Κυρ Γκίκα κάν΄το όπως οι Ρωμαίοι πατρίκιοι!

Περνώντας από την Ομόνοια καθημερινά βλέπω την παλιά γνώριμη εικόνα να επιστρέφει. Απρόσκλητοι μουσαφιραίοι από τα μήκη και τα πλάτη της Ασίας και της Αφρικής περιφέρονται ασκόπως. Οι πιο φρέσκοι, άρτι απελευθερωθέντες από τις «πρώτη φορά Αριστερά» πρωτοβουλίες της συγκυβέρνησης, με τα μπαγκάζια υπό μάλης.
Ο υπουργός Πάνος ακόμη σφυρίζει κλέφτικα, απτόητος απολαμβάνει τα στρατά να του βαράνε προσοχές και προσποιείται ότι ψιλοβρέχει αλλά δεν ψιλοβρέχει. Αλλιώς το λένε. Μπορείς να το πεις και αλλιώς. Γαργάρα εθνικών θέσεων για την ασφάλεια.
Εν τω μεταξύ, ενώ η Λαχώρη, η Καμπούλ και το Μογκαντίσου επανεγκαθίστανται στο κέντρο της πόλης και ο Πανούσης δηλώνει... ανήσυχος για τις συνέπειες των ίδιων των πράξεών του, στήνεται άλλο σουρεαλιστικό σκηνικό. Θα 'ρθουν οι «τρεις θεσμοί», οι ίδιοι τροϊκανοί, με τις ίδιες αρμοδιότητες για το Μνημόνιο που έφυγε από το παράθυρο και ξαναμπαίνει με φόρα από την πόρτα, αλλά τώρα θα γίνει αλλιώς η δουλειά.

Ο Γιάνης θα σηκώσει τον γιακά και θα 'ρθει ο δίδυμος αδελφός του Ράσμουσεν, πώς τον λέγανε τον σγουρομάλλη πονόψυχο της τρόικας, στη ζούλα να του βάψει την κόκκινη γραμμή στο σβέρκο ροζ ή λιλά.
Η δε νέα και πρωτοποριακή ιδέα των πρακτόρων ΘουΒου - φοροφυγαδοκυνηγών έχει μερικά τεχνικά προβλήματα, ειδικά για το κυνήγι στα beach bars. Η νέα άτιμη μόδα των μικρομπικίνι περιορίζει δραστικά το εύρος του υφάσματος, στο οποίο θα μπορεί να κρυφτεί η κάμερα. Ούτε «ψείρα» σαν αυτές του Μάκη δεν χωράει. Οπότε αναγκαστικά οι προσλήψεις θα περιοριστούν σε άνδρες και σε σεμνές κυρίες και δεσποινίδες που θα φοράνε κλασικά πράγματα. Θραύση θα κάνουν οι υπέρβαρες γιαγιάδες με τα ολόσωμα και μερακλήδες ρετρομάνιακ που θα φοράνε ριγωτή σκελέα δεκαετίας του 1920. Μέχρι τρικάμερο θα βολεύουν στις πτυχώσεις.

Απ' ό,τι φαίνεται από τα πρώτα στοιχεία της ένδοξης αριστερής περιόδου που ξεκίνησε για πρώτη φορά μετά τον Δεκέμβριο του 2013 η ανεργία άρχισε πάλι να ξανασκαρφαλώνει. Μεγάλη πετυχεσιά.
Αυτό, όμως, που είναι το εντυπωσιακότερο, είναι η μιντιακή αντιμετώπιση του άτσαλου και πανικόβλητου εσωτερικού δανεισμού που κάνει η κυβέρνηση. Βάζουν χέρι στα ταμειακά διαθέσιμα των ασφαλιστικών ταμείων, στα χρήματα για τους αγρότες και πάει λέγοντας, για να πληρώσουν τη δόση των δανείων που δεν θα αναγνώριζαν, για να ξοφλήσουν το χρέος που θα κούρευαν και που τελικά του έκαναν «μιζαμπλί», που λέει κι ο Γιακουμάτος.
Αν αυτό είχε τολμήσει να το κάνει η προηγούμενη κυβέρνηση, θα είχε ξεσηκωθεί το σύμπαν, θα ζητούσαν οι τιμητές και ο πάσα ένας αγανακτισμένος να κρεμαστούν ανάποδα στο Σύνταγμα πρωθυπουργός και υπουργοί και να τους βάλουν και φωτιά στα μαλλιά, σε όσους έχουν τέλος πάντων. Τώρα, όμως, βλέπω π.χ. καλλίπυγο μελαχρινή βετεράνο της πρωινής ενημέρωσης, που στις εκπομπές της μέχρι πριν από λίγο μόνο που δεν χαστούκιζε τους αντιμνημονιακούς, τώρα να αποκαλεί γερμανοτσολιάδες όποιους αποπειρώνται την ελάχιστη κριτική στα πεπραγμένα της κυβέρνησης Τσίπρα και στις αφασιακές και «δημιουργικώς ασαφείς» δηλώσεις.

Παρατηρώντας δε τα ξένα μέσα, είναι ολοφάνερο ότι με τα τρελά που λένε διάφοροι υπουργοί, ιδίως ο καπετάν Βαρούφας ο μοδάτος, μας έχουν πάρει στον μεζέ. Και δυστυχώς η μπάλα παίρνει τη χώρα και όχι τα πρόσωπα, τα οποία μπορεί κάποτε να είναι μια μακρινή ανάμνηση.
Η χώρα στεγνώνει κάθε μέρα από ρευστό και προοπτικές, αλλά προς το παρόν ακόμη πολλοί θεωρούν τις σφαλιάρες και την καζούρα που τρώμε αποδείξεις «αντίστασης» και όχι έκπτωση της όποιας σοβαρότητας είχε ανακτήσει η χώρα.
Τελικά, απ' ό,τι φαίνεται, όχι μόνο δεν υπήρχε σχέδιο Β αλλά ούτε σχέδιο Α. Θυμάστε το γνωστό θεατρικό «Απόψε αυτοσχεδιάζουμε»; Ε, κάπως έτσι μαθαίνουν μπαρμπερική στου κασίδη λαού το κεφάλι.
Δεν μπορώ, όμως, να μη σχολιάσω τις φοβερές δηλώσεις του Χαρδούβελη. Εβγαλε έξω ένα σκασμό λεφτά λίγα λίγα, γιατί -λέει- φοβήθηκε το πουλάκι μου. Ποτέ δεν κατάλαβα γιατί η Δεξιά δεν μπορούσε να βάλει έναν δικό της σοβαρό άνθρωπο στο υπουργείο Οικονομικών και έπρεπε να ψάχνει στην ντουλάπα του Σημιταρά του Κουρδοφάγου αλλά αυτό είναι άλλο θέμα.

