Παρασκευή 8 Νοεμβρίου 2013

ΑΡΧΙΖΕΙ Η ΑΡΠΑΓΗ ΤΗΣ ΠΡΩΤΗΣ ΚΑΤΟΙΚΙΑΣ

Με 7.000 ευρώ ετήσιο εισόδημα η κυβέρνηση θεωρεί πώς ένα ζευγάρι μπορεί να φάει, να πιει, να ντυθεί, να πληρώσει τους φόρους και το στεγαστικό του δάνεια δίνει το «πράσινο φως» στις τράπεζες και στην εφορία να βγάλουν σε πλειστηριασμό την πρώτη τους κατοικία. Αυτά είναι τα… κοινωνικά κριτήρια που έθεσε η κυβέρνηση για να συμφωνήσει με την τρόικα στην απελευθέρωση των πλειστηριασμών από αρχές του 2014.
Ο κ. Χατζηδάκης και η κυβέρνηση έδωσαν «μεγάλη μάχη» και πέτυχαν τι; Να βγαίνει σε πλειστηριασμό το σπίτι ανθρώπων που ζουν με το επίδομα ανεργίας ή με την κατώτατη σύνταξη του ΟΓΑ.
Πέτυχαν επίσης μία 4μελής οικογένεια που έχει ετήσιο εισόδημα 14.000 ευρώ, δηλαδή εργάζεται μόνο ένας και παίρνει μισθό περίπου 1.000 ευρώ το μήνα, να χάνει το σπίτι στο οποίο στεγάζει τα παιδιά του γιατί δεν μπορεί να πληρώσει το δάνειο του.
Πρόκειται για πολιτική απάτη και επιβεβαίωση του ότι δεν πρόκειται να γλυτώσει κανείς το σπίτι του αν χρωστάει στις τράπεζες και στην εφορία. Τα περί κριτηρίων είναι μία κοροϊδία της κυβέρνησης στο πρόσωπο των εξαθλιωμένων Ελλήνων που με αίμα έχτισαν ένα σπίτι λίγων τετραγωνικών για να στεγάσουν τα όνειρα και τις οικογένειες τους.
Η κυβέρνηση, υποταγμένη πλήρως στους δανειστές γκρεμίζει ότι πιο σημαντικό απέκτησαν οι Έλληνες. Το δικό τους κεραμιδί.
Σε ένα τρικ η κυβέρνηση ξεκινάει να βγάζει σε πλειστηριασμό τα σπίτια 15.000 ανθρώπων οι οποίοι, όπως ισχυρίζεται, από τη διασταύρωση των στοιχείων προέκυψε πώς έχουν τη δυνατότητα να πληρώσουν το δάνειο τους, αλλά δεν το κάνουν εκμεταλλευόμενοι τις διατάξεις του «νόμου Κατσέλη». Θα ακολουθήσουν και οι υπόλοιποι.
Η κυβέρνηση καταργεί επίσης τη διάταξη με την οποία προστατεύεται μέχρι το τέλος του 2013 κάθε ακίνητο για οφειλές έως 200.000 ευρώ. Δηλαδή, παύει να ισχύει το πλαίσιο προστασίας δευτερεύουσας και εξοχικής κατοικίας καθώς και επαγγελματικών ή εμπορικών ακινήτων.
Μειώνει επίσης τα όρια των αντικειμενικών αξιών των ακινήτων, μέχρι τα οποία απαγορεύονταν οι πλειστηριασμοί της κύριας κατοικίας για τραπεζικές οφειλές και από τις 200.000 ευρώ το κατεβάζει στις 150.000.
Η κυβέρνηση κάνει ότι μπορεί για να κατασχέσει τα σπίτια των Ελλήνων και να παραδώσει «τζάμπα» στα ξένα funds για να τα εκμεταλλευτούν και να τα πουλήσουν αργότερα σε τιμές πολύ υψηλότερες.
Οι άθλιοι κάνουν έξωση σε συνταξιούχους και μισθωτούς με εισοδήματα με τα οποία δεν μπορούν να πληρώσουν ούτε το ρεύμα.
Καθημερινά αυτοκτονούν άνθρωποι λόγω αδυναμίας να ανταποκριθούν στις καθημερινές ανάγκες τους. Η απόσταση όμως να βάλουν την κάνη στο δικό τους κρόταφο αντί σε κάποιου άλλου δεν είναι μεγάλη.
Τμήμα ειδήσεων defencenet.gr

