Δευτέρα 9 Νοεμβρίου 2015

«Ένα Άουσβιτς εν ροή»…

Πάνω σε όσα κόπρισε ο Φίλης μαζεύτηκαν μία προς μία όλες οι παχιές μύγες της καθεστωτικής προόδου. Από την Ρεπούση, τον αερογάμη Τατσόπουλο και την φυλλάδα πατσαβούρα της Αγίου Κωνσταντίνου, που έβγαινε κάποτε με χαρτί του Τσαουσέσκου, ως τον κλαρινογαμπρό της Ντόρας και τα ρετάλια της «Εφημερίδας των Συντακτών», τους ιούς της βιοχλαπάτσας, που κακογέρασαν και μυαλό δεν έβαλαν.
Ο Φίλης, με την επιστημοσύνη προοδευτικού ταβλαδόρου και κατόχου PhD σε πατσατσίδικο, απεφάνθη πως οι Πόντιοι δεν υπέστησαν Γενοκτονία αλλά «εθνοκάθαρση», διότι δεν ήταν «βιομηχανοποιημένη εξόντωση».
Στην ασήμαντη εξοχότητα του και σε όλο τον συρφετό που σήκωσε την βρώμικη γροθίτσα του για να στηρίξει αυτές τις κεμαλικές τερατολογίες, έχει απαντήσει σε ανύποπτο χρόνο ο σπουδαίος ιστορικός μας, ο Πολυχρόνης Ενεπεκίδης.
Το 1997 είχα διαβάσει σε άρθρο του στην «ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ» μια συγκλονιστική φράση για το έγκλημα κατά της ανθρωπότητας που διαπράχθηκε σε βάρος του Ποντιακού Ελληνισμού: «Ένα Άουσβιτς εν ροή». Αφού αρκετοί σφάχτηκαν ή κάηκαν ζωντανοί σε σπίτια, αχυρώνες, εκκλησίες, οι επιζήσαντες, γυναικόπαιδα, γέροι, άνδρες, απογυμνωμένοι από χρήματα, εφόδια και σε πολλές περιπτώσεις και από τα ρούχα που φορούσαν, οδηγήθηκαν σε Πορείες Θανάτου μέσα από χιονισμένα άγρια βουνά ή άνυδρους ερημότοπους. Στην διάρκεια των πορειών αυτών οι ένοπλοι φρουροί-συνοδοί, με την σύμπραξη των απλών τούρκων κατοίκων των περιοχών που διέρχονταν οι φάλαγγες, βίαζαν γυναικόπαιδα, έσφαζαν, λήστευαν, ενώ η πείνα, η δίψα, οι αρρώστιες, το δριμύ ψύχος ή η εξοντωτική ζέστη θέριζαν εκατόμβες. Ολόκληρα χωριά κυκλώνονταν και μέσα σε λίγες ώρες μετά από όργια βιασμών, δολοφονιών και λεηλασιών, οι επιζήσαντες Έλληνες του Πόντου ξεκινούσαν την μαρτυρική πορεία προς τον θάνατο.
Οι Τούρκοι λοιπόν, δεν είχαν θαλάμους αερίων, ούτε κρεματόρια. Σφάζανε στο γόνατο, στις άκρες των δρόμων, έπιαναν τα βρέφη και τα νήπια από τα πόδια και τους χτυπούσαν τα κεφάλια στα βράχια, ώσπου να χυθούν τα μυαλά έξω ή μετέτρεπαν σε κρεματόρια ζωντανών ανθρώπων σπίτια και εκκλησιές, κλειδώνοντας τους μέσα και βάζοντας φωτιά.
Ο Φίλης όμως και τα συντρόφια του είναι γκατζετιάρηδες, «προοδευτικά» φρικιά της τεχνολογίας. Αφού τα μεμέτια σφάζανε στο γόνατο ή βάζανε μπουρλότο στους ανθρώπους χωρίς τευτονική βιομηχανική οργάνωση, τότε δεν είναι Γενοκτονία.
Αυτοί όλοι αντηχούν τα κεμαλικά επιχειρήματα, λένε τζάμπα, αυτά που οι Τούρκοι ξοδεύουν δισεκατομμύρια για να τα προωθήσουν. Άλλωστε σύμμαχοι ήσαν τότε κεμαλικοί πρωτοφασίστες, ο Λένιν κι οι μπολσεβίκοι του κι η ελληνική αριστερά, αυτή η ιταμή και προδοτική, που μαχαίρωνε πισώπλατα των αγώνα των δυο στρατιωτών παππούδων μου στο Σαγγάριο. Πίσω, βαθιά, στα έγκατα της σάπιας σκέψης όλων αυτών των φαιδρών αλλά επικίνδυνων μηδενιστών, υπάρχει το βαθύ μίσος απέναντι στο Έθνος, την Ιστορία του, τις διεκδικήσεις του. Γι’ αυτό θέλουν όσα πιο πολλά μπορούν να τα στρεβλώσουν, να τα αμφισβητήσουν, να τα υποβαθμίσουν ή να τα σβήσουν στην λήθη. Να μείνει μόνο η αταξική, διεθνιστική κοπριά τους. Νομίζουν.
Το Έθνος σύσσωμο κι η Ιστορία του θα σκουπίσει τα παπούτσια του πάνω στα μούτρα τους. Θα μείνουν στην Ιστορία ευθυγραμμισμένοι με τον Κεμάλ, τον δάσκαλο του Χίτλερ, μαζί με τους αρνητές της Εβραϊκής Γενοκτονίας, χέρι – χέρι με τον Irving κι όλους τους περιθωριακούς νεοφασίστες, που έχουν ανάλογα «επιστημονικά» επιχειρήματα για τον αναθεωρητισμό τους. Όμοιος στον όμοιο κι η κοπριά στα λάχανα του ΣΥΡΙΖΑ.
(Δημοσιεύεται στην «Κυριακάτικη Δημοκρατία»)

Επιστρέφει ο Καραμανλής

Επιστρέφει ο Καραμανλής

Παρά τα λεγόμενα και τη θέση του Κώστα Καραμανλή, ότι δεν θέλει και δεν πρόκειται να ασχοληθεί με τη ΝΔ, εν τούτοις η συνείδησή του και οι κληρονομικές του ευθύνες δεν του επιτρέπουν να αφήσει επί των ημερών του να διαλυθεί το κόμμα που έφτιαξε ο θείος του. Προς αυτή την κατεύθυνση τον πιέζουν και πολλοί βουλευτές και στελέχη της ΝΔ.
Ο Κ. Καραμανλής πιστεύει ότι ενδεχόμενη πολυδιάσπαση και διάλυση της Νέας Δημοκρατίας, θα προκαλέσει κατάρρευση σε ολόκληρο το πολιτικό σύστημα. Η εξέλιξη αυτή θα ήταν καταστροφική για τη χώρα που παλεύει με νύχια και με δόντια να σταθεί όρθια και να ξεφύγει από τη λαίλαπα των μνημονίων.
Μετά από αλλεπάλληλες συσκέψεις που είχε με βουλευτές και άλλους παράγοντες της Κεντροδεξιάς ο Κ. Καραμανλής φαίνεται να έχει καταλήξει στις ακόλουθες εκτιμήσεις:
• Οι υποψήφιοι για την προεδρία του κόμματος δεν διαθέτουν εκτόπισμα στην κοινωνία και οδηγούν τη ΝΔ σε αποσυσπείρωση.
• Εγκυμονεί ο κίνδυνος γεωγραφικού διχασμού του κόμματος, αφού ο Απόστολος Τζιτζικώστας κυριαρχεί στη Μακεδονία και την Ήπειρο, ενώ ο Ευάγγελος Μεϊμαράκης φαίνεται να συγκεντρώνει υψηλά ποσοστά στην Αθήνα και την Κρήτη. 
• Ο κίνδυνος διάσπασης ακόμα και πολυδιάσπασης την επόμενη των εκλογών είναι υπαρκτός. Μεγαλύτερος όμως είναι ο κίνδυνος συρρίκνωσης και απαξίωσης της δεξιάς Παράταξης.
• Δύο από τους υποψηφίους έχουν καταφύγει στην αντισυστημική ρητορική, διανθισμένη με κρεσέντο ακροδεξιών θέσεων. Ο Κ. Καραμανλής θεωρεί επικίνδυνο σύμπτωμα την αλλοίωση της ιδεολογικής φυσιογνωμίας του κόμματος και πιστεύει ότι τα στελέχη αυτά που διεκδικούν την ηγεσία δεν έχουν καμιά θέση στο κόμμα που ίδρυσε ο θείος του.
• Η αλλοίωση της ιδεολογικής φυσιογνωμίας του κόμματος μπορεί να φέρει άλλους πολιτικούς σχηματισμούς στον ορίζοντα με αποτέλεσμα και πάλι να περιθωριοποιηθεί η ΝΔ, όπως έγινε και με το ΠΑΣΟΚ, που η συντριπτική πλειοψηφία του προσχώρησε στον ΣΥΡΙΖΑ.
• Η παρουσία και λειτουργία με το γνωστό συνωμοτικό τρόπο των πυρήνων της Πολιτικής Άνοιξης του Αντώνη Σαμαρά στην ΝΔ εμποδίζει το άνοιγμα στον κεντρώο χώρο.
• Η στείρα αντιπολιτευτική τακτική που εκδηλώθηκε με την καταψήφιση των μέτρων που πήρε η κυβέρνηση, και τα οποία ΝΔ – ΠΑΣΟΚ και ΣΥΡΙΖΑ είχαν ψηφίσει στη Βουλή τον Αύγουστο, βάζει τη ΝΔ σε αντιευρωπαϊκή τροχιά και την καθιστά στρατηγικά ανακόλουθη, για καθαρά ψηφοθηρικούς λόγους.
Τα συμπεράσματα στα οποία κατέληξε ο Κ. Καραμανλής προβληματίζουν τα κορυφαία στελέχη, τους βουλευτές και όλους τους παράγοντες της Δεξιάς οι οποίοι του ζητούν να αναλάβει πρωτοβουλίες για τη σωτηρία της παράταξης.
Ο ίδιος εμφανίζεται ως εγγυητής της ενότητας της ΝΔ, δεν έχει καταλήξει ακόμα αν θα πάρει πρωτοβουλίες πριν ή μετά την εκλογή νέου προέδρου. Γιατί στην περίπτωση που αναλάβει πρωτοβουλίες στην παρούσα φάση υπάρχει ο κίνδυνος να κατηγορηθεί ότι ακύρωσε πραξικοπηματικά τις εκλογές, οι οποίες βέβαια δεν αφορούν στην κοινωνία ούτε καν τα κομματικά μέλη. Ο Κ. Καραμανλής έχει αποφασίσει να παρέμβει και στην κατεύθυνση αυτή περιμένει την κατάλληλη στιγμή. Το πιθανότερο είναι να παρέμβει μετά τις εκλογές, αφού όποιος και αν εκλεγεί δεν διαθέτει το ειδικό βάρος να ηγηθεί μιας μεγάλης Κεντροδεξιάς παράταξης. Τα βλέμματα όλα είναι στραμμένα πάνω του, γιατί είναι ο μόνος που μπορεί να βγάλει τη ΝΔ από το τέλμα, αλλά και να διασφαλίσει τη σταθερότητα στη δημόσια ζωή. Γιατί το πολιτικό σύστημα λειτουργεί όταν υπάρχει σταθερή κυβέρνηση και ισχυρή αντιπολίτευση με προγραμματικό ρόλο για να τη διαδεχθεί. Βεβαίως, όλοι λογαριάζουν χωρίς τον ξενοδόχο, τον κυρίαρχο λαό, ο οποίος δεν θέλει να βλέπει κανενός παλαιού πολιτικού τη φάτσα, γιατί τους θεωρεί όλους υπεύθυνους για την τραγωδία που ζει εδώ και 6 χρόνια και την οποία κανείς δεν ξέρει πότε θα τελειώσει.

