Η ΑΝΑΜΟΝΗ ΤΗΣ ΑΝΑΣΤΑΣΗΣ Μεγάλο Σάββατο: Η Εκκλησία θυμάται την κάθοδο του Ιησού στον Άδη

Το πρωί τελείται ο εσπερινός του Μεγάλου Σαββάτου και λειτουργία του Μεγάλου Βασιλείου. Η ακολουθία έχει αναστάσιμο και πανηγυρικό χαρακτήρα. Είναι η λεγομένη Πρώτη Ανάσταση. Μετά την ανάγνωση της προφητείας του Ιωνά, του οποίου προτυπώνει την ταφή και την ανάσταση του Κυρίου, αντηχεί ως νικητήριος ιαχή ο ψαλμικός στίχος:

Ανάστα, ο Θεός, κρίνον την γην
ότι συ κληρονομήσεις
εν πάσι τους έθνεσι.

 

και ο ιερεύς πετά στους πιστούς φύλλα δάφνης (βάγια).

Αμέσως μετά, διαβάζεται το Ευαγγέλιο, που έχει αναστάσιμο περιεχόμενο (Κατά Ματθαίον κη' 1-20):

Σεισμός εγένετο μέγας, καθώς οι Μυροφόρες, πλησιάζουν τον Τάφο του Ιησού. Άγγελος Κυρίου αποσφραγίζει τον τάφο. Όταν οι δύο γυναίκες καταφθάνουν τον βλέπουν κενό και τον Άγγελο να τους αναγγέλλει ότι «Κύριος Ανέστη». Το χαρμόσυνο γεγονός θα πρέπει να το διαμηνύσουν στους μαθητές του. Ο Χριστός εμφανίζεται στις δύο γυναίκες. Σύναξη των 11 μαθητών και εμφάνιση του Χριστού ενώπιόν τους. Τους προτρέπει: «Πορευθέντες μαθητεύσαντες πάντα τα έθνη, βαπτίζοντες αυτούς εις το όνομα του Πατρός του Υιού και του Αγίου Πνεύματος.

 

Το σώμα του Χριστού έχει ταφεί, χωρίς όμως να γνωρίζει την φθορά που γνωρίζουν όλοι οι νεκροί,καθώς παραμένει ενωμένο με την θεότητα, ενώ η ψυχή του Χριστού βρίσκεται στην κόλαση, στο χώρο του θανάτου, όπου κηρύττει την μετάνοια. Ο Θεάνθρωπος Χριστός ολοκληρώνει το έργο της Θείας Οικονομίας, που είναι η ανάσταση όλης της Δημιουργίας και όλων των ανθρώπων, κι αυτών που ήταν εν ζωή, αλλά και αυτών που είχαν πεθάνει πριν τον ερχομό του Ιησού στον κόσμο. Ο έσχατος εχθρός του ανθρώπου, ο θάνατος, νικιέται δια του θανάτου του Χριστού, και όλα κινούνται στην προσδοκία της Ανάστασης, της γνήσιας ελευθερίας.

Σ’ έναν από τους πιο όμορφους ύμνους, που ολοκληρώνουν την ακολουθία του Όρθρου του Μεγάλου Σαββάτου, διαβάζουμε τα εξής θαυμάσια λόγια: “Δεύτε ίδωμεν την ζωήν ημών εν τάφω κειμένην, ίνα τους εν τάφοις κειμένους ζωοποιήση. δεύτε σήμερον, τον εξ Ιούδα υπνούντα θεώμενοι, προφητικώς αυτώ εκβοήσωμεν. Αναπεσών κεκοίμησαι ως λέων. τις εγερεί σε, βασιλεύ; αλλ’ ανάστηθι αυτεξουσίως, ο δους σεαυτόν υπέρ ημών εκουσίως. Κύριε, δόξα σοι”. Το ποιητικό αυτό κείμενο αποτυπώνει το απόσπασμα της Παλαιάς Διαθήκης, που αναφέρεται στον Ιακώβ. Ο Χριστός κοιμάται σαν το λιοντάρι, έτοιμος να ξυπνήσει, να αναστηθεί, να φέρει στον κόσμο την ελπίδα, τη χαρά της νίκης, την συντριβή του θανάτου, να φέρει στην ιστορία το πιο σπουδαίο μήνυμα, που άλλο ανώτερο δεν υπάρχει: ότι πλέον είμαστε ελεύθεροι και από το θάνατο.

Το Μεγάλο Σάββατο το πρωί γιορτάζουμε:

1. Την Ταφή του Κυρίου «την θεόσωμον ταφήν»
2. Την Κάθοδο Του στον Άδη «την εις άδου κάθοδον», όπου κήρυξε σε όλους τους νεκρούς

Η ταφή βέβαια έγινε τα απόγευμα της Μ. Παρασκευής. Όμως η Εκκλησία έκρινε ορθό να αφιερώσει ιδιαίτερη μέρα προς τιμήν και μελέτη του μυστηριώδους αυτού γεγονότος.

Ο Χριστός αναπαύεται μέσα στον τάφο, όπως «αναπαύθηκε» όταν πρωτοδημιούργησε τον κόσμο την έβδομη μέρα. Όμως αναπαύεται ως θεάνθρωπος. Το πανάχραντο σώμα Του θάβεται στον τάφο, αλλά πνευματικά ο ίδιος μεταβαίνει στον Άδη και συνεχίζει το σωτηριώδες έργο του. Καλεί κοντά Του όλους τους δικαίους της Παλαιάς Διαθήκης, από τον Αδάμ και την Εύα μέχρι τους έσχατους ανθρώπους του Θεού, ώστε να μην λείψει κανείς από το παγκόσμιο προσκλητήριο της σωτηρίας, που είναι τελικά μια αναδημιουργία του κόσμου και ολοκλήρωσης της ανθρωπότητας. Η κάθοδος αυτή ήταν το τελειωτικό χτύπημα κατά του θανάτου.

Το πρωί του Μεγ. Σαββάτου τελείται η Θ. Λειτουργία του Μεγ. Βασιλείου. Ύστερα διαβάζονται οι Προφητείες για την Ανάσταση και ψέλνεται ο Ύμνος των Τριών Παίδων («Τον Κύριον υμνείτε και υπερυψούτε εις πάντας τους αιώνας»). Αποβραδίς έχουν αλλάξει όλα τα πένθιμα καλύμματα του ναού και έχει στολισθεί με κόκκινα, αναστάσιμα. Στο μέσον του ναού, έχει στηθεί το «μπαρδακί», με το προσκυνητάρι και με «μανάλια» για κεριά.