Ο Γ.Α.Π είναι εδώ..κυβερνάει και οι άνθρωποί του ξεπουλάνε τα Ελληνικά Αμυντικά Συστημάτα Α.Ε. (ΕΑΣ)


Aναπόσπαστο κομμάτι του γιωργοπαπανδρεϊσμού..
πίσω απ το ξεπούλημα των ΕΑΣ…

Η Ιστορία των Ελληνικών Αμυντικών Συστημάτων Α.Ε. (ΕΑΣ) και του ξεπουλήματος των, είναι λίγο πολύ γνωστή ειδικά το τελευταίο διάστημα που η τρόικα απαιτεί το κλείσιμο τους..
Στις αρχές Μαίου 2013 προσελήφθησαν ως χρηματοοικονομικοί σύμβουλοι για τα EAΣ: η KPMG,
ως τεχνικός σύμβουλος η κοινοπραξία Planet, Planning, AT Kearney, Savills και ως νομικός σύμβουλος οι δικηγορικές εταιρείες Κουταλίδη και Μπάλας Πελεκάνος & Συνεργάτες. 
Στην ουσία η αναδιάρθρωση ανατέθηκε σε δύο ιδιωτικές εταιρείες, τις «KPMG» και «Planet». Οι εξωτερικοί αυτοί σύμβουλοι όχι μόνο δεν εξασφάλισαν την αξιοκρατία που επικαλούντο…. αλλά μοναδικός στόχος τους είναι να δημιουργήσουν μια μικρή εταιρεία και να την ξεπουλήσουν…
Ας δούμε όμως τα κατορθώματα τις μελέτες για γέλια και για κλάματα των συμβούλων..
Τρεις εταιρείες συμβούλων που είχαν αναλάβει να υπολογίσουν το ύψος των παραγγελιών που μπορούσαν να έχουν τα ΕΑΣ την επόμενη διετία, προχώρησαν σε έναν λάθος υπολογισμό, θεωρώντας ότι θα χρειασθούν τελικά μόλις 2 από τα 5 εργοστάσια (Λαύριο, Αίγιο), ενώ ο αριθμός των εργαζομένων, έως το 2014, θα μειωνόταν από 800 σε 341 άτομα. Απεδείχθη ωστόσο ότι αυτοί οι λογαριασμοί δεν ήταν σωστοί, καθώς -εκτός των άλλων- δεν είχαν ληφθεί υπόψη τα συμβόλαια που θα μπορούσαν να υλοποιηθούν στο πλαίσιο εξαγωγών της εταιρείας. Ηδη τα ΕΑΣ, που δεν έχουν νερό (το… «έκοψε» η ΕΥΔΑΠ) και οι εργαζόμενοι δεν έχουν λάβει τακτική μισθοδοσία από τον Φεβρουάριο του 2013, προχώρησαν στη σύναψη συμφωνίας με χώρα της Βορείου Αφρικής, ύψους 8 εκατ. ευρώ, που θα επεκταθεί, ενώ σε προχωρημένο στάδιο βρίσκονται διαπραγματεύσεις με αμερικανική εταιρεία.
Είπαμε πιο πάνω ότι μια απ τις εταιρείες συμβούλους ξεπουλήματος της ΕΑΣ είναι και η PLANET…
 Aς δούμε ποια είναι όμως …. ποια είναι Γενική Διευθύντρια / COO στην
PLANET…

 

Η κα Μάχη Καραγιάννη…

 
Σας λέει τίποτα το όνομα….;;

Η κυρία Μάχη Καραγιάννη είναι άγνωστη στο ευρύ κοινό. Εντάσσεται δηλαδή στην κατηγορία των προσώπων που πληρώνουν οι πολίτες μέσω του δημόσιου κορβανά αλλά ποτέ δεν το γνωρίζουν.

Αντίθετα, ο σύζυγος της είναι πασίγνωστος. Ο κύριος Ηλίας Πλασκοβίτης, γνωστός από την εμπλοκή του στην Λίστα Λαγκάρντ, στην μνημονιακή διακυβέρνηση Παπανδρέου και τώρα -που αλλού- στην στοργική αγκαλιά του κυρίου Προβόπουλου. Θεωρείται αναπόσπαστο κομμάτι του γιωργοπαπανδρεϊσμού από την εποχή που ο “μεγάλος στοχαστής” έδινε δουλειές σε μεγαλοστελέχη του Μέγκα, υπογράφοντας συμβάσεις σε ανύπαρκτες εταιρείες.