Το παράδειγμα, κυρ Γκίκα μου, δεν είναι απλώς άλλος ένας τρόπος ηγεσίας. Είναι ο ΜΟΝΟΣ τρόπος ηγεσίας. Εσύ, λοιπόν, ζητούσες από τους πολίτες να έχουν εμπιστοσύνη και ψυχραιμία, να μη βγάλουν έξω τα χρήματά τους και να τα φέρουν πίσω όσοι τα έβγαλαν;
Εγώ δεν θα αμφισβητήσω ότι είναι δικά σου λεφτά, από τις νόμιμες παχυλές αμοιβές ή άλλες νόμιμες προσόδους που έχεις, όλα αυτά που έβγαλες έξω από φόβο. Ομως μπορείς, νομίζω, να προσφέρεις μια τελευταία υπηρεσία στην πατρίδα και να το κάνεις όπως οι Ρωμαίοι πατρίκιοι. Να μπεις σε μια γεμάτη μπανιέρα με πολύ ζεστό νερό και ύστερα να κόψεις τις φλέβες σου. Λένε ότι το ζεστό λουτρό διευκολύνει τη ροή του αίματος. Μπορεί να ήταν νόμιμο, αγαπητέ, αλλά ηθικό... Ασ' τα να πάνε...

Φαήλος Κρανιδιώτης
*Δικηγόρος

Η υπαγωγή μας σε καθεστώς μνημονίων στηρίχθηκε απολύτως στην κατασυκοφάντηση του Κ.Καραμανλή...!

Η υπαγωγή μας σε καθεστώς μνημονίων στηρίχθηκε απολύτως στην κατασυκοφάντηση του Κ. Καραμανλή!
Έξι περίπου χρόνια μετά έχει αναδειχθεί ο ρόλος των ΜΜΕ στο στήσιμο της εναντίον του προπαγάνδας.
Δε θα ξεχάσουμε τι γινόταν κάθε φορά που μιλούσε για την κρίση ο πρώην πρωθυπουργός. Πώς αντιδρούσαν τα συνδικάτα στις δέσμες μέτρων που ανάγγελλε. Πώς διογκώθηκαν , παραποιήθηκαν, αναδείχθηκαν υποθέσεις σα σκάνδαλα χωρίς καμία εμπλοκή του.
Πώς παραποιήθηκαν δηλώσεις του και χρησιμοποιήθηκαν εναντίον του από το δημοσιογραφικό κατεστημένο.
Το σχέδιο ΠΥΘΙΑ1 ήταν ένα πολύ καλά συγκροτημένο και μεθοδευμένο σχέδιο και χρησιμοποιήθηκαν όλα τα μέσα για την ολοκλήρωσή του.
Από την άλλη πρέπει όλοι αυτοί, " φίλοι" και εχθροί, που συνέβαλλαν στην αποδόμηση της κυβέρνησής του και στην πτώση του, ότι ένας άνθρωπος που όρθωσε το ανάστημά του στις μεθοδεύσεις του αμερικάνικου παράγοντα για το θέμα των Σκοπίων εν μέσω απειλών, που υπερασπιζόμενος τα εθνικά συμφέροντα εργάστηκε σκληρά επί σειρά ετών για να καταστεί ενεργειακός κόμβος η Ελλάδα και να διασφαλιστούν τα σύνορά της και μάλιστα σε μια περίοδο που οι περισσότεροι κοιμόταν τον ύπνο του... αδίκου ( από το 2000 είχε ξεκινήσει τις επαφές για το θέμα των αγωγών με το Βλαντιμίρ Πούτιν) να γνωρίζουν ότι τέτοιου είδους άνθρωποι είναι πολύ σκληροί για να πεθάνουν!
Ναι, ο Κ. Καραμανλής είναι... too hard to die

Είναι συμβατό το ευρώ με τη Δημοκρατία;

Άρθρο – καταπέλτη δημοσιεύει στο Foreign Policy ο Philippe Legrain. Η προσπάθεια της Γερμανίας να επιβάλει τη γραμμή της και πώς η ίδια παραβιάζει τις Συνθήκες. H αποκαθήλωση εκλεγμένων κυβερνήσεων, οι γερμανικές τράπεζες και η ελληνική περίπτωση.

Του Philippe Legrain

«Οι νέες εκλογές δεν αλλάζουν τίποτα», ισχυρίστηκε ο Γερμανός υπουργός Οικονομικών Βόλφγκανγκ Σόιμπλε, πριν από τις ελληνικές εκλογές του Ιανουαρίου, που έφεραν στην εξουσία μια ριζοσπαστική αριστερή κυβέρνηση, η οποία δεσμευόταν να βάλει τέλος στη λιτότητα και να απαιτήσει ελάφρυνση χρέους από τους πιστωτές της ευρωζώνης.

Η νέα ελληνική κυβέρνηση, επέμεινε ο Σόιμπλε, πρέπει να αποδεχθεί τους όρους που είχαν συμφωνηθεί με τους προκατόχους της. Σε μεγάλο βαθμό, η νέα κυβέρνηση της Ελλάδας το έχει κάνει αυτό, παρά τις προεκλογικές της δεσμεύσεις. Πώς, τότε, μπορούν πραγματικά να αλλάξουν οι καταστροφικές πολιτικές που επιβλήθηκαν από τους ομοίους του Σόιμπλε; Είναι συμβατή με τη Δημοκρατία η συμμετοχή στην ευρωζώνη;

Αυτό είναι παραπάνω από απλώς ένα ελληνικό ζήτημα. Εκλογές αναμένονται κάποια στιγμή φέτος στην Ισπανία και οι ριζοσπαστικοί Αριστεροί Podemos προηγούνται στις δημοσκοπήσεις. Πράγματι, σε όλες σχεδόν τις εκλογές που διενεργήθηκαν από τότε που ξέσπασε η κρίση, οι ψηφοφόροι έχουν πετάξει έξω τις κυβερνήσεις τους, μόνο και μόνο για να τους πουν ο Σόιμπλε και τα τσιράκια του στην ευρωζώνη ότι η νέα κυβέρνηση πρέπει να τηρήσει τις αποτυχημένες πολιτικές που οι ψηφοφόροι απέρριψαν.

Το 2012 για παράδειγμα, ο Francois Hollande κέρδισε την προεδρία της Γαλλίας δεσμευόμενος να βάλει τέλος στη λιτότητα, σύντομα όμως αναγκάστηκε από το Βερολίνο να κάνει πίσω. Πέρυσι, με εντολή από τη συντριπτική νίκη του στις ευρωεκλογές, ο μεταρρυθμιστής Ιταλός πρωθυπουργός Matteo Renzi απαίτησε αλλαγές στους δημοσιονομικούς κανόνες της ευρωζώνης που θα έδιναν τη δυνατότητα στην ιταλική κυβέρνηση να κάνει περισσότερες επενδύσεις. Εισέπραξε μια κάθετη άρνηση.

