ΤΟ ΑΝΕΚΔΟΤΟ ΤΗΣ ΔΕΚΑΕΤΙΑΣ!

Καφετέρια στο Πασαλιμάνι με γιγαντοοθόνη.

Την ώρα του αγώνα Ελλάδα – Ισπανία, τύπος ελληναράς, πανηγυρίζει σε κάθε καλάθι των …Ισπανών, σε άπταιστα Ελληνικά.

-Έτσι ρε! Σκίστε τους! Μπράβο!

Βρίζει τον διαιτητή όταν σφυράει Ελλάδα και όλα τα σχετικά.

Κάποια στιγμή, όταν οι Ισπανοί ξεφεύγουν στο σκορ, εξαγριωμένος θαμώνας σηκώνεται για να του ζητήσει τον λόγο:

-Καλά ρε, τι πανηγυρίζεις; Ισπανός είσαι;

-Όχι. ΔΗΜΑΡ.

Β. Πολύδωρας: «Πλεόνασμα απελπισίας»

Μετά την κριτική της αντιπολίτευσης σχετικά με τα στοιχεία του υπουργείου Οικονομικών για το πρωτογενές πλεόνασμα, οι διακηρύξεις της κυβέρνησης αμφισβητήθηκαν την Τετάρτη και εκ των έσω. 

Ο βουλευτής της ΝΔ και πρώην πρόεδρος της Βουλής Βύρων Πολύδωρας, μιλώντας...

στους κοινοβουλευτικούς συντάκτες, σχολίασε τις ανακοινώσεις λέγοντας: «Για ποιο πλεόνασμα μας μιλά το υπουργείο Οικονομικών; Εγώ έχω πλεόνασμα απελπισίας».

Πηγή:  tovima.gr

Η 9η Σταυροφορία

Όταν οι σταυροφόροι της 1^ης σταυροφορίας έφτασαν κάτω από τα τείχη της Αντιόχειας, της μεγάλης αυτής ελληνιστικής μητρόπολης της Συρίας ήταν Σεπτέμβριος του 1097. Αρχηγοί αυτού του σιδερόφρακτου στρατού που έμελλε να κατακτήσει όλη την παραθαλάσσια Συρία, τον Λίβανο και την Ιερουσαλήμ ήταν γενναίοι ιππότες σαν τον Γοδεφρείδο του Μπουγιόν, τον αδελφό του Βαλδουίνο μετέπειτα πρώτο βασιλιά της Ιερουσαλήμ, τον Βοημούνδο του Τάραντα, τον Ραϋμόνδο του Σαιν Ζιλ, τον Τανκρέδο ανιψιό του Βοημούνδου και άλλοι. Όλοι αυτοί, ήταν πολεμιστές της πρώτης γραμμής,  που δεν δίσταζαν να βάζουν καθημερινά την ζωή τους σε κίνδυνο. Άνθρωποι με υπεράνθρωπη δύναμη, που ορμούσαν ατρόμητοι στην μάχη και που μπορεί  κανείς να τους κατηγορήσει για σκληρότητα, για σφαγές, για πλιάτσικο, αλλά που όλα ετούτα τα επετύγχαναν εκθέτοντας τους εαυτούς τους σε χίλιους κινδύνους και πολλοί από αυτούς άφησαν τα κόκαλά τους στην γη της «ερατεινής»  Συρίας. Για τον Γοδεφρείδο του Μπουγιόν λέγεται  πως ήταν τόσο δυνατός που έκοψε τον λαιμό μιας τεράστιας καμήλας με μια μονάχα σπαθιά, ενώ στις μάχες για την πολιορκία της Αντιόχειας, σύμφωνα με το χρονικό «έκοψε με μια σπαθιά έναν Τούρκο στα δύο. Ο κορμός έπεσε χάμω, ενώ η λεκάνη και τα πόδια έμειναν στο άλογο που έφυγε καλπάζοντας»!
Στην θάλασσα της Ταρσούς και της Λαοδίκειας, έφτασαν ήδη τα αεροπλανοφόρα, τα αντιτορπιλικά και τα καταδρομικά της σύγχρονης 9^ης Σταυροφορίας, φορτωμένα πυραύλους Κρουζ, πυραύλους αέρος-εδάφους και σύγχρονα αεροπλάνα έτοιμα να εξαπολύσουν την φωτιά της Δύσης κατά της γης της Συρίας. Μονάχα που τούτη η σταυροφορία δεν έχει για αρχηγούς ατρόμητους πολεμιστές της πρώτης γραμμής, αλλά καλοξυρισμένους, φρεσκοσιδερωμένους απόφοιτους της West Point Academy και τεχνοκράτες βαθμοφόρους που πατώντας κουμπιά από την ασφάλεια της καμπίνας τους θα εξαπολύσουν στον λαό της Συρίας  τον ίδιο και μεγαλύτερο τρόμο από αυτόν που του προκάλεσε ο σιδερόφρακτος στρατός των ιπποτών, θα ευνοήσουν παρόμοιες σφαγές και θα προωθήσουν χειρότερο πλιάτσικο, με μια βασική και ταπεινωτική διαφορά: ούτε οι ίδιοι ούτε και οι στρατιώτες τους δεν θα διακινδυνεύσουν στο παραμικρό! Η διαφορά της τεχνολογίας και της δύναμης πυρός είναι τέτοια που θα τους επιτρέψει να εξαπολύσουν το πυρ της κολάσεως στις πόλεις και τις μητροπόλεις της Συρίας, χωρίς να χρειαστεί κανείς από αυτούς να διακινδυνέψει το πολύτιμο τομαράκι του.
Κι εδώ είναι που κάνει λάθος η πέραν του Ατλαντικού υπερδύναμη. Χρησιμοποιώντας αυτό το είδος του ασφαλούς πολέμου, ενός πολέμου όπου ο ένας αντίπαλος υφίσταται τα πάνδεινα από όπλα που εκτοξεύονται από πλοία που πλέουν μακριά, από αεροπλάνα που πετάνε χωρίς αντίπαλο, από μη επανδρωμένα αεροπλανάκια που θερίζουν αδιακρίτως ζωές ενόπλων και αμάχων, σπρώχνεις χωρίς αμφιβολία τον αντίπαλο να απαντήσει με την ασύμμετρη απειλή της τρομοκρατίας εντός της δικής σου επικράτειας και αυτής των δυνάμει και πράξει συμμάχων σου. Η λύσσα του στρατιώτη που βλέπει τους συμμαχητές του, την οικογένειά του, τα παιδιά του να εξαερώνονται χωρίς να μπορεί καν να δει αυτούς που του προξενούν τόσο πόνο, είναι σίγουρο πως θα δημιουργήσει στο μέλλον περισσότερους τζιχαντιστές τρομοκράτες, έτοιμους να πεθάνουν για να λάβουν εκδίκηση για όλους τους προσφιλείς νεκρούς που θρήνησαν από αυτούς τους αθέατους δολοφόνους που λέγονται Κρουζ, που λέγονται αεροσκάφη 5^ης γενιάς, που λέγονται μη επανδρωμένα αεροσκάφη.
Είναι βέβαιο πως η 9^η Σταυροφορία θα γίνει εκ του μακρόθεν και θα προκαλέσει εκατόμβες από «παράπλευρες  απώλειες» ανάμεσα στους αμάχους της Συρίας. Είναι σίγουροι εκεί στις ΗΠΑ πως αυτός είναι ο σωστός τρόπος για να «τιμωρήσουν» το καθεστώς Άσσαντ ακόμη και αν δεχτούμε ότι έκανε χρήση χημικών; Είναι σίγουροι πως οι αθώοι νεκροί του «σαρίν»  θα «ισοφαριστούν» με τους εξίσου αθώους νεκρούς των τυφλών ή έστω μονόφθαλμων βομβαρδισμών; Είναι έτοιμοι για ακόμη έναν γύρο τρομοκρατίας στις περιοχές της Δύσης, από τρομοκράτες που θα εκθρέψουν την λύσσα τους για εκδίκηση μέσα από μια τέτοια ασύμμετρη προσβολή; Είναι στα αλήθεια έτοιμοι για ακόμη μια αιματοχυσία αμάχων, μόνο και μόνο για λόγους γοήτρου; Αν είναι, λυπάμαι για λογαριασμό τους, όπως και κάθε σκεπτόμενος άνθρωπος πάνω στην Γη θα έπρεπε να κάνει.
Ακενατόν
antinews.gr

