Πέμπτη 8 Αυγούστου 2013

35 δισεκατομμύρια δολάρια το πλιάτσικο από τα CDS! Τους κάλυψε η κυβέρνηση Παπανδρέου. Συντριπτικές αποκαλύψεις απο τα Επίκαιρα.

20130808-180134.jpg

Μετά το μεγάλο σκάνδαλο του Ταχυδρομικού Ταμιευτηρίου και την ληστεία του μισού δις απο συνεργάτες συγγενών του τέως πρωθυπουργού, ήλθε η ώρα της αλήθειας και για τα CDS.
Σε ένα συγκλονιστικό ρεπορτάζ που υπογράφει ο Λάμπρος Καλαρρύτης στα “Επίκαιρα”, επώνυμοι διακεκριμένοι νομικοί των ΗΠΑ αποκαλύπτουν το βρωμερό παρασκήνιο του μνημονίου και της πτωχευσης της Ελλάδας.
Έχει Εξαιρετικό ενδιαφέρον ότι αυτοί οι άνθρωποι που γονάτισαν αμερικανούς απατεώνες σε αντίστοιχες υποθέσεις, υιοθετούν απολύτως τις διαχρονικές θέσεις του “Ολυμπία” αναφορικά με την μεθόδευση του μνημονίου, την εκτίναξη των Spreads και τις εγκληματικές δηλώσεις περι “τιτανικών”. Την ίδια στιγμη που επιτήδειοι με εσωτερική 
πληροφόρηση κέρδιζαν δις, σαν να γνώριζαν την κάθε “ασυναρτησία” που επρόκειτο να εκστομίσει ο Γιώργος Παπανδρέου.
Στο εκπληκτικό πονημα του Καλαρρύτη, αποκαλύπτεται και η πρόταση κορυφαίου νομικού οργανισμού των ΗΠΑ στην κυβέρνηση Παπανδρέου, το 2011, για να εντοπιστούν οι κερδοσκόποι και να οδηγηθούν στην δικαιοσύνη. Συμπτωματικά, ο “μεγάλος στοχαστής” έκανε τον τρελό. Δεν ήξερε βλέπεις “τι είναι τα CDS…”
Είναι καιρός να λογοδοτήσουν στην δικαιοσύνη και τα καθάρματα – παπαγαλοι που υποστήριζαν ότι ο τζίρος των CDS ήταν ψίχουλα, μόλις 2 δις.
Ο ίδιος οργανισμός αποκαλύπτει ότι τα ΚΕΡΔΗ των “φίλων που γνώριζαν”, ανήλθαν στα 35 δις δολάρια, με την υπογραφή του μνημονίου (2010)!!! Επιβεβαιώνοντας για ακόμα μία φορα το Ολυμπία, αλλά και τον Πάνο Καμμένο, την Ζωή Γεωργαντά κ.α. που απο τότε μιλούσαμε για 26 δις Ευρώ.
Να δούμε εάν οι διάδοχοι του κυρίου Πεπόνη φανούν αντάξιοι του…




20130808-180215.jpg

Τρίτη 6 Αυγούστου 2013

Όταν ο Καραμανλής ζήτησε συναίνεση…





Τον Φεβρουάριο του 2009, λίγους μήνες μετά την παγκόσμια οικονομική κρίση που είχε ξεκινήσει στις Ηνωμένες Πολιτείες τον Σεπτέμβριο του 2008 εξαιτίας της κατάρρευσης της Lehman Brothers, η ελληνική οικονομία είχε αρχίσει να τραβάει πάνω της τα…
περίεργα βλέμματα εκείνων που ήξεραν ότι η Αθήνα ήταν δέσμια των δομικών παθογενειών και στρεβλώσεων της.

Το συγκεκριμένο οικονομικό δεδομένο, σε συνδυασμό με την εύφλεκτη πολιτική και κοινωνική πραγματικότητα που “κλείδωνε” στην Ελλάδα, λόγω της προϊούσας σκανδαλολογίας των ΜΜΕ, και της «αγαπημένης συνήθειας» της διασποράς κλίματος τρόμου και ανασφάλειας στην κοινωνία, λόγω των επεισοδίων του Δεκεμβρίου του 2008, διαμόρφωνε εξαιρετικά δυσοίωνες προοπτικές, αναφορικά με τα περιθώρια της χώρας να αντιδράσει. Έγκαιρα και αποτελεσματικά.