Βέβαια, οι πολιτικοί πολύ συχνά ρίχνουν στα σκουπίδια τις χαλαρές προεκλογικές δεσμεύσεις όταν έρθουν αντιμέτωποι με τη σκληρή πραγματικότητα της διακυβέρνησης. Πρόκειται για ένα (λυπηρό) χαρακτηριστικό της Δημοκρατίας, και όχι για απόδειξη έλλειψής της. Όμως οι περιορισμοί στη Δημοκρατία στην ευρωζώνη είναι πραγματικοί.

Το 2011 μάλιστα, οι αρχές της ευρωζώνης ανάγκασαν σε έξοδο τους εκλεγμένους πρωθυπουργούς της Ιταλίας και της Ελλάδας -ο τελευταίος γιατί τόλμησε να προσφέρει στους Έλληνες ένα δημοψήφισμα για τους άδικους όρους που τους επιβλήθηκαν από τη Γερμανία- και τους αντικατέστησαν με υποχωρητικούς, μη εκλεγμένους τεχνοκράτες.

Όσο για τη Γαλλία, δεν είναι οι αγορές που αποτρέπουν την κυβέρνηση από την εφαρμογή δημοσιονομικής τόνωσης -αντιθέτως, οι επενδυτές σκοτώνονται να δανείσουν τσάμπα στο Παρίσι- αλλά το Βερολίνο και οι Βρυξέλλες. Και είναι η καγκελαρία της Άγκελα Μέρκελ, και όχι η οικονομική «πραγματικότητα», που αποτρέπει την Ιταλία και άλλες χώρες από το να δανειστούν λελογισμένα για επενδύσεις, οι οποίες θα ενίσχυαν την τρέχουσα ζήτηση και τη μελλοντική προσφορά, καθώς και τα δημόσια οικονομικά.

Όταν προκαλείται, η απάντηση του Σόιμπλε είναι ότι οι συμφωνίες πρέπει να τηρούνται: οι κανόνες είναι κανόνες. Όμως ο ισχυρισμός πως οι κανόνες της ευρωζώνης είναι φτιαγμένοι από πέτρα δεν είναι μόνο αντιδημοκρατικός, αλλά και αναληθής. Το Βερολίνο έχει επανειλημμένως καταχραστεί την επιρροή του στους θεσμούς της Ε.Ε. για να ξαναγράψει τους κανόνες της ευρωζώνης, και συνεχίζει να τους παραβιάζει ατιμώρητο.

Δάνεισαν υπερβολικά ποσά σε μια αφερέγγυα Ελλάδα οι γερμανικές τράπεζες; Κανένα πρόβλημα! Θα παραβούμε τη νομική βάση πάνω στην οποία σχηματίστηκε η ευρωζώνη -δηλαδή τον κανόνα «no bailout» της Συνθήκης του Μάαστριχτ, που απαγορεύει στα κράτη μέλη να διασώζουν άλλα κράτη μέλλη- και θα διασώσουμε στα κρυφά αυτές τις τράπεζες δανείζοντας χρήματα των Ευρωπαίων φορολογούμενων στην Αθήνα. Δάνεισαν υπερβολικά ποσά οι γερμανικές τράπεζες και στις αφερέγγυες ιρλανδικές, πορτογαλικές και ισπανικές τράπεζες; Kein Problem!

Σε σύμπραξη με τις διεφθαρμένες εθνικές ελίτ, θα δανείσουμε στις κυβερνήσεις των χωρών αυτών ώστε να μπορέσουν να διασώσουν τις τοπικές τράπεζες και έτσι τους Γερμανούς πιστωτές τους. Αρχίζουν οι Γερμανοί φορολογούμενοι να ανησυχούν πως μπορεί να βρεθούν σε δύσκολη θέση λόγω των χρεών της Νότιας Ευρώπης; Ας ξαναγράψουμε τότε τους δημοσιονομικούς κανόνες, υπό την απειλή ενός χρηματοοικονομικού πανικού που δημιούργησαν τα λάθη της Μέρκελ, και ας επιβάλουμε έναν νέο δημοσιονομικό ζουρλομανδύα που δίνει στο Βερολίνο και στις Βρυξέλλες μεγαλύτερο έλεγχο επί των προϋπολογισμών άλλων χωρών.

Το τεράστιο πλεόνασμα τρεχουσών συναλλαγών της Γερμανίας –οι υπερβάλλουσες αποταμιεύσεις που δημιουργούνται από την πολιτική ισχυροποίησης σε βάρος των άλλων χωρών με τη συμπίεση των μισθών ώστε να επιδοτούνται οι εξαγωγές – αποτέλεσε το καύσιμο για τον κακό δανεισμό των γερμανικών τραπεζών που προκάλεσε την κρίση στην ευρωζώνη.

Τώρα είναι το όχημα μέσω του οποίου η Γερμανία εξάγει αποπληθωρισμό. Εν ολίγοις, είναι η μεγαλύτερη, πιο αποσταθεροποιητική ανισορροπία στη νομισματική ένωση. Και έρχεται σε σύγκρουση με τους κανόνες της ευρωζώνης για τις μακροοικονομικές ανισορροπίες. Είναι αυτό πρόβλημα για τις Βρυξέλλες; Όχι βέβαια. Οι Γερμανοί βασίζονται στις αρχές της ευρωζώνης ώστε να τη… γλιτώνουν, και η Ευρωπαϊκή Επιτροπή προσκυνά το Βερολίνο. Οι ψηφοφόροι αλλού όμως θέλουν να αλλάξουν τα πράγματα, ακόμα και αν αφορά μόνο τη χώρα τους. Nein, nein, nein: δεν υπάρχει εναλλακτική.

Στην περίπτωση της Ελλάδας, η γερμανική κυβέρνηση έχει βρει ένα ακόμα πιο ανειλικρινές επιχείρημα. Δεν υπάρχει τίποτα το αντιδημοκρατικό στο να αναγκάζεις την ελληνική κυβέρνηση να υποκύψει στη βούληση του Βερολίνου, υποστηρίζει ο Σόιμπλε. Αντιθέτως, η Αθήνα πρέπει επίσης να σεβαστεί τις επιθυμίες των ψηφοφόρων άλλων χωρών της ευρωζώνης. Και είναι αλήθεια ότι οι φορολογούμενοι στη Γερμανία και αλλού στην ευρωζώνη θα έχαναν άδικα αν η Ελλάδα λάμβανε την ελάφρυνση χρέους που χρειάζεται για να ανακάμψει.

