Ο Μπουτάρης, ο Κεμάλ, ο Αδόλφος και οι «προοδευτικοί»

Του Φαήλου Μ. Κρανιδιώτη

 Ο Falih Rıfkı Atay ήταν Τούρκος συγγραφέας και δημοσιογράφος με σημαντική επιρροή, στενά συνδεδεμένος με τον Κεμάλ Αττατούρκ και τους επιγόνους του. Τα απομνημονεύματα του με τίτλοÇankaya δημοσιεύτηκαν το 1961. Çankaya λέγεται ο λόφος στην Άγκυρα όπου χτρίστηκε το Προεδρικό Μέγαρο του Κεμάλ. Αν γνωρίζετε την γλώσσα των γενοκτόνων και πλιατσικολόγων επιγόνων του Ερτογρούλ ή την γνωρίζει κάποιος δικός σας, μπορείτε να προμηθευτείτε το βιβλίο σε φωτοτυπικό ανάτυπο από επτά διαφορετικές ιστοσελίδες, τόσες βρήκα. Στην σελίδα 319 ο Atay αναφέρει:

“Στα πεντηκοστά του γενέθλια επισκεφθήκαμε τον Χίτλερ με μια τουρκική αντιπροσωπεία. Ο Χίτλερ, κατεχόμενος από την μανιακή υπερηφάνεια του, είπε: ο Μουσταφά Κεμάλ (…) ο Mussolini ήταν ο πρώτος του μαθητής κι εγώ [ο Χίτλερ] είμαι ο δεύτερος μαθητής του”.

Αυτά είπε ο ίδιος ο Αδόλφος στον Altay και τα άλλα μεμέτια τον Απρίλιο του1939. Την προηγούμενη χρονιά είχε ήδη καταπιεί την Αυστρία και την Τσεχοσλοβακία χωρίς ντουφεκιά. Την  1η Σεπτεμβρίου του 1939 όμως, με την γερμανική εισβολή στην Πολωνία, θα ξεκινούσε το τρομερότερο αιματοκύλισμα που είδε η ανθρωπότητα.

Οι δυο καλοί μαθητές του μπεκρή, φονιά γυναικόπαιδων, του διεστραμμένου γενοκτόνου Κεμάλ, θα επέδραμαν με διαφορά λίγων μηνών και στην Πατρίδα μας.

Οι Γερμανοί αλλά κι οι εξευτελισμένοι από τον Ελληνικό Στρατό Ιταλοί σκότωσαν πολλούς Έλληνες και λεηλάτησαν την χώρα μας αλλά δεν έφτασαν το ρεκόρ του πολιτικού δασκάλου τους σε Έλληνες. Ο Αδόλφος είχε άλλες προτεραιότητες. Ρεφάρισε και ξεπέρασε τον μέντορα του σκοτώνοντας κυρίως Εβραίους και Σλάβους. Οι Έλληνες δεν του έφταναν.

Η ελληνική αριστερά, η ελαφρολαϊκή «Δεξιά» και κάθε ντενεκές ξεγάνωτος που καμώνεται τον προοδευτικό, μοντέρνο και άνετο, έχει και μια καλή κουβέντα για τον Κεμάλ, ο οποίος είχε διεστραμμένα, φονικά, χούγια. Η νέα, «δημοκρατική» Τουρκία του, οικοδομήθηκε με ποταμούς αίματος Ελλήνων, Αρμενίων, Ασσυρίων και άλλων στα θεμέλια της. Με Γενοκτονία και λεηλασία των Χριστιανών της Μικράς Ασίας και της Ανατολικής Θράκης.

Κι αυτό το έκανε οργανωμένα και στις απεχθέστερες λεπτομέρειες. Η Γενοκτονία είχε λογιστική οργάνωση κι οι τοπάρχες του Κεμάλ και των προηγηθέντων Νεοτούρκων έπαιρναν ως αμοιβή ένα προκαθορισμένο μέρος

των πλιάτσικων από τις περιουσίες των ανθρώπων που έσφαξαν οι υφιστάμενοι τους. Το υπόλοιπο έπρεπε να αποδοθεί στο κράτος.

Κάποιοι λοιπόν άπληστοι πολιτικοί αξιωματούχοι, στρατιωτικοί και αρχηγοί τσετών, αφού κατέσφαξαν κατά χιλιάδες και με θηριώδη μαρτύρια άνδρες, γυναίκες και παιδιά, Έλληνες κι Αρμενίους κυρίως, κατακράτησαν μεγαλύτερη «αμοιβή» από τα λάφυρα της Γενοκτονίας. Παραπέμφθηκαν λοιπόν από τη νέα Τουρκία του Κεμάλ στη Δικαιοσύνη, όχι γιατί σκότωσαν αθώους ανθρώπους αλλά γιατί «έκλεψαν» το δοβλέτι του Κεμάλ κατακρατώντας περισσότερα από την προκαθορισμένη αμοιβή τους για την τέλεση της πρωτοφανούς Γενοκτονίας, της πρώτης στην Ιστορία της Ανθρωπότητας, που αποτέλεσε πρότυπο για τον καλό μαθητή του Κεμάλ, τον Αδόλφο Χίτλερ.

Όλοι βέβαια οι μύστες της σκυφτής «προόδου», που χαϊδολογάνε την μνήμη του Κεμάλ, αναφέρονται που και που στον Βενιζέλο, το σύμφωνο Ελληνοτουρκικής Φιλίας του 1931 και λένε πως ο Κεμάλ ήταν …μεγάλος και να μην κολλάμε στα μίση.