Αυτό που δεν γνωρίζουν πολλοί είναι η εμπλοκη του κυρίου Πλασκοβίτη σε ένα άλλο σκάνδαλο – μαμουθ, όταν ΥΠΕΞ ήταν ο Γιωργος Παπανδρέου επί εποχής Σημίτη αλλά αυτό θα το αποκαλύψουμε σε επόμενο άρθρο.

Στο θέμα μας τώρα, όπως ακριβώς η “αφανής” κυρία Στουρνάρα, έτσι (αλλά σε πολύ μεγαλύτερο βαθμό) αλώνει τις δουλειές το δημοσίου η κυρία Καραγιάννη, σύζυγος Πλασκοβίτη.

Υψηλόβαθμο στέλεχος της εταιρείας “Planet”, πλανάται στους δημοσίους οργανισμούς ως πλανήτης – δορυφόρος σε κρατική τροχιά και με την αποφασιστικότητα της κλείνει δουλειές. Τις ώρες που γράφονται αυτές οι γραμμές, εν δυνάμει πελάτης είναι η …ΕΥΔΑΠ!

 

Δηλαδή άλλος ένας κρατικός οργανισμός που ζει από το δημόσιο χρήμα. Η κυρία Καραγιάννη φαίνεται αποφασισμένη να πάρει και αυτή την δουλειά, όπως έχει πάρει προηγούμενες με αστρονομικούς προϋπολογισμούς, αλλά ως ταπεινή εργαζόμενη δεν το έχει διατυμπανίσει.

Διαβάστε περισσότερες λεπτομέρειες  ΕΔΩ

http://exomatiakaivlepo.blogspot.com/2013/11/blog-post_7136.html

Πέμπτη 7 Νοεμβρίου 2013

Γ. Δελαστίκ: Η πολιτική της Ε.Ε. έγινε εφιάλτης που μισούν οι Ευρωπαίοι

Η αλλαγή της πολιτικής στάσης των Ευρωπαίων απέναντι στην ΕΕ είναι κάτι παραπάνω από εντυπωσιακή. Συνιστά ανατροπή εκ βάθρων. Πριν από περίπου δέκα χρόνια, το 2004 συγκεκριμένα, ούτε καν στη Βρετανία δεν υπήρχε δημοσκοπικά εκφρασμένη απόλυτη πλειοψηφία εναντίον της ΕΕ, βάσει τουλάχιστον των δημοσκοπήσεων που διεξάγει δύο φορές τον χρόνο το Ευρωβαρόμετρο για λογαριασμό της Κομισιόν. Τότε, το 2004, στο ερώτημα «έχετε την τάση να μην εμπιστεύεστε την ΕΕ;» είχε απαντήσει καταφατικά το 47% των ερωτηθέντων Βρετανών.
Κατά παράδοξο για τον απλό πολίτη τρόπο το ποσοστό των Βρετανών που αντιμετώπιζε με καχυποψία την ΕΕ ήταν ελάχιστα μεγαλύτερο από το αντίστοιχο ποσοστό των Γερμανών ή των Γάλλων! Πραγματικά, στη δημοσκόπηση εκείνη είχαν απαντήσει ότι δεν εμπιστεύονται την ΕΕ το 42% των Γερμανών και το 40% των Γάλλων. Αντιθέτως, στις χώρες του ευρωπαϊκού Νότου υπήρχε άκρατος ενθουσιασμός υπέρ της ΕΕ. Απολύτως δικαιολογημένος, αφού η πρόσφατη τότε κυκλοφορία του ευρώ ως ενιαίου νομίσματος των κρατών της Ευρωζώνης είχε αυξήσει θεαματικά την ευημερία ευρύτατων στρωμάτων του πληθυσμού στη Νότια Ευρώπη. Το 2009 η οικονομική κρίση ήρθε και στην Ευρώπη. Η γραμμή που χάραξε η ΕΕ κατ” απαίτηση της Γερμανίας για την αντιμετώπισή της και η οποία καταβαράθρωσε τις οικονομίες όλων των νοτιοευρωπαϊκών κρατών είχε βαρύτατες πολιτικές επιπτώσεις. Η απώλεια της εθνικής κυριαρχίας μέσω των Μνημονίων και η υποταγή όλων των κρατών της Ευρωζώνης στη θέληση του Βερολίνου φούντωσαν τον αντιγερμανισμό σε όλη την Ευρώπη και έφεραν στο προσκήνιο τη συζήτηση για το «Δ” Ράιχ» της Γερμανίας σε ολόκληρη τη «γηραιά» ήπειρο.