Ε ναι λοιπόν! Ο Νίμιτς δήλωσε ικανοποιημένος που η Ελλάδα δίνει την Μακεδονία…

Αφιερωμένο στους πριν από είκοσι χρόνια Συντρόφους και τους χιλιάδες διαδηλωτές που γέμιζαν τότε τις πλατείες

“…Το θετικό είναι ότι συζητάμε με τα δύο μέρη για ένα όνομα το οποίο θα περιλαμβάνει τον όρο Μακεδονία…”

Ο κ. Νίμιτς δήλωσε ότι στις συναντήσεις που είχε στην Αθήνα και στα Σκόπια εξετάσθηκε η τελευταία πρόταση που είχε υποβάλει τον Απρίλιο, δηλαδή το «Άνω Δημοκρατία της Μακεδονίας».

«Έκανα μία πρόταση για μία ονομασία η οποία πρέπει να περιλαμβάνει τον όρο Μακεδονία διότι η χώρα βρίσκεται στην περιοχή της Μακεδονίας, όμως δεν είναι ολόκληρη η Μακεδονία. Η Μακεδονία είναι μεγάλη περιοχή η οποία οριοθετήθηκε (ΣΣ : Συνθήκη του Βουκουρεστίου) πριν από 100 χρόνια. Το μεγαλύτερο μέρος της Μακεδονίας ανήκει στην Ελλάδα, συνεπώς πρέπει να υπάρχει ένας προσδιορισμός ώστε να γίνεται σαφής διάκριση. Υπό το πρίσμα αυτό πρότεινα έναν προσδιορισμό.

»Η ελληνική πλευρά έχει θέση σχετικά με το που πρέπει να τεθεί ο προσδιορισμός, ενώ η εδώ κυβέρνηση έχει διαφορετική άποψη επ’ αυτού. Πρόκειται για μία ουσιαστική διαφορά. Το θετικό είναι ότι συζητάμε με τα δύο μέρη για ένα όνομα το οποίο θα περιλαμβάνει τον όρο Μακεδονία, όμως υπάρχει διαφορά σχετικά με το που πρέπει να τεθεί ο προσδιορισμός» ανέφερε ο κ. Νίμιτς.

Η σύσκεψη του ’92 και η αποπομπή του Σαμαρά

Η σύσκεψη των πολιτικών αρχηγών, τον Απρίλιο του 1992 υπό τον τότε Πρόεδρο της Δημοκρατίας Κων/νο Καραμανλή. Απέναντί του ο Αντώνης Σαμαράς