Γιατί όμως συμβαίνει αυτό; Διότι η Μέρκελ παραβίασε τον κανόνα για τις διασώσεις, βάζοντας τα συμφέροντα των γερμανικών τραπεζών πάνω από αυτά των Ευρωπαίων πολιτών –περιλαμβανομένων και των Γερμανών- και στρέφοντας τους Ευρωπαίους τον έναν εναντίον του άλλου. Αν οι Γερμανοί ψηφοφόροι αντιλαμβάνονταν πως η Μέρκελ και ο Σόιμπλε τους είπαν ψέματα και τους πούλησαν, δεν θα έπεφταν στην εθνικιστική παγίδα του να κατηγορούν τους Έλληνες για τα αδικήματα των τραπεζών τους και της κυβέρνησής τους!

Για να αποκτήσουν την ελάφρυνση χρέους, οι Έλληνες θα πρέπει να δουν την μπλόφα της Γερμανίας και να είναι έτοιμοι να εκδώσουν παράλληλο νόμισμα. Η τετράμηνη παράταση που δέχθηκε η Αθήνα από τους Ευρωπαίους πιστωτές της τον περασμένο μήνα δίνει στη νέα ελληνική κυβέρνηση χρόνο να σκεφτεί καλά τη στρατηγική της. Ευρύτερα όμως, θα μπορούσε να αποκατασταθεί η δημοσιονομική δημοκρατία; Ο θυμός και η έλλειψη εμπιστοσύνης που δημιούργησε η κακοδιαχείριση της κρίσης είναι τέτοια που οι κινήσεις προς τον δημοκρατικό φεντεραλισμό είναι πολιτικά αδιανόητες για την ώρα.

Μια καλύτερη επιλογή θα ήταν να αποκατασταθεί ο κανόνας «no-bailout» και με μαζί με αυτόν και η ελευθερία των κυβερνήσεων να απαντήσουν στις μεταβαλλόμενες οικονομικές συνθήκες και στις πολιτικές προτεραιότητες –που περιορίζονται από την προθυμία των αγορών να δανείζουν και τελικά από τον κίνδυνο της χρεοκοπίας. (Η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα θα είχε επίσης την εντολή να γίνει ένας σωστός δανειστής τελευταίας καταφυγής για τις κυβερνήσεις που δεν έχουν ρευστότητα) Ή θα μπορούσε να διαλυθεί το ευρώ.

Το να στερείς από τους ψηφοφόρους το δικαίωμα να κάνουν θεμιτές οικονομικές και πολιτικές επιλογές δεν είναι βιώσιμο. Και όπως δείχνει η τραγική ιστορία της Βαϊμάρης, η επιβολή αβάστακτων πληρωμών σε μισητούς ξένους πιστωτές οδηγεί σε πολιτικό εξτρεμισμό. Ο Martin Wolf των Financial Times έχει παρατηρήσει πως η ευρωζώνη υποτίθεται ότι είναι μια ένωση δημοκρατιών, και όχι μια αυτοκρατορία. Αυτό θα πρέπει να το θυμούνται η Μέρκελ και ο Σόιμπλε.

(*) Ο Philippe Legrain ήταν οικονομικός σύμβουλος του Προέδρου της Ευρωπαϊκής Επιτροπής από το 2011 έως το 2014. Είναι visiting senior fellow στο London School of Economics και συγγραφέας του βιβλίου «European Spring: Why Our Economies and Politics Are in a Mess – and How to Put Them Right».

Πηγή Foreign Policy

http://kostasxan.blogspot.gr

Το 1993 μας γκρέμισε, το 2015 θα τον αφήσουμε να μας θάψει;

 Άρθρο του Γιάννη Παπαζαχαρία

Στις 25 Ιανουαρίου του 2015 η Νέα Δημοκρατία υπέστη την πλέον οδυνηρή ήττα στην ιστορία της μετά από 2,5 χρόνια (συν)κυβέρνησης των Σαμαρά – Βενιζέλου.

1.700.000 (Ένα εκατομμύριο επτακόσιες χιλιάδες) πολίτες λιγότεροι, σε σχέση με τους 3.400.000 (Τρία εκατομμύρια τετρακόσιους χιλιάδες) πολίτες που εμπιστεύθηκαν τη Νέα Δημοκρατία του Κώστα Καραμανλή στις εκλογές του 2009, ψήφισαν το μόρφωμα Σαμαρά στις τελευταίες εκλογές.

Το αποτέλεσμα και μόνο στα νούμερα – για να μην πιάσουμε τις πολιτικές και τα συγχωροχάρτια στο ΠαΣοΚ- είναι ιδιαίτερα ατιμωτικό για την μεγάλη παράταξη.

Ο Σαμαράς κατάφερε να χάσει – ανεξάρτητα εάν έλεγε πως εγώ από τον Τσίπρα δεν χάνω και τον χειροκροτούσαν οι γραφικοί ΠολΑνίτες και τα απόβλητα του ΛΑΟΣ – από τον Τσίπρα και από όλους αυτούς τους απίθανους που τον ακολουθούν. Στις μεγαλοστομίες αυτοί της ΠολΑν – ΛΑΟΣ το «έχουν», εκεί πάνω στην μεγαλοστομία πετάνε και έναν Ελύτη, κάνουν μια κωλοτούμπα, λένε τσιτάτα σεξιστικού περιεχομένου και στο τέλος κάνουν και έναν μεγάλο σταυρό για να συγχωρεθούν οι αμαρτίες τους.

Έτσι έκαναν και το 93 που μας γκρέμισαν, έτσι έκαναν και οι προερχόμενοι από το ΛΑΟΣ υπουργοί τους το 2009. Πάντα κόντρα στη Νέα Δημοκρατία, πάντα κόντρα στις κυβερνήσεις της. Το 1993 γκρέμισαν τον αυτοδύναμο Πρωθυπουργό της παράταξης Κώστα Μητσοτάκη με την υπέρβαση (στα μούτρα τους) της ΠολΑν, το 2009 ζητούσαν – οι του ΛΑΟΣ αυτή την φορά από υπουργούς της κυβέρνησης Καραμανλή να βγάλουν τον στρατό στους δρόμους. Ο στρατός βέβαια και δεν βγήκε, αυτοί όμως κέρδισαν την πτώση του Κώστα Καραμανλή.