Η ενδοτική φάρα, που ενδημεί σε όλα σχεδόν τα κόμματα αλλά κάνει θραύση στην Αριστερά και τους νεοφιλελεύθερους, βλέπει τον Βενιζέλο α λα καρτ. Προτιμά τον ηττημένο, «σπασμένο» Βενιζέλο από το 1922 και μετά, αυτόν που κατήντησε να προτείνει τον χασάπη Κεμάλ για …Νόμπελ Ειρήνης.

Βλέπετε ο Ελεύθεριος Βενιζέλος της πρώτης περιόδου, ο νικητής σημαιοφόρος της Μεγάλης Ιδέας τους στενεύει στις μασχάλες.

Μόνο ο ηττημένος Βενιζέλος της παρακμής και της πολιτικής εξαθλίωσης είναι χρήσιμος ως νομιμοποιητικός λόγος του ραγιάδικου ενδοτισμού και μιας ανιστόρητης και βολικής προσέγγισης των ελληνοτουρκικών σχέσεων.

Ο Δήμος Θεσσαλονίκης παραχώρησε στην Τουρκία το 1935 το σπίτι που φέρεται να γεννήθηκε ο Κεμάλ στη Θεσσαλονίκη. Εκεί στεγάστηκε το Τουρκικό Προξενείο επί χρόνια. Εκεί το 1955 δόθηκε η προβοκατόρικη αφορμή για τα Σεπτεμβριανά, τον αμείλικτο και αιματηρό διωγμό του Ελληνισμού της Κωνσταντινούπολης. Ο Οκτάι Εγκίν, σπουδαστής απλό την Κομοτηνή, με εντολές του κεμαλικού κράτους τοποθέτησε αυτοσχέδιο εκρηκτικό μηχανισμό στο «σπίτι του Κεμάλ». Ορδές καθοδηγούμενες από την τουρκική κυβέρνηση, σκότωσαν, βίασαν, λεηλάτησαν στις ελληνικές συνοικίες της Πόλης. Ο Εγκίν συνελήφθη από την Ελληνική Χωροφυλακή. Μετά την απέλαση του το κεμαλικό κράτος αντάμειψε τον ρουφιάνο και προβοκάτορα, κάνοντας τον κυβερνήτη επαρχίας.

Αυτό το σπίτι, το σπίτι του δασκάλου του Μουσολίνι και του Χίτλερ, στις 16 Αυγούστου θα είναι ανακαινισμένο Μουσείο Κεμάλ Ατατούρκ.

Πρωτοβουλία του Μπουτάρη φυσικά, που ήθελε να δώσει το όνομα του γενοκτόνου και σε δρόμο της Θεσσαλονίκης.

Επαναφέρω λοιπόν παλαιά πρόταση μου. Να δοθεί το όνομα του Κεμάλ σε μια λεωφόρο της συμπρωτεύουσας και να καταλήγει στην Πλατεία Αδόλφου Χίτλερ.

Αφού θα τιμηθεί ο δάσκαλος, γιατί να μείνει παραπονεμένος ο μαθητής του, ωρέ Έλληνες;

Ύψωμα 190. Οι Ελλαδίτες Καταδρομείς εξευτελίζουν τον Αττίλα

Μανώλης Μπικάκης

Του  Φαήλου Μ. Κρανιδιώτη

 Οι ήρωες στην αληθινή ζωή δεν φορούν αστραφτερές πανοπλίες σφυρηλατημένες από Θεούς. Είναι συνήθως απλοί άνθρωποι που ακραίες περιστάσεις αναδεικνύουν τις σπάνιες αρετές τους.

Ο Ανθυπολοχαγός Νίκος Κοϊμτζόγλου από την Κομοτηνή και ο στρατιώτης Μανώλης Μπικάκης από την Αμυγδαλή Ηρακλείου Κρήτης, της Α΄Μοίρας Καταδρομών, σίγουρα δεν θα πέρναγαν απαρατήρητοι δίπλα σας, λόγω της λεβεντιάς του παραστήματος τους. Οι αρχαίες όμως αρετές αυτών και των συντρόφων τους στη μάχη,  αυτές που δεν μπορούσε κανείς να προβλέψει από κανένα εξωτερικό χαρακτηριστικό, αναδείχθηκαν στο ύψωμα 190 κατά τον «Αττίλα 2».

Τα ξημερώματα της 20ης Ιουλίου 1974, ο «Αττίλας» στο Πέντε Μίλι της Κερύνειας περνούσε την Κερκόπορτα που άνοιξε ο προδοτικός τυχοδιωκτισμός του Ιωαννίδη. Ο Ανθυπολοχαγός Νίκος Κοϊμτζόγλου τοποθετήθηκε στην Μοίρα μόλις την επομένη. Ο εικοσάχρονος Μπικάκης ήταν δεινός σκοπευτής του αντιαρματικού ΠΑΟ των 90 χιλ. Οι αντιαρματιστές της Μοίρας ήταν έμπειροι και ικανοί λόγω της επιμελούς εκπαίδευσης, με την άγρυπνη επιτήρηση του Διοικητή της μονάδας, Ταγματάρχη (ΠΖ) Γιώργου Παπαμελετίου από τα Δερβενοχώρια Βοιωτίας.

Η επιχείρηση αερομεταφοράς της Μοίρας με τον κωδικό «ΝΙΚΗ» στο Αεροδρόμιο Λευκωσίας, με βαριές απώλειες, όπως και οι σκληρές μάχες τριών Λόχων της Μοίρας που εμπόδισαν την κατάληψη του Αεροδρομίου είναι γνωστά γεγονότα.