Τρίτη 3 Νοεμβρίου 2015

Φίλης σε ρόλο Ρεπούση: Αρνείται τη γενοκτονία των Ποντίων


Ο Φίλης είναι αδιόρθωτος και συνεχίζει να προκαλεί. Μετά τις “πενταροδεκάρες” του ΦΠΑ το έριξε στα πιο σκληρά και παραλίγο να ζηλέψει τη “δόξα” του συνωστισμού της Ρεπούση για τη Μικρασιατική καταστροφή.
Όμως, γιατί έχουμε όλοι εκπλαγεί με τον Φίλη και τις δηλώσεις του περί της... μη Γενοκτονίας των Ποντίων; Γιατί τα πολιτικά κόμματα, ακόμη και ο ΣΥΡΙΖΑ, οι φορείς της ομογένειας και σχεδόν όλη η Ελλάδα αποδοκίμασε τον υπουργό που είναι υπεύθυνος για την παιδεία των παιδιών μας;
Γιατί δημιουργήθηκε τέτοιος σάλος από μια ξεκάθαρη... αριστερή θέση για ένα ζήτημα από τα πολλά που είναι «αμφιλεγόμενα»;
Όπως γράφαμε και πρόσφατα: «Έλληνες, σκάστε και κολυμπήστε στον αριστερό παράδεισο». Αυτή είναι η Αριστερά του ΣΥΡΙΖΑ, οι θέσεις των στελεχών του είναι γνωστές, γιατί έχουμε τη μύγα όλοι εμείς; Και για να λέμε την αλήθεια: Πιο υποκριτές είμαστε όλοι εμείς που ψηφίζουμε ή στηρίζουμε την κυβέρνηση της Αριστεράς παρά οι ίδιοι οι αριστεροί με τις θέσεις που διατυπώνουν κατά καιρούς.
Υποκριτές είναι π.χ. οι δεξιοί, οι κεντρώοι, οι πατριώτες που ψήφισαν ΣΥΡΙΖΑ γιατί τους υποσχέθηκε τον παράδεισο επί της Γης. Γνώριζαν τις θέσεις τους για τα εθνικά θέματα. Ο Πανούλης για παράδειγμα, ο σύντροφος και φίλος του Αλέξη γιατί εξανέστη; Του πρόσβαλαν την πατριωτική του πλευρά; Του άγγιξαν την ευαίσθητη χορδή; Σιγά κύριοι Ανεξάρτητοι μη σκίσετε κανένα καλσόν.
Σιγά κύριοι της ΝΔ ή άλλου πολιτικού χώρου που αποθεώνετε ακόμη τον Τσίπρα, τον Φίλη και το υπόλοιπο μπουλούκι. Σιγά μην πάθατε πλάκα για τις θέσεις τους. Αυτοί είναι έτοιμοι να ξεπουλήσουν την Ελλάδα ολόκληρη για μια Γενοκτονία θα έχουν πρόβλημα;
Είναι κληρονομικό... χάρισμα της Αριστεράς εδώ και δεκαετίες να αμφισβητεί τα ιερά και τα όσια της πατρίδας. Για ρωτήστε πόσοι πιστεύουν ότι οι Σκοπιανοί είναι Μακεδόνες;
Για ρωτήστε τους αν το Αιγαίο ανήκει στους Έλληνες ή αν ανήκει στα... ψάρια, όπως έλεγαν παλαιότερα. Για ρωτήστε τι συμφώνησε ο Τσίπρας στις Βρυξέλλες για το προσφυγικό. Μήπως κάποια στιγμή θα δούμε κοινές περιπολίες με τους Τούρκους και θα μείνουμε και πάλι έκπληκτοι;
Μήπως να ρωτήσετε τους Συριζαίους ποια είναι η θέση τους για το Κυπριακό και για τα Ελληνοτουρκικά; Δεν έχουν κανένα πρόβλημα οι άνθρωποι να εκθεμελιώσουν ό,τι δεν τους αρέσει. Ό,τι δεν ταιριάζει στην αριστερή ιστορία τους. Ό,τι δεν χωράει στη γεωπολιτική τους ανάλυση. Αυτοί είναι και δεν πρέπει να μένουμε με ανοικτό το στόμα σε ένα άξιο τέκνο της αριστερής ιδεοληψίας. Ο Φίλης δεν είναι παρά ένα κλασικό παράδειγμα ιδεοληπτικού αριστερού των Εξαρχείων, ενός συνονθυλεύματος απόψεων που κυκλοφορεί στα στέκια της ομαδικής παράκρουσης για την επανάσταση που δεν έρχεται. Άλλωστε, υπάρχει και η άλλη άποψη. Αν ο Φίλης είναι βαλτός από τον Τσίπρα για να αποπροσανατολίσει την κοινή γνώμη; Τη μια με τα μακαρόνια του, την άλλη με τις πενταροδεκάρες του, ασχολούμαστε με τα πολιτικά «παχύδερμα» της Αριστεράς και ξεχνάμε ότι όλη η χώρα είναι μια ανοικτή πληγή.
«Σκάστε, λοιπόν, και πάλι Έλληνες». Μαζί τα είπατε, μαζί τα φάγατε με τον Φίλη και την παλιοπαρέα των κουτουκιών που έτρωγαν ψωμί κι ελιά όχι γιατί δεν είχαν λεφτά αλλά γιατί είναι αμαρτία να είσαι καθαρός, κιμπάρης, μάγκας, Έλληνας.

Τετάρτη 28 Οκτωβρίου 2015

Ο ήρωας Λοχίας Δημήτρης Ίτσιος του Ρούπελ που σκότωσε 232 Γερμανούς...


Στις 6 Απριλίου του 1941 εκδηλώθηκε στις 5:15 το πρωί -45 λεπτά πριν από την προβλεπόμενη ώρα σύμφωνα με τη γερμανική διακοίνωση- η επίθεση της ναζιστικής Γερμανίας κατά της χώρας μας, στα οχυρά της Θράκης και της Ανατολικής Μακεδονίας.