Όταν το 2009 κληθήκαμε να επιλέξουμε αρχηγό με την εσωκομματική διαδικασία της Νέας Δημοκρατίας, εκλέξαμε αρχηγό τον Αντώνη Σαμαρά. Βέβαια δεν μας μάγεψε με τις αρετές του, αυτό που μας μάγεψε και μας έκανε να κλείσουμε τα μάτια μπροστά σε αυτό που ερχόταν ήταν ο αντι-μητσοτακισμός. Κάναμε λάθος. Το ξαναείπαμε δημοσίως. Το λάθος όμως διορθώνεται μόνο όταν τα μέλη του κόμματος πάνε να ξαναψηφίσουν. Εάν όντως ο κύριος Σαμαράς λέει πως απολογείται και δίνει λογαριασμό στη βάση από την οποία εξελέγη γιατί δεν τολμά να στρέψει τη διαδικασία προς τα εκεί. Ας πάει να ζητήσει νομιμοποίηση από την βάση. Να στήσει κάλπες ξανά. Το αποτέλεσμα βέβαια είναι δεδομένο και ίσως το ξέρει καλύτερα από τον καθένα, όπως ξέρει και πως αυτή την φορά το «κοίταγμα στον τοίχο» δεν θα είναι για 10 χρόνια μόνο, θα είναι για πάντα.

Είναι προφανές πως ο Σαμαράς συνεπικουρούμενος από τα απόβλητα του ΛΑΟΣ και κάτι γραφικούς της ΠολΑν με ολίγον ΠαΣοΚ, σπρώχνει τη Νέα Δημοκρατία στην πολιτική αφάνεια και θέλει να κάνει ένα κόμμα μικρότερο και διαχειρίσιμο μιας και όλοι τους γνωρίζουν πως από το 1.700.000 ψηφοφόρους αν υπάρχουν καμιά 150.000 βαριά 200 χιλιάδες που τους ψήφισαν με το χέρι στην καρδιά.

Οι ομιλίες του κυρίου Σαμαρά και της επικοινωνιακής του ομάδας το τελευταίο χρονικό διάστημα κάνουν τα κόκκαλα του ιδρυτή της παράταξης να τρίζουν.

Ο Εθνάρχης. Ο πολιτικός που έγινε ηγέτης, ακριβώς επειδή δεν ενέδωσε στη ματαιοδοξία του “μεσσιανισμού”, δεν υπερασπίστηκε τα λάθη και τις αδυναμίες του, δεν επιχείρησε ποτέ να συνομιλεί με τον εαυτό του, και να καταλήγει σε… ομόφωνη αποθέωση.

Να είσαι ο πολιτικός που γκρέμισε από την εξουσία ένα διαχρονικό παρακράτος. Να επιλέγεις την αυτοεξορία, και να επιστρέφεις όταν η πατρίδα σε χρειάζεται, για να διαδεχθείς μια επταετή δικτατορία. Να αποκαθιστάς αναίμακτα τη Δημοκρατία. Να ανοίγεις τον δρόμο για την εθνική συμφιλίωση. Να πηγαίνεις κόντρα στο τέρας του λαϊκισμού και να βάζεις την Ελλάδα στην Ενωμένη Ευρώπη. Να ολοκληρώνεις τον πολιτικό βίο σου ως Εθνάρχης, να απολαμβάνεις της (σχεδόν) καθολικής αναγνώρισης, να βλέπεις το υπόδειγμα πολιτικής συμπεριφοράς που παρουσίασες, ως ευθύνη και προσφορά στο έθνος, να εμπνέει και να αντέχει στον χρόνο.

Μεταξύ άλλων των παραπάνω, να έχεις ιδρύσει μια μεγάλη, πολυσυλλεκτική Παράταξη, με την ονομασία Νέα Δημοκρατία, η οποία στη διαδρομή των ετών της να έχει καθιερωθεί ως η Παράταξη του μέτρου, της ευθύνης και της προσφοράς, τόσο ως κυβέρνηση αλλά όσο και ως Αντιπολίτευση.

Μια Παράταξη, ιστορικός θεματοφύλακας της οποίας είναι η δική σου, βαριά σκιά και υπογραφή. Μια Παράταξη που δεν υπήρξε ποτέ βάρος για την Ελλάδα, δεν αισθάνθηκε τους Έλληνες εχθρούς της, δεν άνοιγε βεντέτα μαζί τους κάθε φορά που την αποδοκίμαζαν στις εκλογές.

Και να διαπιστώνεις, στα όρια της μελαγχολίας, ότι αυτή η Παράταξη… δεν μένει πια εδώ.

Ότι είναι κάτι άλλο. Κάτι το προσβλητικό για τη δική σου πολιτική κληρονομιά.

Και ότι τα εκατομμύρια των Ελλήνων που τη… στολίζουν με γαλλικά, μετά από κάθε ομιλία του Αντώνη Σαμαρά, είναι σαν να βρίζουν εσένα.

Όσοι έζησαν τον Κωνσταντίνο Καραμανλή, όσοι διάβασαν την πολιτική διαδρομή του, δεν έχουν αμφιβολία για το πώς θα αντιδρούσε ακούγοντας τον πολιτικό επικήδειο του δημιουργήματός του.

Το… τεχνικό πρόβλημα είναι ότι δεν μπορεί να αντιδράσει όπως θα έπρεπε.

Το ερώτημα πλέον δεν είναι αν θα φύγει ο Αντώνης Σαμαράς από την ηγεσία της Νέας Δημοκρατίας. Αυτό αργά ή γρήγορα θα γίνει… Το ζητούμενο είναι η Νέα Δημοκρατία να είναι εθνικά ωφέλιμη – όχι βέβαια στη λογική Σαμαρά – Σόιμπλε κλπ…. και εάν βέβαια όταν θα φύγει, θα υπάρχει η Νέα Δημοκρατία.

Για να γίνει η Νέα Δημοκρατία εθνικά ωφέλιμη πρέπει να ξεκινήσουν άμεσα οι διαδικασίες εκλογής νέου αρχηγού. Σε ομαλές πολιτικές – για την χώρα – συνθήκες, ο νέος αρχηγός σαφώς και δεν πρέπει να είναι αναπαραγωγή γιων και ανιψιών γνωστών οικογενειών. Τότε και μόνο τότε η Νέα Δημοκρατία θα μπορέσει να γίνει ξανά κόμμα εξουσίας και εθνικά ωφέλιμη για την χώρα.