Κάπως έτσι, ο τότε πρωθυπουργός Κώστας Καραμανλής, διαβάζοντας πίσω από τη βιτρίνα των εξελίξεων, κάλεσε σε διαδοχικές συναντήσεις στο Μέγαρο Μαξίμου τους πολιτικούς αρχηγούς. Προκειμένου να τους ενημερώσει για τις εξελίξεις που έρχονταν στην οικονομία, και να ζητήσει τη συγκρότηση ενός εθνικού μετώπου, ενός… firewall που θα έλεγε και ο Μπαράκ Ομπάμα, πάνω σε βάσεις συναινετικής προσέγγισης της καθημερινότητας.

Οι απαντήσεις που εισέπραξε το αίτημα πολιτικού ρεαλισμού από την πλευρά του Κώστα Καραμανλή, ήταν εκκωφαντικά αρνητικές. Και όπως αποδείχτηκε, εθνικά επιζήμιες. Το ΠΑΣΟΚ του Γιώργου Παπανδρέου ενέτεινε τις αντιπολιτευτικές ακρότητές του, συνεπικουρούμενο από τον ΣΥΡΙΖΑ, ενώ ο Λαϊκός Ορθόδοξος Συναγερμός επεδίωξε και εκείνος με τη σειρά του να αποκομίσει τα μεγαλύτερα δυνατά πολιτικά κέρδη.

Όλοι έβαλαν το μικροκομματικό συμφέρον πάνω από το εθνικό. Προσδοκώντας στη διαγραφόμενη πτώση της Νέας Δημοκρατίας από την εξουσία, ώστε να κερδίσουν… σπιθαμές επιρροής στο σκηνικό το οποίο θα διαμορφωνόταν την επομένη της εκλογικής αναμέτρησης. Όπως και έγινε.


http://www.inews.gr/96/otan-o-karamanlis-zitise-synainesi.htm

Δευτέρα 5 Αυγούστου 2013

Τι μπορεί να προβλέψει κανείς για την ελληνική κοινωνία στους αμέσως επόμενους μήνες, στα ερχόμενα χρόνια;


Του Χρήστου Γιανναρά

Mοιάζει να μην υπήρξε άλλη περίοδος στη νεοελληνική ιστορία όπου τα προγνωστικά να ήταν τόσο αβέβαια όσο είναι σήμερα. Σήμερα τις εξελίξεις τις καθορίζουν παράγοντες που δεν υπήρξαν ποτέ άλλοτε στο παρελθόν. O εντοπισμός αυτών των παραγόντων και η εκτίμηση της ιστορικής τους δυναμικής δεν υπόκεινται σε στατιστικές μετρήσεις, δεν μεταφράζονται σε ποσοτικά μεγέθη. Γι’ αυτό και οι ευτελείς προπαγανδιστές της εξουσίας, που επιμένουν κανοναρχημένα στον «αισιόδοξο» εφησυχασμό μας, μπορούν να αμφισβητούν τόσο τον εντοπισμό όσο και την αξιολόγηση των καινοφανών παραγόντων.

Aς πούμε: Eχει επιβληθεί σαν αυτονόητη αλήθεια ότι σήμερα έχουμε «πληρέστερη» πληροφόρηση. Kαι, πράγματι, μαθαίνουμε σχεδόν συγχρονικά ποιος σεισμός, ποια πλημμύρα, ποιος τυφώνας έπληξε ποια περιοχή του πλανήτη, σε ποιο απόμερο χωριό, στην ακρότατη άκρη του κόσμου, έγινε στυγερό έγκλημα. Eπίσης μας «πληροφορούν» μεθοδικότατα ποια είναι η (πάντοτε απολύτως προβλεπτή) άποψη κάθε κόμματος για κάθε παραμικρή απόφαση ή ενέργεια της κυβέρνησης. Oμως, ταυτόχρονα, είμαστε εντελώς απληροφόρητοι, σε μαύρα σκοτάδια άγνοιας, για θέματα που αφορούν, κυριολεκτικά, την επιβίωση ή τη λιμοκτονία μας. Γιατί, π.χ., από τα δισεκατομμύρια των «δόσεων» δανειακής βοήθειας που μας χορηγούν οι δανειστές και αφέντες μας, δεν εμφανίζεται ούτε ελάχιστο ίχνος στο κρατικό μας ταμείο ή στην ελληνική αγορά. Γιατί, όπως μας «πληροφορούν», κατευθύνονται σχεδόν όλα στην «ανακεφαλαιοποίηση» των Tραπεζών. Kαι γιατί οι Tράπεζες, παρά τους πακτωλούς των δισεκατομμυρίων, αδυνατούν (;) να χρηματοδοτήσουν την ελληνική επιχειρηματική δραστηριότητα.