Η γερμανική διακοίνωση είχε επιδοθεί νωρίτερα στον Πρωθυπουργό Αλέξανδρο Κορυζή από τον Γερμανό πρεσβευτή στην Αθήνα, 
πρίγκιπα Έρμπαχ. Ο Κορυζής είπε το δεύτερο ΟΧΙ, αυτή τη φορά στην ιταμή ναζιστική πρόκληση. Η γερμανική επίθεση κατά της Ελλάδας αποτελεί συνέχεια του ελληνοϊταλικού πολέμου, που ξεκίνησε την 28η Οκτωβρίου 1940 με την ιταλική επίθεση στα ελληνοαλβανικά σύνορα.
Η γερμανική επίθεση είχε την κωδική ονομασία «Μαρίτα» και η εντολή για τη σχεδίασή της είχε δοθεί από τον Χίτλερ στις 13 Δεκεμβρίου 1940.
Ηρωική χαρακτηρίστηκε από όλους –ακόμα και από τον εχθρό- η μάχη των Ελλήνων στρατιωτών στα οχυρά, ενώ δεν είναι λίγες και οι ιστορίες ανδρείας, γενναίων στρατιωτών και αξιωματούχων που συγκινούν μέχρι και σήμερα. Μία από αυτές, είναι και η ιστορία του έφεδρου λοχία Δημήτρη Ίτσιου, ο οποίος ήταν επικεφαλής της αντίστασης στο πολυβολείο, Π8 στην Ομορφοπλαγιά του Μπέλες πάνω από το χωριό Άνω Πορρόια Σερρών.
Ο Ίτσιος, μαζί με πέντε φαντάρους, αποφάσισαν να πολεμήσουν μέχρι το τέλος, καθώς το συγκεκριμένο πολυβολείο κάλυπτε την υποχώρηση των Ελλήνων στρατιωτών και η αποστολή τους ήταν να αντέξουν όσο περισσότερο μπορούσαν, προκειμένου να κερδίσουν όσο το δυνατόν περισσότερο χρόνο.
Στους Γερμανούς, είχε απομείνει μόνο μία λύση για να τους αφοπλίσουν: Να πάνε οι ίδιοι και να πάρουν τα όπλα τους.
Ο Ίτσιος άντεξε, παραμένοντας στη θέση του, μέχρι να τελειώσουν τα πυρομαχικά. Περίπου 33.000 σφαίρες στοίχισαν τη ζωή σε 232 Γερμανούς, μεταξύ των οποίων και ενός συνταγματάρχη που τέθηκε επικεφαλής της επίθεσης. Ο Έμπελινγκ και οι στρατιώτες του έπεσαν νεκροί σοκάροντας τους υπόλοιπους Γερμανούς.
Ο αριθμός ήταν ασύλληπτος, ως αποτέλεσμα αντίστασης έξι ατόμων, καθώς σύμφωνα με σχετικές έρευνες, τόσους σκότωσε ολόκληρος ο στρατός της Γιουγκοσλαβίας στη διάρκεια της γερμανικής εισβολής τον Απρίλιο 1941.
Ο Ίτσιος έχει εντολή να υποχωρήσει, αφού κερδίσει τον απαιτούμενο χρόνο, ωστόσο οι Γερμανοί κατάφεραν να τον εγκλωβίσουν. Ο έφεδρος λοχίας, αντιλαμβανόμενος τη δυσκολία της κατάστασης, έδωσε την εντολή στους στρατιώτες να φύγουν και να τον αφήσουν μόνο του να συνεχίσει την αντίσταση. Οι φαντάροι υπάκουσαν εκτός από δύο άνδρες, που κατάγονταν από το διπλανό χωριό. Οι τρεις άνδρες έμειναν για να πεθάνουν αγωνιζόμενοι. Κατορθώνοντας το… ακατόρθωτο, τους νίκησε τελικά το αναπόφευκτο. Δεν τους εξόντωσαν ούτε οι βολές των Στούκας, ούτε το πυροβολικό των Γερμανών, ούτε οι επιθέσεις των επίλεκτων χερσαίων δυνάμεων της Βέρμαχτ, αλλά η εξάντληση των πυρομαχικών τους. Μην έχοντας στη διάθεσή τους άλλες σφαίρες, αναγκαστικά παραδόθηκαν. Οι Γερμανοί διστακτικά και με χίλιες προφυλάξεις τους πλησίασαν και ο επικεφαλής τους άνοιξε διάλογο με τον λοχία. Ο διάλογος έφτασε στις μέρες μας με διάφορες παραλλαγές ωστόσο το πνεύμα είναι πάντα ίδιο.
Ο Στρατηγός Σόρνερ
– Στρατηγός Σόρνερ: Που είναι ο αξιωματικός σου;
– Λοχίας Ίτσιος: Δεν υπάρχει, εγώ είμαι επικεφαλής.
– Στρατηγός Σόρνερ: Εσύ;
– Λοχίας Ίτσιος: Ναι!
– Στρατηγός Σόρνερ: Συγχαρητήρια, με την αντίσταση σου ζωντάνεψες το πνεύμα των προγόνων σου.
– Λοχίας Ίτσιος: Έκανα το καθήκον μου.
– Στρατηγός Σόρνερ: Τώρα θα πρέπει να κάνω και εγώ το δικό μου. Μου στοίχισες πάνω από διακόσιους άνδρες.
Μετά από αυτό ο Σόρνερ έδωσε εντολή παρουσίασης όπλων σε μια διμοιρία Γερμανών στρατιωτών προς τιμήν του Ίτσιου, και αμέσως μετά έδωσε διαταγή να εκτελεστεί ο Ίτσιος, κατά παράβαση της συνθήκης της Γενεύης. Άφησε ελεύθερους ωστόσο τους δύο στρατιώτες που ήταν μαζί του.
Ο Ίτσιος νεκρόςΠρόκειται για το πρώτο έγκλημα πολέμου των Γερμανών στην Ελλάδα. Οι φωτογραφίες της Βέρμαχτ επιβεβαιώνουν τις μαρτυρίες των στρατιωτών του λοχία Ίτσιου που ήταν αυτόπτες μάρτυρες της δολοφονίας του, ότι πυροβολήθηκε εξ επαφής στο κεφάλι με περίστροφο, ενώ είχε ήδη παραδοθεί.
Ο Ίτσιος νεκρός
Ο σημερινός επισκέπτης του Π.8 μπορεί μέχρι και σήμερα να εντοπίσει τον βράχο όπου ο λοχίας έπεσε και ξεψύχησε όταν πυροβολήθηκε.
Το πυροβολείο Π8 
Ο Ίτσιος παρασημοφορήθηκε και το στρατόπεδο πήρε το όνομα του.

Ο Μεταξάς και η Υποκρισία της Αριστεράς

metaxas_0
Ραφαήλ Α. Καλυβιώτης
Πολιτικός Επιστήμων
Ενώ σήμερα θα έπρεπε να τιμούμε με κάθε επισημότητα και με ομοψυχία την επέτειο της 28ης Οκτωβρίου, υπάρχουν πάντοτε οι γνωστοί ‘αρνητές’ της που αρέσκονται στο να εισβάλουν σε χώρους όπου διεξάγονται οι παρελάσεις αλλά και στο να επιμένουν με πομπώδες ύφος ότι το «ΟΧΙ» το ξεστόμισε ο ελληνικός λαός και όχι ο Ιωάννης Μεταξάς.
Η Αριστερά, χρόνια τώρα προσπαθεί να ακυρώσει την  συνεισφορά του τελευταίου παραγράφοντας τα απτά γεγονότα της ιστορίας ένεκα της δικτατορικής διακυβέρνησής του. Δεν θα ξεχάσω ποτέ την φράση στο βιβλίο ιστορίας της Γ’ τάξης του Λυκείου: ‘ο Ιωάννης Μεταξάς είπε το ΟΧΙ ίσως παρά την βαθύτερη θέλησή του’.
Και όμως, όλα τα στοιχεία που έχει συλλέξει η ιστορική επιστήμη καταδεικνύουν ότι ο Μεταξάς γνώριζε τις κινήσεις των ιταλικών στρατιωτικών δυνάμεων στον αλβανικό χώρο ενώ είχε ήδη διαρρεύσει αυτές τις πληροφορίες στον βασιλέα Γεώργιο και στην Αγγλία. Μήνες πριν άλλωστε είχε γράψει στον Ιταλό πρεσβευτή ότι «εάν η Ιταλία ήθελε θίξει ζωτικά συμφέροντα της Ελλάδος, και προπαντός την ακεραιότητα του εδάφους της, σας παρακαλώ να τηλεγραφήσετε ότι η Ελλάς θα αμυνθεί της τιμής της και της ακεραιότητός της μέχρις εσχάτων». Αλλά βέβαια, για τους μελετητές της ιστορίας η στάση του δεν προκάλεσε ιδιαίτερη εντύπωση εφόσον ήδη από το 1934 είχε την πεποίθηση ότι «η Ελλάς εν ουδεμία περιπτώσει δύναται να ευρεθή εις στρατόπεδον αντίθετον εκείνον εις το οποίον θα ευρίσκεται η Αγγλία».
Ο Ιωάννης Μεταξάς βέβαια δεν απήντησε «ΟΧΙ». Τουλάχιστον όχι, «ΟΧΙ», επί τη κυριολεξία. Ήδη προετοιμασμένος για την άφιξη του Ιταλού πρεσβευτή, ξημερώματα της 28ης λαμβάνει το τελεσίγραφο μέσα στο οποίο απαιτείτο εκ μέρους της ιταλικής κυβέρνησης η ελεύθερη διέλευση του Ιταλικού στρατού από την Ελληνοαλβανική μεθόριο για ανάγκες ανεφοδιασμού και άλλων συναφών διευκολύνσεών του, στη επικείμενη προώθησή του στην Αφρική. «Alors, c’est la guerre» αποκρίθηκε στην γαλλική ο γέρων Μεταξάς στον Γκράτσι, ήτοι, «Λοιπόν, αυτό σημαίνει πόλεμο».
Εντεταλμένος πράκτορας ή όχι, ο Νίκος Ζαχαριάδης από τις φυλακές της Κερκύρας έστειλε εκείνο το περιβόητο γράμμα με το οποίο συστρατευόταν στον πόλεμο έναντι του φασισμού αναγνωρίζοντας στον Μεταξά την ηγεσία της χώρας. Το ίδιο έπραξαν και οι περισσότεροι εκ των κομμουνιστών που ήταν έγκλειστοι και εξόριστοι στις φυλακές. Όχι πολύ αργότερα, ένας άλλος διανοούμενος της Αριστεράς, ο Σπύρος Λιναρδάτος, καίτοι αναφανδόν ενάντιος στο δικτατορικό καθεστώς, θεώρησε ως χρέος του να τιμήσει την επιστήμη του και να μην εντάξει σε αυτήν εισαγόμενα ιδεολογικά σχήματα, αλλά να πει την αλήθεια: ο Μεταξάς πρωτοστάτησε και ηγήθηκε του ελληνικού λαού το 1940.
Η υποκρισία της μεταπολιτευτικής Αριστεράς όμως δεν την αφήνει να αποδεχθεί αυτό το απλό και ξεκάθαρο ιστορικό γεγονός ασχέτως εάν οι ίδιες οι ηγετικές της μορφές το έχουν κάνει στο παρελθόν. Και αυτό διότι δεν θέλει να αποδεχθεί ότι η οργανική σχέση της ελληνικής κοινωνίας με έναν εθνικιστή δικτάτορα σε αυτό το κομμάτι αντανακλά τη σχέση του ηγέτη με τον λαό που ουσιαστικά είναι η σχέση της πολιτικής με την κοινωνία. Αυτό βέβαια δεν προκαλεί και ιδιαίτερη έκπληξη αφού η σχέση της Αριστεράς με τους δικτάτορες ήταν πάντοτε ευέλικτη και επιλεκτική και τα κροκοδείλια δάκρυα για την κατάλυση της δημοκρατίας, λίγους πείθουν πλέον.
Ο Παναγιώτης Κανελλόπουλος, εξόριστος επί τέσσερα έτη από το Μεταξικό καθεστώς, στο βιβλίο του ‘Τα Χρόνια του Μεγάλου Πολέμου’ αναφέρει τα εξής :«Λέγουν όσοι αντικρίζουν με εμπάθεια και αυτά τα ανάγλυφα γεγονότα της ιστορίας, ότι το ΟΧΙ δεν το είπεν ο Μεταξάς. Ότι το είπεν ο Ελληνικός Λαός. Ναι, το είπεν ο Ελληνικός Λαός, αλλά αφού το είχε ειπή ο Μεταξάς. Ο ατυχής και συμπαθής Emanuelle Grazzi, εκτελών εντολήν που δεν του άρεσε καθόλου, εξύπνησε, την 3ην πρωινήν, τον Μεταξά και όχι τον Ελληνικόν Λαόν. Εάν έλεγεν ο Μεταξάς ΝΑΙ, πώς θα έλεγεν ΟΧΙ ο Ελληνικός Λαός, που θα εξυπνούσε αργότερα; Θα το έλεγε βέβαια μέσα του και θα το εξεδήλωνε και έμπρακτα, όταν θα οργάνωνε μυστικά την αντίστασή του, αλλά η Αλβανική Εποποιία δεν θα εγράφετο ποτέ. Ας είμεθα, λοιπόν, τίμιοι απέναντι της ιστορίας. Το μέγα ΟΧΙ είναι πράξις του Ιωάννου Μεταξά».
Το «ΟΧΙ» λοιπόν του Ιωάννη Μεταξά, στεντόριο και καθαρό, ήταν αυτό που ουσιαστικά πυροδότησε την έκρηξη ενθουσιασμού της ελληνικής κοινωνίας σε συνδυασμό με έναν κρατικό/στρατιωτικό μηχανισμό ήδη έτοιμο για πόλεμο και όχι το ανάστροφο. Κακά τα ψέματα.