Καλούνται επομένως όσα από τα ιστορικά στελέχη της παράταξης έχουν έστω και λίγη τσίπα τους, να επέμβουν. Να μην τον αφήσουν τον προδότη του ’93 να γίνει το 2015 και νεκροθάφτης της παράταξης. Αλλιώς ας αφήσουν τον Βορίδη – με τα τσεκούρια στα χέρια – να γράψει (όπως φημολογείται) την επανίδρυση της παράταξης…

Υ.Γ. Υπάρχουν και κάποιοι – πιθανά μεταξύ των οποίων και ο πρώην πρωθυπουργός – που πιστεύουν πως ο ΣΥΡΙΖΑ θα αποτύχει και ο κόσμος θα πάει στην Συγγρού και θα πάρει τον Σαμαρά στους ώμους να τον ξανακάνει πρωθυπουργό. Λυπάμαι που θα το πω έτσι (sic κατά άλλα), αλλά οι άνθρωποι με τα άσπρα που έρχονται να σας φορέσουν την μπλούζα με τα μανίκια που είναι ραμμένα στις άκρες πλησιάζουν όλο και περισσότερο΄…

Πηγή: Τα Ολύμπια Νέα

ΑΣΦΑΛΙΣΤΙΚΟΣ ΚΑΙ ΤΡΑΠΕΖΙΚΟΣ ΤΟΜΕΑΣ ΕΤΟΙΜΟΙ ΝΑ "ΣΚΑΣΟΥΝ" ΣΤΗ ΓΕΡΜΑΝΙΑ Άρθρο-κόλαφος των FT για την πολιτική Βερολίνου: "Ποια Ελλάδα; Η Ευρωζώνη κινδυνεύει πραγματικά από τη Γερμανία"

Ποια Ελλάδα; Το μεγάλο πρόβλημα της Ευρωζώνης είναι η Γερμανία υποστηρίζει ο γνωστός αρθρογράφος των Financial Times, Wolfgang Münchau επισημαίνοντας πώς η χώρα που κουνάει το δάχτυλο στην ελληνική κυβέρνηση και αλλού κινδυνεύει να «σκάσει» λόγο της τεράστιας έκθεσης της σε προβληματικές τράπεζες, αλλά και μεγάλων προβλημάτων που ανακύπτουν στον ασφαλιστικό της τομέα.

 

Ο Wolfgang Münchau επισημαίνει πώς δεν είναι η ελληνική αγορά προιόντων που χρειάζεται μεταρρυθμίσεις, αλλά η Γερμανία. Στο άρθρο του σημειώνει πώς ότι αυτά που μπορούσαν να πάνε άσχημα στην Ευρωζώνη, πήγαν, με εξαίρεση τον χρηματοπιστωτικό κλάδο της κεντρικής Ευρώπης, ο οποίος παρέμεινε σταθερός. «Αυτό όμως θα αλλάξει σύντομα», εκτιμά ο αρθρογράφος των Financial Times.

 

Η Γερμανία, η Ολλανδία και σε κάποιο βαθμό η Αυστρία καταγράφουν επίμονα μεγάλα πλεονάσματα αποταμιεύσεων, κεφάλαια που επένδυσαν στο εξωτερικό. Στην Αυστρία, το μέσο για αυτές τις εκροές ήταν η Hypo Alpe Adria, η τράπεζα που κρατικοποιήθηκε το 2007 αφού υπέστη σοβαρές ζημίες στην κεντρική Ευρώπη. Την προηγούμενη εβδομάδα, η bad bank η οποία είχε απορροφήσει όλους τους μη εξυπηρετούμενους τίτλους της, κήρυξε moratorium σε χρέη 11 δισ. ευρώ.

 

«Η Γερμανία έχει κι αυτή το μερίδιό της στις επικίνδυνες τράπεζες. Αλλά το πραγματικό ρίσκο κρύβεται στον ασφαλιστικό τομέα της» λέει ο Münchau. Η Moody's έχει ήδη προειδοποιήσει από το 2013 ότι ένα περιβάλλον πολύ χαμηλών επιτοκίων θα είναι πάρα πολύ επικίνδυνο για τους Γερμανούς ασφαλιστικούς φορείς. Τότε το επιτόκιο του γερμανικού 10ετούς βρισκόταν στο 2% ενώ τώρα έχουν υποχωρήσει στο 0,34%.

 

«Για να δει κανείς τον αντίκτυπο των χαμηλών επιτοκίων στον ασφαλιστικό κλάδο χρειάζεται να κατανοήσει το επιχειρηματικό του μοντέλο. Αυτές οι επιχειρήσεις πουλούν ασφαλιστικά και συνταξιοδοτικά προϊόντα. Επενδύουν τα χρήματα που παίρνουν από τους ασφαλισμένους σε κρατικά και εταιρικά ομόλογα. Για να λειτουργήσει αυτό, η μέση απόδοση των ομολόγων που έχουν στο χαρτοφυλάκιό τους χρειάζεται να είναι υψηλότερο από την εγγυημένη απόδοση που δίνουν» εξηγεί το άρθρο.

 

 

Επιπλέον, τα πράγματα γίνονται ακόμα χειρότερα εάν αναλογιστεί κανείς ότι οι εξελίξεις αυτές γίνονται την ίδια ώρα που ο ασφαλιστικός κλάδος υπόκειται σε αυστηρότερους ευρωπαϊκούς αλλά και εθνικούς περιορισμούς.

 

«Σε ένα περιβάλλον μηδενικών επιτοκίων είναι πολύ δύσκολο για τον κλάδο να παραμείνει αξιόχρεος. Έχοντας γνώση αυτού οι ασφαλιστικές εταιρείες έχουν ξεκινήσει να διαφοροποιούν το χαρτοφυλάκιό τους, λαμβάνοντας ολοένα και περισσότερο ρίσκο, αν και σε μικρότερη κλίμακα», τονίζει Wolfgang Münchau.

 

Ανησυχητική είναι η ανάλυση της Bundesbank και τα τρία σενάρια προσομοίωσης (βασικό, ήπιου στρες και έντονου στρες) για τον εν λόγω κλάδο καθώς ακόμα και σύμφωνα με το ηπιότερο σενάριο, 12 από τις 85 γερμανικές ασφαλιστικές που ερευνήθηκαν θα χρεοκοπήσουν μέχρι το 2023.

 

Στο δυσμενές σενάριο, η μέση απόδοση είναι μεταξύ 1% και 2% που είναι υψηλότερη από τα γερμανικά ομόλογα σήμερα. Βεβαίως, η μέση απόδοση στα χαρτοφυλάκια των ασφαλιστικών είναι υψηλότερη. Κι αυτό επειδή οι ασφαλιστικές έχουν ομόλογα που αγόρασαν πριν πολλά χρόνια, όταν τα επιτόκια ήταν υψηλότερα.

 

Όσο περνά ο καιρός όμως, το βάρος των ομολόγων με τα χαμηλά επιτόκια στα χαρτοφυλάκια των ασφαλιστικών θα αυξηθεί. Για τις ασφαλιστικές, ο μεγάλος κίνδυνος τώρα είναι το χρονικό διάστημα που θα παραμείνουν χαμηλά τα επιτόκια.

 

Στο δυσμενέστερο σενάριο, ο αριθμός αυξάνεται στις 32 με συνολικό μερίδιο αγοράς 43%. Και αυτό αφορά μόνο τον ασφαλιστικό κλάδο. Πολλές γερμανικές επιχειρήσεις έχουν υποχρηματοδοτούμενα ασφαλιστικά σχήματα, που μπορεί επίσης να αντιμετωπίσουν προβλήματα.