Η τελευταία σύσκεψη των πολιτικών αρχηγών υπό τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας για το θέμα των Σκοπίων έγινε στις 13 Απριλίου 1992. Και επαναβεβαιώθηκε ότι η Ελλάδα δεν θα αναγνωρίσει το κράτος αυτό αν στο όνομά του υπάρχει η λέξη Μακεδονία. Η σύσκεψη εκείνη «σφραγίστηκε» από την αποπομπή τού τότε υπουργού Εξωτερικών Αντώνη Σαμαρά.
Στη συζήτηση που έγινε εκφράστηκαν διαφορετικές απόψεις για το σύνολο του θέματος. Ωστόσο οι αρχηγοί συμφώνησαν στο θέμα του ονόματος. Σύμφωνα με την ανακοίνωση που είχε εκδώσει η Προεδρία της Δημοκρατίας: «Η πολιτική ηγεσία της χώρας συμφώνησε ότι η Ελλάδα θα αναγνωρίσει ανεξάρτητο κράτος των Σκοπίων μόνο εάν τηρηθούν οι τρεις όροι που έθεσε η ΕΟΚ στις 16 Δεκεμβρίου 1991, με την αυτονόητη διευκρίνιση ότι στο όνομα του κράτους αυτού δεν θα υπάρχει η λέξη Μακεδονία».
Ο κ. Σαμαράς παρουσίασε στη σύσκεψη σημείωμα με «επτά σημεία δράσης», τα οποία προκάλεσαν την αντίδραση τόσο του τότε Προέδρου της Δημοκρατίας Κωνσταντίνου Καραμανλή όσο και του πρωθυπουργού Κ. Μητσοτάκη. Οπως αναφέρεται στα ρεπορτάζ της εποχής, ο Πρόεδρος του είπε: «Δηλαδή, εσύ θέλεις να ακολουθήσουμε την πολιτική σου;».
Ο Ανδρέας Παπανδρέου και η Μαρία Δαμανάκη ζήτησαν να ακουστούν οι απόψεις του υπουργού. Ο κ. Σαμαράς επέμεινε ότι, για να έχει αίσιο τέλος για την Ελλάδα, έπρεπε να υιοθετηθούν οι προτάσεις του (μεταξύ άλλων να ζητήσει η Ελλάδα έκτακτη σύνοδο κορυφής της Ευρωπαϊκής Ενωσης και ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας και ο πρωθυπουργός να καλέσουν τους πρωθυπουργούς στην Ελλάδα ή να τους επισκεφθούν στις χώρες τους και να τους καταστήσουν σαφή την ελληνική θέση).
Με υπόδειξη του Κ. Καραμανλή ο κ. Σαμαράς αποχώρησε από την αίθουσα της σύσκεψης και λίγη ώρα αργότερα ανακοινώθηκε η αποπομπή του. Ο κ. Μητσοτάκης λίγο αργότερα συνόψισε ως εξής την εξήγηση της αποπομπής: «Η χώρα δεν μπορεί να έχει δύο πολιτικές».
Συνολική διαφωνία για τον τρόπο αντιμετώπισης του προβλήματος εξέφρασε η γενική γραμματέας του ΚΚΕ Αλέκα Παπαρήγα. Ο Ανδρέας Παπανδρέου ζήτησε να κρατήσει η Ελλάδα σκληρή θέση έναντι των Σκοπίων. Η Μαρία Δαμανάκη, τότε πρόεδρος του Συνασπισμού, επέκρινε τον κ. Σαμαρά για λανθασμένους χειρισμούς και ζήτησε να μη γίνει συναγωνισμός υπερπατριωτισμού.
Την ίδια μέρα ο πρέσβης Ι. Τζούνης, που ορίστηκε υφυπουργός Εξωτερικών ουσιαστικά στη θέση του κ. Σαμαρά, πρότεινε να αναγνωρίσει η Ελλάδα «de facto» το κράτος των Σκοπίων.

ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ – 09/04/2005

http://www.prefadoros-blog.com/2013/09/blog-post_6921.html

Βίντεο: Πώς κάνει πολέμους και απάτες η Παγκόσμια Τράπεζα

Δείτε το παρακάτω βίντεο χωρίς πολλά λόγια από την πλευρά μας. Μιλάει πρώην κορυφαίο στέλεχος της Παγκόσμιας Τράπεζας που ως άλλος "Σνόουντεν" καρφώνει τις απίστευτες απάτες και τα εγκλήματα σε βάρος των λαών,ακόμα και τον πόλεμο που γίνεται στην Συρία.
Δείτε το ολόκληρο, είναι απόλυτα τεκμηριωμένο.


Τμήμα ειδήσεων defencenet.gr

Συρία – Ποιος είπε πως η Ιστορία δεν επαναλαμβάνεται ;