Τα ξημερώματα της 16ης Αυγούστου, με τον «Αττίλα 2», ήρθε η ώρα του Κοϊμτζόγλου, του Μπικάκη και των συντρόφων τους. Από το πρωί της 14ης, οι Τούρκοι παραβίασαν την εκεχειρία  με σφοδρούς βομβαρδισμούς. Κατόπιν έκκλησης του Στρατηγού Καραγιάννη, Αρχηγού ΓΕΕΦ, ο Παπαμελετίου, έστειλε από την έδρα της Μοίρας, που ήταν πια το Σταυροβούνι, τον Υπολοχαγό Νίκο Ντούβα, τον Ανθυπολοχαγό Νίκο Κοϊμτζόγλου και 6 αντιαρματικά ΠΑΟ των 90 χιλ. με τους χειριστές τους για να κόψουν τον δρόμο των τουρκικών αρμάτων προς την Λευκωσία.

Καθ’ οδόν ο Ντούβας πήρε εντολή από τον Παπαμελετίου μέσω του ασυρμάτου να πάει με τα τρία αντιαρματικά προς Πυρόϊ και Λουρουτζίνα. Ο Κοϊμτζόγλου με άλλο όχημα κατευθύνθηκε προς τον κόμβο που βρίσκεται η αντιπροσωπεία Κολοκασίδη της Ford. Στο πρώτο αντιαρματικό ομαδάρχης ήταν ο Αλέξανδρος Σερέτης από την Μπόρση Ηλείας, προερχόμενος από την Γ΄ Μοίρα Αμφίβιων Καταδρομών, σκοπευτής ο Μανώλης Μπικάκης και μαζί τους άλλοι δυο κομμάντος. Ο Κοϊμτζόγλου τους έστειλε στο ύψωμα 180 κι αυτός θα πήγαινε στο 190. Η θέση δεχόταν καταιγισμό πυρών πυροβολικού και αεροπλάνων. Οι Τούρκοι προετοίμαζαν με πυρά την επίθεση και είσοδο των αρμάτων και του πεζικού τους στη Λευκωσία. Αυτό θα ήταν μια ασύλληπτη τραγωδία. Αν καταλάμβαναν την πρωτεύουσα της Κύπρου, τότε πια οι πρόσφυγες θα ήταν τα 2/3 του Κυπριακού Ελληνισμού. Ίσως δε οι Τούρκοι να έμπαιναν πια στον πειρασμό της ολικής κατάληψης του νησιού. Το πυρ κατά του 180 ήταν τόσο σφοδρό, που ήταν αδύνατο για την ομάδα του Σερέτη ν’ ανέβουν και να λάβουν εκεί θέση μάχης. Ο Μπικάκης επέμενε ν’ ανέβουν αλλά ο Σερέτης, πιο συνετός, τον απέτρεψε. Εν τω μεταξύ κι ενώ ο  Κοϊμτζόγλου με τους υπόλοιπους ήταν στην αντιπροσωπεία της Ford, όπου και ο σταθμός διοικήσεως του 212 Τάγματος της Εθνικής Φρουράς, δέχθηκαν ομοβροντία τουρκικών όλμων. Τέσσερις εθνοφρουροί σκοτώθηκαν, τραυματίσθηκε ο διοικητής της κυπριακής μονάδας, καθώς και ο κύπριος διαβιβαστής του Κοϊμτζόγλου. Σοβαρά όμως τραυματίσθηκε και ο σκοπευτής του ενός αντιαρματικού, ο Στέφανος Φωτιάδης. Όπως αφηγήθηκε στον γράφοντα ο Διοικητής της Μοίρας, Ταξίαρχος (ε.α.) Γιώργος Παπαμελετίου, ο Φωτιάδης ήταν ο καλύτερος σκοπευτής, τουλάχιστον εφάμιλλος του Μπικάκη κι αν δεν τραυματιζόταν, στην επική μάχη που ακολούθησε οι Τούρκοι θα είχαν ακόμη βαρύτερες απώλειες.

Ο Σερέτης κι ο Μπικάκης  από την θέση τους είδαν την ομοβροντία των όλμων πάνω στους εθνοφρουρούς και τους συμμαχητές τους υπό τον Κοϊμτζόγλου, οι οποίοι δεν απαντούσαν πια στον ασύρματο. Αδυνατώντας από το συνεχή βομβαρδισμό να ανέβουν στο 180 και νομίζοντας ότι οι άλλοι ήταν νεκροί πήγαν στο φορτηγό για να επιστρέψουν στη Μοίρα. Βλέποντας τον συνάδελφο τους Μπόμπολα, που γύρισε για να φέρει πυρομαχικά, έμαθαν ότι οι υπόλοιποι μάχονταν στο 190 κι έσπευσαν για να βοηθήσουν τον Κοϊμτζόγλου. Το τρίτο αντιαρματικό, με τους Βατούρα, Χόλη και Βαλέρα ήταν σε άλλη θέση.

