριπτική πλειονότητα των κομμάτων τη διαπερνούσαν οριζόντια οι πατριωτικές ιδέες. Στα ελληνοτουρκικά, στο Κυπριακό και στην ετήσια ψήφιση των αμυντικών δαπανών του Προϋπολογισμού, πάνω ή κάτω, υπήρχε ομοφωνία, με μικρές διαφοροποιήσεις. Ο σεβασμός στα εθνικά μνημεία και σύμβολα, στην εθνική ταυτότητα του λαού μας, στη συνέχεια της Ιστορίας του και στους ήρωές του ήταν κοινός τόπος για το σύνολο σχεδόν των πολιτικών δυνάμεων και κυρίαρχος στον δημόσιο λόγο.

Υπήρχαν οι αναθεωρητές και αιρετικοί, κυρίως από τον χώρο της «ανανεωτικής Αριστεράς», αλλά ήταν στο περιθώριο του δημόσιου βίου, περιθωριακοί και καταγέλαστοι.
Επί του Σημιταρά του Κουρδοφάγου, αυτός ο βρόμικος αφρός βγήκε από τον πάτο, επιπλέει. Σιγά σιγά, χώθηκε στα πανεπιστήμια, στα ΜΜΕ, έλαβε ακόμη και κρατικές θέσεις, ή στο Κοινοβούλιο.

Αυτό, μαζί με την κρίση της οικονομίας, τη συνακόλουθη κρίση του πολιτικού συστήματος και την αυτοχειριαστική αντιμετώπιση της λαθρομετανάστευσης, βάσει ατολμίας και ιδεοληψιών της «πολιτικής ορθότητας» και ενός ξέμπαρκου διεθνισμού, δημιούργησαν το θερμοκήπιο για την άνοδο της Ακροδεξιάς. Και όσο τα μεγάλα κόμματα θα απεμπολούν τον εθνικό λόγο, αυτή η άνοδος, με αρωγό τη φτωχοποίηση τόσων Ελλήνων, θα συνεχίζεται.

Στην Ελλάδα δεν υπάρχει καμία τέτοια πολιτική παράδοση. Οργανώσεις του μεσοπολέμου, όπως τα Τρία Εψιλον (ΕΕΕ), το περιθωριακό Εθνικοσοσιαλιστικό Κόμμα του Σπύρου Μερκούρη και άλλα μορφώματα, ήσαν πάντοτε περιθωριακά. Ακόμη κι οι Γερμανοί εισβολείς απαξίωσαν να τους παραδώσουν την κολοβή κατοχική «κυβέρνηση» ή, έστω, να τους κάνουν εταίρους. Ακόμη και τα Τάγματα Ασφαλείας και το σύνολο του ένοπλου δωσιλογισμού δεν ήταν δημιούργημα της Ακρας Δεξιάς.

Δεν θα υπήρχαν, αν δεν υπήρχαν οι βενιζελικοί απότακτοι του 1935. Ούτε και μετεμφυλιακά είχαν κοινοβουλευτική τύχη ή οποιαδήποτε μετρήσιμη επιρροή στην κοινωνία. Τα δε φιλοχουντικά κόμματα της Μεταπολίτευσης, όπως η Εθνική Παράταξη και η ΕΠΕΝ, ήταν απλώς εκφραστές ενός περιορισμένου κύκλου φανατικών υποστηρικτών που κάθε καθεστώς δημιουργεί, και γρήγορα απορροφήθηκαν από το πολιτικό σύστημα και διαλύθηκαν. Οι ηγέτες του αληθινού Κέντρου της Ιστορίας, που ουδεμία σχέση έχει με τον «μεσαίο χώρο», και της Δεξιάς δεν απεμπολούσαν την κοινωνική συνείδηση, ούτε τον πατριωτισμό. Και, αντίστοιχα, η ΕΔΑ τουλάχιστον, π.χ. στο Κυπριακό, δεν απεμπολούσε τη σθεναρή πατριωτική στάση, οπότε ακόμη και οι σκληρότεροι στις απόψεις τους είχαν πολιτικό χώρο «εντός των τειχών».