Η πατρίδα μας γίνεται φαβέλα!

Η άτυπη μίνι Σύνοδος Κορυφής στις Βρυξέλλες έληξε επιτυχώς για τους Ευρωπαίους και τραγικά για την Ελλάδα. Η ελληνική κυβέρνηση συμφώνησε τελικά να αλλάξει «κατηγορία» η χώρα μας και να πέσει πολύ πιο κάτω από την... ερασιτεχνική κατηγορία της αποικίας χρέους, που ήταν από το 2010 έως σήμερα.

Τώρα θα γίνει, μετά πάσης επισημότητος, μια φαβέλα. Αποθήκη ψυχών. Ενας χώρος όπου θα μαντρώνονται όπως όπως όσοι άποροι, αλλόθρησκοι και ανειδίκευτοι αλλοδαποί αποπειρώνται να βρουν άσυλο, στέγη ή απλά δουλειά στην Ευρώπη.
Στο Παρίσι, το Μόναχο, το Λονδίνο, το Ελσίνκι και το Αμστερνταμ περισσεύουν οι πρόσφυγες και οι λαθρομετανάστες, ενώ στην Ελλάδα ποτέ δεν θα είναι αρκετοί. Αυτό αποφασίστηκε από τους Ευρωπαίους και υιοθετήθηκε ασμένως από την κυβέρνηση της χώρας μας.
Το πινάκιο φακής για τη διάλυση του εθνικού και του κοινωνικού ιστού και για τη ραγδαία, επί τα χείρω, μεταβολή της καθημερινότητας των Ελλήνων ήταν η επιδότηση ενοικίου για 20.000 αλλοδαπούς, στο οποίο θα συνεισφέρει η λυκοσυμμαχία της Ε.Ε.

Φυσικά, αυτοί οι 20.000 δεν θα μένουν μόνοι τους στις οικίες που θα τους βρει η κυβέρνηση. Θα είναι και οι οικογένειές τους μαζί. Αρα, ο αριθμός τους -αν θέλουμε να είμαστε στοιχειωδώς ρεαλιστές- θα είναι εκθετικά αυξημένος.
Επιπλέον, τούτο το ταπεινωτικό «χαρτζιλίκι» με αντίτιμο τη διάλυση της Ελλάδος θα αποτελεί διαρκώς κι έναν πρόσθετο μοχλό πίεσης για περαιτέρω εδαφικές, οικονομικές, πολιτισμικές ή άλλες υποχωρήσεις. Οι Ευρωπαίοι με το παραμικρό θα απειλούν με τη διακοπή της παροχής της επιδότησης ενοικίου.
Φυσικά, ουδείς μπορεί να εγγυηθεί ότι δεν θα επιβληθεί (ατύπως, πλην οριστικά και αμετάκλητα) η σαρία, δηλαδή ο ισλαμικός νόμος, στις περιοχές που θα δεσμευτούν για την εγκατάσταση των μεταναστών.

Σε περίπτωση που αυτό συμβεί θα είναι πρακτικά αδύνατο για το κράτος να σταματήσει την εκτροπή δίχως να συμβούν τα χειρότερα - δηλαδή εκτεταμένες ταραχές και συγκρούσεις. Η εξέλιξη είναι μοιραία και οι πολιτικές δυνάμεις καθεύδουν.

Κυριακή 25 Οκτωβρίου 2015

Με ανοιχτά πόδια και μυαλά κλειστά

Το ραχατλίδικο ύφος του Αλέξη Τσίπρα και ο ΦΠΑ στην ιδιωτική παιδεία
Ηταν ίσως ένας αντιμιλιταριστικός υπαινιγμός κατευθείαν από το «Φλοράλ». H τρικολόρ κι η γαλανόλευκη κυμάτιζαν, η μπάντα παιάνιζε τη Μασσαλιώτιδα και τον Υμνον εις την Ελευθερίαν, το άγημα των Ευζώνων στο «παρουσιάστε», σούζα ο Ολάντ, η ψευτοδεξιά ορντινάντσα του ΣΥΡΙΖΑ κι οι υπασπίστριες αλλά ο Αλέξης ραχατλίδικα, με τα πόδια ανοιχτά και τα χέρια μπροστά σε ό,τι πολυτιμότερο έχει κι ένας αριστερός άνδρας. Σαν αμυντικός του βάζελου σε εκτέλεση φάουλ στη μεγάλη περιοχή. Αλλά μην έχετε μεγάλες απαιτήσεις από πρώην ναύτες επιτελείων, με ειδικότητα χειριστή στιλού Bic. Εχει ανοιχτά πόδια αλλά μυαλά ερμητικά κλειστά, όπως εν γένει σχεδόν σύμπασα η κρεμ ντε λα κρεμ της ελληνικής προοδευτικιάς αποτέτοιας.

Ενα γκροτέσκο σύστημα μίσους εκπροσωπεί. Γκροτέσκο, με τέτοιες εμβληματικές απρέπειες σε παγκόσμια θέα αλλά οπωσδήποτε μίσους στο εσωτερικό, που παίζει με τον κοινωνικό φθόνο και την «ταξική πάλη». Τρανή απόδειξη το ιδεοληπτικό τους ξεβράκωμα στο θέμα του ΦΠΑ στην ιδιωτική εκπαίδευση. Οι δηλώσεις του αρνητή της Γενοκτονίας του Ελληνισμού της Μικράς Ασίας και του Πόντου, του Φίλη, που καμώνεται τον υπουργό της Διά Βίου Αποκολοκύνθωσης, για «πενταροδεκάρες» και κόστος που πρέπει να πληρώσουν όσοι επιλέγουν την ιδιωτική εκπαίδευση, όσα εξέμεσε ο Σεβαστάκης, που καμώνεται τον «διανοούμενο», ότι δεν αφορά τους δικούς τους ψηφοφόρους το μέτρο, μεταφράζονται απλά στο εξής: «Δεν μας ψηφίζετε και θα σας ξεσκίσουμε».
Πιο μισαλλόδοξη και διχαστική πολιτική, βασισμένη στον ψόφο για την κατσίκα του γείτονα, θα μπορούσε να υπάρξει; Είναι όμως πιστή στο αρχετυπικό know how της ανά τον κόσμο Αριστεράς, που βλέπει την κοινωνία ως πεδίο πολέμου, όπου πρέπει οι από κάτω να φάνε τους από πάνω. Βέβαια ο Σεβαστάκης, μετά την κατακραυγή, θεωρώντας μας όλους χαχόλους και ηλίθιους, προσπάθησε να τα μαζέψει μιλώντας για παρερμηνεία. Αυτό ακριβώς είπε, μόνο μια ερμηνεία είχε, αυτή τη γελοία χαζομπολσεβίκικη.
Κι εξηγούμαι. Πήγα στο 6ο Δημοτικό Σχολείο, στο Γυμνάσιο Αρρένων και στο 1ο Λύκειο Κορυδαλλού. Και σπούδασα σε δημόσιο πανεπιστήμιο, στο Αριστοτέλειο, σε μια από τις ωραιότερες πόλεις της Ελλάδας με ωραίους ανθρώπους. Ουδεμία σχέση με ιδιωτικά σχολεία. Ξέρω όμως ότι πολλοί απλοί άνθρωποι, μικρού ή μεσαίου εισοδήματος, κάνουν το σκατό τους παξιμάδι, στερούνται τα πάντα για να στείλουν το παιδί τους σε ιδιωτικό σχολείο. Για να μην τρώνε στη μάπα καταλήψεις κι απεργίες, για να έχουν καλύτερη διδαχή ξένων γλωσσών, πιο πειθαρχημένο περιβάλλον για τα παιδιά κι αξιολόγηση προσόντων για τους διδάσκοντες.
Πέρα όμως από αυτούς δεν υπάρχει ελληνική οικογένεια με παιδιά κατεξοχήν στα δημόσια σχολεία, που να μην ξοδεύει πολλά σε φροντιστήρια, ιδίως κατά τις τελευταίες τάξεις για την προετοιμασία για τις εισαγωγικές για το πανεπιστήμιο. Εργάτες, αγρότες, ιδιωτικοί και δημόσιοι υπάλληλοι, ελεύθεροι επαγγελματίες θυσιάζουν τα πάντα για να πληρώνουν φροντιστήρια ή ιδιαίτερα. Το μέτρο λοιπόν πλήττει κατεξοχήν κάθε λαϊκή οικογένεια κι όχι μόνο τους γονείς που επιλέγουν κυριλέ ιδιωτικά σχολεία. Δεν έχει καν την ηλίθια και διχαστική ταξικότητα εις βάρος των «εχόντων», που υπαινίσσονται οι κυνικοί κομισάριοι του ΣΥΡΙΖΑ, γιατί πλήττει τους πάντες και ιδίως τους «από κάτω». Για τη δε αφασική ψευτοδεξιά ορντινάντσα τους το ζήτημα απλά δεν υπάρχει. Μόκο, καρέκλα και ελικοπτεράτες τσάρκες με μπουφανάκια και τζάμπα «πουλάδες».