Ο Χριστός αναπαύεται στον τάφο σωματικά. Ο Χριστός κηρύττει στον Άδη τη Ζωή. Και θα αναστηθεί ως ο λέων, αυτεξουσίως, και θα τραβήξει μαζί Του όσους τον πίστεψαν, αλλά και όσους τον πιστεύουν, όσους τους αγγίζει το μήνυμα, το πρόσωπο, η κοινωνία μαζί Του. Ελευθερωνόμαστε από το θάνατο, χάρις στον θάνατο του Σωτήρα. Όλα πλέον είναι διαφορετικά. Δεν φοβόμαστε το θάνατο, γιατί θα μας πάει σ’ Αυτόν που μας αγαπά και αγαπούμε. Και θα περιμένουμε την Δευτέρα Παρουσία, για να γευτεί και το σώμα μας, αυτή την ανεκλάλητη χαρά. Αυτή την ανεκλάλητη ελευθερία. Αυτή την ανεκλάλητη αιώνια ζωή.

Στο Μεγάλο Σάββατο βρίσκονται τα σώματα των ανθρώπων που έφυγαν από αυτή τη ζωή. Μα όσοι ζούμε την πίστη, όσοι αγαπούμε, όσοι συγχωρούμε, όσοι κοινωνούμε έχουμε μπει ήδη στην ογδόη ημέρα. Την ημέρα της Εκκλησίας. Την Ημέρα της Ανάστασης. Την Κυριακή, την ημέρα του Κυρίου…

Λίγο πριν τα μεσάνυχτα, όλα τα φώτα της εκκλησίας σβήνουν και πέφτει παντού σκοτάδι. Στις 12 το βράδυ, ο ιερέας ψάλλει το “Δεύτε λάβετε φως” και βγαίνει με τη λαμπάδα του αναμμένη μέσα από την Ωραία Πύλη και δίνει φως στους εκκλησιαζόμενους.

Στη συνέχεια οι πιστοί βγαίνουν έξω από την εκκλησία, όπου ο παπάς διαβάζει το Ευαγγέλιο της Αναστάσεως και μόλις τελειώσει ψάλλει το “Χριστός Ανέστη…” Αμέσως μετά αρχίζουν να πέφτουν πυροτεχνήματα και βεγγαλικά. Μετά την Ανάσταση, οι πιστοί μεταφέρουν στο σπίτι τους το Αγιο Φως. Στην είσοδο του σπιτιού τους, κάνουν, με τον καπνό της λαμπάδας, το σχήμα του σταυρού.

Μετά ανάβουν το καντήλι και προσπαθούν να το κρατήσουν τουλάχιστον τρεις με σαράντα ημέρες. Στη συνέχεια κάθονται στο Πασχαλινό τραπέζι για να φάνε την πατροπαράδοτη μαγειρίτσα (σούπα από αρνίσια ή βοδινά εντόσθια). Τσουγκρίζουν κόκκινα αυγά και τρώνε κουλούρια και τσουρέκια.

Η ακολουθία της Κυριακής του Πάσχα, ο όρθρος και η Λειτουργία του  Ιωάννου του Χρυσοστόμου ψάλλονται τα μεσάνυχτα του Σαββάτου προς Κυριακή.

Έθιμα

 

Ιεροσόλυμα: Το μεσημέρι του Μεγάλου Σαββάτου, ο εκάστοτε Πατριάρχης Ιεροσολύμων προβαίνει στην τελετή Αφής του Αγίου Φωτός στο ναό της Αναστάσεως. Πρόκειται για μια πανάρχαια τελετουργία, με θαυματουργικό υπόβαθρο και αμφιλεγόμενο χαρακτήρα.

Αθήνα: Το Άγιο Φως καταφθάνει στην Αθήνα το απόγευμα του Μεγάλου Σαββάτου με ειδική πτήση της Αegean (παλαιότερα της Ολυμπιακής) και στη συνέχεια διαμοιράζεται ανά τη χώρα για να μοιρασθεί το βράδυ της Ανάστασης στους πιστούς («Δεύτε λάβετε φως»). Κατά την άφιξη του Αγίου Φωτός στο αεροδρόμιο «Ελευθέριος Βενιζέλος», του αποδίδονται τιμές αρχηγού κράτους (!). Η μεταφορά του Αγίου Φωτός αεροπορικώς στην Ελλάδα άμα τη αφή του, ξεκίνησε το 1988 με πρωτοβουλία του επιχειρηματία Ιάκωβου Οικονομίδη, ιδιοκτήτη τουριστικού πρακτορείου. Από το 2002 τη μεταφορά του Αγίου Φωτός ανέλαβε του ελληνικό Υπουργείο Εξωτερικών.

Κέρκυρα: Στις 6 το πρωί του Μεγάλου Σαββάτου πραγματοποιείται το έθιμο του τεχνητού σεισμού στο ναό της Παναγίας των Ξένων. Γίνεται μετά το τέλος του «Αποστόλου» και αποτελεί αναπαράσταση του σεισμού που περιγράφεται στο Ιερό Ευαγγέλιο, ως επακόλουθο θριαμβικό γεγονός της Αναστάσεως του Κυρίου. Στις 9 το πρωί γίνεται η περιφορά του Επιταφίου της Εκκλησίας του Αγίου Σπυρίδωνα. Μαζί λιτανεύεται και το σκήνωμα του Αγίου Σπυρίδωνα, σε ανάμνηση του θαύματος του Αγίου, που έσωσε τον Κερκυραϊκό λαό από τη σιτοδεία. Στις 11 το πρωί, όταν τελειώσει η ακολουθία της πρώτης Ανάστασης στη Μητρόπολη και αφού τελειώσει και η περιφορά του επιταφίου του Αγίου Σπυρίδωνα, χτυπούν οι καμπάνες των εκκλησιών και από τα παράθυρα των σπιτιών πέφτουν κατά χιλιάδες, πήλινα δοχεία γεμάτα νερό (μπότηδες) στους δρόμους, με μεγάλο κρότο. Αυτό το έθιμο έχει τις ρίζες του στο χωρίον του δεύτερου Ψαλμού του Δαυίδ «Ποιμανείς αυτούς εν ρqβδω σιδηρά, ως σκε{η κεραμsως συντρwψεις αυτο{ς» (Ψαλμός Β' ,9). Οι Κερκυραίοι, όμως, δεν μένουν εκεί και συνεχίζουν αμέσως μετά για το «Μαστέλο» (βαρέλι). Στην Πίνια, μπροστά από την εκκλησία του Αγίου Βασιλείου, τοποθετείται ένα ξύλινο βαρέλι γεμάτο με νερό. Ο κόσμος ρίχνει νομίσματα για ευχές στο νερό και μόλις ακουστούν οι καμπάνες τρέχουν να μπουν στο βαρέλι. Όποιος προλάβει να μπει, παίρνει τα χρήματα, αφού έχει γίνει μουσκίδι κι έχει μπουγελώσει και όσους είναι τριγύρω.