Οι Καταδρομείς υπό τον Κοϊμτζόγλου είχαν ήδη ρίξει τέσσερα βλήματα, χωρίς όμως να πετύχουν στόχο και τα άρματα ήταν πια σε πολύ μικρή απόσταση. Είχαν περίσσιο θάρρος αλλά δεν είχαν την εμπειρία του τραυματισμένου Φωτιάδη. Τα τουρκικά άρματα ήταν έξι κι ακολουθούνταν από τάγμα πεζικού. Ο δεινός αντιαρματιστής Μπικάκης λοιπόν έφθασε στο ύψωμα την πιο κρίσιμη στιγμή. Έλαβε γρήγορα θέση βολής και πέτυχε το πρώτο άρμα, που ανατινάχτηκε και καιγόταν όλη μέρα. Κατά την αφήγηση του Σερέτη στον γράφοντα, βλήθηκε και δεύτερο άρμα και ακινητοποιήθηκε κι αυτό επί τόπου κι ακολούθως εβλήθησαν άλλα δύο άρματα, τα οποία μπόρεσαν να οπισθοχωρήσουν περί τα πεντακόσια μέτρα κι εκεί ακινητοποιήθηκαν αχρηστευμένα, ενώ τα άλλα δύο που απέμειναν, όπως και το πολυάριθμο τουρκικό πεζικό, υποχώρησαν άτακτα. Ούτε ο Σερέτης, ούτε ο Κοϊμτζόγλου, που ήταν παρόντες, απορροφημένοι από το «πνεύμα της μάχης», μπορούν να βεβαιώσουν ότι και τα υπόλοιπα τρία άρματα χτυπήθηκαν από τον Μπικάκη. Μέσα στην ένταση των στιγμών κι ενώ έβαλαν και τα δυο αντιαρματικά, αυτό στο οποίο συμφωνούν και οι δύο αυτόπτες συμπολεμιστές του, είναι ότι ο Μπικάκης είχε την πρώτη κρίσιμη επιτυχία. Αυτός έκοψε τον αέρα των επελαυνόντων Τούρκων, έσπασε το ηθικό τους. Στο διαδίκτυο κυκλοφορούν ανεπιβεβαίωτες εκδοχές για μοναχικό αγώνα του Μπικάκη εναντίον των τουρκικών αρμάτων. Όμως δεν ήταν μόνος. Ο Σερέτης κι οι άλλοι δύο της ομάδας τους ήταν συνεχώς μαζί του και την ώρα της τιτάνειας μάχης στο ύψωμα, ήταν μαζί ο Ανθυπολοχαγός Νίκος Κοϊμτζόγλου και η ομάδα του άλλου αντιαρματικού.

Είναι πάντως σφόδρα πιθανό και τα υπόλοιπα τρία άρματα να βλήθηκαν από τον Μπικάκη, διότι ήταν ο ικανότερος κι εμπειρότερος σε βολές σκοπευτής. Άλλωστε οι πρώτες τέσσερις βολές των λοιπών δεν ήταν εύστοχες. Εάν ο Μπικάκης δεν κατέστρεφε το πρώτο άρμα, ήταν πολύ πιθανό να μην υπήρχε δυνατότητα άλλης βολής, αφού κατά τον Κοϊμτζόγλου το άρμα ήταν πια σχεδόν στα 100 μέτρα! Αυτό δείχνει το ατσάλινο θάρρος που είχαν όλοι οι Καταδρομείς που υπερασπίζονταν το ύψωμα.

Αν ο Ανθυπολοχαγός Νίκος Κοϊμτζόγλου δεν είχε την επιμονή στην εκτέλεση της αποστολής του, παρά το αιματοκύλισμα από την ομοβροντία των όλμων και την εχθρική υπεροπλία, τότε ο Μπικάκης κι οποιοσδήποτε άλλος, δεν θα είχε την ευκαιρία να κάνει τις εύστοχες βολές του. Ο άπειρος ακόμη Ανθυπολοχαγός, που μέχρι λίγες μέρες πριν υπηρετούσε στο ΚΕΜΚ, είχε προφανή στρατιωτικά προσόντα, που ανέδειξε η στιγμή. Είχε το θάρρος, αφού φόρτωσε νεκρούς και τραυματίες για διακομιδή στο νοσοκομείο, ανάμεσα τους ένας από τους καλύτερους σκοπευτές του, κι είχε χάσει επαφή με τον άλλο, τον Μπικάκη, ν’ ανέβει στο ύψωμα 190 και να αρχίσει εκ των ενόντων τον αγώνα. Έτσι έδωσε το παράδειγμα σε όλους τους άνδρες του αλλά και την ευκαιρία στον Μπικάκη με την πρώτη βολή να κεραυνοβολήσει τους Τούρκους, ανατρέποντας την προέλαση τους. Έτσι μικρή σημασία έχει, για το μέγεθος της προσφοράς του, αν στον Μπικάκη ανήκει μόνο η πρώτη ή δυο, τρεις ή και οι τέσσερις εύστοχες βολές ή αν κάποιες θα έπρεπε να χρεωθούν στον Μπόμπολα, τον Βαλέρα ή όποιον άλλο από τους εξίσου αγέρωχους συμπολεμιστές του.

Ο Ανθυπολοχαγός Νίκος Κοϊμτζόγλου με την παραδειγματική και θαρραλέα ηγεσία του και ο Καταδρομέας Μανώλης Μπικάκης με την ικανότητα και την γενναιότητα του, μαζί με τους συντρόφους τους πέτυχαν έναν μοναδικό άθλο. Με πενιχρά μέσα σταμάτησαν την τουρκική προέλαση. Νίκησαν. Χιλιάδες Ελλήνων της Κύπρου γλύτωσαν την ζωή, την τιμή και την περιουσία τους. Η ίδια η Λευκωσία γλύτωσε ίσως την κατάληψη με απρόβλεπτες συνέπειες για το όλο νησί. Ένας μικρός ηγήτορας κι ένας απλός μαχητής έσωσαν μια ελληνική πόλη.

*Άξιοι τιμής είναι όμως όλοι οι Καταδρομείς του μικρού αυτού τμήματος που αγωνίστηκαν με ατσάλινη ψυχραιμία λίγες δεκάδες μέτρα από τις επερχόμενες ερπύστριες:                     

Ανθυπολοχαγός (ΠΖ) Νικόλαος Κοϊμτζόγλου και οι Καταδρομείς Αθανάσιος Βαλέρας, Γεώργιος Χολής, Γεώργιος Βατούγιας, Στέφανος Φωτιάδης, Θεόδωρος Μπόμπολας, Δημήτρης Καβακιώτης, Μανώλης Μπικάκης, Δημήτριος Πεχινάκης, Ευθύμιος Πελέκης, Αλέξανδρος Σερέτης, Γιώργος Κουρτίδης, Ασημάκης Ζυγούρας αλλά και ο κύπριος οδηγός του φορτηγού, Κύπρος Ιωάννου.