H «καλύτερη» πληροφόρηση που καμουφλάρει στεγανότερη άγνοια, είναι ένας από τους καινοφανείς παράγοντες που μάλλον αποκλείουν (κάνουν εντελώς αβέβαια) τα προγνωστικά. Aλλος, ανάλογος, καινοφανής παράγων είναι η ολοκληρωτικά εδραιωμένη και εντελώς αυτονόητη (σαν το φυσικότερο των πραγμάτων) αντικοινωνική συνείδηση και νοο-τροπία, η παλινδρόμηση του ελλαδικού πληθυσμού στον πρωτογονισμό της επιθετικής ιδιοτέλειας: O μόνος λόγος για να συνυπάρχουμε, είναι για να πατάμε πάνω στους άλλους, προκειμένου να πετύχουμε πληρέστερες εξασφαλίσεις για το θηριώδες εγώ μας. O καθένας διαδηλώνει, απεργεί, κάνει «κατάληψη» δημόσιων χώρων, κλείνει δρόμους, καταστρέφει βιτρίνες, αυτοκίνητα, δημόσια κτήρια, μαρμάρινες διακοσμήσεις, γεμίζει τοίχους και προσόψεις με υστερικές αναγραφές, μόνο για να διεκδικήσει το εγωτικό του «δίκιο», την ατομοκεντρική του εξασφάλιση ή απλώς εκτόνωση.

Δεν υπάρχει τίποτα πια στο σημερινό Eλλαδιστάν που να πραγματώνει και να φανερώνει κοινωνική συνοχή, έγνοια για κοινωνικές προτεραιότητες. H κοινή γλώσσα, η κοινή εδαφική κυριότητα της γενέθλιας γης, η κοινή Iστορία, η Tέχνη –τα κείμενα–, οι θεσμοί των προγόνων, είναι παντελώς άσχετα με την προσωπική μας ζωή, την ποιότητα της ζωής μας, τη χαρά της ζωής. Eίναι απλώς εμπορεύσιμα.

Aυτονοήτως εμπορεύσιμο είναι το κάλλος της γης μας, ο ορυκτός της πλούτος, οι δρόμοι, τα λιμάνια, τα αεροδρόμια, ακόμα και το νερό που πίνουμε, ο αέρας που αναπνέουμε, η ιατρική μας ασφάλιση – για το κάθε τι ψάχνουμε τον Kινέζο που θα το αγοράσει. Mοναδικό «νόημα» και περιεχόμενο της ύπαρξής μας, ο μόνος λόγος που ζούμε, είναι η μεγιστοποίηση της καταναλωτικής μας ευχέρειας. Σάρκωσε ανατριχιαστικά τον έσχατο αυτοεξευτελισμό μας το μοιραίο έκγονο των Mπενάκηδων, ο Aντώνης Σαμαράς, στο ταξίδι του στην Kίνα: Eκλιπαρούσε γοερά: «Eλάτε να μας αγοράσετε, σας ικετεύουμε, πουλιόμαστε φτηνά, βγήκαμε στο πεζοδρόμιο, ελάτε».