Κως: Το πρωί του Μεγάλου Σαββάτου, οι εκκλησίες στρώνονται με μικρά μοβ μυρωμένα λουλούδια του βουνού που λέγονται λαμπρές. Οι νοικοκυρές φτιάχνουν τις λαμπρόπιττες και το γεμιστό αρνί.

Ζάκυνθος: Στον Μητροπολιτικό Ναό του Αγίου Νικολάου των Ξένων, η περιφορά του Επιταφίου, σύμφωνα με παμπάλαιο τοπικό έθιμο, γίνεται τις πρώτες πρωινές ώρες του Μεγάλου Σαββάτου, ενώ με την ανατολή του ηλίου, ο Δεσπότης «σηκώνει» την Ανάσταση. Με το πρώτο χτύπημα της καμπάνας, ο Δεσπότης αφήνει ελεύθερα άσπρα περιστέρια, ενώ από το καμπαναριό πετάνε στο δρόμο πήλινα δοχεία, όπως και όλοι οι κάτοικοι του νησιού από τα παράθυρά τους.

Λευκάδα: Το πρωί του Μεγάλυ Σαββάτου, η Φιλαρμονική παίζει στους δρόμους της πόλης χαρούμενους σκοπούς, ενώ οι νοικοκυρές πετούν και σπάζουν έξω από τα σπίτια τους διάφορα πήλινα αγγεία.

Σκιάθος: Η περιφορά του Επιταφίου ξεκινά στις 4 το πρωί του Μεγάλου Σαββάτου. Οι Επιτάφιοι της Παναγίας και των Τριών Ιεραρχών συναντιούνται και περιφέρονται στα καλντερίμια του νησιού, με τον «προεξάρχοντα» (ή τελάλη) να απαγγέλλει δυνατά τους θρηνητικούς ψαλμούς και πίσω του να ψάλλουν οι πιστοί.

Άγιο Όρος: Η περιφορά του Επιταφίου γίνεται μετά τα μεσάνυχτα της Μεγάλης Παρασκευής, ενώ η Ανάσταση στις 2 το πρωί του Μεγάλου Σάββατου.

Αθήνα: Με χτυπήματα στα στασίδια και παρατεταμένες κωδωνοκρουσίες υποδέχονται πιστοί και κλήρος την Πρώτη Ανάσταση, το πρωί του Μεγάλου Σαββάτου, στον Ναό του Αγίου Κωνσταντίνου στην Ομόνοια.

Χίος: Το βράδυ του Μεγάλου Σαββάτου ξεκινά ο περίφημος «ρουκετοπόλεμος» στον Βροντάδο, ένα έθιμο που έχει τις ρίζες του στην τουρκική κατοχή και τα τελευταία χρόνια προσελκύει το ενδιαφέρον των μεγάλων διεθνών μέσων ενημέρωσης. Αρχικά, οι κάτοικοι των ενοριών του Αγίου Μάρκου και της Παναγίας Ερειθιανής, εκκλησιών που βρίσκονται αντικριστά, έφτιαχναν αυτοσχέδια κανονάκια. Με το πέρασμα του χρόνου, όμως, αυτά εξελίχθηκαν σε αυτοσχέδιες ρουκέτες, βεγγαλικά, φτιαγμένα από νίτρο, θειάφι και μπαρούτι. Η προετοιμασία των ρουκετών αρχίζει μετά το Πάσχα για να είναι έτοιμες την επόμενη χρονιά.

Τυρός: Στο παραθαλάσσιο χωριό της Αρκαδίας, το πρωί του Μεγάλου Σαββάτου αναβιώνει ένα μοναδικό έθιμο, το κάψιμο του Ιούδα μέσα στη θάλασσα. Σε μια πλωτή πλατφόρμα τοποθετούνται ξύλα και από πάνω τους κρέμεται ένα ανθρώπινο ομοίωμα. Στη συνέχεια μπαίνει το μπουρλότο από τους Τσάκωνες πυρπολητές και το ομοίωμα παραδίδεται στη φωτιά, με τη συνοδεία φαντασμαγορικών πυροτεχνημάτων και ισχυρών δυναμιτών.

Κύθνος: Το βράδυ του Μεγάλου Σαββάτου επικρατεί το έθιμο του «συχώριου». Όλοι όσοι έχουν πεθαμένους συγγενείς φέρνουν στην εκκλησία ψητά, κρασί και ψωμί, τα οποία έχει «διαβάσει» ο παπάς και τα προσφέρουν στους επισκέπτες και στους κατοίκους του νησιού.

Μεγάλη Παρασκευή: Η ζωή εν τάφω... - Τα έθιμα σε όλη την Ελλάδα

Η Μεγάλη Παρασκευή είναι μέρα απόλυτου πένθους για όλη την Χριστιανοσύνη, απόλυτης αργίας και νηστείας, η μέρα που γίνεται η κορύφωση του Θείου Δράματος, όπου κορυφώνονται τα Πάθη του Χριστού και γίνεται η σταύρωση του Χριστού το ξημέρωμα τις ίδιας μέρας.

Το πρωί της Μεγάλης Παρασκευής γίνεται ο στολισμός του Επιταφίου στις εκκλησίες. Αρχικά ψάλλονται οι Μεγάλες Ώρες, που περιέχουν ψαλμούς, τροπάρια, Αποστόλους, Ευαγγέλια και Ευχές. Στη συνέχεια ψάλλεται ο Εσπερινός της Μεγάλης Παρασκευής και γίνεται η Αποκαθήλωση του Εσταυρωμένου. Ακολούθως, τοποθετείται στο Ιερό Κουβούκλιο ένα ύφασμα, πάνω στο οποίο έχει κεντηθεί ή ζωγραφιστεί ο Κύριος, νεκρός. Το ύφασμα αυτό λέγεται Επιτάφιος.