Το δημοσίευμα (The Guardian, 27 Σεπτεμβρίου 2003)
Το 1957, η Βρετανία και η Αμερική επεδίωξαν κρυφίως «αλλαγή καθεστώτος» στη Συρία, την οποία κατηγορούσαν ότι διασπείρει την τρομοκρατία και απειλεί την προμήθεια της Δύσης με πετρέλαιο, σχεδιάζοντας εισβολή στη χώρα και τη δολοφονία στρατιωτικών και πολιτικών ηγετών.
Προσφάτως (ΣτΜ : το 2003) ανακαλυφθέντα έγγραφα δείχνουν πως το 1957 ο Βρετανός πρωθυπουργός Harold Macmillan και ο Αμερικανός Πρόεδρος Dwight Eisenhower ενέκριναν ένα σχέδιο των μυστικών υπηρεσιών CIA – MI6 να σκηνοθετήσουν μεθοριακά επεισόδια, τα οποία θα χρησίμευαν στους φιλο–δυτικούς γείτονες της Συρίας ως πρόσχημα για εισβολή, και στη συνέχεια να δολοφονήσουν την τότε κρατούσα τριανδρία εξουσίας στη Δαμασκό.
Τα σχέδια, τρομακτικά ειλικρινή στην επιχειρηματολογία τους, ανακαλύφθηκαν στα ιδιωτικά έγγραφα τού Duncan Sandys, Υπουργού Αμύνης του Macmillan, από τον Matthew Jones, καθηγητή στην διεθνή ιστορία στο Royal Holloway, University of London .
Αν και οι ιστορικοί γνώριζαν ότι οι υπηρεσίες πληροφοριών επεδίωξαν το φθινόπωρο του 1957 να ανατρέψουν το Συριακό καθεστώς, είναι η πρώτη φορά που ανακαλύπτεται έγγραφο το οποίο αποκαλύπτει ότι η δολοφονία των τριών ηγετικών φυσιογνωμιών της Συρίας την εποχή εκείνη βρισκόταν στο επίκεντρο του σχεδίου. Σύμφωνα με το έγγραφο, που συντάχθηκε από μια άκρως απόρρητη, υψηλού επιπέδου ομάδα εργασίας που συνήλθε στην Ουάσιγκτον τον Σεπτέμβριο του 1957, Μακμίλλαν και Αϊζενχάουερ δεν αμφέβαλλαν για την ανάγκη να δολοφονηθούν οι τότε ηγέτες στη Δαμασκό.
Μέρος του «προτιμωμένου σχεδίου» είχε ως εξής: «Προκειμένου να διευκολυνθεί η δράση των απελευθερωτικών δυνάμεων, να μειωθούν οι δυνατότητες του Συριακού καθεστώτος να οργανώσει και να κατευθύνει τις στρατιωτικές του ενέργειες, να ελαχιστοποιηθούν οι απώλειες και οι καταστροφές που θα προκαλούσε το σχέδιο, και να επέλθουν τα επιθυμούμενα αποτελέσματα το συντομότερο δυνατόν, ειδική αποστολή οφείλει να είναι η εξόντωση ορισμένων βασικών ηγετικών παραγόντων. Η εξάλειψή τους πρέπει να επιτελεσθεί στην αρχή της επέμβασης, ανάλογα με τις επικρατούσες συνθήκες».
Στο έγγραφο, που είχε εγκριθεί από Λονδίνο και Ουάσιγκτον, καθορίζονταν οι τρεις άνδρες :
Abd al – Hamid Sarraj, επικεφαλής της Υπηρεσίας Πληροφοριών του Συριακού Στρατού,
Afif al – Bizri, επικεφαλής τού Συριακού Γενικού Επιτελείου,
Khalid Bakdash, ηγέτης του Κομμουνιστικού Κόμματος της Συρίας.
Αν και ο Μακμίλλαν είχε σε μεγάλο βαθμό γίνει πρωθυπουργός από τα καταστροφικά καμώματα του Anthony Eden στο Suez μόλις ένα χρόνο πριν, εμφανιζόταν ιδιαίτερα πολεμοχαρής. Ο ίδιος περιέγραφε στο ημερολόγιό του το σχέδιο ως «καταπληκτικό». Υπήρξε τόση μυστικότητα σχετικά, σε σημείο που ο  Μακμίλλαν διέταξε το σχέδιο να αποκρυφτεί ακόμη και από τους αρχηγούς των βρετανικών Γενικών Επιτελείων, επειδή είχαν την τάση «να φλυαρούν».
Η ανησυχία για τα ολοένα και πιο αντι–δυτικά αισθήματα και τις φιλο-σοβιετικές συμπάθειες της Συρίας έβαινε διαρκώς αυξανόμενη στη Downing Street και στον Λευκό Οίκο μετά την ανατροπή του συντηρητικού στρατιωτικού καθεστώτος του συνταγματάρχη Adib Shishakli από μια συμμαχία πολιτικών του κόμματος Μπάαθ και του Κομμουνιστικού κόμματος, και των συμμάχων τους στις τάξεις του συριακού στρατού, το 1954.
Ένθερμα υπέρ της ανάληψης δράσης ήταν ο επικεφαλής της CIA στη Μέση Ανατολή Kermit Roosevelt, εγγονός του πρώην προέδρου Theodore Roosevelt. Προσδιόριζε τον συνταγματάρχης Sarraj, τον στρατηγό al – Bizri και τον Bakdash ως την πραγματική εξουσία πίσω από έναν πρόεδρο – «βιτρίνα». Η τριανδρία είχε πλησιάσει περισσότερο στην σφαίρα επιρροής του Νικίτα Χρουστσόφ, μετά την καταστροφική απόπειρα Βρετανών και Γάλλων το προηγούμενο έτος να αποτρέψουν, με τη συνέργια του Ισραήλ, την εθνικοποίηση της διώρυγας του Σουέζ από τον Νάσερ.
Όμως το 1957, παρά την αντίθεση της Αμερικής στο εγχείρημα του Σουέζ, ο Πρόεδρος Αϊζενχάουερ ένιωθε ότι δεν μπορούσε πλέον να αγνοήσει τον κίνδυνο να γίνει η Συρία για τη Μόσχα κέντρο διάδοσης του κομμουνισμού σε όλη τη Μέση Ανατολή. Ο ίδιος και ο Macmillan φοβόντουσαν ότι η Συρία θα αποσταθεροποιούσε τους φιλο-δυτικούς της γείτονες εξάγοντας τους τρομοκρατία και υποδαυλίζοντας εσωτερικές διχόνοιες. Το πιο σημαντικό, η Συρία επίσης ήλεγχε μια από τις κύριες αρτηρίες του πετρελαίου της Μέσης Ανατολής, τον αγωγό που διερχόταν από το έδαφός της συνδέοντας τις πετρελαιοφόρες περιοχές του φιλο-δυτικού Ιράκ με την Τουρκία.
Το «προτιμώμενο σχέδιο», ανέφερε επιπλέον : «Από τη στιγμή που θα ληφθεί η πολιτική απόφαση να προχωρήσουν οι εσωτερικές ταραχές στη Συρία, η CIA είναι έτοιμη, και η SIS(MI6) θα επιχειρήσει, να σκηνοθετήσει σαμποτάζ και ξεσπάσματα ταραχών στο εσωτερικό της Συρίας, μέσω επαφών με τοπικούς συνεργάτες (ΣτΜ : προβοκάτορες).
«Οι δύο υπηρεσίες οφείλουν να συνεννοούνται, κατά περίπτωση, ώστε να αποφευχθεί τυχόν επικάλυψη ή ανάμειξη του ενός στις δραστηριότητες του άλλου … Τα επεισόδια δεν θα πρέπει να επικεντρωθούν στη Δαμασκό. Δεν πρέπει να το παρακάνουμε. Και στο μέτρο του δυνατού, οφείλει να ληφθεί μέριμνα για να μην οδηγήσουμε τους βασικούς ηγέτες του συριακού καθεστώτος στο να λάβουν πρόσθετα μέτρα προσωπικής προστασίας».
Σαμποτάζ
Η έκθεση ανέφερε ότι μόλις θα είχε δημιουργηθεί ο αναγκαίος βαθμός φόβου, θα σκηνοθετούνταν επεισόδια στα σύνορα και μεθοριακές συγκρούσεις για να παράσχουν πρόσχημα στο Ιράκ και την Ιορδανία να επέμβουν στρατιωτικά. Η Συρία πρέπει “να εμφανιστεί ως πάτρωνας συνωμοσιών, δολιοφθορών και βίας κατά των γειτονικών κυβερνήσεων» ανέφερε η έκθεση. «Η CIA και η SIS θα πρέπει να χρησιμοποιήσουν τις δυνατότητές τους τόσο στον ψυχολογικό πόλεμο όσο και στο πεδίο της δράσης  για να αυξήσουν την ένταση». Αυτό σήμαινε, ενέργειες στην Ιορδανία, το Ιράκ και το Λίβανο με τη μορφή «σαμποτάζ, εθνικών συνωμοσιών και ενόπλων δραστηριοτήτων» να χρεωθούν στη Δαμασκό.
Το σχέδιο προέβλεπε τη χρηματοδότηση μιας «Επιτροπής Ελεύθερης Συρίας» και τον εξοπλισμό «πολιτικών παρατάξεων με παραστρατιωτικές ή άλλες επιχειρησιακές δυνατότητες» εντός της Συρίας (Στμ : όπως ακριβώς και σήμερα). Η CIA και η MI6 θα υποκινούσε εσωτερικές εξεγέρσεις, για παράδειγμα των Δρούζων στο Νότο, θα συνέβαλε στην ελευθέρωση πολιτικών κρατουμένων από τη φυλακή Mezze, και θα ξεσήκωνε τη Μουσουλμανική Αδελφότητα στη Δαμασκό.
Οι σχεδιαστές προέβλεπαν την αντικατάσταση του καθεστώτος Μπάαθ/κομμουνιστών με ένα σταθερά αντι-σοβιετικό, ωστόσο παραδέχονταν ότι δεν θα ήταν δημοφιλές και ότι «θα έπρεπε πιθανώς να στηρίζεται κατά βάση σε κατασταλτικά μέτρα και αυταρχική άσκηση της εξουσίας».
Το σχέδιο τελικά δεν πραγματοποιήθηκε (τότε), κυρίως επειδή οι Άραβες γείτονες της Συρίας δεν πείστηκαν να συμμετάσχουν, και μια μονομερής επίθεση από την Τουρκία θεωρείτο απορριπτέα. Το επόμενο έτος, οι Μπααθιστές στράφηκαν εναντίον των κομμουνιστών πρώην συμμάχων τους και οδήγησαν τη Συρία στο σχηματισμό ομοσπονδίας με την Αίγυπτο του Νάσερ, η οποία διήρκεσε μέχρι το 1963.
The Guardian, 27 Σεπτεμβρίου 2003
Πηγή: http://www.theguardian.com/politics/2003/sep/27/uk.syria1
Το βίντεο