Παράλληλα, η δημαγωγική γραμμή της δεξιάς γερμανικής κυβέρνησης ότι δήθεν οι Γερμανοί φορολογούμενοι πληρώνουν για τους τεμπέληδες του ευρωπαϊκού Νότου αύξησε ραγδαία την έλλειψη εμπιστοσύνης και την αντιπάθεια προς την ΕΕ και του γερμανικού πληθυσμού, ο οποίος θεωρεί τον εαυτό του θύμα εκμετάλλευσης από τους οκνηρούς και πονηρούς Ιταλούς, Έλληνες, Ισπανούς, Πορτογάλους. Έτσι, οκτώ χρόνια αργότερα, το 2012, το Ευρωβαρόμετρο αποτυπώνει δημοσκοπικά – υπογραμμίζουμε τη λέξη δημοσκοπικά και μόνο- τη γενικευμένη πλέον δυσπιστία όλων ανεξαιρέτως των σημαντικών λαών της Δυτικής Ευρώπης απέναντι στην ΕΕ. Το 2004 οι Ισπανοί και οι Ιταλοί ήταν επικεφαλής αυτών που λάτρευαν την ΕΕ. Μόνο το 27% των ερωτηθέντων είχε απαντήσει ότι έχει την τάση να μην εμπιστεύεται την ΕΕ. Πάνω από το 80% (!) δηλαδή την εμπιστευόταν. Το 2012, όμως, έχοντας υποστεί τις συνέπειες της πολιτικής της ΕΕ, παρόλο που οι χώρες τους δεν είχαν μπει σε καθεστώς Μνημονίου, έπνεαν μένεα εναντίον της ΕΕ.

Βάσει των ευρημάτων της δημοσκόπησης του Ευρωβαρόμετρου, δεν εμπιστευόταν πλέον την ΕΕ το 72% των Ισπανών και το 62% των Ιταλών! Σαράντα πέντε και τριάντα πέντε εκατοστιαίες μονάδες πάνω! Κοσμογονικές αλλαγές. Αλλά και το 61% των Γερμανών και το 56% των Γάλλων δήλωσαν ότι δεν εμπιστεύονται την ΕΕ! Καλά, δεν μιλάμε για τους Βρετανούς που δεν εμπιστεύονται πλέον την ΕΕ, το ποσοστό των οποίων απογειώθηκε δημοσκοπικά στο 75%. Πέρα όμως από τις δημοσκοπήσεις, οι οποίες αποτυπώνουν μεν τις διαθέσεις της κοινής γνώμης, αλλά ελάχιστη πρακτική σημασία έχουν αν αυτά που δηλώνει ο κόσμος δεν μετουσιωθούν σε ικανό ποσοστό σε ψήφους, το ζητούμενο είναι αν ενισχύονται εκλογικά τα πολιτικά κόμματα που αντιτάσσονται σε αυτή την πολιτική της «γερμανικής ΕΕ». Ένα πρώτο τεστ, ανώδυνο και χωρίς συνέπειες για τη Γερμανία, με ψυχολογικές μόνο επιπτώσεις, θα είναι οι ευρωεκλογές. Όσο και να αυξήσουν στις ευρωεκλογές το ποσοστό τους τα κόμματα που αντιτάσσονται στην πολιτική της Γερμανίας και της ΕΕ, τίποτα δεν πρόκειται να γίνει μέχρις ότου τα κόμματα αυτά αυξήσουν την παρουσία τους στα εθνικά Κοινοβούλια, αφού το Ευρωκοινοβούλιο είναι διακοσμητικό όργανο και δεν αποφασίζει ουσιαστικά τίποτα.