 

«Όταν ακούτε τους Γερμανούς κεντρικούς τραπεζίτες να διαμαρτύρονται για τους χρηματοοικονομικούς κινδύνους που προκύπτουν από τα χαμηλά επιτόκια, αναφέρονται σε αυτό ακριβώς», λέει ο Münchau.

Ο ρυπαρός κόσμος της «ενημέρωσης»

«Τα ευρωπαϊκά ΜΜΕ είναι το μακρύ χέρι του γραφείου Τύπου του ΝΑΤΟ. Οι ΗΠΑ καθοδηγούν τα ΜΜΕ της Ε.Ε. σ' αυτό το θέμα (Ουκρανία). Γιατί οι ΗΠΑ θέλουν πόλεμο με τη Ρωσία». Αυτά δεν τα αναφέρει φιλορώσος αυτονομιστής της Ουκρανίας ή Ρώσος αξιωματούχος.

Αποτελούν απόψεις του Ούντο Ουλφκότε, ο οποίος με τη συνέντευξη που παραχώρησε στην «κυριακάτικη δημοκρατία» σκιαγράφησε ένα ζοφερό τοπίο, εκείνο του εξωνημένου, διεφθαρμένου, πλήρως ελεγχόμενου από άνομα συμφέροντα ευρωπαϊκού Τύπου.

Ο Ούντο Ουλφκότε δεν είναι κάποιος «έξω από τον χορό». Ως αρχισυντάκτης της γερμανικής εφημερίδας «Frankfurter Allgemeine Zeitung» («FAZ») πέρασε σημαντικό κομμάτι της ζωής του σ' αυτόν τον ξέφρενο χορό της κατασκοπίας, της προπαγάνδας, του άφθονου μαύρου χρήματος και του εύκολου σεξ, το οποίο αξιοποιείτο από το ΔΝΤ ως εργαλείο εκβιασμού για τους δημοσιογράφους που συμμετείχαν στα ακόλαστα πάρτι που διοργάνωνε για να τους παγιδεύσει.

Η ειλικρίνειά του σοκάρει: «Εχω υπάρξει ένας διεφθαρμένος δημοσιογράφος για 17 χρόνια. Και ποτέ δεν έχω γνωρίσει έναν δημοσιογράφο που θα αρνιόταν να δωροδοκηθεί για ένα θέμα με χρήματα, σεξ ή κάποιο μεγάλο δώρο».

Είναι σημαντικό να διαδοθεί αυτή η εκμυστήρευση του ανθρώπου, που προσπαθεί να ξεπλύνει ακαθαρσίες 17 ετών από τη συνείδησή του μέσω των αποκαλύψεών του. Διαβάζοντας το απόσταγμα των εμπειριών αυτού του σημαντικού παράγοντα του γερμανικού Τύπου, καταλαβαίνουμε πόσο σάπια, σαθρή και εύθραυστη είναι η δομή της πολεμικής μηχανής που πορθεί τα τείχη των συνειδήσεών μας.

Οι «βαρύγδουποι», οι «έγκυροι», οι «διεθνώς αναγνωρισμένοι» δημοσιογράφοι, οι οποίοι λατρεύουν να δυσφημούν την Ελλάδα και να πουλάνε «σοβαρότητα» δεν είναι τίποτε άλλο παρά ξεπουλημένα ανθρωπάκια, πράκτορες σκοτεινών υπηρεσιών μ' ένα σωρό σκελετούς στις ντουλάπες τους και ανομολόγητα... χούγια.

Η επίγνωση της αθλιότητάς τους ενδυναμώνει το ισχυρότερο όπλο μας: την αίσθηση ότι βρισκόμαστε εν δικαίω. Επίσης, σχεδόν υποχρεώνει τον καταναλωτή «ενημέρωσης» να είναι δύσπιστος και να έχει κριτική στάση απέναντι σε ό,τι του σερβίρουν τα ΜΜΕ.

Χωρίς αντίλογο στη λογική των δανειστών

ΧΡΗΣΤΟΣ ΓΙΑΝΝΑΡΑΣ

Η λογική του κ. Σόιμπλε, λογική του Ευρωπαίου, είναι απλή, «τετράγωνη». Μας λέει στους Ελληνες: Ζητήσατε και επιμείνατε να γίνετε δεκτοί στην Ευρωπαϊκή Ενωση. Επικαλεστήκατε λόγους πολιτικούς και ιστορικούς. Δεν άργησε να φανεί ότι το μόνο που πραγματικά σάς ενδιέφερε, ήταν το χρήμα. Η πρώτη εικοσαετία της μετοχής σας στην Ευρωπαϊκή Ενωση ήταν για σας ένα ξέφρενο πανηγύρι. Ποτέ στην ιστορία του νεωτερικού ελλαδικού κράτους δεν είχαν εισρεύσει τέτοιοι πακτωλοί χρημάτων στη χώρα σας. Σας χαρίστηκαν οι πακτωλοί από την Ευρωπαϊκή Ενωση, για να κατορθώσετε τη σύγκλιση της οικονομίας σας με τις οικονομίες των ευρωπαϊκών κοινωνιών.

«Σύγκλιση» δεν σήμαινε εξίσωση του κατά κεφαλήν εισοδήματος στις χώρες της Ε.Ε. – αποτέλεσμα μιας γαλαντομίας των πλουσίων που μοιράζουν ελεημοσύνες στους φτωχούς. Το χρήμα σάς δόθηκε για να οργανωθεί η παραγωγικότητα της χώρας σας, να μεθοδευτούν οι καλλιέργειες, να ενισχυθεί η δημιουργική επιχειρηματικότητα, να γίνουν έργα υποδομής απαραίτητα για την ανάπτυξη της παραγωγής και την προώθηση της παραγωγής – δρόμοι, λιμάνια, τρένα, αεροδρόμια, εκσυγχρονισμένη ακτοπλοΐα, αποδοτική δημοσιοϋπαλληλία, προηγμένη έρευνα.

Υστερα από είκοσι χρόνια ήταν πια φανερό ότι το συντριπτικά μεγαλύτερο μέρος αυτής της πρωτοφανούς στην Ιστορία χρηματοδότησης μοιράστηκε από τα κόμματα στους πολίτες για να εξαγοράζεται η ψήφος τους.

Η Ελλάδα έμεινε κολλημμένη στην ίδια παραγωγική μιζέρια και κακομοιριά, αλλά οι Ελληνες έγιναν πλούσιοι, με επίπεδο καθημερινού βίου ασύγκριτο με αυτό των υψηλής παραγωγικότητας ευρωπαϊκών κοινωνιών. Πολυτελή αυτοκίνητα, σπίτι εξοχικό για όλους, εκπληκτικοί δείχτες κατανάλωσης ποτών, κοσμημάτων, ειδών πολυτελούς αμφίεσης – ώς και στις πιο μικρές πόλεις της υπαίθρου ξεφύτρωσαν «μπουτίκ» με άκρως εξεζητημένα προϊόντα της επικαιρικής διεθνούς μόδας.