Αντίθετα, σε χώρες όπως η Γαλλία, όπου τα φιλογερμανικά αισθήματα της Δεξιάς και το πνεύμα υποταγής της Αριστεράς στο Σύμφωνο Ρίμπεντροπ - Μόλοτοφ υπονόμευσαν την αντίσταση της χώρας στη γερμανική εισβολή, υπήρχαν ισχυρές ακροδεξιές οργανώσεις. Το δε κράτος του Βισί είναι μια σκοτεινή ιστορία, όπως το σύνολο της γαλλικής κατοχικής αντίστασης, διότι ο γαλλικός δωσιλογισμός είχε ντροπιαστικό εύρος. Και σε άλλες χώρες, όπως το Βέλγιο, όπου προπολεμικά το κόμμα των Ρεξιστών του μετέπειτα φανατικού ναζί Λεόν Ντεγκρέλ (ο Χίτλερ είχε πει γι' αυτόν τον εθελοντή στα Waffen SS ότι «αν είχα γιο, θα ήθελα να ήταν σαν τον Λεόν») πήρε σχεδόν 20%, υπήρχαν μετρήσιμα φασιστικού χαρακτήρα κόμματα.

Στην υπόλοιπη Ευρώπη, λοιπόν, υπάρχει αυτή η πολιτική παράδοση. Σ' εμάς όχι ακόμα. Κινδυνεύουμε, όμως, να τη δημιουργήσουμε, αν παράλληλα με την αντιστροφή των συνεπειών της κρίσης δεν αποκαταστήσουμε τον εθνικό λόγο και πράξη στην πλειονότητα των -αστικών, τουλάχιστον- πολιτικών δυνάμεων.

Φαήλος Κρανιδιώτης
*Δικηγόρος

Παράλογο να ναρκισσεύεται η παρακμή

ΧΡΗΣΤΟΣ ΓΙΑΝΝΑΡΑΣ

Οι δυσκολότερες στιγμές για έναν ηγέτη, οι πιο επώδυνες, πρέπει να είναι αυτές των ρήξεων. Οχι τόσο της σύγκρουσης με αδίστακτους αντιπάλους, κατεστημένα άνομα συμφέροντα, ιδιοτελείς ή ανεπαρκείς συνεργάτες. Το κυρίως οδυνηρό πρέπει να είναι η απρόσμενη αχρήστευση εγγύτατων φίλων, σφάλματα ή απρονοησίες που «καίνε» στενούς συνεργάτες, κεντρικά επιτελικά στελέχη.

Σίγουρα στην αρένα της πολιτικής πλεονάζουν οι εν ψυχρώ σκόπιμες συμμαχίες, οι συμφεροντολογικές συμπορεύσεις. Αλλά θα γεννιώνται ασφαλώς και φιλίες, θα ανακαλύπτονται συγκλίσεις νοο-τροπίας, κοινά κριτήρια αξιολογήσεων και προτεραιοτήτων. Η άσκηση εξουσίας ήταν πάντοτε αμείλικτο δοκιμαστήριο «αντοχής των υλικών» – πόσο ανθεκτική είναι η ανιδιοτέλεια του καθενός, η ετοιμότητα και ικανότητά του για δημιουργική προσφορά, η ελευθερία του από εγωκεντρικές σκοπιμότητες. Από τα πανάρχαια χρόνια η κοινή εμπειρία βεβαιώνει ακατάπαυστα πόσο εύκολα μετασχηματίζονται οι αγαθές προθέσεις κοινωνικής προσφοράς σε μέθη εξουσιαστικής ηδονής, πόσο διαφθείρει ανεπαίσθητα και εξαχρειώνει τον άνθρωπο η δίψα της δημοσιότητας, της «αναγνωρισιμότητας», η βουλιμική εξάρτηση από κολακείες.