• Ο Νίκος Κοϊμτζόγλου, Αντιστράτηγος (ε.α.), ζει στη Νέα Κηφισιά με την οικογένεια του.
• Ο Μανώλης Μπικάκης σκοτώθηκε το 1994 σε τροχαίο στην Εθνική Οδό Αθηνών Πατρών. Απέκτησε δυο παιδιά και ήδη έναν εγγονό.

*Ο γράφων ευχαριστεί θερμά τον Διοικητή της Μοίρας το 1974, Ταξίαρχο (ε.α.) κ. Γεώργιο Παπαμελετίου, τον Αντιστράτηγο (ε.α.) κ. Νικόλαο Κοϊμτζόγλου, τον έφεδρο Καταδρομέα κ. Αλέξανδρο Σερέτη και τον Πρόεδρο του Συλλόγου «ΚΟΜΜΑΝΤΟΣ ’74, κ. Παναγιώτη Αφάλη για τον χρόνο τους και την πολύτιμη βοήθεια τους. Σημαντικές πληροφορίες θα βρείτε στο εξαίρετο βιβλίο των Γιάννη Φασουλά και Γιάννη Σκάλκου ««ΝΙΚΗ» στη Νεκρή Ζώνη, η Αντίσταση της Α΄ΜΚ στον «Αττίλα» και την Προδοσία», εκδόσεις «Αγαθός λόγος», Αθήνα, 2011 .

Κι εσύ, τέκνον Κουτσούμπα;

Φαήλος Κρανιδιώτης

Οταν ένας επιχειρηματίας απολύει γιατί έχει πέσει πολύ ο τζίρος του και πρέπει να μειώσει δραστικά τα έξοδά του για να διασώσει την επιχείρησή του ή πουλάει την επιχείρηση ή τη συγχωνεύει και πάλι αναγκάζεται να απολύσει, είναι «εκμεταλλευτής», «αδίστακτος καπιταλιστής» κ.λπ.

Οταν απολύει εργαζομένους και πουλάει το ΚΚΕ τα επιχειρηματικά μαγαζιά που έστησε -το πώς τα έστησε είναι μια άλλη πονεμένη ιστορία-, τότε τρέχει άγιο μύρο και είναι άδολο θύμα της ανάγκης. Οποιος τολμήσει να κριτικάρει καθυβρίζεται για την «εμετική», «αντικομμουνιστική» κ.λπ. επίθεση. Διότι, ως γνωστόν, το «μητρικό σκάφος» της Αριστεράς είναι ανεπίδεκτο κριτικής. Ζοχαδιάζονται οι σύντροφοι, αν τολμήσεις, και τότε επιδίδονται με πάθος στις πρακτικές που έχουν κατ’ επανάληψη δοκιμάσει μεταξύ τους στην Ιστορία. Αφού ο ένας χαρακτηρίζει τον άλλο με ευκολία «πράκτορα», «ρεβιοζιονιστή», «προβοκάτορα», σ' εμάς θα χαριστούν; Εδώ ο Βελουχιώτης δεν τη γλίτωσε κι έφυγε ως «μιζέριας» και «τυχοδιώκτης», «όργανο της αντίδρασης» κι άλλα ωραία που του επιδαψίλευσαν οι σύντροφοί του πρωτοσέλιδα, αφού τον διέγραψαν.

Το ότι πούλησαν κάτι που δεν τους ανήκει είναι μια ασήμαντη λεπτομέρεια στο έπος του ελληνικού μαρξισμού - λενινισμού. Τη συχνότητα την πήραν τζάμπα, γιατί ήταν κοινοβουλευτικό κόμμα, και τώρα την πούλησαν σε ιδιώτη για ζωντανό καπιταλιστικό χρήμα.

Χαρίστε μου κι εμένα μια συχνότητα, να την πουλήσω, που 'χω κόρες να προικίσω.

Αυτοί, όταν ζορίζονται και απολύουν και πουλάνε, και μάλιστα ξένα πράγματα, είναι ωραίοι. Αύριο πάλι θα βρίσουν κάναν χαροκαμένο επιχειρηματία, που κάνει το ίδιο γιατί απλούστατα δεν βγαίνει.

Ο Νίκος Μαραντζίδης, αδέρφια, ανήκει στη νεότερη κι εξαίρετη γενιά ιστορικών. Το βιβλίο του «Δημοκρατικός Στρατός Ελλάδας», εκδόσεις Αλεξάνδρεια, που κυκλοφόρησε προ τριετίας, σας το συνιστώ ανεπιφύλακτα, αφού με σαφή κι ακλόνητη τεκμηρίωση ξεδιαλύνει θέματα ταμπού, όπως την κατάπτυστη συνεργασία του ΚΚΕ με τους «σλαβομακεδόνες» αυτονομιστές του ΝΟΦ που, όταν έπεφτε ο Γράμμος, αποτελούσαν την πλειονότητα των ανταρτών.

Ασχολείται όμως, μεταξύ πολλών άλλων, λίαν ενδιαφερόντων, και με ένα ζήτημα όχι ιδιαίτερα μελετημένο, με την οικονομική διαχείριση που έκανε το ΚΚΕ στις επιχειρήσεις που είχε «επιτάξει». Στη σελ. 163 δημοσιεύει επιστολή του απελπισμένου εκπροσώπου του κόμματος, που αφορά το κλωστήριο του Λαναρά στη Νάουσα («ΚΚΕ, ΠΕ Βεροίας προς το γραφείο περιοχής Μακεδονίας, 7-1-1945» ΑΣΚΙ/Αρχείο ΚΚΕ/κ.φ.23/5/114):