Tα προγνωστικά είναι ευανάγνωστα και για τον πιο αδαή: Mε το σημερινό πολιτικό σκηνικό περιμένουμε μόνο το χειρότερο: την απόλυτη φρίκη. Πού στηρίζεται η πρόγνωση; Στο ότι δεν υπάρχει κανένα κόμμα που να έχει πρόταση, επιτελικά σχεδιασμένη, με κάθε οργανωτική λεπτομέρεια, για τη ριζική ανασύσταση της λειτουργίας του κράτους. Oλα τα κόμματα, χωρίς καμία εξαίρεση, παλεύουν με νύχια και με δόντια για να παραμείνει το κράτος πελατειακό. Aκόμα και οι θλιβερές καρικατούρες, που εμπορεύονται την Aριστερά σαν παλαιοημερολογίτικο ψυχολογικό αφιόνι, θέλουν τους πολίτες να υπηρετούν το κράτος (την κομματική πελατεία), όχι το κράτος να υπηρετεί τους πολίτες.

Δεν υπάρχει κόμμα, κανένα, που να έχει πρόταση επιτελικά σχεδιασμένη, με κάθε οργανωτική λεπτομέρεια, για μια ριζοσπαστική, κυριολεκτικά από τα θεμέλια, εκπαιδευτική μεταρρύθμιση. Tα προγνωστικά για τον Eλληνισμό είναι ανυπόφορα, ασήκωτα για τον ψυχισμό μας, γιατί η καταστροφή έχει συντελεστεί στα θεμέλια της συλλογικής μας συνοχής: στη γλώσσα και στην ιστορική αυτοσυνειδησία. Eίναι αξίωμα που προκύπτει από την πανανθρώπινη εμπειρία ότι «άνθρωπος χωρίς γλώσσα είναι άνθρωπος χωρίς σκέψη» – αφού με τη συντακτική δομή και τον λεκτικό πλούτο της γλώσσας σκεπτόμαστε. Στο σημερινό ελλαδικό κράτος, σε κάθε πτυχή της λειτουργίας του, κυριαρχεί μια εξωφρενική αλογία, η κατάλυση κάθε λογικού ειρμού, το αυτονόητο των παραλογισμών. H υποβάθμιση της νοητικής λειτουργίας γίνεται ολοφάνερη στην αποδιοργάνωση της γλωσσικής έκφρασης: Σολοικισμοί και βαρβαρισμοί από επίσημα βήματα και χείλη, από τηλεοπτικές οθόνες και πρωτοσέλιδα εφημερίδων, επίπεδο κομματικών αναμετρήσεων που κυμαίνεται από την εξόφθαλμη ιδιωτεία ώς τον χυδαίο τραμπουκισμό, συνιστούν καταλύτες εξάρθρωσης της κοινής λογικής, των δυνατοτήτων να συμπέσουμε σε κοινή συνεννόηση.

Tο πιο εύλογο από τα προγνωστικά θα ήταν μία έκρηξη της αλογίας σε μορφή εξέγερσης. Δίχως στόχους, δίχως αιτούμενα – δεν μπορεί εδώ να επαναληφθεί το αιγυπτιακό ή το βουλγαρικό μοντέλο, είμαστε βαθύτερα βυθισμένοι σε πρωτογονισμό. Γι’ αυτό και απρόβλεπτο το πού θα οδηγήσει η τυφλή εξέγερση, δεν υπάρχει εγγύηση για τίποτα. Aλλο ενδεχόμενο είναι η γνωστή σανίδα σωτηρίας της κομματοκρατίας: οι εκλογές. Mε σίγουρη πια τη θριαμβική νίκη του ΣYPIZA, χωρίς κυβερνητικό πρόγραμμα, χωρίς αξιόπιστο υπουργικό επιτελείο – χάος μέγιστης απροσδιοριστίας. Tρίτο ενδεχόμενο, το εδώ σταθερά επαναλαμβανόμενο αίτημα: Nα αναλάβουν τις ευθύνες τους οι φορείς θεσμικής ευθύνης για τη συνοχή και τη συνέχεια της ελληνικής κρατικής υπόστασης: Aκαδημία, Δικαιοσύνη, Πανεπιστημιακές Σύγκλητοι, Eνοπλες Δυνάμεις, Eπιστημονικά και Kαλλιτεχνικά Eπιμελητήρια. Nα απαιτήσουν κυβέρνηση προσωπικοτήτων, Συντακτική Eθνοσυνέλευση, καινούργιο Σύνταγμα.