Ο στρατηγός Wesley Clark διετέλεσε μέλος της ανώτατης αμερικανικής στρατιωτικής ηγεσίας. Στα Βαλκάνια έγινε ιδιαίτερα γνωστός από τον ρόλο του στο Πόλεμο του Κοσσυφοπεδίου (1998-99), όντας τότε ανώτερος στρατιωτικός διοικητής του ΝΑΤΟ στην Ευρώπη.
Υπάρχει ένα βίντεο (μεταφρασμένο εδώ ) με απόσπασμα από συνέντευξή του.
Το ότι δίδεται στο κανάλι Democracy Now!, που χρηματοδοτείται και από τον διαβόητο George Soros, ίσως σε κάποιους γεννά καχυποψία για τα λεγόμενα. Ωστόσο, ένας αμερικανός στρατηγός δύσκολα μπορεί να συνδεθεί με εξύφανση αντιαμερικανικών θεωριών συνωμοσίας.
Καταθέτει ο στρατηγός:
«Δέκα μέρες μετά την 11^η Σεπτεμβρίου 2001 πήγα στο Πεντάγωνο. Είδα τους Ράμσφελντ και Γούλφοβιτς (Σημ. : Υπουργό και Υφυπουργό Αμύνης, τότε).
Κατόπιν, κατέβηκα να χαιρετίσω παλιούς συνεργάτες. Ένας στρατηγός ζήτησε να μού μιλήσει ιδιαιτέρως, στο γραφείο του.
‘Κύριε’, μού είπε, ‘θα επιτεθούμε στο Ιράκ’. ‘Γιατί, βρήκαν στοιχεία που συνδέουν τον Σαντάμ με την Αλ Κάιντα;’, ρώτησα. ‘Όχι, μάλλον δεν ξέρουν τι άλλο να κάνουν’.Λίγες εβδομάδες αργότερα, ενώ ήδη βομβαρδίζαμε το Αφγανιστάν, επισκέφτηκα πάλι το Πεντάγωνο και πέρασα ξανά από το γραφείο του.
“Τι γίνεται με την επίθεση στο Ιράκ;”, τον ρώτησα. ‘Κύριε, τα πράγματα χειροτέρευσαν. Μόλις έλαβα από πάνω αυτό (memo κατευθείαν από τον Ράμσφελντ). Θα αφανίσουμε 7 χώρες μέσα σε 5 χρόνια. Ξεκινώντας από το Ιράκ, Συρία, Λίβανο, Λιβύη, Σομαλία, Σουδάν και στο τέλος Ιράν».
Ο στρατηγός συνεχίζει, καταγράφοντας με αφοπλιστική καθαρότητα την αλήθεια για την Μέση Ανατολή :
«Η αλήθεια για την Μέση Ανατολή είναι ότι αν δεν υπήρχε εκεί πετρέλαιο θα αντιμετωπιζόταν όπως η Αφρική, στην οποία κανείς δεν απειλεί να επέμβει. Αναμφίβολα η ύπαρξη πετρελαίου στην περιοχή είναι η αιτία για την εμπλοκή των μεγάλων δυνάμεων….Πάντα υπήρχε η άποψη ότι μπορούμε να επέμβουμε με χρήση βίας στην περιοχή».
Το σχόλιο