«Το εργοστάσιο το διευθύνει η Διοίκηση της Επαρχιακής ΕΤΑ Βεροίας. Συναγωνιστές με ελάχιστη πείρα και οι οποίοι μέχρι πριν λίγο καιρό την έδρα τους την είχαν στα βουνά […]. Υπάρχει επίσης η Επιτροπή των εργατών, η οποία σχεδόν έχει περισσότερα δικαιώματα απ’ όλους. Αυτοί οι συναγωνιστές είναι πρόθυμοι, τρέχουν αλλά δεν έχουν πείρα πολιτική και δυσκολεύονται να πειθαρχήσουν τους εργάτες, οι οποίοι είναι μαθημένοι τόσα χρόνια να μη δουλεύουν και, όταν δούλευαν κατά περιόδους, κάνανε σαμποτάζ, όχι οργανωμένα και συνειδητά. Ετσι παρουσιάζονται πολλές απειθαρχίες, αδικαιολόγητες απουσίες και αρκετά σοβαρό τεμπέλιασμα […]. Επειδή εδώ οι συνδικαλιστικές και άλλες οργανώσεις νομίζουν ότι θα λύσουν το κοινωνικό πρόβλημα σε βάρος του εργοστασίου, καθημερινά έχουμε απ’ αυτές διάφορα αιτήματα (…) οι εργάτες του εργοστασίου πλεονάζουν. Εάν δούλευαν κανονικά, θα περίσσευαν πολλοί. Από τους 1.400 περίπου οι 300 είναι συνταξιούχοι και αποσπασμένοι σε διάφορες οργανώσεις. Αυτοί όλοι που δεν δουλεύουν παίρνουν τα [μεροκάματά] τους από το εργοστάσιο. Απ’ την άλλη μεριά το εργοστάσιο δεν έχει έσοδα γιατί ο μόνος πελάτης είναι ο ΕΛΑΣ. [Εντέλει, λίγους μήνες αργότερα] στο εργοστάσιο Λαναρά που το έχει κατασχέσει η ΕΤΑ μειώθηκε η παραγωγή γιατί δουλεύουν 600 εργάτες και πληρώνονται 1.200, αντάρτες, ανάπηροι, αδικαιολόγητοι απουσιάζοντες και περίσσιοι υπάλληλοι».

Σας θυμίζει κάτι; Μήπως την Ολυμπιακή, μήπως τον τρόπο με τον οποίο διοικήθηκε το κράτος και διαχειρίστηκαν οι κυβερνήσεις τις επιχειρήσεις που του ανήκαν;

Μήπως σας θυμίζει αυτό το κείμενο του 1945 πώς αντιμετωπίστηκε εν γένει η επιχειρηματικότητα και μας «πήδηξε» η κρίση;

Το υπογραμμίζω ξανά: Η Αριστερά κυβέρνησε για λίγο στην κατσαπλιάδικη μικρή επικράτειά της, όμως οι νοοτροπίες της κυριάρχησαν επί ΠΑΣΟΚάρας και ενίοτε κι επί Ν.Δ. Αυτοί και τα ποικιλόχρωμα τέκνα τους στελέχωσαν τους μηχανισμούς της παρακμής και της λεηλασίας, τα μαγαζιά των νταβατζήδων, ΜΚΟ, ΔΕΚΟ, συγκροτήματα, εμφορούμενοι από την ανορθολογική και καταστροφική νοοτροπία που περιγράφει ο δυστυχής εκπρόσωπος του κόμματος παραπάνω.

Και, φυσικά, ψωνίσαμε ως χώρα από σβέρκο, όπως και οι εργαζόμενοι στον 902, διότι Βρούτος τελικά κι ο συμπαθής Κουτσούμπας. Φευ, το vintage κοστούμι του Μπρέζνιεφ σύρθηκε στη λάσπη της καπιταλιστικής διαχείρισης…

ΜΙΧΑΛΗΣ ΙΓΝΑΤΙΟΥ: Δεν κρύβονται οι ευθύνες, κ. Παπανδρέου

Οι συχνές ανακοινώσεις του πρώην πρωθυπουργού Γιώργου Παπανδρέου, με τις οποίες προσπαθεί να αποσείσει τις ευθύνες του για την άνευ προηγουμένου οικονομική τραγωδία που βιώνει ο ελληνικός λαός, αποδεικνύει πρώτα και πάνω απ' όλα την αγωνία του για την περίπτωση κατά την οποία αποδειχθεί ότι ο ίδιος, βάσει σχεδίου, αποφάσισε να οδηγήσει τα πράγματα προς το ΔΝΤ, προκειμένου να μη λάβει ο ίδιος τα πικρά μέτρα που απαιτούνταν αμέσως μετά την εκλογή του για να σταματήσει ο κατήφορος της Ελλάδας.

Αυτό είναι το μείζον θέμα για τον κ. Παπανδρέου. Να μην αποδειχθεί ποτέ ότι όσα συνέβησαν από τον Οκτώβριο του 2009 μέχρι τον Μάιο του 2010, σχεδιάστηκαν για να αποφύγει αυτό το «πολιτικό κόστος», το οποίο και κατέστρεψε την Ελλάδα. Βεβαίως, για να είμαστε δίκαιοι, η κατάσταση που ανέλαβε ο πρώην πρωθυπουργός ήταν αποτέλεσμα λανθασμένων πολιτικών από τη δεκαετία του '80 και ευθύνονται όλοι ανεξαιρέτως οι προηγούμενοι που κυβέρνησαν την Ελλάδα, είτε από τη θέση του πρωθυπουργού είτε ως υπουργοί και βουλευτές. Ολοι και ο καθένας ξεχωριστά έχει το μερίδιο της ευθύνης του.