Πέμπτη 22 Οκτωβρίου 2015

ΤΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΕΚΑΝΕ ΤΗΝ ΧΩΡΑ ΡΕΖΙΛΙ ΜΕΧΡΙ ΤΗΝ "ΜΑΥΡΗ ΗΠΕΙΡΟ" "Είναι η Κένυα η Ελλάδα της Αφρικής;"! - Αυτό λένε τα κενυατικά πρωτοσέλιδα (vid)

του Θεόφραστου Ανδρεόπουλου


Στην Κένυα της Αφρικής έχουν γεμίσει τους δρόμους με αφίσες που θέτουν το εξής ερώτημα:"Είναι η Κένυα η Ελλάδα της Αφρικής;", δείχνοντας έτσι με τον πιο γλαφυρό τρόπο το χάλι στο οποίο οδήγησε την χώρα το εγχώριο πολιτικό σύστημα σε αυτή την σκοτεινή περίοδο της Ιστορίας της.

Με τον μεγάλο υπεύθυνο, της καταστροφής και της οικονομικής υποδούλωσης της χώρας να ακούει στο όνομα "Γιώργος Α.Παπανδρέου" για να μην ξεχνιόμαστε, αλλά και κανέναν από τους διαδόχους του να μην έχει το θάρρος να αντιπαλέψει την ιστορική καταστροφή που έχει υποστεί η Ελλάδα

Παλαιότερα μεταξύ των Ελλήνων πολιτών υπήρχαν φράσεις όπως "Ουγκάντα είμαστε; Θέλουν να μας κάνουν Ζιμπάμπουε" κι άλλες χαριτωμένες εκφράσεις για αφρικανικά κράτη καθώς πάντοτε υπήρχε η διάχυτη αντίληψη ότι πρόκειται για "failed states" (αποτυχημένα κράτη), κάτι το οποίο όμως τώρα το λένε οι κάτοικοι της Αφρικής για εμάς

Η χώρα έχει γεμίσει με αφίσες που θέτουν αυτό ακριβώς το ερώτημα…

Τα χρέη βαραίνουν την οικονομία της Κένυας, οι οικονομολόγοι της χώρας ζητάνε να σταματήσει η διαφθορά και οι υψηλές δαπάνες του κράτους, φέρνοντας ως παράδειγμα τη χρεοκοπημένη Ελλάδα!

Μάλιστα το Ινστιτούτο Ορκωτών Λογιστών της Κένυας Institute of Certified Public Accountants of Kenya (ICPAK), που είναι κυβερνητική οργάνωση προειδοποίησε πριν μερικές μέρες ότι η Κένυα θα μπορούσε να καταλήξει σε μια κρίση χρέους παρόμοια με αυτή που έκανε την οικονομία της Ελλάδας να καταρρέυσει, αν η διαφθορά και οι υψηλές δαπάνες του κράτους συνεχιστούν στον ίδιο ρυθμό.

Yπάρχουν εκτενείς αναλυτικές αρθρογραφίες στον κενυατικό Τύπο με την Ελλάδα να αποτελεί το "κακό προηγούμενο" και να συγκρίνουν την επλεπλιστική οικονομική κατάσταση της χώρας με αυτή της Ελλάδας

Όμως το χρέος της Κένυας φθάνει τα 23,1 δισ. ευρώ αντιπροσωπεύοντας το 54% του ΑΕΠ της χώρας.

Μπροστά στο 175% του ΑΕΠ και τα 320 δισ. ευρώ που φτάνει το χρέος της Ελλάδας αυτά είναι "ψίχουλα". Και όμως οι Κενυάτες από τόσο χαμηλή αφετηρία φοβούνται μήπως καταλήξουν σαν και εμάς.

Υπάρουν κενυατικά πρωτοσέλιδα με το ερώτημα «Is Kenya Africa’s Greece?»

Ενώ και εκπομπές στην κενυατική τηλεόραση οργανώνουν συζητήσεις με θέμα «Is Kenya`s economy becoming Greece`s of Africa as huge debts put weight on Kenyans»

Έτσι μας κατάντησε το εγχώριο πολιτικό σύστημα. Έχουμε γίνει ρεζίλι ακόμα και των Αφρικανών. Μας γνωρίζουν μέχρι και σε χώρες όπως το Μαλάουι και το Μπουρούντι σαν η χώρα που έχασε την ανεξαρτησία της από τα χρέη της.

Χρέη που δεν τα δημιούργησαν οι πολίτες αλλα η τοπική ελίτ με την ανοχή του ελληνικού πολιτικού συστήματος.

Ειρωνεία Γιούνκερ: «Εκπληκτικό κατόρθωμα» του Τσίπρα που έφερε στον ελληνικό λαό μια πολύ χειρότερη συμφωνία



Το παρασκήνιο της πολύμηνης διαπραγμάτευσης της ελληνικής κυβέρνησης με τους δανειστές περιγράφει γαλλογερμανικό ντοκιμαντέρ, στο οποίο μίλησαν οι πρωταγωνιστές του δράματος. Συγκεκριμένα, ο πρόεδρος της Κομισιόν Ζαν Κλοντ Γιούνκερ δεν έκρυψε την έκπληξή του για τις κινήσεις της ελληνικής κυβέρνησης, μιλώντας στο γαλλο-γερμανικό δίκτυο ARTE, στο ίδιο ντοκιμαντέρ που ο Βόλφγκανγκ Σόιμπλε είχε εξαπολύσει δριμεία επίθεση κατά του Αλέξη Τσίπρα και είχε δηλώσει πως 15 από τους υπουργούς Οικονομικών είχαν συμφωνήσει πως καλύτερη λύση για την Ελλάδα θα ήταν ένα προσωρινό Grexit.

Ο Γιούνκερ χαρακτηρίζει «κυνική» την ελληνική κυβέρνηση, καθώς όπως λέει με έντονα σκωπτική διάθεση, απέρριψε την δική του πρόταση, οδήγησε τον ελληνικό λαό σε ένα δημοψήφισμα με «φόντο μια αντιευρωπαϊκή προπαγάνδα» και ένα μήνα αργότερα πρότεινε η ίδια μια πολύ χειρότερη συμφωνία με τους εταίρους. Αυτό λέει, με μια δόση ειρωνείας, ο Γιούνκερ, είναι ένα «εκπληκτικό κατόρθωμα»!

Στο ίδιο ντοκιμαντέρ ο Πιερ Μοσκοβισί αποκαλύπτει ποιο ήταν το σχέδιο της ελληνικής κυβέρνησης, όπως αποδείχθηκε από τις κινήσεις της κατά το εξάμηνο των διαπραγματεύσεων: «Ήθελαν να εξαντλήσουν το χρόνο, θεωρώντας ότι το Grexit θα μας τρομάξει και θα υποχωρήσουμε. Ο Βαρουφάκης δεν ερχόταν για να διαπραγματευτεί», σημειώνει ο Επίτροπος Νομισματικών Υποθέσεων της ΕΕ, ένας από τους πρωταγωνιστές των ημερών, που στέκεται ιδιαίτερα και στον ρόλο του υπουργού Επικρατείας Νίκου Παππά, επισημαίνοντας πως ήταν εκείνος που δεν «άφηνε» τον Τσίπρα να διαπραγματευτεί.

Για τον Γιούνκερ, πάντως, τα πράγματα δεν ήταν καν τόσο ξεκάθαρα. Συνεχίζοντας στο ίδιο ύφος, ο επικεφαλής της Ευρωπαϊκής Επιτροπής δεν μπορεί να διακρίνει «σχέδιο» πίσω από τις κινήσεις των Ελλήνων πολιτικών κατά τις διαπραγματεύσεις. «Πιστεύω πολύ ειλικρινά, μετά από όσα ζήσαμε πως η Ελλάδα δεν είχε στρατηγική, την σχεδίαζαν μέρα με τη μέρα», επισημαίνει ο Γιούνκερ.


imerisia.gr

Κυριακή 18 Οκτωβρίου 2015

Άπατρις πολτός προλεταρίων


Είμαστε η μοναδική χώρα όπου την Ιστορία την έγραψαν οι ηττημένοι. Ειδικά μετά την προδοσία της Κύπρου και το αδικαίωτο αίμα της, αφού η παλιά εθνικοφροσύνη πνίγηκε ανοιχτά της Κερύνειας, ο μηδενισμός της «προοδευτικιάς» τάξης των ιντελιγκέντσηδων κάθε μαρξιστικής παραφυάδας, απλώθηκε σαν γάγγραινα σε όλη την κοινωνία. Ξεκίνησαν να επιβάλλουν τα ράκη των ιδεών τους από την δημοσιογραφία και την τέχνη. Στην συνέχεια μέσω της Παιδείας, την οποία άλωσαν μέσα από τον συνδικαλισμό και το Παιδαγωγικό Ινστιτούτο, τον έλεγχο των Τομέων Ιστορίας κι όχι μόνο, κόπρισαν μέσα στις συνειδήσεις μαθητών και φοιτητών τις μειοψηφικές ιδέες τους. Η αριστερά, απλά, είναι ο ιδεολογικός νταβαντζής της Μεταπολίτευσης.