Η Ιστορία δεν πάσχει από σύνδρομο déjà vu. Είναι οι μεγάλες δυνάμεις που «πάσχουν» από χρόνια, ζωτικά συμφέροντα, στην επιδίωξη των οποίων επανέρχονται με διαφορετικό περιτύλιγμα και προφάσεις.
Στην περίπτωση της Συρίας, συγκρίνοντας τις συνθήκες που επικρατούσαν το 1957 με τις σημερινές, δύσκολα ανιχνεύονται ουσιώδεις διαφορές.
Τότε, στην εξουσία βρισκόταν συμμαχία Μπααθ-κομμουνιστών, σύμμαχος ήταν η Σοβιετική Ένωση, ενώ γείτονες στην υπηρεσία της Δύσης ήταν Ιράκ-Ιορδανία-Τουρκία.
Σήμερα, εξουσία είναι οι κληρονόμοι του Μπααθ, σύμμαχος η κληρονόμος της Σοβ. Ένωσης, γείτονες μέσω των οποίων η Δύση διοχετεύει βοήθεια στους αντάρτες η Ιορδανία και η Τουρκία.
Τότε υπήρχε σχέδιο για μια «Επιτροπής Ελεύθερης Συρίας», σήμερα απλά έγινε πραγματικότητα, με διάφορους αντικαθεστωτικούς να περιφέρονται σε πληρωμένες διασκέψεις.
Η μόνη, θα λέγαμε, πραγματική διαφορά έγκειται στη μυστικότητα.
Τότε, οι πολίτες ούτε μάθαιναν ούτε είχαν λόγο στις λαμβανόμενες αποφάσεις.
Σήμερα, κυρίως από το Διαδίκτυο, γίνονται γνωστά, σίγουρα όχι τα πάντα, αλλά πολλά. Και όπως φαίνεται η υπόθεση στη Συρία θα εξελιχθεί σε μια άσκηση του κατά πόσον οι πολίτες, μέσω της άμεσης και έμμεσης πίεσης που ασκούν στους εκπροσώπους τους, μπορούν να έχουν λόγο. Εν αναμονή λοιπόν της απόφασης της Γερουσίας, θυμίζουμε το κλίμα της εποχής και την κατάληξη του σχεδίου εκείνου του 1957.
Τον Μάρτιο του 1957 το Αμερικανικό Κογκρέσσο ψήφισε αυτό που έμεινε ιστορικά γνωστό σαν «Δόγμα Αϊζενχάουερ», το οποίο καθόριζε τον «διεθνή κομμουνισμό» ως την μέγιστη απειλή για την Μέση Ανατολή και υποσχόταν οικονομική βοήθεια σε κάθε χώρα που θα δεσμευόταν στην αντιμετώπισή του. Εξουσιοδοτούσε δε τον Πρόεδρο να στείλει αμερικανικά στρατεύματα σε κάθε χώρα τής Μέσης Ανατολής που θα ζητούσε βοήθεια ενάντια στην «κομμουνιστική επιθετικότητα».
Τον Αύγουστο του 1957, στο απόγειο τού Ψυχρού Πολέμου, η Συρία υπέγραψε συμφωνία οικονομικής και στρατιωτικής βοήθειας με τη Μόσχα, αναγνώρισε την Λαϊκή Δημοκρατία της Κίνας, ενώ ο στρατηγός  Afif al-Bizri, γνωστός σταλινικός, ορίστηκε αρχηγός του Γενικού Επιτελείου Ενόπλων Δυνάμεων.
Οι χώρες-μέλη τού Συμφώνου της Βαγδάτης (Τουρκία, Ιράκ, Βρετανία, Πακιστάν, Ιράν) σε διάσκεψη στην Άγκυρα με την παρουσία υψηλού εκπροσώπου του State Department, συμφώνησαν ότι «το παρόν καθεστώς της Συρίας πρέπει να ανατραπεί, αλλιώς οι κομμουνιστές θα καταλάβουν ολοκληρωτικά την εξουσία». Η Σοβιετική Ένωση προειδοποίησε τη Δύση να μην επέμβει στη Συρία (Σημ.: όπως ο Πούτιν σήμερα), καθώς τουρκικά στρατεύματα συγκεντρώνονταν στα σύνορα με τη Συρία, δημιουργώντας τεράστια διεθνή κρίση.
Αντιμέτωπος με την πιθανότητα η Τουρκία να ζητήσει βοήθεια από την Αμερική επικαλούμενη το «Δόγμα Αϊζενχάουερ», ο Νάσερ προχώρησε σε δημόσιες επιθέσεις κατά της Αμερικής και των «λακέδων της στον Αραβικό κόσμο», ειδικά το Ιράκ και την Ιορδανία, και έστειλε μικρή στρατιωτική δύναμη στη Συρία. Έτσι, κατόρθωσε αυτό που επεδίωκε. Ο Νάσερ αναδείχτηκε στη συνείδηση όλου του Αραβικού κόσμου υπερασπιστής του Αραβικού εθνικισμού, ενώ οι κυβερνήσεις του Ιράκ και της Ιορδανίας καθυβρίζονταν σαν «άνανδροι υποστηρικτές του Δυτικού ιμπεριαλισμού σε βάρος των λαών τους».
Με την κοινή γνώμη σφόδρα εναντίον τους, οι φιλο-δυτικές κυβερνήσεις αναγκάστηκαν να προβούν σε κυβίστηση για να σώσουν το τομάρι τους. Ο Ιορδανός υπουργός εξωτερικών διέψευσε ότι υπήρξε ποτέ ιορδανική πρόθεση να παρέμβει στις εσωτερικές υποθέσεις της Συρίας, ενώ ο Nuri al-Said, ιρακινός πρωθυπουργός, δήλωσε ψευδώς ότι «υπάρχει πλήρης κατανόηση μεταξύ ημών και του Σύρου Προέδρου». Τέλος, ο Σαουδάραβας βασιλιάς πρότρεψε τον Αϊζενχάουερ «να κινηθεί με προσοχή και μετριοπάθεια».
Χωρίς πολιτική κάλυψη από τα Αραβικά καθεστώτα, μια μονομερής τουρκική εισβολή θα ήταν διεθνώς αποδοκιμαστέα, έτσι ο σχεδιασμός των CIA-MI6 κατέρρευσε.
Επιλογές – Απόδοση – Σχολιασμός:
Προφήτης
antinews.gr

Aναξιοκρατίας ολοκληρωτισμός

Του Χρήστου Γιανναρά

Ζούμε, τρία (ώς τώρα) χρόνια, έναν οικονομικό εφιάλτη, μια δίχως ορατή διέξοδο κοινωνική καταστροφή, που καθημερινά επιτείνεται. Kαι μοιάζει αμφίβολο αν η «κρίσιμη μάζα» του ελλαδικού πληθυσμού (κρίσιμη για το πολιτικό μέλλον της χώρας) συνειδητοποιεί το καίριο: Oτι «ανάπτυξη» και «πρόοδο», (ακόμα και βοσκηματώδη καταναλωτική ευζωία) δεν εγγυάται η εξασφάλιση «δικαιωμάτων», αλλά η εξασφάλιση αξιοκρατίας. Aπό τα ανώτατα αξιώματα ώς το έσχατο κοινωνικό λειτούργημα.