Το βράδυ της ίδιας ημέρας ψάλλεται ο όρθρος του Μεγάλου Σαββάτου και η υμνολογία είναι σχετική με την ταφή του Κυρίου από τους Ιωσήφ και Νικόδημο και την κάθοδο της ψυχής Του στα σκοτεινά βασίλεια του Άδη. Σχετικά τα τροπάρια: «Ο ευσχήμων Ιωσήφ...»,  και «Ότε κατήλθες προς τον θάνατον...».

Όταν ο Κύριος απέθανε, το σώμα Του μπήκε στον τάφο, η δε ψυχή του ενωμένη με την Θεότητά του κατήλθε στον Άδη και αφού τον νίκησε απελευθέρωσε τις ψυχές. Και την τρίτη ημέρα ενώθηκε και πάλι η Ψυχή με το Σώμα και το Σώμα Ανέστη εκ Νεκρών. Έτσι νικήθηκε ο Άδης και ο θάνατος.

Κατά τη διάρκεια της ακολουθίας ψάλλονται σε τρεις στάσεις (μέρη) τα λεγόμενα Εγκώμια, μικρά τροπάρια πολύ αγαπητά στο λαό, αγνώστου ποιητή. Τα πιο γνωστά είναι: «Η ζωή εν τάφω…», «Άξιον εστί μεγαλύνειν…», «Αι γενεαί πάσαι…» και «Ω γλυκύ μου Έαρ…».

Στη συνέχεια γίνεται η Περιφορά του Επιταφίου, εκτός του ναού και στα όρια της Ενορίας.

Μετά την επάνοδο του Επιταφίου στην εκκλησία διαβάζεται περικοπή από το Ευαγγέλιο του Ματθαίου (κζ' 62-66): Αρχιερείς και Φαρισαίοι πηγαίνουν στον Πόντιο Πιλάτο και του ζητούν να σφραγίσουν τον τάφο, επειδή θυμούνται ότι ο Κύριος σε μία αποστροφή των λόγων του είχε πει ότι σε τρεις μέρες θα αναστηθεί. Ο Πιλάτος τους δίνει την άδεια.

    Η ζωή εν τάφω
    κατετέθης, Χριστέ,
    και αγγέλων στρατιαί εξεπλήττοντο,
    συγκατάβασιν δοξάζουσαι την σην.

    Άξιον εστί
    μεγαλύνειν σε των πάντων κτίστην·
    τοις σοις γαρ παθήμασιν έχομεν
    την απάθειαν, ρυσθέντες της φθοράς.

    Αι γένεαι πάσαι
    ύμνον τη ταφή σου
    προσφέρουσι, Χριστέ μου.

    Ω γλυκύ μου έαρ,
    γλυκύτατον μου τέκνον,
    που έδυ σου το κάλλος;

Έθιμα σε όλη την Ελλάδα

Στη Σκιάθο και σε όσες περιοχές ακολουθούν το Αγιορείτικο τυπικό η περιφορά του Επιταφίου γίνεται τις πρώτες πρωινές ώρες του Μεγάλου Σαββάτου.

Στη Ναύπακτο, η περιφορά του Επιταφίου συνδυάζεται με ρίψη πυροτεχνημάτων στο λιμάνι, σε ανάμνηση της ηρωικής προσπάθειας του μπουρλοτιέρη Ανεμογιάννη να πυρπολήσει την τουρκική ναυαρχίδα στο χώρο αυτό.

Το πρωί της Μεγάλης Παρασκευής ομάδες παιδιών γυρνούν από σπίτι σε σπίτι και τραγουδούν το μοιρολόι «Σήμερα μαύρος ουρανός», γνωστό και ως «Μοιρολόι της Παναγίας». Σε πολλές περιοχές της χώρας τα κορίτσια της ομάδας κρατούν ένα στεφάνι, πλεγμένο με λουλούδια εποχής, το οποίο στη συνέχεια το εναποθέτουν είτε στον Επιτάφιο, είτε στον τάφο του προσφάτως αποβιώσαντος ενορίτη. Τα Κάλαντα της Μεγάλης Παρασκευής τείνουν σήμερα να εκλείψουν.

Στην Κέρκυρα, η περιφορά των Επιταφίων ξεκινά το απόγευμα της Μεγάλης Παρασκευής από την εκκλησία του Αγίου Γεωργίου στο Παλαιό Φρούριο. Μέχρι της 9:30 το βράδυ, από κάθε εκκλησία βγαίνει ο Επιτάφιος με την απαραίτητη μπάντα της ενορίας, τις χορωδίες, τους πιστούς. Τελευταίος βγαίνει ο μεγαλοπρεπέστατος επιτάφιος της Μητρόπολης.

Στη Θράκη, ένα από τα έθιμα είναι και το «κάψιμο του Ιούδα». Οι νεότεροι συνήθως, αφού φτιάξουν το ομοίωμα του Ιούδα, το περιφέρουν από σπίτι σε σπίτι και ζητούν κλαδιά. Τη Μεγάλη Παρασκευή, μετά την περιφορά του Επιταφίου, θα βάλουν φωτιά στα κλαδιά αυτά και θα «κάψουν» τον Ιούδα. Συνηθίζεται μέρος της στάχτης αυτής, να το ρίχνουν στα μνήματα.

Στη Νέα Πέραμο Καβάλας, κατά την περιφορά του επιταφίου, οι κάτοικοι σε κάθε γειτονιά της πόλης αναβιώνουν ένα πολύ παλιό έθιμο: καίουν από ένα ομοίωμα του Ιούδα, τη στιγμή που η πομπή του επιταφίου περνάει από τους δρόμους. Ολόκληρη η πόλη εκείνη τη νύχτα φωτίζεται από τις δεκάδες φωτιές, που ανάβουν οι κάτοικοι, στέλνοντας έτσι το μήνυμα της κάθαρσης, αλλά και της αιώνιας ανάστασης.

Στη συνοικία Καμίνι της Ύδρας, ο Επιτάφιος μπαίνει στη θάλασσα και διαβάζεται η ακολουθία του.

Στη Ζάκυνθο, το μεσημέρι της Μεγάλης Παρασκευής, πλήθος πιστών συμμετέχει στην περιφορά του Εσταυρωμένου που διασχίζει όλη την πόλη. Στις 2 μ.μ. στον Ιερό Ναό του Αγίου Νικολάου του Μώλου εκτός από τον Εσταυρωμένο λιτανεύεται και η εικόνα της «Mater Dolorosa», δηλαδή της Παναγίας του Πάθους. Η λιτανεία διασχίζει σχεδόν όλη την πόλη και επιστρέφει στην πλατεία Σολωμού, όπου, πάνω σε βάθρο, ο Μητροπολίτης ευλογεί τον κλήρο και το λαό με τον Εσταυρωμένο. Η λιτανεία καταλήγει στον ίδιο ναό, όπου γίνεται η εναπόθεση του Χριστού στον Επιτάφιο.