Στόχος το ΄Εθνος, ως έννοια, ό,τι το συγκροτεί και τα εξ αυτού καθήκοντα, η Ορθοδοξία, οι Ένοπλες Δυνάμεις, η ιστορική αλήθεια, ο εξωραϊσμός των ξένων σωβινισμών, η εθνική ομοιoγένεια μέσω της λαθρομετανάστευσης. Είναι μια λοβοτομή διαρκείας, ώστε να σβήσουν τα ανακλαστικά του Ελληνικού Τρόπου.
Στόχος, μέσω της επικυριαρχίας στην διαμόρφωση του δημόσιου λόγου, εκτός από το ξαναγράψιμο της βρώμικης Ιστορίας της αριστεράς και τη «δικαίωση» της, η διαμόρφωση ενός κοσμοπολίτικου πολτού, για τον μετασχηματισμό της κοινωνίας στην ανελεύθερη κι ισοπεδωτική χωματερή του ροζ φασισμού, χωρίς την απείθαρχη όχληση του γαλανόλευκου.
Αυτός ο πολτός όμως δεν αρκεί να είναι συνειδησιακά μεταλλαγμένος, από λαό ελληνικής ελευθεροφροσύνης σε όχλο διεθνιστικών ψευτοπροοδευτικών ανδράποδων.
Πρέπει να είναι και ταξικά κατάλληλος και πλειοψηφικός. Διότι δυο είναι οι βασικές διαφορές των εθνικά φιλελεύθερων από την αριστερά, την κονταξαδέλφη του άλλου φασισμού: η πίστη στο Έθνος αλλά και στην κοινωνική ενότητα. Αυτή βλέπουν την κοινωνία ως πεδίο ταξικού πολέμου, εμείς θέλουμε σύνθεση, ενότητα, αναγνωρίζοντας σε όλους δικαιώματα αλλά και επιβάλλοντας σε όλους και υποχρεώσεις, που συντείνουν στην εξομάλυνση των αντιθέσεων και ανισοτήτων και στην κοινωνική ειρήνη.
Τώρα, κατέχοντας την εξουσία, αν και μειοψηφία, αυτοί που λογοκρίνουν ακόμη και τον …Κολοκοτρώνη κι αμφισβητούν την Γενοκτονία του Ελληνισμού της Μ. Ασίας και του Πόντου, θέλουν παράλληλα με την προσπάθεια επιβολής του μηδενισμού στην Παιδεία, να «δουλέψουν» και τον ταξικό παράγοντα. Μέσω του φθόνου, καλλιεργώντας το ταξικό μίσος και εντείνοντας τις διαφορές, να καλλιεργήσουν ταξική συνείδηση στις μάζες που προλεταριοποιήθηκαν από την κρίση. Σε αυτούς που δεν έχουν καταθέσεις αλλά μόνο χρέη, στους ανέργους, ακόμη και σε αυτούς που δημιούργησε το διαπραγματευτικό Βατερλώ τους. Για την ταξικότητα της ψήφου αυτής μίλησε άλλωστε κι ο ίδιος ο Τσίπρας. Η μεσαία τάξη πρέπει κατά τους σχεδιασμούς των εξαρχειωτών ή χλιδάτων κομμισαρίων να εκλείψει, μεταφέροντας της όλο και περισσότερα βάρη. Χρήσιμο εργαλείο σε αυτή την προσπάθεια μετασχηματισμού είναι ο κοινωνικός φθόνος, το σύνδρομο της «κατσίκας του γείτονα», που πρέπει να ψοφήσει, να γίνει κι αυτός ίσωμα. Έτσι οι μαρξιστές της πλάκας θα λένε στο πόπολο, «δεν μπορούμε να κάνουμε όσα κάνουμε» αλλά μεταφέρουμε περισσότερα βάρη στους «έχοντες» και αναδιανέμουμε τον …πλούτο. Όπου «έχοντες» είναι ακόμη κι όσοι έχουν σύνταξη λίγο πάνω από 1000 Ευρώ, μια μικρή επιχείρηση, και πλούτος οτιδήποτε πάνω από το όριο της φτώχιας. Έτσι θα ισοπεδωθεί η ραχοκοκαλιά της κοινωνίας, θα δοθούν μερικά ψίχουλα στους «από κάτω», ικανοποιώντας το ήδη καλλιεργούμενο ταξικό μίσος. Θα έχουμε λοιπόν τον πολτό που θα υπερψηφίζει και φυσικά την νεοσταλινική νομενκλατούρα που θα κουλαντρίζει την κοινωνία, καθαιρώντας βήμα βήμα την εθνική ταυτότητα κι ό,τι παραδοσιακά συγκροτεί την εθνική μας ιδιοπροσωπία. Βέβαια, όταν οι άνθρωποι κάνουν σχέδια, ο Θεός, στον οποίο δεν πιστεύει η αριστερά, γελάει. Γι’ αυτό και τα καθήκοντα μας απέναντι σε αυτή την παρακμιακή επέλαση, την επόμενη εβδομάδα…
(Δημοσιεύεται στην «Κυριακάτικη Δημοκρατία»)

Πέμπτη 1 Οκτωβρίου 2015

Αλέξης Παπανδρέου

Στην Ελλάδα δύο πρωθυπουργοί έχουν δυσφημίσει ως διεφθαρμένη τη χώρα στο εξωτερικό. Ο ένας είναι ο Γιώργος Παπανδρέου και ο δεύτερος ο Αλέξης Τσίπρας.
Ο πρωθυπουργός βρήκε να απαντήσει στην ερώτηση του Μπιλ Κλίντον για τις επενδύσεις ότι «στην Ελλάδα συχνά για να κάνεις τη δουλειά σου θα πρέπει να δώσεις λεφτά κάτω από το τραπέζι για να κινήσεις τη γραφειοκρατία»!
Προφανώς ο Τσίπρας δεν έχει ακούσει τίποτα για το ότι γίνονται πράγματα που δεν λέγονται. Και αυτό δεν το λες αλλά κάνεις τα πάντα στο εσωτερικό για να το αλλάξεις. Όχι ότι είναι αγγελούδια οι έξω ή ότι δεν είναι αληθές αυτό που ειπώθηκε. Αλλά το τι λες, που το λες και πως το λες έχει σημασία.
Εδώ τι αποδεικνύεται; Αποδεικνύεται ότι είτε ο Τσίπρας δεν διαθέτει στοιχειώδη ευφυΐα ή ότι θέλει συνειδητά να βλάψει τη χώρα. Τρίτη εξήγηση δεν υπάρχει. Και αυτό γιατί την ώρα που για παράδειγμα η Γερμανία για ακόμα μια φορά βρίσκεται στο επίκεντρο της παγκόσμιας διαφθοράς λόγω Volkswagen αυτή τη φορά, ο Τσίπρας αντί να το εκμεταλλευτεί πάει και βάζει οικειοθελώς την Ελλάδα στο κάδρο της διαφθοράς.
Το έχει η ψυχή της …δημοκρατικής παράταξης που θα μπορούσε να έλεγε και ο Νίκος Παππάς.
Ο Τσίπρας τελικά θα μπορούσε να λέγεται και ΓΑΠ ο Β’.

Τρίτη 29 Σεπτεμβρίου 2015

Πώς τα αμπέχονα γίνανε σανέλ και ακριβά κοστούμια

Αχ, πού ‘σαι νιότη που ‘δειχνες πως θα γινόμουν άλλος, θα τραγουδάει ο Τσίπρας και η παρέα της Αριστεράς που κυβερνά.
Οι ριζοσπάστες που κάποτε φώναζαν «φονιάδες των λαών Αμερικάνοι» τώρα προσκυνάνε τον... ταξικό και εθνικό εχθρό, τις ΗΠΑ. Για σκεφτείτε τον ΣΥΡΙΖΑ στα χρόνια της ανυποληψίας, να κάνει διαδηλώσεις προς την αμερικανική πρεσβεία και να βρίζει τις παρεμβάσεις της Ουάσιγκτον. Να μιλά για αχυρανθρώπους των Αμερικανών και να ζητά εθνική ανεξαρτησία
Σκεφτείτε τον Τσίπρα με κοτσίδα και μπλουζάκια με τον Τσε Γκεβάρα να υψώνει τη γροθιά και να βρίζει το κεφάλαιο που όλα τα δεινά έχει φέρει στην Ελλάδα.
Ο ίδιος Τσίπρας και οι ίδιοι Συριζαίοι είναι αυτοί που βρίσκονται στη Νέα Υόρκη και ζουν το αμερικανικό όνειρο. Μαζί και η Περιστέρα Μπαζιάνα βεβαίως, η πρώην κνίτισσα και μάλιστα σκληρή απ' ότι μαθαίνουμε. Για λόγους... αβρότητας συνοδεύει τον «επαναστάτη» σύζυγό της στην μητρόπολη του καπιταλισμού.
Εκεί όπου η επιτομή του κεφαλαίου στην Ελλάδα, η Γιάννα Αγγελοπούλου, έστησε ένα σόου για το «φιλαράκι» της τον Αλέξη. Όχι, ο Τσίπρας δεν έχει καμιά σχέση με τη διαπλοκή, ούτε η lady Gianna, με τα σκάνδαλα των Ολυμπιακών Αγώνων. Τι λέτε τώρα;
Η Γιάννα απλά ως επικεφαλής του ιδρύματος Κλίντον έκλεισε τα ραντεβού του πρωθυπουργού στις ΗΠΑ. Εκεί όπου στο τετ α τετ με τον πρώην πλανητάρχη, θαυμάσαμε την ευφράδειά του στα αγγλικά. Άλλα τον ρωτούσαν, άλλα απαντούσε και γενικά άλλα καταλάβαινε.
Αλλά δεν πειράζει, σιγά μην ασχοληθούμε με τον Κλίντον όταν ο μέγιστος Τσίπρας μίλησε για το χρέος και το έβαλε στο τραπέζι της διεθνούς κοινότητας, όπως λένε και τα παπαγαλάκια της αριστεράς. Μην απορήσετε να δείτε δημοσιεύματα του στυλ «έλαμψε ο Αλέξης στη Νέα Υόρκη». «Κέρδισε τους Αμερικανούς ο έλληνας πρωθυπουργός» ή ακόμη «εντυπωσιακή η Μπέτυ στο πλευρό του Αλέξη έκανε την Μισέλ Ομπάμα να φρίξει από το κακό της γιατί φοβήθηκε ότι ο Μπάρακ μπορεί να... παρεκτραπεί».
Κάποτε η επίσκεψη ενός πρωθυπουργού στις ΗΠΑ ήταν περίπου σαν προδοσία. Αλλά και η επίσκεψη αμερικανού προέδρου στην Αθήνα προκαλούσε χάος, διαδηλώσεις και επεισόδια, από τους ίδιους που σήμερα κυβερνούν.
Τώρα είναι ένα ταξίδι ρουτίνας γιατί οι Αμερικανοί είναι φίλοι μας. Μετά και τις αποκαλύψεις ότι ο Αλέξης είχε αμερικανικό «σκονάκι» στις διαπραγματεύσεις με τη Μέρκελ, αποδεικνύεται ότι ο Τσίπρας όχι μόνο το αγαπημένο παιδί της Ουάσιγκτον είναι αλλά και ο δικός τους άνθρωπος στην Ευρώπη. Με τη βοήθεια του «καλού κεφαλαίου», όπως η Γιάννα και ο σύζυγος που βοήθησαν τον ΣΥΡΙΖΑ να γίνει κυβέρνηση χωρίς... ανταπόδοση, ο Τσίπρας γίνεται υπερατλαντικός μετά της συζύγου του.
Και επιβεβαιώνεται η μετάλλαξη. Πώς τα αμπέχονα γίνανε σανέλ και ακριβά κοστούμια.