Η πορεία της Ευρώπης υπό το πρίσμα της ολοκλήρωσης της ΕΕ κρίνεται μόνο από το αν υπάρχουν κυβερνήσεις χωρών, πρωτίστως ισχυρών χωρών, οι οποίες να έχουν την πρόθεση και την αποφασιστικότητα να αντιπαρατεθούν με τη Γερμανία. Μέχρι στιγμής καμία ευρωπαϊκή χώρα δεν έχει τέτοια κυβέρνηση, όσο και αν συσσωρεύεται με καλπάζοντες ρυθμούς το μίσος των ευρωπαϊκών λαών εναντίον της Γερμανίας. Για την ώρα, οι Γερμανοί δεν έχουν σοβαρό λόγο να ανησυχούν.


από το «Έθνος»

Ο ελληνικός λαός ξαναζητά τον Κώστα Καραμανλή

20131107-091249.jpg
Γράφει ο Πάνος Ν. Αβραμόπουλος
Οι κύκλοι της ιστορίας, αλλά και το φαινόμενο της εντροπίας, είναι συνήθεις στην πολιτική μας σκηνή. Και όλα δείχνουν ότι και πάλι θα έχουμε mutatis-mutandis την επανάληψη ενός πολιτικού κύκλου, που ήδη έχει σημαδέψει ανεξίτηλα την πολιτική μας ζωή. Μιλώ βεβαίως για το φαινόμενο Καραμανλή, που είναι άρρηκτα συνυφασμένο με την πολιτική μας εκπόρευση, την μεγαλου-ργία, τα βάσανα, τις τύχες και τα οράματα του ελληνικού λαού. Κάπως έτσι ξεκινούσε την ταλάντωσή του το ιστορικό μας εκκρεμές δεκαετίες πρίν, όταν ένας φέρελπις και δυναμικός υπουργός Δημοσίων Έργων, αναλάμβανε έστω και με μιας οριακής δεοντολογίας επιλογή του βασιλέως Παύλου, την διακυβέρνηση της Ελλάδος και ξεκινούσε την μακρά του πορεία για την ταχεία ανασυγκρότηση του τόπου και
την θεσμική του ολοκλήρωση, σε μια εποχή, όπου οι έκθεσμες πολιτικές δουλείες του εμφυλίου πολέμου και οι οικονομικές δυσπλασίες ως θλιβερός απότοκος της γερμανικής κατοχής, ελάχιστα περιθώρια άφηναν. Ο γρανιτένιος Βορειοελαδίτης κόντρα στην αντιδρομή των καιρών τα κατάφερε. Δρομολόγησε την οικονομική ανοικοδόμηση του τόπου με την ραγδαία αύξηση του ΑΕΠ, υλοποίησε την εκβιομηχάνιση της Ελλάδος, τον εξηλεκτρισμό, την δημιουργία οδικού δικτύου και υποδομών και άλλαξε μέσα σε λίγα χρόνια την όψη και την φυσιογνωμία της Ελλάδος, μεταλλάσοντάς την στην κυριολεξία απο ένα βαλκάνιο κράτος, σε μια ανελισσόμενη περιφερειακή δύναμη, δημιουργώντας και τις προϋποθέσεις της εισδοχής στις Ευρωπαικές Κοινότητες. Παρόλα όμως αυτά τα σπουδαία επιτεύγματα, ο Καραμανλής θα δρέψει την απόρριψη του ελληνικού λαού. Επειδή ήταν αληθινά ασυμβίβαστος στα θέματα εξωτερικής πολιτικής της χώρας, επειδή ηρνείτο μετ΄ επιτάσεως να ικανοποιεί εξωθεσμικές αξιώσεις του παλατιού όπως το «προικείον της πριγκιπίσσης», επειδή το γρανιτένιο Μακεδονόπουλο δεν είχε μάθει να σκύβει το κεφάλι στις πέντε δέκα οικογένειες – όπως είχε αποκαλύψει στον θείο μου Αδαμάντιο Πεπελάση – που κυβερνούσαν τον τόπο. Τα χρόνια πέρασαν και ενέσκηψαν στον τόπο πληγές αγιάτρευτες, με αποκορύφωμα την έκθεσμη απριλιανή εκτροπή. Και τον ιστορικό Ιούλιο του 74, ο ελληνικός λαός καλούσε τον μεγάλο ηγέτη και πάλι να αναλά-βει τα ηνία της χώρας. Να την οδηγήσει αναίμακτα στην δημοκρατική ομαλότητα, να τις αποκαταστήσει το θρυμματισμένο διεθνές κύρος και να την εισαγάγει στην κυριολεξία με τις ενορατικές του κινήσεις – πραγματώντας το μεγαλύτερο επίτευγμα μετά την Συνθήκη των Σεβρών του γίγαντα Ελευθερίου Βενιζέλου – στις Ευρωπαϊκές Κοινότητες. Έτσι εκεινείτο το εκρεμμές της ιστορίας. Και αναλογικά, αντίστοιχα έγιναν με τον Κώστα Καραμανλή το νεότερο.