Στη διάρκεια της δικής του πενταετίας, ο κ. Κώστας Καραμανλής έδειξε μεγάλη -θα έλεγα τυφλή- εμπιστοσύνη στο οικονομικό επιτελείο που ο ίδιος επέλεξε και διόρισε. Αρα, ως πρωθυπουργός έχει και την ευθύνη των πράξεών τους. Το ελάχιστο θετικό για τον κ. Καραμανλή είναι ότι αντιλήφθηκε -έστω και αργά- τον κίνδυνο, προσπάθησε να επιβάλει μέτρα και είπε την αλήθεια στον λαό. Η παραδοχή του δεν σβήνει τις ευθύνες του.

Διεξήχθη μεγάλη συζήτηση για το αν γνώριζε και τι γνώριζε ο κ. Παπανδρέου πριν εκστομίσει εκείνη τη βλακώδη φράση -«λεφτά υπάρχουν»- που θα τον ακολουθεί για πάντα. Είχε γνώση της έκθεσης του ΔΝΤ, τον Ιούλιο 2009, που κατέληγε στο συμπέρασμα ότι μέχρι το τέλος του έτους η Ελλάδα κινδύνευε να μην έχει δυνατότητα να καταφεύγει στις αγορές για δανεικά και όλοι οι παράγοντες της οικονομίας τον είχαν προειδοποιήσει ότι η θύελλα θα ναι καταστροφική, όπως και συνέβη.

Δυστυχώς, από τους έξι πρωθυπουργούς που κυβέρνησαν την Ελλάδα από το 1974, ο κ. Παπανδρέου έχει το μεγαλύτερο μερίδιο της ευθύνης...

ΜΗΠΩΣ ΚΑΙ ΣΗΜΕΡΑ ΤΟΝ ΘΕΛΟΥΝ ΝΕΚΡΟ; Ποιους "δείχνει" το πόρισμα Ορνεράκη πίσω από το σχέδιο δολοφονίας του Κ.Καραμανλή

Την ισραηλινή Mossad, την βρετανική ΜΙ6 και την αμερικανική CIA φωτογραφίζει το πόρισμα του εισαγγελέα Πρωτοδικών Νίκου Ορνεράκη, αναφορικά με την διερεύνηση των στοιχείων που έχουν βρεθεί για το σχέδιο δολοφονίας του πρώην πρωθυπουργού Κώστα Καραμανλή το 2008.

Το σχέδιο θα εκτελείτο από Έλληνες και θα ετίθετο σε εφαρμογή λίγες ημέρες μετά από το τυχαίο μπλοκάρισμά τους από την ρωσική επιχειρησιακή ομάδα η οποία είχε αφιχθεί στην Ελλάδα για να εξασφαλίσει το απόρρητο των επικοινωνιών Πούτιν-Καραμανλή-Προχόροφ για την επικείμενη ενεργειακή συμφωνία του South Stream αλλά και την προμήθεια των ΤΟΜΑ ΒMP-3HEL.

Σύμφωνα με τις εκτιμήσεις εγγράφου των ρωσικών μυστικών υπηρεσιών που είχε τεθεί υπ'όψιν του διοικητή της ΕΥΠ Ι.Κοραντή «η σημερινή γενιά τρομοκρατών είναι ελεγχόμενη από τις Δυτικές Υπηρεσίες».

Να σημειώσουμε ότι την ίδια εποχή η ΕΥΠ είχε διακριβώσει την άφιξη μεγάλου αριθμού επιχειρησιακών ανδρών της GRU στην Αθήνα και ο ίδιος οο Ι.Κοραντής μιλωντας σε άνθρωπο που συνομιλούσε με την ρωσική πρεσβεία είχε πει "Τι τον θέλουν τόσο κόσμο εδώ; Μόνο η GRU έχει 18 άτομα"! τότε δεν ήξερε...

Να σημειώσουμε ότι η FSB απαγορευτόταν μέχρι πριν δύο μήνες που ψηφίστηκε σχετικός νόμος να στέλνει για χρονικό διάστημα μεγαλύτερο των 6 μηνών στελέχη της στο εξωτερικό. Ήταν ένας περιοριστικός νόμος που είχε ψηφιστεί επί Γιέλτσιν. Και όλο το βάρος αποστολών στο εξωτερικό είχε πέσει επάνω στην μυστική υπηρεσία του Στρατού, την GRU.

Γίνεται ειδική αναφορά στην ομάδα παρακολούθησης του πρώην πρωθυπουργού και εκτιμάται ότι ανερχόταν σε 20 άτομα, με την επισήμανση ότι «δεν ανήκουν στον αντιεξουσιαστικό χώρο», ενώ σε μια περίπτωση παρακολούθησης διαπιστώθηκε η παρουσία και δύο ακόμη νέων ατόμων, «που ήταν μάλλον Βρετανοί».

Στο όχημα που εγκατέλειψε αυτή η ομάδα και στη συνέχεια ερευνήθηκε από τους Ρώσους πράκτορες, σύμφωνα πάντα με έγγραφο της ΕΥΠ, βρέθηκαν στοιχεία που αφορούν στην καταγραφή της διαδρομής που ακολουθούσε στη μετακίνησή του ο πρώην πρωθυπουργός, η οποία διαδρομή ήταν σχεδόν πάντα η ίδια μέσω της Αττικής Οδού. Κάτι που είχε κάνει μεγάλο Έλληνα επιχειρηματία, φίλο του, να αναφωνήσει κάποια στιγμή: "Όλοι ξέρουν τι ώρα περνάει ο πρωθυπουργός και πάει στο γραφείο τυο. Είναι δυνατόν;".

Στην ομάδα που τον παρακολουθούσε βρέθηκκαν χάρτες, κιάλια υπερύθρων, εκρηκτική ύλη C-4, πιστόλια 7,65 χλστ. TOKAREV και ΑΚ-47, υλικά καμουφλάζ, υλικά μακιγιάζ, συστήματα επικοινωνίας συγχρονισμένα στις συχνότητες της ΕΛ.ΑΣ. και άλλα υλικά.