Την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές είναι ακόμα άγνωστη (μη προβλεπόμενη) η έκβαση της απίστευτης σε ένταση και έκταση, λυσσαλέας προσπάθειας να αποβληθεί από το ευρωπαϊκό πολιτικό πεδίο ο υπουργός Οικονομικών της κυβέρνησης Τσίπρα Γ. Βαρουφάκης. Το μένος μοιάζει ενορχηστρωμένο και το εκφράζουν αδίστακτα κορυφαίοι Ευρωπαίοι αξιωματούχοι, όπως και έντυπα χυδαίου κιτρινισμού. Η αμετρία της εμπάθειας αφαιρεί από τον πολίτη (τον οποιασδήποτε εθνικότητας Ευρωπαίο) τη δυνατότητα να αντιληφθεί τις πραγματικές αιτίες και τους στόχους της τόσης απέχθειας και επιθετικότητας.

Υποθέτουμε τις ελπίδες που πρέπει να είχε επενδύσει στον κ. Βαρουφάκη ο πρωθυπουργός: Ισως τους συνέδεε και φιλία, πάντως προβλήθηκε ως ο δεύτερος σε ευθύνες συνεργάτης του στο τιτάνιο εγχείρημα να ξαναστηθεί στα πόδια της η ελλαδική κοινωνία. Καταξιωμένος στον διεθνή επιστημονικό στίβο ο κ. Β., με ευρύτατη προβολή των βιβλίων του στην αγγλόφωνη αγορά, νους οξύτατος και γοητευτικός αγορητής, διαθέτει προσόντα και εντυπωσιακή παρουσία που για πρώτη ίσως φορά εμφάνισε ελλαδίτης υπουργός Οικονομικών στην ευρωπαϊκή και διεθνή σκηνή.

Δυστυχώς, μοιάζει να του λείπει η στόφα του ηγέτη: Διότι ο ηγέτης ξέρει να αξιοποιεί τα προσόντα του, αλλά δεν τα επιδεικνύει. Η διαφορά είναι λεπτή, όμως καίρια, αποφασιστική. Ο κ. Β. μπήκε στην αρένα με τον αέρα της βεντέτας. Στην αρχή μάς συγκίνησε, μας μετάγγισε περηφάνια – δεκαετίες ολόκληρες ντρεπόμασταν για τους σπιθαμιαίους που μας εκπροσωπούσαν στην Ευρώπη. Αλλά ο «αέρας» του νάρκισσου είναι μια άλλη ντροπή: είναι η υπεραναπλήρωση μειονεξίας, το σύνδρομο του αδικαίωτου εγώ.

Ετσι, η αρχική ανακούφιση άρχισε να μετατρέπεται σε ανησυχία. Γιατί πρώτο χάρισμα του αληθινού ηγέτη είναι να χειρίζεται τα ταλέντα του με την απλότητα αποδοχής του αυτονόητου: σαν να μην υπάρχουν. Οταν ένας ατάλαντος σπιθαμιαίος κομπάζει, γίνεται απλώς γελοίος. Οταν ένα ταλαντούχος ναρκισσεύεται, είναι επώδυνα θλιβερός, τον νιώθεις να αυτοαχρηστεύεται. Μακάρι να είναι αντισυμβατικός ο ηγέτης. Αρκεί να μπορεί να ξεχωρίζει τη γνησιότητα της αυθορμησίας από την εξεζητημένη αμφίεση και συμπεριφορά, την καινοτομία από τη συμπλεγματική επίδειξη.