Στην Αμοργό, τη Μεγάλη Παρασκευή προσφέρονται ψωμί, ελιές και νηστίσιμα γλυκά και κατά την περιφορά του Επιταφίου οι γυναίκες ραίνουν την πομπή με αρώματα.

Στην Ίο, μετά την Αποκαθήλωση, οι νέοι του νησιού παίζουν τις «μπάλες», ένα παιχνίδι με μικρές σιδερένιες κόκκινες και πράσινες μπάλες. Κατά την Περιφορά των Επιταφίων των δύο Ενοριών του νησιού, τα Εγκώμια ψάλλονται από χορωδίες γυναικών και κοριτσιών.

Στο χωριό Πλάκες της Μήλου το απόγευμα της Μεγάλης Παρασκευής γίνεται η αναπαράσταση της Αποκαθήλωσης του Χριστού.

Στην Πάρο, η περιφορά του Επιταφίου κάνει δεκαπέντε στάσεις. Σε καθεμία από αυτές φωτίζεται κι ένα σημείο του βουνού, όπου τα παιδιά ντυμένα ρωμαίοι στρατιώτες ή μαθητές του Χριστού, αναπαριστούν σκηνές από την είσοδο στα Ιεροσόλυμα, την προσευχή στο Όρος των Ελαιών, το Μαρτύριο της Σταύρωσης και την Ανάσταση.

Στο χωριό Πύργος της Σαντορίνης, μετά την Αποκαθήλωση βγαίνει το «Τάνταλο» στους δρόμους του χωριού για να αναγγείλει το γεγονός και οι καμπάνες ηχούν πένθιμα. Η περιφορά του Επιταφίου σημαίνεται από μικρές φωτιές σε λυχναράκια. Οι γυναίκες από τις αυλές των σπιτιών ραίνουν την πομπή του Επιταφίου με ροδόνερο.

Στη Σύρο, οι Καθολικοί επιτάφιοι από τις εκκλησίες των Ευαγγελιστών και του Αγίου Γεωργίου συναντώνται με τους Ορθόδοξους από τους ναούς της Μητροπόλεως (Μεταμόρφωσης) του Αγίου Νικολάου και της Κοιμήσεως, μετά το τέλος της περιφοράς στην κεντρική πλατεία Μιαούλη. Ακολουθεί κατανυκτική δέηση και ψάλλονται τροπάρια της Μεγάλης Παρασκευής από τη χορωδία του Αγίου Νικολάου και Ιεροψάλτες.

Στην Τήνο, οι περιφορές των Επιταφίων στη Χώρα συγκλίνουν στη μαρμάρινη εξέδρα της παραλίας, ενώ ο Επιτάφιος της Ενορίας του Αγίου Νεκταρίου καταλήγει μέσα στη θάλασσα, στην περιοχή Καλάμια στα Κιόνια.

Στο Άγιο Πνεύμα Σερρών, στη Μονή του Προφήτου Ηλία, που βρίσκεται σ' ένα λόφο πάνω από το ομώνυμο χωριό, αναβιώνει το έθιμο της Αποκαθήλωσης του Κυρίου.

«Σήμερον κρεμάται επί ξύλου..»

«Σήμερον κρεμάται επί ξύλου ο εν ύδασι την γην κρεμάσας», ψάλλει ο ιερέας την ώρα που περιφέρει τον εσταυρωμένο Ιησού στο ναό για την αναπαράσταση της σταύρωσης.

Είναι η στιγμή, όπου σε όλες τις εκκλησίες της χώρας θα σβήσουν τα φώτα. Η πομπή της σταύρωσης, υπό το αμυδρό φως των κεριών, θα κινηθεί με αργό και σταθερό ρυθμό προς το κέντρο των ναών, διαπερνώντας το πλήθος των πιστών. Το Θείο δράμα σχεδόν κορυφώνεται…

Αυτός που στήριξε τη γη πάνω στο νερό χλευάζεται: «στέφανον εξ ακανθών περιτίθεται, ο των Αγγέλων Βασιλεύς ψευδή πορφύρα περιβάλλεται, ο περιβάλλων τον ουρανόν εν νεφέλαις ράπισμα κατεδέξατο – ο εν Ιορδάνη ελευθερώσας τον Αδάμ. Λόγχη εκεντήθη ο Υιός της Παρθένου».

Η ελπίδα, ωστόσο, για το χαρμόσυνο γεγονός προκαλεί ανακούφιση στο πλήθος: Προσκυνούμεν Σου τα Πάθη, Χριστέ, δείξον ημίν και την ένδοξόν Σου Ανάσταση».

Σήμερα το βράδυ επίσης στην ακολουθία του Νυμφίου διαβάζονται τα 12 ευαγγέλια που περιγράφουν το γενεαλογικό δένδρο του Ιησού, προβλέπουν τον ερχομό του, καταγράφουν τα άγια Πάθη και τη λαμπρή Ανάσταση.

Τα έθιμα της Μεγάλης Πέμπτης

Παραδόσεις αιώνων αναβιώνουν από άκρη σε άκρη της Ελλάδας. Από τη Μακεδονία και τη Θράκη μέχρι την Κρήτη και από τη Ζάκυνθο ως τα νησιά του Αιγαίου, η Μεγάλη Εβδομάδα αποτελεί μια περίοδο κατάνυξης με ιδιαίτερα χαρακτηριστικά γνωρίσματα ανά περιοχή.

Τη Μεγάλη Πέμπτη το πρωί, παραδοσιακά βάφουμε τα αυγά μας και ουσιαστικά ξεκινάνε τα περισσότερα πασχαλινά έθιμα της χώρας μας.

Από το πρωί οι γυναίκες καταγίνονται με το ζύμωμα. Ζυμώνουν τις κουλούρες της Λαμπρής με διάφορα μυρωδικά και τις στολίζουν με ξηρούς καρπούς και με στολίδια από ζυμάρι. Τα ονόματά τους ποικίλουν ανάλογα με το σχήμα που τους δίνουν. Λέγονται κουτσούνες, κουζουνάκια, κοφίνια, καλαθάκια, δοξάρια, αυγούλες, λαζαράκια.