Στα σημειώματα υπήρχαν δύο ημερομηνίες σημειωμένες τις αμέσως επόμενες ημέρες αφ’ ότου η ρωσική ομάδα αντιπαρακολούθησης, εντόπισε τους υποψήφιους δολοφόνους να παρακολουθούν τον πρωθυπουργικό κομβόϊ και άρχισε μια καταδίωξη θανάτου στους δρόμους των Μεσογείων από δύο αυτοκίνητα με πράκτορες των FSB και GRU.

Κάποια στιγμή στρίμωξαν του ξένους  πράκτορες σε ένα δρομάκι και με τα όπλα στα χέρια κατέβηκαν, αλλά διαπιστώθηκε ότι είχαν εγκαταλείψει το σημείο με ένα εφεδρικό αυτοκίνητο, αφήνοντας πίσω το σύνολο του υλικού τους.

Τα ευρήματα μεταφέρθηκαν για εξέταση στα Κεντρικά της Μόσχας και με βάση τις αναλύσεις που έγιναν, οι ρωσικές υπηρεσίες ενημέρωσαν ότι υπήρχε «οργανωμένο σχέδιο παρακολούθησης του Στόχου (Κ. Καραμανλής) το οποίο οργανώθηκε από Δυτικές Υπηρεσίες με τη συμμετοχή και της ομόλογης Υπηρεσίας του Ισραήλ. Το εν λόγω σχέδιο υλοποιήθηκε κυρίως από Έλληνες. Ο αντικειμενικός σκοπός του ήταν η πραγματοποίηση επίθεσης σε βάρος του Στόχου, με ειδικότερο σκοπό την αναβολή ή τη ματαίωση της ενεργειακής πολιτικής της χώρας».

Ο τότε διοικητής της ΕΥΠ και βουλευτής του ΛΑΟΣ Ιωάννης Κοραντής, μιλώντας στο ραδιοφωνικό σταθμό «Ράδιο 9», προχώρησε στην αποκάλυψη και ενός ονόματος που περιεχόταν στις ρωσικές αναφορές:

Αυτό του διαβόητου Άλεξ Ρόντου, το οποίο περιεχόταν μέσα στην ενημέρωση των Ρώσων, ότι ήταν «Ο άνθρωπος που γνώριζε την υπόθεση της συνωμοσίας για την δολοφονία του Κώστα Καραμανλή»!

Μέσα στα έγγραφα που είχαν φτάσει από τις ρωσικές υπηρεσίες περιεχόταν το όνομα του Άλεξ Ρόντου, ως γνώστη της υπόθεσης αυτής. Δεν ξέρω τίποτα περισσότερο, αλλά γενικά ότι πληροφορίες μας έδιναν οι Ρώσοι αποδεικνύονταν απόλυτα αξιόπιστες».

Μάλιστα έφερε ως παράδειγμα μια επίθεση βόμβας με τηλεχειρισμό στην λεωφόρο Αλεξάνδρας, η οποία έγινε ακριβώς όπως περιέγραφαν οι Ρώσοι ότι θα γινόταν η επίθεση κατά του πρωθυπουργικού αυτοκινήτου.

Την ευθύνη της επίθεσης την είχε πάρει μια «τρομοκρατική» οργάνωση με την επωνυμία «Λαϊκή Θέληση», δηλαδή μία από αυτές τις οργανώσεις που οι Ρώσοι χαρακτηρίζουν «ελεγχόμενες από τις δυτικές μυστικές υπηρεσίες». «Η επίθεση έγινε όπως ακριβώς περιγραφόταν ότι θα γινόταν η επίθεση στο κομβόϊ του πρωθυπουργικού αυτοκινήτου. Βέβαια τότε ο Κ.Καραμανλής είχε πάρει μέτρα και δεν θα κινδύνευε πλέον».

Στην συνέντευξή του ο Ι.Κοραντής σημειώνει ότι «Οι πληροφορίες κρίθηκαν ως απόλυτα έγκυρες. Ακόμα και το συμπέρασμα ότι θα δολοφονούσαν τον Καραμανλή για να ανατρέψουν την ενεργειακή πολιτική του σε ότι αφορά την προσέγγιση με την Ρωσία, κρίναμε από όλα τα στοιχεία που περιήλθαν στην διάθεσή μας ότι δεν ήταν ένας έωλος ισχυρισμός, αλλά τεκμηριωμένος. Σε ότι αφορά το θέμα του Άλεξ Ρόντου και ότι γνώριζε την υπόθεση δεν μπορέσαμε να το ελέγξουμε".

O Άλεξ Ρόντος, σύμβουλος του υπουργείου Εξωτερικών είτε όταν ήταν υπουργός Εξωτερικών ο Γ.Παπανδρέου, είτε όταν ήταν πρωθυπουργός, με πολλές αποστολές σε πρώην σοβιετικές δημοκρατίες "ενεργειακού χαρακτήρα", με εμπλοκή σε ΜΚΟ στις χώρες αυτές, με κρίσιμο ρόλο στην πολιτική της Γεωργίας που οδήγησε την χώρα στον αυτοκτονικό πόλεμο κατά της Ρωσίας το 2008, ένας μυστηριώδης άνθρωπος που εμφανίζεται σε όλα τα "καυτά σημεία" του πλανήτη...

Κάποιοι, λοιπόν, εξυπηρετώντας συγκεκριμένα γεωπολιτικά και ενεργειακά συμφέροντα, ήθελαν τον Καραμανλή νεκρό.

Μήπως τον θέλουν νεκρό ακόμα και σήμερα; Άλλωστε η μεγάλη πλειοψηφία της ΚΟ της ΝΔ προσβλέπει σε αυτόν ως "ύστατη λύση"...