Eπείγει να συζητηθούν σοβαρά τα προγνωστικά ενδεχόμενα.


kathimerini.gr

Η Ιστορία δεν συγχωρεί ποτέ...


Φαήλος Κρανιδιώτης

Υπάρχουν πράγματα που δεν μπορούν να μπουν στο ψυγείο. Η χώρα έχει εχθρούς, οι οποίοι, δυστυχώς, σε διαλέγουν, δεν τους διαλέγεις.
Δεν λένε, «ε, ας αφήσουμε τους Ελληνες να ορθοποδήσουν οικονομικά, μη μας κακοχαρακτηρίσουν».
Οποιος βλέπει έστω τους τίτλους των δελτίων ειδήσεων ή τυγχάνει λαθραναγνώστης των εφημερίδων στα περίπτερα ξέρει ότι ο κόσμος παραμένει μια άγρια ζούγκλα.
Πίσω από την «πολιτικά ορθή» διπλωματική γλώσσα και τους διεθνείς οργανισμούς, απόλυτη άρχουσα παραμένει η δύναμη.
Στην Αγκυρα κυβερνούν ισλαμοφασίστες, ιδεολογικοί απόγονοι των γενοκτόνων Ελλήνων και Αρμενίων. Κλέφτες, βιαστές, δουλέμποροι και διεθνείς τραμπούκοι, υποστηρικτές της Αλ Κάιντα και σφαγείς των Κούρδων. Νταήδες, κατέχουν την Κύπρο, απειλούν συνεχώς την Ελλάδα, τα χέρια και το πρόσωπό τους είναι βουτηγμένα στο αίμα των χριστιανών και των αλεβιτών της Συρίας.
Στα Τίρανα είναι ένας κατσαπλιάς μισέλληνας που υποδύεται τον «σοσιαλιστή». Αυτός υποκίνησε μέσω του αλβανικού Ανώτατου Δικαστηρίου την ακύρωση της συμφωνίας για την ΑΟΖ μεταξύ Ελλάδας και Αλβανίας.
Στα Σκόπια κυβερνά το κόμμα του Μιχαΐλοφ, του φίλου του Αδόλφου και του Χίμλερ, του οργανωτή των τριών βοηθητικών Ταγμάτων των Waffen SS στη Μακεδονία μας. Μετά γύρισαν τη σκούφια τους ανάποδα κι έγιναν ΣΝΟΦ, το «σλαβομακεδονικό» ΕΑΜ. Στον Τρίτο Γύρο συμμετείχαν μαζί με τον ΔΣΕ στην ανταρσία. Είχαν και κατσαπλιά «στρατηγό», ως εκπρόσωπο στο γενικό στρατηγείο. Ναζί κανονικοί κάτω από τα κοστούμια, όχι αστεία. Με αυτούς, το VMRO, χοροπηδάει η νεολαία του ΣΥΡΙΖΑ/Βίλα Αμαλία (Σόρος) στα φεστιβάλ.
Φυσικά και δεν έχουμε κίνδυνο εισβολής, τουλάχιστον από την Αλβανία και τα… Σκόπια. Δεν φτάσαμε σε τέτοια χάλια.
Η Αγκυρα όμως αλωνίζει στα μέρη τους, χώνεται με ιεροδιδασκαλεία, τζαμιά, χρήμα, επιχειρήσεις. Χτίζει επιρροή και όπου μπορεί, σε κάθε είδους θέμα, υποθάλπει τον σοβινισμό τους.
Μερικές φορές όμως, όπως τώρα, υπάρχει κι ενδεχόμενος κίνδυνος από συμμάχους, όπως οι ΗΠΑ, για έναν απλό λόγο. Στους σχεδιασμούς τους για την περιοχή, όταν σε βρουν μπόσικο λόγω αδυναμίας, θα προτιμήσουν να προσφέρουν ως αντάλλαγμα για κάτι, π.χ. στην Τουρκία, κάτι δικό σου κι όχι κάτι δικό τους.
Αυτά που δημοσιοποιούνται για πέρασμα του φυσικού αερίου της Κύπρου και του Ισραήλ μέσα από την τουρκική επικράτεια αντίκεινται στα συμφέροντα και στην εθνική ασφάλεια του Ελληνισμού και του Ισραήλ. Το Τελ Αβίβ ποτέ δεν θα επιτρέψει να έχει εξάρτηση από μια εχθρική χώρα σαν την Τουρκία, η οποία, θυμίζω, μονομερώς κατήγγειλε όλες τις συμφωνίες συνεργασίας με το Ισραήλ.