Βασική ασχολία της ημέρας είναι και το βάψιμο των Αυγών, που συμβολίζει το θείο πάθος και την ανανέωση της ζωής. Για αυτό και η Μεγάλη Πέμπτη λέγεται επίσης και Κόκκινη Πέμπτη ή » ΚοκκινοΠέμπτη»

Το βάψιμο των αυγών γίνεται με ορισμένη εθιμοτυπία. Σε πολλά μέρη, είναι συγκεκριμένος ο αριθμός αυγών που θα βάψουν και οι τρόποι και τα μέσα βαφής που θα χρησιμοποιήσουν.

Η παράδοση αναφέρει ότι η Αγία Μαρία η Μαγδαληνή πήγε στη Ρώμη και διαμαρτυρήθηκε στον Αύγουστο για το έγκλημα του Πιλάτου, αναφέροντας παράλληλα τα σχετικά με την Ανάσταση του Χριστού. Επειδή όμως ο Αύγουστος δυσπιστούσε, εκείνη του είπε για να πιστέψει στην Ανάσταση, ότι θα κοκκίνιζε μόνο του το αυγό που κρατούσε στα χέρια της. Όπως και έγινε.

Για μερικούς βάφονται κόκκινα σε ανάμνηση του χυμένου αίματος του Χριστού. Για άλλους το κόκκινο χρώμα είναι έκφραση χαράς για το ευτυχισμένο γεγονός της Ανάστασης του Κυρίου και συνάμα μέσο αποτρεπτικό κάθε κακού.

Την ίδια σημασία έχει και η ανάρτηση κόκκινων υφασμάτων από τα παράθυρα την Μεγάλη Πέμπτη.

Σοβαρότατη καταγγελία από εφημεριδα για γενόσημα και μίζες.

(σσΟ: Χαρακτηρισμοί όπως «μπουμπουκος» δεν ταιριάζουν σε πολιτική κριτική, δυστυχώς συμπεριλαμβάνονται στο άρθρο οπότε το αναδημοσιεύουμε αυτούσιο).

Από το Ποντίκι

Με καμάρι παραδέχθηκε δημόσια ο εθνικός Μπουμπουκός ότι επέφερε πλήγμα στην ελληνική φαρμακοβιομηχανία, σε ένα από τα γνωστά του παραληρήματα, στην εκπομπή του Αιμίλιου Λιάτσου και στο κανάλι Κόντρα, λέγοντας ευθαρσώς στους τηλεθεατές, ότι αυτός ήταν και ο στόχος του μέσω του νόμου του Νοεμβρίου του 2013… Εννοεί δηλαδή τη διάλυση της ελληνικής παραγωγής φαρμάκου.

Επιτέθηκε δε και στον Δημήτρη Γιαννακόπουλο, Αν. Διευθύνοντα Σύμβουλο και Αντιπρόεδρο ΔΣ της ΒΙΑΝΕΞ ( θυμίζουμε εδώ ότι η ΒΙΑΝΕΞ, είναι μια από τις μεγαλύτερες φαρμακοβιομηχανίες της χωρας), λέγοντας : “Ξέρετε πόσα λεφτά έχασε από εμένα ο Γιαννακόπουλος; Πόσα λεφτά του έκοψα;”

Παραδέχτηκε δηλαδή ότι “έκοψε λεφτά” από τις ελληνικές φαρμακοβιομηχανίες, μειώνοντας όπως λέει τις τιμές των φαρμάκων ενώ την ίδια ώρα, οι συμμετοχές των ασφαλισμένων αυξάνονταν με γεωμετρική πρόοδο!!!

Και αναρωτιέται κανείς που πήγαν τελικά τόσα λεφτά!!!

Μήπως ο Άδωνης τα λεφτά που έκοψε από τις εγχώριες εταιρείες τα έδωσε σε ξένες πολυεθνικές γενοσήμων (βλ.Teva), οι οποίες σε πολλές περιπτώσεις στερούνταν και τους βασικούς κανόνες ασφαλείας υγείας, ώστε να καταφέρει αυξήσει τα μερίδιά τους στην αγορά φαρμάκου;

Μήπως για αυτό έβαλε το χεράκι του στο κλείσιμο ελληνικών παραγωγικών μονάδων, δημιουργώντας χιλιάδες χαμένες θέσεις εργασίας και τελικά στην άλωση του τομέα των γενοσήμων από ξένες φαρμακευτικές, με αμφίβολης ποιότητας και ασφάλειας σκευάσματα;

Άραγε η αποκάλυψη του Νικολουδη για μίζες στην υγεία της τάξεως του 23% (!) λέτε να είναι τυχαία;

Ο Πρετεντέρης επιτίθεται στον Παυλόπουλο και… ειρωνεύεται τον Καραμανλή

Η… συμπάθεια του Γιάννη Πρετεντέρη για τον Κώστα Καραμανλή, και ευρύτερα τον καραμανλισμό στον χώρο της Κεντροδεξιάς, είναι γνωστή.

Γι’ αυτό και δεν προκαλεί εντύπωση το γεγονός ότι με το σημερινό άρθρο του στα “Νέα”, ο γνωστός δημοσιογράφος και παρουσιαστής αναφέρεται επικριτικά στον Προκόπη Παυλόπουλο και τον Κώστα Καραμανλή.

Ξεκινώντας από την παρουσία του Προέδρου της Δημοκρατίας στην Επιτροπή της Βουλής για τον έλεγχο του χρέους, ο Γιάννης Πρετεντέρης επιτίθεται στον Προκόπη Παυλόπουλο, με τη διατύπωση μάλιστα της απορίας-ερώτησης “αν κατάλαβε ότι έκανε κουταμάρα”.

Και συνεχίζει, με ειρωνικούς χαρακτηρισμούς κατά του Κώστα Καραμανλή, όπως “ο Μαρμαρωμένος Καραμανλής, που κάποια στιγμή θα επιστρέψει να διώξει τον Σαμαρά, και να αναστήσει την παλιά, καλή Κεντροδεξιά”.

Θα πρέπει να σημειωθεί ότι ο Γιάννης Πρετεντέρης στήριξε με την αρθρογραφία του τον Αντώνη Σαμαρά, υποστηρίχτηκε ανοιχτά από τον πρώην πρωθυπουργό εντός Βουλής, στην κόντρα που είχε με τον ΣΥΡΙΖΑ, και σύμφωνα με το πολιτικό παρασκήνιο, βρέθηκε πολύ κοντά στο να είναι υποψήφιος με τη Νέα Δημοκρατία στις εκλογές της 25ης Ιανουαρίου.