Καταστροφή της Σμύρνης – Εγκλημα κατά της ανθρωπότητας

Η ώρα της καταστροφής. «Γιατί κάψαμε τη Σμύρνη; Γιατί φοβηθήκαμε ότι αν έμεναν τα κτίρια στη θέση τους, δεν θα...
history1-3-thumb-large

Η ώρα της καταστροφής. «Γιατί κάψαμε τη Σμύρνη; Γιατί φοβηθήκαμε ότι αν έμεναν τα κτίρια στη θέση τους, δεν θα μπορούσαμε να απαλλαγούμε από τις μειονότητες» γράφει ο Falih Rifki Atay, επιφανής Τούρκος δημοσιογράφος που ανήκε στο στενό περιβάλλον του Μουσταφά Κεμάλ.


Ο Βρετανός ιστορικός Giles Milton θεωρεί ότι η Σμύρνη ήταν μια «κοσμοπολίτικη ελληνική πόλη» και ότι η καταστροφή της «είναι από τις στιγμές που άλλαξαν τον ρουν της Ιστορίας της Ελλάδας, αλλά ήταν εξίσου σημαντική και για τη Δύση». Ξαφνιάζεται επίσης για το γεγονός ότι «οι Ευρωπαίοι δεν διδάσκονται στα σχολεία τους την Ιστορία της Μικράς Ασίας» και θεωρεί ότι είναι «άδικο να έχει παραλειφθεί τόσο σημαντικό κεφάλαιο από τη διδασκαλία». Τονίζει επίσης ότι «στη Μικρά Ασία είχαμε μια γενοκτονία, εθνική εκκαθάριση, τεράστιες μετακινήσεις πληθυσμού, ανάμειξη πολλών κυβερνήσεων».
Αυτό όμως που είναι αυτονόητο για τον Milton δεν είναι αυτονόητο στον τρόπο που ο σύγχρονος ελληνισμός βλέπει εκείνα τα γεγονότα. Η καταστροφή της Σμύρνης, η σφαγή των Ελλήνων και των Αρμενίων των ιωνικών παραλίων τον Σεπτέμβριο του ’22, η στάση των συμμαχικών χωρών αλλά και της τότε ελληνικής κυβερνήσεως αποτελούν έως σήμερα σημεία έντονης αντιπαράθεσης. Το κοινό αφήγημα απουσιάζει τόσο στον χώρο της νεοελληνικής ιστοριογραφίας όσο και σ’ αυτόν της δημόσιας απεικόνισης. Τα μικρασιατικά -συμπεριλαμβανομένων των ποντιακών- γεγονότα συγκροτούν έως σήμερα ένα πεδίο συνάντησης και σύγκρουσης διαφορετικών ερμηνευτικών αναλύσεων, καθώς και αναθεωρητικών συμπεριφορών («συνωστισμός», ακύρωση της Δίκης των Εξ κ.ά.), που προέρχονται απ’ όλο το πολιτικό φάσμα. Το φαινόμενο αυτό ερμηνεύεται βεβαίως λόγω της βαρύτητας και της έντασης των πολιτικών αλλά και ιδεολογικών επιλογών των ελλαδικών ελίτ μετά το ’22. Μόλις στις δεκαετίες του ’80 και του ’90 η προσφυγική μνήμη, που είχε συντηρηθεί με ευλάβεια μέσα στις κοινότητες των προσφύγων, θα καταφέρει να διεκδικήσει χώρο στο κοινό εθνικό συλλογικό αφήγημα.
Σε ιστοριογραφικό επίπεδο, η μνήμη των γεγονότων και η σημασία τους διατηρήθηκαν μέσα από βασικά έργα όπως της Μάρτζορι Χουσεπιάν (που πρόσφατα επανακυκλοφόρησε), του René Puaux, του Hervé Georgelin, του Giles Milton και άλλων. Επίσης, σημαντικοί Ελληνες Μικρασιάτες, όπως ο Ηλίας Βενέζης, η Διδώ Σωτηρίου κ.ά. θα περιγράψουν με ενάργεια τα γεγονότα και θα συμβάλουν στη διατήρηση της μνήμης.
Ομως, ακόμα και σήμερα στον χώρο της ακαδημαϊκής ιστορίας η κυρίαρχη στάση είναι ο αγνωστικισμός και η άρνηση σαφούς τοποθέτησης. Επιφανείς σύγχρονοι Νεοέλληνες ιστορικοί αναπαράγουν διαρκώς, άλλοτε ευθαρσώς και άλλοτε συγκεκαλυμμένα, την παραδοσιακή κρατική κεμαλική άποψη, ότι δηλαδή οι Τούρκοι εθνικιστές δεν είχαν κανένα λόγο να κάψουν τη Σμύρνη και ότι μάλλον η πυρκαγιά της Σμύρνης είναι ένα ασαφές ιστορικό ζήτημα το οποίο δεν έχει απάντηση. Mεγάλο ιδεολογικό αλλά και ηθικό ζήτημα είναι η παραγνώριση της γνωστής στους ερευνητές τουρκικής ομολογίας του F. R. Atay περί της ευθύνης των κεμαλικών.
Η προσωπική ευθύνη του Κεμάλ, σύμφωνα με τουρκικές μαρτυρίες
Στο ερώτημα «Ποιος έκαψε τη Σμύρνη», η απάντηση δόθηκε από πολύ νωρίς από τον Falih Rifki Atay, έναν επιφανή Τούρκο δημοσιογράφο που ανήκε στο στενό περιβάλλον του Μουσταφά Κεμάλ. Στο βιβλίο του «Cankaya» αναρωτιέται: ««Izmir’inicinyakiyorduk? » (Γιατί κάψαμε τη Σμύρνη;) και απαντά ο ίδιος:
«…Η Σμύρνη καιγόταν και μαζί της η Ρωμιοσύνη της, οι άνθρωποι των πρώτων πολιτισμών, εκείνοι που έζησαν τον Μεσαίωνα με τους μουσουλμάνους, εκείνοι που ζούσαν στην πατρίδα τους και στα σπίτια τους με άνεση, εκείνοι που κρατούσαν το εμπόριο και τη γεωργία της Σμύρνης και όλης της Δυτικής Ανατολίας, και ολόκληρη την οικονομία της, εκείνοι που ζούσαν σε παλάτια, κονάκια και τσιφλίκια, τώρα, τον εικοστό δεύτερο χρόνο του εικοστού αιώνα, πεθαίνουν για ένα κομμάτι βάρκας να τους μεταφέρει μακριά για πάντα…
Η Γκιαβούρ Ιζμίρ (άπιστη Σμύρνη) κάηκε ολοκληρωτικά με τις φλόγες το βράδυ και τον καπνό σαν ξημέρωσε. Ηταν υπεύθυνοι για τη φωτιά οι Αρμένιοι στ’ αλήθεια; Οπως ειπώθηκε τις μέρες εκείνες… Καθώς αποφάσισα να γράψω την αλήθεια όπως τη γνωρίζω, θέλω να αντιγράψω μια σελίδα από τις σημειώσεις που κρατούσα τότε: Οι κλέφτες που λεηλατούσαν τα σπίτια βοήθησαν στην εξάπλωση της φωτιάς…
Γιατί κάψαμε τη Σμύρνη;
Γιατί φοβηθήκαμε ότι αν έμεναν τα κτίρια στη θέση τους, δεν θα μπορούσαμε να απαλλαγούμε από τις μειονότητες… Οταν εξορίζονταν κατά τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο οι Αρμένιοι, καίγαμε όλες τις κατοικημένες περιοχές γιατί είχαμε αυτόν ακριβώς τον φόβο. Αυτό δεν σχετίζεται μόνο με τη διάθεση για καταστροφή. Υπάρχει και κάποιο αίσθημα κατωτερότητας μέσα του. Θεωρούσαμε ότι το καθετί που έμοιαζε με Ευρώπη ήταν μοιραίο να παραμείνει χριστιανικό και ξένο, γι’ αυτό και εμείς έπρεπε να το αποβάλουμε».
Σήμερα, μια νέα γενιά Τούρκων προοδευτικών ιστορικών προσπαθεί να προσεγγίσει εκείνη την ιστορία αμφισβητώντας τη μυθολογία που έχει καλλιεργηθεί από τις τουρκικές πολιτικές και στρατιωτικές ελίτ. Ενα από τα υπό συζήτηση θέματα είναι η προσωπική ευθύνη του Μουσταφά Κεμάλ για τη βία που ασκήθηκε κατά των αμάχων και την πυρπόληση της πόλης. Σε άρθρο της στην εφημερίδα «Ραντικάλ» η έγκριτη δημοσιογράφος Ayse Hur παραπέμπει σε κείμενο του υπασπιστή του Κεμάλ που είχε δημοσιευθεί στην εφημερίδα «Τζουμχουριέτ» το 1939, όπου περιγράφονται οι συνθήκες της πυρκαγιάς της Σμύρνης. Ο Μουσταφά Κεμάλ με τη σύντροφό του Λατιφέ παρακολουθούσε την πυρκαγιά, η οποία συνέχιζε να καίει με όλη της τη δύναμη. Ο Κεμάλ ρώτησε τη Λατιφέ εάν η οικογένειά της έχει περιουσιακά στοιχεία στην περιοχή που καιγόταν. Η Ayse Hur γράφει ότι η Λατιφέ τού απάντησε: «Το μεγαλύτερο μέρος της περιουσίας μου είναι εκεί, αλλά, πασά μου, ας καούν όλα, εσείς να είστε καλά. Οταν υπάρχουν τέτοιες ευτυχισμένες μέρες, τι σημασία έχει η περιουσία; Σώθηκε η πατρίδα. Στο μέλλον μπορούμε να τα ξαναχτίσουμε». Η απάντηση άρεσε στον Κεμάλ, που της ανταπάντησε: «Ναι, ας καούν και ας καταρρεύσουν, όλα μπορούν να επουλωθούν».