Ούτε κι εμείς πρέπει ποτέ να δεχτούμε τέτοια πρόσθετη ομηρία της Κύπρου από την Αγκυρα.
Η Αμερική επίσης, διαβάζουμε, επιθυμεί την «επανένωση» της Κύπρου με νεκρανάσταση του ρατσιστικού εις βάρος των Ελλήνων Σχεδίου Ανάν.
Ακόμη κι αν σας είναι αδιάφορη η πολιτική κληρονομιά του Τάσσου Παπαδόπουλου, ακόμη κι αν ο όρος «εθνική αξιοπρέπεια» σας είναι τόσο οικείος όσο τα ανώτερα μαθηματικά σε μαθητή του Κλασικού, σε κάθε περίπτωση, ακόμη κι αν είστε νεοφιλελεύθερο βόδι ή πυροβολημένος διεθνιστής, νομίζω καταλαβαίνετε τον όρο «επιβίωση». Από το διαβόητο Σχέδιο κινδυνεύει η επιβίωση της Μικρής Ελλάδας του Νότου, της Κύπρου. Αν πέσει το τελευταίο προπύργιο του Ελληνισμού στην Ανατολή, το επόμενο επεισόδιο θα είναι κατά δω. Διότι, θυμίζω, το πρωτόγονο θηρίο του τουρκισμού δεν εξημερώνεται όσο κι αν το ταΐζεις. Ή θα σε φοβάται ή θα σε φάει.
Οι Αμερικανοί, σε αντίθεση με τους Αγγλους, είναι ευθείς και πρακτικοί τύποι.
Αν τους πεις καθαρά όχι αλλά τους αποδείξεις ότι τα συμφέροντά τους, τα δικά σου και του Ισραήλ εξυπηρετούνται καλύτερα και σταθερότερα αλλιώς, τότε μπορεί να προβληματιστούν.
Δεν αναρωτηθήκατε ποτέ γιατί οι ΗΠΑ, αντί να επενδύσουν στην αραβική λαοθάλασσα, από το 1967 πόνταραν στο λιλιπούτειο Ισραήλ; Παρά τους μύθους, το αμερικανοεβραϊκό λόμπι δεν προκάλεσε τη μεγάλη αυτή στροφή της αμερικανικής πολιτικής μετά τον πόλεμο των Εξι Ημερών. Την ακολούθησε.
Η WASP (White Anglο-Saxon Protestant) ελίτ της Ουάσινγκτον εντυπωσιάστηκε άκρα από τον τρίτο συνεχόμενο (1948, 1956, 1967) πολεμικό θρίαμβο του Ισραήλ, τη ρωμαλέα ηγεσία του και τη σταθερότητά του. Επέλεξαν λοιπόν να υποστηρίξουν έναν αξιόπιστο σύμμαχο, τη σταθερή ποιότητα, αντί για την ασταθή και αναξιόπιστη ποσότητα των Αράβων.
Κι όπως η Ιστορία απέδειξε, τα συμφέροντα των ΗΠΑ αλλά και του γενναίου «μαντρόσκυλου» που φυλά άγρυπνα τον λαό του αλληλοεξυπηρετήθηκαν μια χαρά.
Η παρούσα κατάσταση είναι το μεγαλύτερο γεωπολιτικό άνοιγμα που μας έκανε η Ιστορία εδώ και μισό αιώνα.
Στις ΗΠΑ ξεκίνησε ενδιαφέρουσα δημόσια αμφισβήτηση της ιστορικής σχέσης με την Αγκυρα. Στο Τελ Αβίβ έχουν ήδη κατατάξει την Τουρκία ως εχθρική δύναμη.
Εμείς; Κάνουμε πένητες τους αξιωματικούς μας και καθυστερούμε χαρακτηριστικά.
Κι η Ιστορία είναι σαν γυναίκα. Θα συγχωρέσει όποιον εκμεταλλεύτηκε μια ευκαιρία, αλλά ποτέ κάποιον που την έχασε…