Και όμως ο παράφρονας θεοδωρακης ψηφίστηκε από πολίτες…

Δεν μιλάμε πλεον για δόλιο. Ένας άνθρωπος που λέει από το βημα της βουλης οτι ο Καραμανλης μεχρι το 2009 προσέλαβε 865,000 ΔΥ όταν όλοι μα όλοι από συστάσεως κράτους το 2009 ηταν 650,000 με επίσημα στοιχεια, είναι ένα δυστυχισμένο ανδρείκελο.
Ένας άνθρωπος που χαρακτηρίζει «θεωρία ψεκασμένων» την σκόπιμη διόγκωση του χρέους την οποία διερευνά η δικαιοσύνη και την οποία μαλιστα αποκάλυψαν στενοί συνεργατες του Παπανδρεου, είναι γραφικός και όχι δόλιος.
Ένας άνθρωπος τέλος που έχει το θράσος να μιλά για μαϊμού ΜΚΟ όταν ο ίδιος συγκαλύπτει το πιο πρόστυχο σκάνδαλο στην ιστορία των ΜΚΟ, δεν ειναι δόλιος. Είναι παράφρονας.

Η κωμωδία των «αριστερών» μεταρρυθμίσεων

του Χρήστου Γιανναρά

Το εκβιαστικό μαρτύριο ονομάστηκε «στέρηση ρευστότητας». Σήμανε την έμπρακτη απειλή να λείψει, από μέρα σε μέρα ή και από ώρα σε ώρα, εκείνη η στοιχειώδης ροή χρήματος, η αναγκαία για να εισάγονται φάρμακα, πετρέλαιο, πρώτες ύλες – αναγκαία για να συνεχίσει να λειτουργεί οργανωμένη συλλογικότητα, έννομο κράτος.

Το μαρτύριο το επέβαλαν οι δανειστές του ελλαδικού κρατιδίου σε κάποια εκατομμύρια Ελλήνων (όχι σε όλους, όχι στους –νόμιμα ή ληστρικά– ευκατάστατους). Αρνιόντουσαν οι δανειστές, για πολλές, εναγώνιες εβδομάδες, παροχές, συμφωνημένες με τα «μνημόνια» εξόφλησης του χρέους, που θα απέτρεπαν τη διακοπή της ζωτικής για τη συνέχεια ύπαρξης κοινωνικού βίου «ρευστότητας».

Βέβαια, ο εκβιασμός είχε την τετράγωνη λογική της δοσοληψίας. Οπως θυμίζουν καθημερινά οι εγχώριοι υπερασπιστές αυτής της λογικής: ποιος Ελλαδίτης θα χάριζε απλήρωτα νοίκια στους νοικάρηδές του, ποιος εστιάτορας θα σέρβιρε φαγητά σε «τζαμπατζήδες», ποιος θα δάνειζε το αυτοκίνητό του και θα δεχόταν το δανεικό να είναι αγύριστο; Σίγουρα, πρέπει να γίνεται σεβαστή η λογική της δοσοληψίας για να λειτουργεί δικαιοσύνη. Ωστόσο το δύσκολο είναι να ξεχωρίζουμε οι άνθρωποι το Δίκαιο της δοσοληψίας (την «κοινωνίαν της χρείας») από το Δίκαιο του ισχυροτέρου (τον εκβιασμό).

Ο εκβιασμός που ονομάστηκε «στέρηση ρευστότητας» ήταν τόσο νομότυπος όσο είναι αυτονόητο για έναν στρατό κατοχής να ληστεύει τον χρυσό της κατεχόμενης χώρας ή να καταστρέφει τα γεφύρια και το σιδηροδρομικό της δίκτυο, επειδή η κατάσταση είναι εμπόλεμη. Οταν ένας στρατός κατοχής «νομοθετεί» ότι, για κάθε στρατιώτη του που σκοτώνεται από την όποια «αντίσταση», θα εκτελούνται πενήντα αθώοι πολίτες, η λογική του «νομοθετήματος» δεν είναι λογική άμυνας, είναι ο παραλογισμός της ζούγκλας.

Ο κ. Σόιμπλε είπε κάποια στιγμή απερίφραστα ότι, «η Ελλάδα πληρώνει την καταστροφή στην οποία την οδήγησαν φαύλες και ανίκανες πολιτικές ηγεσίες». Η διαπίστωση σωστή, αλλά χωρίς να συνάγονται πολιτικές συνέπειες. Μιλάμε για θύματα, πολίτες ομήρους φαυλεπίφαυλων και δραματικά ανίκανων τυχοδιωκτών, που υπέταξαν την ελλαδική κοινωνία σε εξωφρενικό δανεισμό, μόνο για να συντηρήσουν το πελατειακό τους κράτος. Οι δανειστές τούς δάνειζαν ξέροντας ότι τόσο μεγάλο χρέος αποκλείεται, στον αιώνα τον άπαντα, να το εξοφλήσει μια τόσο μικρή και φτωχή σε παραγωγικότητα χώρα.

Ομως συνέχισαν να τους δανείζουν. Προφανώς αποβλέποντας στην κατάσχεση: Να επιλέγουν τα «φιλέτα» που ορέγονται και να εκβιάζουν την παραχώρησή τους με πνιγμό «στέρησης της ρευστότητας». Εφριξαν οι κοινωνίες των δανειστών με τον εφιάλτη των οιμωγών, των ουρλιαχτών, του τρόμου των επιβατών του Airbus της Germanwings – ανθρώπων που έβλεπαν να οδηγούνται στον θάνατο από έναν συγκυβερνήτη, ψυχανώμαλο θύμα του ναρκισσισμού του, και με τον κυβερνήτη να παλεύει να σπάσει την πόρτα του πιλοτηρίου για να αποτρέψει τον όλεθρο. Αλλά δεν φαντάστηκαν, βέβαια, ότι η εφιαλτική εικόνα (τηρουμένων των αναλογιών) καθρέφτιζε τον πανικό κάποιων εκατομμυρίων Ελλήνων, παγιδευμένων στον υπερδανεισμό που αποφάσισαν ψυχανώμαλοι κυβερνήτες τους.

Οι πανικόβλητοι Ελληνες να μετρούν όχι δευτερόλεπτα, αλλά μέρες ώς την καταστροφή, το τέλος της «ρευστότητας». Να μείνουν χωρίς φάρμακα, χωρίς πετρέλαιο, χωρίς πρώτες ύλες. Οι Τράπεζες να μη δίνουν χρήματα, τα χρήματα να μην έχουν ανταλλακτική αξία, τρόφιμα να μην υπάρχουν, η βία και το έγκλημα να παραμονεύουν παντού. Και στο τιμόνι, να πιλοτάρει, ο φαντασιωσικός ανεκπλήρωτος έρωτας για «αριστερή διακυβέρνηση».