Η ευθύνη του Μουσταφά Κεμάλ προκύπτει και από την απόλυτη αντιμειονοτική θεώρηση που τον χαρακτηρίζει. Αυτό επισημαίνεται και από σημαντικούς ιστορικούς που διακρίνονται για τη φιλική στάση προς το τουρκικό παράδειγμα. Ο ιστορικός Erik Zürcher στο βιβλίο του «The Young Turk Legacy and Nation Building» (Η τουρκική κληρονομιά και το χτίσιμο του έθνους) γράφει ξεκάθαρα ότι «ο Μουσταφά Κεμάλ ποτέ δεν μίλησε δημόσια ενάντια στη γενοκτονία … και ο ίδιος περιβάλλεται από ανθρώπους, όπως ο Τοπάλ Οσμάν, που τα χέρια τους ήταν βαμμένα με αίμα…».
Ο μύθος περί εθνικοαπελευθερωτικού πολέμου
Η είσοδος του τουρκικού στρατού στη Σμύρνη στις 9 Σεπτεμβρίου του ’22 έχει ενταχθεί στην τουρκική εθνικιστική μυθολογία και γιορτάζεται ως «Ημέρα της Απελευθέρωσης». Ακριβώς για το θέμα αυτό ο Talât Ulusoy έγραψε στην εφημερίδα Taraf τη φετινή ημέρα της επετείου: «Πρόκειται για μια επέτειο που καθιερώθηκε από τυφλωμένα μυαλά και γιορτάζει το κάψιμο μιας πόλης και τη μετατροπή της σε στάχτες. Στην πραγματικότητα, η 9η Σεπτεμβρίου 1922 είναι η ημέρα που ο στόχος της τουρκοποίησης της οικονομίας επετεύχθη. Ο στόχος που ο τρίτος κατά σειρά πρόεδρος της Δημοκρατίας Τζελάλ Μπαγιάρ είχε θέσει για τη Σμύρνη των Απίστων (Γκιαβούρ Ιζμίρ)… Αυτοί που λένε ότι οι Ρωμιοί και οι Αρμένιοι έκαψαν τη Σμύρνη δεν αναφέρουν τις λεηλασίες στις οποίες προέβησαν οι “απελευθερωτές καβαλάρηδες”… 2,5 μήνες μετά την “απελευθέρωση”, στις 25 Νοεμβρίου φτάνει στο Κοινοβούλιο μία επιστολή με θέμα “Η διαφθορά σχετικά με τα αγαθά που εγκαταλείφθηκαν στις απελευθερωμένες περιοχές”. Ετσι ξεκινά μια συζήτηση πάνω στο θέμα. Στο τηλεγράφημα αναφέρονται καταγγελίες πως οι περιουσίες και τα αγαθά που κατάσχεσε η κυβέρνηση πάνε στράφι στο σύνολό τους. Και συνεχίζει το τηλεγράφημα: Τα αγαθά που λεηλατήθηκαν, οι πλιατσικολόγοι τα απόκτησαν προσφέροντας τριακόσιες έως πεντακόσιες λίρες στον πρόεδρο και τα μέλη της Επιτροπής Εγκαταλειμμένων Αγαθών».
Ο μύθος ότι το τουρκικό εθνικιστικό κίνημα έκανε «εθνικοαπελευθερωτικό πόλεμο» καταρρίπτεται από τον σημαντικό ιστορικό Taner Akçam, ο οποίος αναφέρει ότι στην πραγματικότητα ο πόλεμος «δεν δόθηκε κατά των εισβολέων αλλά κατά των μειονοτήτων». Και ότι η αυτονόμηση του Μουσταφά Κεμάλ, τον Ιούλιο του 1919, βασιζόταν στην αντιμειονοτική του θέση, την οποία διατύπωσε ευθαρσώς στην επιστολή παραίτησης που έστειλε στον Σουλτάνο όπου τόνιζε το βασικό του κίνητρο: «…να μη θυσιάσουμε την πατρίδα στις επιδιώξεις των Ελλήνων και των Αρμενίων».
«Πετάχτηκαν στη θάλασσα»
Χαρακτηριστικό είναι το πρόσφατο άρθρο Özgur Aydin από τη Σμύρνη στο ειδησεογραφικό πρακτορείο ANF με τίτλο: «Denize dökülen Rum ve Ermeni halkyd» (Στη θάλασσα πετάχτηκαν Ρωμιοί και Αρμένιοι). Στο άρθρο του ο Aydin υποστηρίζει ότι αποτελεί μύθο ότι οι Τούρκοι στη Σμύρνη έριξαν τον ελληνικό στρατό στη θάλασσα. Υποστηρίζει ότι ο στόχος ήταν ο απλός λαός, οι Ελληνες και οι Αρμένιοι. Γράφει: «Η επίσημη θέση του τουρκικού κράτους είναι ότι τη Σμύρνη την έκαψαν οι Αρμένιοι και οι Ρωμιοί. Ομως έπειτα από χρόνια αποκαλύφθηκε ότι την πυρκαγιά την έβαλαν οι Τούρκοι κομιτατζήδες. …Οταν μπήκε ο τακτικός στρατός στη Σμύρνη, οι εκπρόσωποι του Κεμάλ δεν έκαναν κάτι για να εγκαταστήσουν διοίκηση και να ελέγξουν την πόλη. Αδειασαν τις φυλακές και γέμισε η πόλη με “ατάκτους”, για συγκεκριμένους λόγους. Για χρόνια μας έκαναν πλύση εγκεφάλου, λέγοντας ότι “ρίξαμε στη θάλασσα τον ελληνικό στρατό”. Ομως, έχει αποδειχτεί ότι όταν ο τουρκικός στρατός μπήκε στη Σμύρνη, ο ελληνικός είχε ήδη αναχωρήσει. Αυτοί που ρίξαμε στη θάλασσα, ήταν ο ελληνικός και ο αρμενικός λαός. Οταν ξέσπασε η πυρκαγιά, μαζί με τους Ελληνες δολοφονήθηκαν εκατοντάδες Αρμένιοι. Λεηλατήθηκαν οι περιουσίες, τα καταστήματα και τα σπίτια τους. Οσοι μπόρεσαν να γλιτώσουν, σκόρπισαν στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα…».
Οπως και σε παλιότερη δημοσίευση στην εφημερίδα Today’s Zaman, ο έγκριτος Τούρκος δημοσιογράφος Orhan Kemal Cengiz επαναλαμβάνει σε άρθρο του –με τίτλο «Who burned down Izmir? »– τη διαπίστωση ότι η Σμύρνη πυρπολήθηκε συνειδητά από τους νικητές. Παρόμοιας κατεύθυνσης είναι και το άρθρο του Emre Akyoz στην εφημερίδα Sabah, με τίτλο «Bir kemalist’in itiraflari: Izmir’Ι nicin yakiyorduk? »
(«Εξομολόγηση ενός κεμαλιστή: Γιατί κάψαμε τη Σμύρνη), ο οποίος αναπαράγει την ομολογία του F. R. Atay και υποστηρίζει ότι η φωτιά προκλήθηκε από τον διοικητή Νουρεντίν πασά, στον οποίο ο Μουσταφά Κεμάλ ανέθεσε την πλήρη ευθύνη για την κατειλημμένη πόλη. Ο Akyoz παραλληλίζει την εξόντωση των Ελλήνων στη Σμύρνη τον Σεπτέμβρη του 1922 με τη Γενοκτονία των Αρμενίων. Γράφει ότι «ήταν παρόμοιας έμπνευσης με τις εξορίες των Αρμενίων του 1915».
* Ο κ. Βλάσης Αγτζίδης (https://kars1918.wordpress.com/) είναι διδάκτωρ Σύγχρονης Ιστορίας, μαθηματικός. Το κείμενο είναι προδημοσίευση από το βιβλίο του με τίτλο «Μικρά Ασία. Ενας οδυνηρός μετασχηματισμός (1908-1923)», το οποίο θα κυκλοφορήσει εντός των ημερών από τις εκδόσεις Παπαδόπουλος.
Βλάσης Αγτζίδης – Καθημερινή


πηγή: http://www.pentapostagma.gr