Ξάφνιασε η αμφίεση του κ. Β. Εμοιαζε θαρραλέα άρνηση υποταγής στα στερεότυπα. Ωστόσο ο «αέρας» του τολμήματος ήταν θελημένα επιθετικός και η επιθετική προκλητικότητα, όταν είσαι ο ηττημένος και αναγκεμένος, εισπράττεται με δυσφορία: Είναι «χοντράδα» να προσέρχεσαι ζητώντας βοήθεια για «κρίση ανθρωπιστική» στη χώρα σου, και να το κάνεις ντυμένος με «σινιέ συνολάκι», τελευταία λέξη της μόδας. Κάπου «μπάζει» τέτοιος αντικομφορμισμός.

Η δυσφορία για την αμφίεση επιτάθηκε από την πληθωρική, κατακλυσμική παρουσία του κ. Β. στα διεθνή και ντόπια ΜΜΕ. Καταιγισμός συνεντεύξεων, δηλώσεων, δημόσιων αντιμαχιών, σε ποσότητα και πυκνότητα που απαιτούν πλήρη και αποκλειστική απασχόληση – τέτοιο φόρτο αναλαμβάνει μόνο ένας «κυβερνητικός εκπρόσωπος», όχι ο επιτελάρχης της Οικονομίας. Αποτέλεσμα: δόθηκαν λαβές στη γερμανική εμπάθεια να χαρακτηρίζει τους Ελληνες, σε μια τόσο κρίσιμη ώρα, «μη σοβαρούς».

Θριαμβική επιβεβαίωση του απαξιωτικού αυτού ισχυρισμού ήταν η φωτογράφιση του ζεύγους Β. για το ελαφρολαϊκό περιοδικό Paris Match. Το είδος και «ύφος» της φωτογράφισης ταξιθετούσε οριστικά τον ναρκισσισμό του χαρισματικού υπουργού στο είδος του «ανεπαίσθητου» επαρχιωτισμού. Και το πιο οδυνηρό: Επέτρεπε στον κ. Σόιμπλε να περιφρονεί, βαρβαρικά και αναιδέστατα, κάθε έννοια δημοκρατίας, κάθε σεβασμό της εκφρασμένης βούλησης ενός λαού, δηλώνοντας ότι «η νέα ελληνική κυβέρνηση κατέστρεψε όλη την εμπιστοσύνη που είχε επιτευχθεί με την προηγούμενη κυβέρνηση» («Κ» 17.3.2015). Τόσο απερίφραστος χαρακτηρισμός των πρασινογάλαζων ελλαδικών κυβερνήσεων ως παρακεντέδων εξυπηρέτησης των γερμανικών φιλοδοξιών δεν είχε ποτέ αποτολμηθεί.

Είναι τιμή απροσμέτρητη να εμπιστεύονται εκατομμύρια ανθρώπων τη διαχείριση της ζωής τους και των ελπίδων τους, τη χαρά και την ποιότητα της καθημερινότητάς τους σε έναν ηγέτη. Αυτή η τιμή είναι παραπάνω από φιλίες, συντροφικούς δεσμούς, πολύχρονες συμπορεύσεις. Γι’ αυτό και οφείλει ο κ. Τσίπρας στον κ. Βαρουφάκη την επώδυνη και για τους δυο ρήξη: «Φίλε Γιάννη (με δύο «ν», γιατί ο σεβασμός για τη γλώσσα σαρκώνει τον σεβασμό για την κοινωνία) άθελά σου κάηκες, είσαι πια καμένο χαρτί. Την οδυνηρή ρήξη την υπαγορεύει το κοινό μας χρέος, αλλά και η κοινή ενοχή: Εχεις ευθύνη που σπατάλησες σπουδαίο τάλαντο και είμαι ένοχος που δεν σε συγκράτησα έγκαιρα».

Η εντολή που δόθηκε στον κ. Τσίπρα (και μέγιστη τιμή) είναι να στήσει την Ελλάδα στα πόδια της, να δώσει στη ζωή μας ειρήνη και αξιοπρέπεια. Να αποτρέψει την επιστροφή στις προτιμήσεις που έχει για τη διακυβέρνησή μας ο κ. Σόιμπλε, επιστροφή στον εφιάλτη ανυπόφορης ατίμωσης.