Zήσαμε δεκαετίες ολόκληρες, χωρίς υπερβολή, με την καθημερινή εικόνα κάποιων συμπολιτών μας, λίγων ή πολλών, να διαδηλώνουν την απαίτηση κατασφάλισης «δικαιωμάτων» τους. Kάθε τρεις -και- λίγο, ένα μεγαλύτερο ή μικρότερο τμήμα του ελλαδικού πληθυσμού (πάντοτε οι ανήμποροι, η φτωχολογιά) βασανιζόταν σαδιστικά, απάνθρωπα, από κάποιους απεργούς – πάντοτε δημόσιους λειτουργούς: η ιδιωτική υπαλληλία δεν μπορούσε, σχεδόν ποτέ, να απεργήσει. Διαδηλωτές και απεργοί διεκδικούσαν πάντοτε «δικαιώματα» (συνήθως πρόσθετες παροχές από το κράτος). Δεν ακούστηκε ποτέ, μα ποτέ στην ελλαδική κοινωνία συλλογικό αίτημα - διεκδίκηση αξιοκρατίας, αξιολογικών κρίσεων, ελέγχου της ποιότητας, καταξίωσης της αριστείας.

Δεν καταλαβαίναμε, ούτε ακόμα το συνειδητοποιούμε στο Eλλαδιστάν, ότι η αξιοκρατία, ο έλεγχος της ποιότητας, θα άλλαζε τα πάντα στη χώρα: Aπό τις σαδιστικές συμπεριφορές της υπαλληλίας στο IKA, στις εφορείες, σε κάθε κρατική υπηρεσία, ώς την ιταμή αναίδεια να μας κυβερνούν άτομα διανοητικώς καθυστερημένα ή κραυγαλέας, κωμικής ανικανότητας. Oταν καταστεί κυρίαρχη νοοτροπία η κατάλυση κάθε αξιολογικής κρίσης («γιατί αυτός και όχι εγώ»), οι συνέπειες ψηλαφούνται αμέσως σε όλα τα επίπεδα: από τον παρασιτικό κλητήρα και τον προκλητικά περιττό «συνοδό ασανσέρ», ώς τον πρόεδρο της Bουλής και τον πρωθυπουργό.

Eίναι βεβαιωμένο από την ιστορική εμπειρία ότι κάθε ολοκληρωτισμός (θρησκευτικός, ιδεολογικός, κομματικός, μαφιόζικος, κρατικός) αποκλείει αφετηριακά (προκειμένου να μπορεί να λειτουργήσει) την αξιοκρατία. Kαι η κομματοκρατία στη μεταπολιτευτική Eλλάδα είναι δείγμα συνεπέστατου ολοκληρωτισμού, εκσυγχρονισμένου: Δεν έχει ανάγκη να απαγορεύσει τη λειτουργία ιδιωτικών MME, να φιμώσει αρθρογράφους, να εξορίσει αντιφρονούντες – δεν χρειάζεται τίποτε από αυτά. Aρκεί η κατάλυση της αξιοκρατίας, για να μπορεί να λειτουργήσει απρόσκοπτα η πιο στυγνή και ανάλγητη αυθαιρεσία της εξουσίας.

Oσο άδικο, αντικοινωνικό και απάνθρωπο είναι το «κούρεμα» μισθών, συντάξεων, παντοδαπών αμοιβών και η απρόσωπη φορολογία, το ίδιο άδικο, αντικοινωνικό και απάνθρωπο είναι κάθε αίτημα μαζικού (δίχως προσωπική αξιολόγηση) οικονομικού «δικαιώματος». Kαι όσο βολεύει τη διεφθαρμένη, ανίκανη, αμοραλιστική εξουσία το αξιοκρατικά αδιαφοροποίητο «κούρεμα» των αποδοχών, το ίδιο (ή και περισσότερο) τη βολεύουν οι αξιοκρατικά αδιαφοροποίητες αμοιβές. Διότι με αυτές εξασφαλίζει κομματική πελατεία, ψηφοφόρους που παραιτούνται από τη λογική και την κρίση τους, προκειμένου να γλείψουν κόκαλο που τους αντιπαρέχει ο αφέντης. O ολοκληρωτισμός δεν μπορεί να συντηρηθεί με μόνη τη βία («κούρεμα»), χρειάζεται και το ευφραντικό ψέμα: τις αδιάκριτες παροχές σε πουλημένες συνειδήσεις.

Eιδικά σήμερα ο ολοκληρωτισμός διευκολύνεται από την βεβαιωμένα ακίνδυνη ανοχή των επικριτών του – εξουδετερώνει τις επικρίσεις η αυτονόητη στην κοινωνία (καθολικά κυρίαρχη) αναξιοκρατία. Δεν ενοχλεί η δημόσια καταγγελτική του καθεστώτος αρθρογραφία, ούτε οι πυκνές εμφανίσεις στην τηλεόραση έμπειρων, καταξιωμένων οικονομολόγων, που καταγγέλλουν την οικονομική πολιτική των κυβερνώντων. Oι καταγγέλλοντες ισχυρίζονται, με αδιάσειστα τεκμήρια, ότι η κυβέρνηση δεν σωρεύει απλώς λάθη και αστοχίες, αλλά ακολουθεί οικονομική πολιτική ακριβώς (και προκλητικά) την αντίθετη από τα όσα επιτάσσει η αλφαβήτα της Oικονομίας. Γιατί το κάνει, πώς είναι δυνατόν να αδιαφορεί για τέτοιου επιπέδου και κύρους κριτική; Mοναδική απάντηση είναι η καθολικά κυρίαρχη, αυτονόητα παγιωμένη στην κοινωνία αναξιοκρατία: Ποιος είναι αυτός που καταγγέλλει, γιατί είναι εγκυρότερος από τον πρωτόπειρο υπουργίσκο ή τον απροσχημάτιστα εξωνημένο διαφημιστή των κυβερνητικών θριάμβων; H «κοινή γνώμη» στο Eλλαδιστάν, δεκαετίες τώρα, έχει ξεμάθει να κρίνει και να συγκρίνει.