Η παραγωγικότητα υποβαθμιζόταν συνεχώς, τα «πακέτα» της Ε.Ε. λιγόστευαν, η χώρα στράφηκε, αναπόφευκτα, στον δανεισμό. Οι καταναλωτικές απαιτήσεις των Ελλήνων αυξάνονταν, το πελατειακό κομματικό κράτος γινόταν αδηφάγο, η διολίσθηση σε έναν εξωφρενικό υπερδανεισμό συντελέστηκε «ανεπαισθήτως». Η χώρα με τον καταναλωτικότερο πληθυσμό της Ευρώπης βρέθηκε στο χείλος της χρεοκοπίας, της κατάρρευσης. Και τότε οι κυβερνήτες της (πρωθυπουργοί που δεν τους έχει ακόμα αγγίξει η Δικαιοσύνη) επέλεξαν, ο μεν την επαίσχυντη φυγή από το πρόβλημα, οι δε διάδοχοί του την παραίτηση από την ανεξαρτησία και αυτονομία της χώρας: αποδέχθηκαν την επιτρόπευση.

Η λογική της επιτρόπευσης ήταν (και είναι): Δημιουργήσατε οι Ελληνες χρέος τόσο μεγαλύτερο από τα όσα παράγετε, ώστε να είναι αδύνατη κάθε προοπτική να το ξεπληρώσετε, σε οποιοδήποτε βάθος χρόνου, από το παραγωγικό σας περίσσευμα. Ομως οι δανειστές σας πρέπει να πάρουν πίσω τα λεφτά τους. Και αφού δεν έχετε χρήμα, ούτε δυνατότητα να αποτρέψετε στρατιωτική εισβολή, θα υπογράψετε τη συγκατάθεση να κατασχεθούν περιουσιακά σας στοιχεία: Να αποκτήσουν οι δανειστές την ιδιοκτησία νησιών ή εκτάσεων γης ή ακτών με εμπορεύσιμη φυσική ομορφιά. Την ιδιοκτησία του οδικού και σιδηροδρομικού σας δικτύου, της παραγωγής ηλεκτρισμού και της ηλεκτροδότησης, της υδροδότησης, των λιμανιών και αεροδρομίων της χώρας. Οι δανειστές σας θα ενοικιάσουν σε εταιρείες και τη διαχείριση των αρχαιολογικών σας χώρων (οι εταιρείες μπορεί να είναι και τουρκικές ή σκοπιανές).

Με άκρα συγκατάβαση σας προσφέρουμε, λέει η λογική των Ευρωπαίων, μιαν εναλλακτική λύση: Εμείς, οι δανειστές σας, θα επιτροπεύουμε, με άμεσο επιτόπου έλεγχο, τόσο τη λειτουργία της οικονομίας σας όσο και τη λειτουργία κάθε πτυχής του κρατικού σας μηχανισμού. Θα καθορίζουμε τη λειτουργία των Τραπεζών σας, των νοσοκομείων σας, των ασφαλιστικών σας Ταμείων, το ύψος των αποδοχών και των συντάξεών σας. Μέχρι να φθάσετε σε επίπεδα παραγωγικότητας που να εξασφαλίσει την εξόφληση του χρέους σας. Ομως, έστω και με ασφυκτική επιτρόπευση, θα σας επιτρέψουμε να παίζετε, σαν άσχετο με τη ζωή σας  κουκλοθέατρο,  παντομίμα  «δημοκρατίας»:  Με  κόμματα,  Βουλή, εκλογές,  «ελευθερία»  πληροφόρησης.

***

Απέναντι στην τετράγωνη αυτή λογική των Ευρωπαίων τι θα μπορούσε να αντιτάξει μια διαφορετική, ας την πούμε «ελληνική» λογική. Τίποτα, για τον απλούστατο λόγο ότι δεν υπάρχει πια ούτε ίχνος του ελληνικού τρόπου. Ενας ιδιοφυής ιστορικός, που θα προσέγγιζε την Ιστορία χωρίς τα υποχρεωτικά πια ματογυάλια των δυτικών πλαστογραφήσεων (πρβλ. «Βυζάντιο», «γραικοί», «συνέχιση της ελληνικής φιλοσοφίας από τον Σχολαστικισμό» κ.λπ.) θα μπορούσε να μας πληροφορήσει, όχι να μας καταστήσει έμπειρους της διαφοράς κάποτε του ελληνικού τρόπου από τον τρόπο των βαρβαρικών φύλων και ορδών που συγκρότησαν τη μεταρωμαϊκή Δύση. Τη Δύση, που μετά την έξοδο του Ελληνισμού από το ιστορικό γίγνεσθαι (1453) μονοπώλησε, αντιστάσεως μη ούσης, την ερμηνεία της Ευρωπαϊκής Ιστορίας και τη διαμόρφωση του ευρωπαϊκού «παραδείγματος».

Σήμερα ο λόγος για γόνιμη, προκλητική διαφορά του ελληνικού τρόπου από τον παγκοσμιοποιημένο πια τρόπο της Δύσης, παραπέμπει ή σε καραγκιοζιλίκια τύπου Καρατζαφέρη και Καμμένου ή σε ψυχοπαθολογικές υστερίες «γνησίων Ορθοδόξων». Για να αρθρωθεί σοβαρός, έντιμος λόγος σε αυτό το πεδίο, προϋποτίθεται σπουδή της ελληνικής διαχρονίας, από τον Ηράκλειτο ώς τον Γρηγόριο Παλαμά και, κυρίως, κριτήρια  αποτίμησης  των  δύο  τρόπων. Η Τέχνη παραμένει, βέβαια, ο αποκαλυπτικότερος  διασώστης κριτηρίων.

Επειδή, λοιπόν, το ζητούμενο είναι ανέφικτο, στην τετράγωνη λογική της «Ευρώπης» σήμερα θα συνεχίσουμε να αντιτάσσουμε τη μεταπρατική μας ανεπάρκεια (όπως θα έκανε και κάθε άλλη τριτοκοσμική απομίμηση του τυπικού προϊόντος της Δύσης, που είναι το έθνος - κράτος): Ή τον επαρχιωτισμό της επιδεικτικής ευφυΐας του κ. Βαρουφάκη ή τη μικρόνοια της ιδιοτέλειας του διδύμου Σαμαρά - Βενιζέλου.

Στην πρώτη περίπτωση εισπράττουμε, τουλάχιστον, ψευδαίσθηση αξιοπρέπειας, στη δεύτερη μόνο ντροπή.