Ανέλαβε την διακυβέρνηση της χώρας σε μια περίοδο, που ήταν στα πρόθυρα της κοινωνικής και οικονομικής κατάρρευσης, μετά την ανερμάτιστη πολιτική και τους τριτοκομσμικούς ερασιτεχνισμούς της προηγούμενης κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ. Και κατάφερε ο νεότατος πρωθυπουργός απο την ανάληψη της πρωθυπουργίας το 2004, με ένα πολυμερές, ευρυδιάστατο και εμπνευσμένο έργο, να αλλάξει άρδην την όψη και την φυσιογνωμία της Ελλάδος.Ήτοι να τονώσει το διεθνές κύρος της χώρας και να την καταστήσει και πάλι αξιοσέβαστη. Να προσδώσει εξωστρεφή προσανατολισμό στην ελληνική οικονομία και να καταστήσει τους ελληνικούς λιμένες πύλες εισόδου της Βαλκανικής, καθιστώντας συνακόλουθα την Ελλάδα όχι απλά μια μικρή αγορά 11 εκατομμυρίων καταναλωτών, αλλά το κέντρο μιας μεγάλης περιφερειακής αγοράς που περιλαμβάνει την Ν.Α. Ευρώπη, τις χώρες του Εύξεινου Πόντου, την Τουρκία και την Μεσογειακή Λεκάνη και διεθνές ακόμα κέντρο του διαμετακομιστικού εμπορίου. Να την καταστήσει σοβαρό «παίκτη» στον παγκόσμιο ενεγειακό χάρτη με τις αντίστοιχες ενεργειακές συμφωνίες που συνήψε πρωτίστως με την Ρωσία –προκαλώντας την οξυτάτη αντίδραση των Αμερικανών – με την Τουρκία για τον ελληνοτουρικό αγωγό, αλλά και με την Ιταλία για τον ελληνοϊταλικό υποθαλάσσιο αγωγό. Ακόμα να καταθέσει το για χρόνια υστερούμενο Εθνικό Χωροταξικό Σχέδιο, που για πρώτη φορά επέτρεψε την αρμονική συνύφανση των οικονομικών πόρων, του στελεχιακού ανθρώπινου δυναμικού, αλλά και της ξεχασμένης πολιτιστικής μας κληρονομιάς. Χωρίς να παραλείψουμε την ρηξικέλευθη εκπαιδευτική μεταρρύθμιση, που έσπαζε τα χρονίζοντα συνδικαλιστικά αποστήματα στην παραπαίουσα τριτοβάθμια εκπαίδευσή μας. Πάνω απο όλα όμως ο Κώστας Γ. Καραμανλής, και έχοντας μια γνήσεια λαϊκή ψυχή, ανεξαρτήτως των αστικών του καταβολών και της επίζηλης επιστημονικής του κατάρτισης ως διδάκτορας του Tufts της Βοστώνης, στάθηκε δίπλα στη φτωχολογιά και στήριξε πολυδύναμα και δραστικά τις ασθενέστερες εισοδηματικές μας τάξεις. Αύξησε την σύνταξη του ΟΓΑ το 2007 στα 280 ευρω και το 2008 στα 330. Το ίδιο με το ΕΚΑΣ στα 195 ευρώ και το 2008 στα 230. Αύξησε το επίδομα ανεργίας στα 367 ευρώ το 2007 και το 2008 στα 404. Καθιέρωσε επίδομα 2000 ευρώ στη μητέρα που αποκτά τρίτο παιδί και απάλλαξε ακόμα τις πολύτεκνες μητέρες απο το φόρο στο επίδομα που λαμβάνουν απο το κράτος. Αυτός είναι ο πραγματικός λαοπρόβλητος ηγέτης Κωνστας Καραμανλής, που όπως και ο θείος του στήριξαν με όλη τους την πολιτική τους ικμάδα την φτωχολογιά. Όμως η σθεναρή του στάση στο Βουκουρέστι με το βέτο μπλοκαρίσματος των Σκοπίων στο ΝΑΤΟ, όπως και οι ενεργειακές συμφωνίες που συνήψε δεν ήταν αρεστές στην υπερδύναμη και κτυπήθηκε ανηλεώς. Ολα τούτα γονιμοποιημένα με τις εξωθεσμικές και ηθικά διαβλητές συμπεριφορές συνεργατών του – όταν ο ίδιος συνετά και με φρόνηση, ποτέ δεν προκάλεσε με φιέστες στα αιγαιοπελαγίτικα νησιά, διάγοντας σεμνά με την ευπρεπή Νατάσα και τα δίδυμα στη λαϊκή Ραφήνα – επέφεραν την πολιτική του απόρριψη. Όμως στις δύσκολες τούτες ώρες που διάγει ο τόπος, ο ελληνικός λαός ξαναστρέφει σιγά σιγά τα μάτια, στον άξιο τιμονιέρη Κώστα Καραμανλή, που του χάρισε ηθικό κύρος, κοινωνική ασφάλεια και τόνωσε την διεθνή εικόνα της πατρίδας στο εξωτερικό. Ο Κώστας Καραμανλής παρακολουθεί με αγωνία και ηθική ευαισθησία τις μαρτυρικές τούτες μέρες του ελληνικού λαού και είναι βέβαιον ότι θα επανακάμψει. Το υπαγορεύουν οι νόρμες της ιστορίας και το πολιτικό μας εκρεμμές.
*Ο συγγραφέας Πάνος Ν. Αβραμόπουλος, είναι M.Sc Δ/χος Μηχανικός Ε.Μ.Π.http://www.panosavramopoulos.blogspot.gr