Φαήλος Μ. Κρανιδιώτης

dimokratianews.gr

Πόσο ΠΑΣΟΚ μπορεί ν’ αντέξει ο δεξιός οργανισμός;





Του Φαήλου Μ. Κρανιδιώτη

Νόμος απαράβατος. Πρώτα κατοχυρώνεις αυτό που σου ανήκει κι ύστερα πας γι’ άλλα. Σαν καλός νοικοκύρης φροντίζεις το έχει σου, το σπίτι, την αυλή σου και την οικογένεια σου. Πρώτα κερδίζεις τις καρδιές, το μυαλό και την πρόθεση ψήφου των δεξιών, των συντηρητικών κεντρώων και των καθαρών εθνικιστών που δεν πιστεύουν στον ολοκληρωτισμό, δεν είναι χουνταίοι, ρατσιστές κλπ, αυτούς που απαρτίζουν τον πυρήνα της παράταξης, κι ύστερα ασχολείσαι με όλους τους άλλους.

Ουδείς δεδομένος, αδέρφια. Ούτε το έτερον ήμισυ. Άμα το περιφρονείς ή ασχολείσαι με άλλες, θα πάει για φρέσκα. Το ‘χαμε το χούϊ παλαιόθεν: «Δικοί μας είναι, που θα πάνε, ας ψαρέψουμε κι αριστερά». Έτσι καταλήξαμε να εργοδοτούμε όλους τους αχμάκηδες κοπρίτες της ανακυκλωμένης αριστεράντζας, να στέκονται προσοχή εκπρόσωποι μας μπροστά στην μνήμη κατατσαπλιάδων και περίπου να ζητάμε συγγνώμη, που έχασαν και δεν «αναμόρφωσαν» την Ελλάδα ο Σιάντος κι ο Ζεύγος, αυτός με το ‘να δόντι για ν’ ανοίγει τις μπύρες.

Καταρχήν, το είπαμε, «δικός μας», ίσον δεδομένος, δεν είναι κανείς. Πιθανώς η μάνα μας, που και στην ΟΑΚΚΕ ή την Χριστοπιστία να πηγαίναμε, θα μας ψήφιζε δαγκωτό. Τα υπόλοιπα εκατομμύρια Έλληνες ψηφοφόροι όμως, χλωμό ν’ ακολουθούσαν.

Η συνεργασία με το ΠΑΣΟΚ επιβλήθηκε από τους αμείλικτους συσχετισμούς δύο απανωτών εκλογών. Την ήπιαμε σαν μουρουνέλαιο αλλά δεν θα λέμε ότι μας αρέσει κιόλας. Και σίγουρα δεν μπορεί να μας πηγαίνει «καρότσι» ο Βενιζέλος και το υπερτροφικό εγώ του.

Κάποιοι έχουν αναγάγει σε Ιερά Ευαγγέλια από τη μια το Μνημόνιο, ακόμη κι εκεί που δεν του πέφτει λόγος, κι από την άλλη την αδιατάρακτη σύμπλευση με το ΠΑΣΟΚ. Στόχος, εύλογος, η σταθερότητα. Ουδείς αντιλέγει. Όμως η σταθερότητα της δικομματικής κυβέρνησης κινδυνεύει περισσότερο όταν χαστουκίζεις την φιλοτιμία των ψηφοφόρων του μεγαλύτερου κόμματος.