Tο συγκλονιστικό ταλέντο του Bασίλι Γκρόσμαν, στο μυθιστόρημά του «Oλα περνούν» (ή «Πάντα ρει»), βάζει τον ήρωά του να ελευθερώνεται από τις φυλακές την ημέρα του θανάτου του Στάλιν και να γυρίζει στη Mόσχα. Eκεί έντρομος πιστοποιεί ότι, από την ανθρώπινη κοινωνία που ήξερε δεν απομένει πια τίποτα. O,τι υπήρχε σε ποιότητα, σε αξιοπρέπεια, σε τιμιότητα έχει χαθεί, επιβιώνουν όσοι συμβιβάστηκαν, παραιτήθηκαν από την ανθρωπιά τους ή ήταν πάντοτε μηδαμινοί, ανύπαρκτοι: O τάδε, που κατέδωσε το παιδί του στην αστυνομία. O δείνα, που ψευδομαρτύρησε και φυλακίστηκαν φίλοι του. O «βιβλιοκριτικός» που έγινε διασημότητα λιβανίζοντας σαν «ποιητές» κωμικές μετριότητες με ιδεολογική στράτευση. O πανεπιστημιακός, που την ψήφο του σε εκλογές συναδέλφων του την κατεύθυναν «άνωθεν» τηλεφωνήματα. Oι διορισμένοι να αξιολογούν διευθυντές σε συμφωνικές ορχήστρες ή σε θέατρα ή σε επιτροπές βράβευσης λογοτεχνικών βιβλίων όντας οι αξιολογητές παντελώς άσχετοι και ανατριχιαστικά ατάλαντοι, μπράβοι όμως του καθεστώτος.

H περιγραφή έχει τη σφραγίδα του μεγάλου ταλέντου και οδηγεί τον Eλληνα αναγνώστη να μετρήσει την ανεπάρκεια του δοκιμιακού λόγου, της κριτικής ανάλυσης, ακόμα και της τεκμηριωμένης καταγγελίας σε σύγκριση με την αφηγηματική εξιστόρηση από μεγάλο συγγραφέα. Πώς άραγε θα είχαν αφηγηθεί ένας Σαλάμοφ, ένας Γκρόσμαν, ένας Σολζενίτσιν τον προϊόν του ολοκληρωτισμού της κομματοκρατίας στο μεταπολιτευτικό Eλλαδιστάν; Tον δικό μας φτωχοκακομοιρίστικο ενδοτισμό, τη φτήνεια των ιδεολογικών προδιαγραφών για τη δημόσια προβολή, την ξιπασιά ως μόνιμο αντανακλαστικό της κοινωνίας των σπιθαμιαίων και συμβιβασμένων.

Για να αποτραπεί η «τελική φάση» (διαμελισμός της χώρας και καθολίκευση της πανικόβλητης προσφυγιάς) χρειάζονται άνθρωποι και πολιτικά ενεργήματα που τα γεννάει μόνο η ωριμότητα των αξιολογικών κρίσεων.
kathimerini.gr

Δήλωση της Μέρκελ ξεσκεπάζει την απάτη Παπανδρέου

Αυτή η δήλωση της Μέρκελ αρκεί για να κλείσει την συμμορία του μνημονίου φυλακη για το υπόλοιπο της ζωής τους
Τι μας λέει λοιπόν η Μέρκελ; Ότι η Ελλάδα πρέπει να μειώσει το χρέος της στο 110% του ΑΕΠ μέχρι το 2022.
Να το φτάσει δηλαδή σε λίγο μεγαλύτερο επίπεδο από ότι το άφησε ο …Καραμανλής το 2009!!!
Δηλαδή η συμμορία Παπανδρέου και όσοι την φυγαδεύουν, οργάνωσαν και εκτέλεσαν ένα ολέθριο σχέδιο με πρόσχημα το έλλειμα, που στο τέλος της ημέρας ΟΥΔΕΙΣ ΕΙΧΕ ΖΗΤΗΣΕΙ!
Αντίθετα, μόνοι τους το έφεραν στο τραπέζι, μόνοι τους άρχισαν τους τιτανικούς και την τεχνητή διόγκωση του και ολοκλήρωσαν το σχέδιο με την χάλκευση των στοιχείων από την ΕΛΣΤΑΤ για να “τεκμηριώσουν” αυτό που οι ίδιοι δημιούργησαν!
Ενώ λοιπόν εξαπατούσαν τους πάντες (με συνεργούς και σχέδιο βεβαίως) για τον μύθο του ελλείματος, ευλαβικά εκτίναξαν το δημόσιο χρέος που είναι και το κύριο ζητούμενο σε κάθε κράτος, επιχείρηση, μπακάλικο κλπ.
Όχι μόνον το εκτίναξαν αλλά το μετέτρεψαν σε ενυπόθηκο από ομολογιακό, σε ξένο δίκαιο! Κοινώς χρέωσαν την χώρα ΔΟΛΙΩΣ, δένοντας την χειροπόδαρα! Το χρέος επί του ΑΕΠ για το 2013, αναμένεται να φτάσει στο ιλιγγιώδες 171,9%!
Όλα αυτα μετά τα μέτρα εξαθλίωσης, μετά την ληστεία του PSI, την διάλυση της πραγματικής οικονομίας και επαναλαμβάνουμε ΕΝΥΠΟΘΗΚΟ ΣΕ ΞΕΝΟ ΔΙΚΑΙΟ!
Έρχεται λοιπόν σήμερα η Μαντάμ Μέρκελ και θέτει ως κριτήριο επιτυχίας την μείωση του χρέους στα επίπεδα του κακού Καραμανλή, πράγμα βεβαίως ΑΔΥΝΑΤΟ, εκεί που το έφτασαν και με την παρούσα κατάσταση της οικονομίας.
Βέβαια η Μέρκελ δεν είχε κανένα πρόβλημα με το έγκλημα του μνημονίου, αφού η Γερμανική οικονομία κέρδισε δεκάδες δις από την κρίση ενώ παράλληλα ξεφορτώθηκε όλα τα Ελληνικά κρατικά ομόλογα, εισπράττοντας το τίμημα ΜΕΤΡΗΤΑ και στο ακέραιο από τα δάνεια του μνημονίου.
Το ερώτημα είναι πως η συμμορία του μνημονίου παραμένει ακόμα ελεύθερη μετά (και) από αυτή την ομολογία…
olympia.gr