Τετάρτη 6 Νοεμβρίου 2013

ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ BBC: Η Ελλάδα είχε 2 δις πρωτογενές πλεόνασμα από το β’ εξάμηνο του 2011! ΤΟ ΑΠΕΚΡΥΨΕ Η ΣΥΜΜΟΡΙΑ ΤΟΥ ΜΝΗΜΟΝΙΟΥ!

http://olympiada.files.wordpress.com/2012/03/147986_b.jpg?w=372&h=231ΛΗΣΤΕΨΑΝ ΔΟΛΙΑ ΤΗΝ ΧΩΡΑ ΚΑΙ ΤΩΡΑ ΤΗΝ ΠΑΡΑΔΙΔΟΥΝ…

Ιδού λοιπόν πως θα “πληρωνόντουσαν μισθοί και συντάξεις” και που θα “βρίσκονταν τα λεφτά”. Είχαν ήδη βρεθεί από την αφαίμαξη των Ελλήνων. Στόχος όμως ήταν η ολοκληρωτική παράδοση της χώρας στους απατεώνες τοκογλύφους που γέμισαν με δισεκατομμύρια τα ταμεία τους. Και ακόμα γεμίζουν…

Αυτό είναι το περιβόητο πρωτογενές πλεόνασμα το οποίο επικαλείται σήμερα η κυβέρνηση… Είχε επιτευχθεί από το 2011, με την μαζική αφαίμαξη του Ελληνικου λαού. Τα λεφτά όμως φορτώθηκαν σε βαλίτσες και έφευγαν έξω για την πληρωμή των τοκογλύφων, ενώ στο εσωτερικό υπήρχε η καραμέλα “που θα βρείτε τα λεφτά” και “αν βγούμε από το μνημόνιο θα πτωχεύσουμε”!

BBC Μια ειδηση που αποσιωπήθηκε παντελώς! Το δεύτερο εξάμηνο του 2011, η Ελλάδα κατέγραψε πρωτογενές πλεόνασμα 1,8 δις ευρώ, που σημαίνει ότι ήταν σε θέση να καλύψει τις εσωτερικές ανάγκες της οικονομίας της και ότι με τα δάνεια που λαμβάνει αποπληρώνει πια αποκλειστικά το… χρέος της!

Την ύπαρξη όμως αυτού του πλεονάσματος είχε παραδεχθεί ακόμα και η Λούκα Κατσέλη, στην διημερίδα του Interpost όπου είπε επί λέξη: “Έχουμεκαταφέρει κατά το δεύτερο εξάμηνο του 2011, να έχουμε όχι έλλειμμα αλλά πρωτογενές πλεόνασμα στον τακτικό προϋπολογισμό, ύψους 831 εκατ. ευρώ. Αυτό σημαίνει ότι οι εσωτερικοί πόροι αρκούν, με πρόσθετες θυσίες, να καλύψουν τις δαπάνες μας για μισθούς και συντάξεις και για άλλες βασικές υπηρεσίες του δημοσίου!!!”