Παραμίλαγε ο λαός, όχι μόνον οι νεοδημοκράτες, με τον Παπουτσή. Φίλοι, γνωστοί αλλά και άγνωστοι μου έθεταν την εύλογη απορία: «Δηλαδή, άμα λέγατε του Βαγγέλα, βρες άλλον, όχι τον Παπουτσή, γιατί θα φάμε τόσες πέτρες, που θα χτίσουμε μαντρί, τί θα έκανε; Θα έριχνε την κυβέρνηση για το ξεκούραστο μούσι του υπουργού του Σάμινα»; Ομολογώ δεν βρήκα απάντηση, ούτε στα νεοελληνικά, ούτε στ’ αγγλικά, ούτε στα γερμανικά, ούτε στα αρβανίτικα. Στα ισπανικά, μου ήρθαν κάτι λιμανιώτικα, διότι ως γνωστόν οι σπανιόλοι είναι μακράν οι πλέον βρωμόστομοι αλλά δεν είναι του ήθους μου, σφυρηλατημένου στα 88 στρέμματα έναντι των Φυλακών Κορυδαλλού.

Κάτι η κρίση, κάτι το ντάλα Καλοκαίρι, πέρασε λάθρα στις συνειδήσεις ο Παπουτσής κι έτσι θα μείνει. Σάμπως θυμάστε καμμιά φοβερή είδηση περί άλλου εκπροσώπου της Ελλάδας στην Παγκόσμια Τράπεζα; Η Τράπεζα θα τον πληρώνει και θα τον χαίρεται.

Τώρα, ο Παντελής Καψής, μαζεύει γύρω του, για υψηλά στελέχη στην δημόσια τηλεόραση, τόση ΔΗΜΑΡ και ΠΑΣΟΚ που αν κυβερνούσαν τα δυο τους, λιγότερους θα είχανε. Σοβαρός άνθρωπος είναι ο κ. Καψής, δεν λέω, αλλά δεν μπορεί να κάνει ότι του καπνίσει.

Κι εμένα, εν γένει, δεν με πειράζει η πολιτική ταυτότητα ή οι «χρωματικές» αναλογίες. Υπάρχουν άξιοι άνθρωποι παντού και θα έλεγα κυρίως εκτός κομμάτων. Απλά τον κόσμο μας τον πειράζει η παλινόστηση διαφόρων ευέλικτων τύπων σε τέτοιους καιρούς και ξανά με την ανοχή της Δεξιάς. Σε μια τέτοια εποχή λοιπόν, με έκτακτες περιστάσεις, που απαιτούν έκτακτες λύσεις αλλά και το καλύτερο ανθρώπινο δυναμικό, τα προϊόντα της αριστερής και πασοκικής ανακύκλωσης καλά κρατούν.

Θα θυμίσω ξανά και ξανά, πως το συντριπτικό ποσοστό των απωλειών της ΝΔ ήταν και είναι προς τα δεξιά. Επαναλαμβάνω, προς τα δεξιά. Σκόρδο, κρεμμύδι, που λέγαμε στο Στρατό σε κάτι αστοιχείωτους, που τα μπερδεύανε στο εν – δυό. Προς τα δεξιά. Όπως κοιτάς την τρύπα του ανύπαρκτου «μεσαίου χώρου», από τη μεριά που είναι η μανταμίτσα με τον παπαγάλο και τα παιδιά με τα μαύρα.

Σας τ’ ορκίζομαι στην ζωή του Μπιθικώτση, πως δεν χάσαμε τροτσκιστές, σταλινικούς, αντεξουσιαστές κλπ προς τα αριστερά μας. Ούτε έναν. Από την άλλη έγινε η ζημιά.

Αυτό, λοιπόν, το ότι θεωρούμε τους δικούς μας δεδομένους και υποτιμούμε την αντίδραση τους, είναι ο ένας άμεσος κίνδυνος.

Ο άλλος είναι η νεοφιλελεύθερη επέλαση σε πρόσωπα, λογικές και πρακτικές. Η στουρνάρεια λογική του να ρυθμίζουμε και το κατούρημα κατά τις επιταγές του Μνημονίου και να μην μπορούμε να ξεχωρίσουμε, πχ, την περίπτωση της ελληνικής αμυντικής βιομηχανίας από την ΕΡΤ.

Το πολύ ΠΑΣΟΚ κι η υπερβολική δόση σε ανακυκλωμένη αριστεράντζα και νεοφιλελεύθερο κυνισμό μπορεί να προκαλέσουν ανεξέλεγκτους πολιτικούς σπασμούς και ακατάσχετη αιμορραγία προς τα δεξιά. Προς τα δεξιά…