Εφιάλτης κάποιων εκατομμυρίων Ελλήνων. Οχι των ευνοημένων του πελατειακού κράτους, που κυκλοφορούν ακόμα στους δρόμους της χρεοκοπημένης χώρας με υπερπολυτελή αυτοκίνητα, συντηρούν τις πανάκριβες «μπουτίκ», εξάγουν (ακόμα) καταθέσεις σε ξένες Τράπεζες. Εφιάλτη ζουν όσοι έχτισαν τη ζωή τους πάνω σε ένα συμβόλαιο με το κράτος τους. Τήρησαν το συμβόλαιο, δεν «λαδώθηκαν» από συμπολίτες τους, δεν συμβιβάστηκαν με την κομματική ατιμία για να προαχθούν, δεν άσκησαν συνδικαλισμό «κοινωνικού κόστους». Και έχασαν τη ζωή τους, γιατί το κράτος τούς εξαπάτησε σαν κοινός αγύρτης, απατεώνας, ατίμασε το συμβόλαιο που είχε υπογράψει με τον λειτουργό του: Περιέκοψε έως και 60% τα συμφωνημένα – μισθό ή σύνταξη. Κατάσχεσε το συνταξιοδοτικό «εφάπαξ» το κατατεθειμένο σε ελληνικά «ομόλογα». Ληστεύει ακόμα και το ιερότερο για τον Ελληνα, τη στέγη του, το σπιτικό του, με το γκανγκστερικό επινόημα του ΕΝΦΙΑ.

Αυτά τα κάποια εκατομμύρια Ελλήνων που δεν προσκύνησαν το πελατειακό κράτος, αρνήθηκαν «να τα φάνε» μαζί με τον Θεόδωρο Πάγκαλο, αυτοί πληρώνουν σήμερα ανελέητα, άδικα, απάνθρωπα τη χλιδή που ακκίζεται γύρω τους και προκαλεί τους δανειστές. Αυτοί οι Ελληνες είδαν αχτίδα ελπίδας στα πρώτα εικοσιτετράωρα πρωθυπουργίας του Τσίπρα. Για να βυθιστούν και πάλι σε απόγνωση, τώρα που βεβαιώνονται ότι η «αριστερή διακυβέρνηση» ξέρει μόνο να ρητορεύει. Δεν είχε ετοιμάσει τίποτα, μα απολύτως τίποτα. Της ζητούν «προτάσεις μεταρρυθμίσεων» κι αυτή αναμηρυκάζει τις ίδιες χιλιοφθαρμένες κοινοτοπίες που παπαγάλιζαν, για δεκαετίες, οι δραματικά ανίκανοι και διεφθαρμένοι γαλαζοπράσινοι παλαιοκομματικοί: «Μέτρα για την καταπολέμηση της φοροδιαφυγής! Ενίσχυση της παραγωγικότητας! Ειδικός φόρος στα ποτά! Καταπολέμηση του λαθρεμπορίου στα καύσιμα και στα τσιγάρα!» και πάνε λέγοντας οι αδιάντροπες γενικότητες.

Αυτό είναι λοιπόν το «όραμα» της κοινωνιοκεντρικής, υποτίθεται, Αριστεράς; Εκεί εξαντλούνται οι κοινωνικοί της στόχοι, έτσι ερμηνεύει τη λαϊκή εντολή που της δόθηκε; Δεν θα δικάσει και δημεύσει τα κλοπιμαία; Δεν θα δικάσει και δημεύσει τους αυτουργούς του κακουργηματικού υπερδανεισμού της χώρας; Θα αφήσει ανεξέλεγκτα τα οικονομικά των κομμάτων, θα τους χαριστούν τα ιλιγγιώδη χρέη τους, η κραιπάλη των δήθεν «υπαλλήλων» της Βουλής; Θα συνεχίσει να ρέει το κρατικό χρήμα στον υπόκοσμο του ποδοσφαίρου, στους «μεσάζοντες» των κρατικών προμηθειών και των δημόσιων έργων; Δεν θα ελεγχθεί το «πόθεν προήλθαν» οι εκατοντάδες των δισεκατομμυρίων που έχουν φυγαδευθεί στο Εξωτερικό;

Είναι πολύ νέος ο Αλέξης Τσίπρας για να συμβιβαστεί με τόσην ατιμία.

kathimerini.gr

«Εμπάργκο» από τον πρόεδρο της Τσεχίας στον αμερικανό πρεσβευτή - Έκανε υποδείξεις να μην μετάσχει στις εκδηλώσεις στη Μόσχα

Ο πρόεδρος της Δημοκρατίας της Τσεχίας, Μίλος Ζέμαν έχει «κλείσει την πόρτα» στο Κάστρο της Πράγας για τον αμερικανό πρέσβη, μετά τις δηλώσεις του τελευταίου οι οποίες εκλήφθηκαν ως ευθεία κριτική προς την Τσεχία, για την απόφαση του προέδρου Ζέμαν να μετάσχει επισήμως στις εκδηλώσεις μνήμης για το Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο που θα γίνουν στη Μόσχα.

Οι ηγέτες της Ευρωπαϊκής Ένωσης έχουν αποφασίσει να μποϋκοτάρουν την τελετή που θα γίνει τον προσεχή Μάιο εξ αιτίας του ρόλου της Ρωσίας στην κρίση της Ουκρανίας, αλλά ο Ζέμαν -ο οποίος συχνά κινείται εκτός γραμμής της ΕΕ- έχει πει ότι θα παραστεί.

«Δεν μπορώ να φανταστώ τον τσέχο πρέσβη στην Ουάσιγκτον να δίνει συμβουλές στον αμερικανό πρόεδρο, πού να ταξιδέψει», ανέφερε ο Ζέμαν. «Εγώ δεν επιτρέψω σε κανένα πρεσβευτή να έχει λόγο για τα διεθνή ταξίδια μου», είπε. «Η πόρτα του κάστρου έχει κλείσει για τον πρέσβη Σαπίρο», συμπλήρωσε ο τσέχος πρόεδρος

Πάντως εκπρόσωπος της προεδρίας δήλωσε σε τοπικά ΜΜΕ ότι ο Αντριου Σαπίρο ο αμερικανός πρέσβης στην Πράγα θα έχει πρόσβαση σε κοινωνικές εκδηλώσεις στο Κάστρο της Πράγας, την επίσημη κατοικία του προέδρου της Τσεχίας.