Αυτό δικαιώνει απόλυτα και όλους εμάς στο Ολυμπία που από την πρώτη στιγμή αποδείξαμε πως η Ελληνική οικονομία μπορούσε να σωθεί με απλά μέτρα, εσωτερικές αλλαγές και εντός των αγορών! Η συμμορία του μνημονίου όμως, με τους Τιτανικούς, τα Τ3 – Τ10 και την τρομολαγνεία εξόδου από το Ευρώ (μέγα ψέμμα), είχε ως μοναδικό σκοπό την εκποίηση του δημοσίου πλούτου που γέμισε τα ταμεία συγκεκριμένων συμφερόντων. Τα καθάρματα των CDS, το ΔΝΤ το οποίο παρέπεε πριν το μνημόνιο, της “πράσινης ανάπτυξης” και των Vulture Funds που ακόμα “πανε ταμείο” αποκομίζοντας δις από το αίμα του Ελληνικού λαού.

(ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ: Η περιβόητη δόση, δεν πληρώνει μισθούς και συντάξεις αλλά τα κοράκια του ΔΝΤ! ΑΚΟΥΡΕΥΤΑ ΟΜΟΛΟΓΑ ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΤΩΝ ΤΟΚΟΓΛΥΦΩΝ!)

Το ότι αυτή η αναφορά του BBC αποκρύφθηκε παντελώς για να επικρατήσει το ψεύδος και η ληστεία του PSI, ενώ σήμερα το πρωτογενές πλεόνασμα εμφανίζεται ως “μεγάλη επιτυχία”, αποκαλύπτει ότι η συμμορία που πέταξε την Ελλάδα έξω από τις αγορές είναι συνεργός σε ένα έγκλημα, που δεν έχει γίνει στη νεώτερη ιστορία σε άλλη χώρα της Δύσης.

Γι’ αυτό και η εισαγγελική παραγγελία Πεπόνη με τις καταγγελίες Ρουμελιώτη, είναι ακόμα στα συρτάρια της βουλής…

Διαβάστε:

http://www.bbc.co.uk/news/business-16746455

Μεταβολή στην ισορροπία δυνάμεων γύρω από το διαπραγματευτικό τραπέζι για το Ελληνικό χρέος διαπιστώνει η οικονομική συντάκτης του BBC, Στέφανι Φλάντερς σε ανάλυσή της για την ιστοσελίδα του Βρετανικού δικτύου.Στην ανάλυσή της συντάκτριας του BBC τονίζεται ότι η χώρα πλήρωσε το 2011 περισσότερο τόκο κατά 23% περισσότερο σε σχέση με το 2010, παρά τα «φθηνά» δάνεια από τους Ευρωπαίους και το ΔΝΤ (σ.σ. ειρωνικά τα εισαγωγικά της συντάκτριας).

Η Στέφανι Φλάντερς σημειώνει ότι αν μελετήσει κανείς προσεκτικά τα οικονομικά αποτελέσματα του δεύτερου εξαμήνου του 2011 θα διαπιστώσει ότι η Ελλάδα κατέγραψε πρωτογενές πλεόνασμα 1,8 δις ευρώ, που σημαίνει ότι είναι σε θέση να καλύψει τις εσωτερικές ανάγκες της οικονομίας της και ότι με τα δάνεια που λαμβάνει αποπληρώνει πια αποκλειστικά το… χρέος της!!!Υπενθυμίζεται ότι το κεφάλαιο το έχουμε ξεπληρώσει με το παραπάνω 5-6 φορές και τώρα μας “φεσώνουν” με τους τόκους. Σημειώνεται επίσης, ότι το καθεστώς θέλει να εξομοιώσει την Ιταλία με την Ελλάδα επιβάλλοντας τη λογική ότι και οι άλλες Χώρες της Ευρώπης τα ίδια υφίστανται, επειδή δανείσθηκε πρόσφατα με επιτόκιο 1,9%…

26 January 2012 Last updated at 14:23 GMT
Tables are turning on Greek debt deal
The time for reaching a Greek debt deal is fast running out. That’s one thing everyone can agree on here in Davos.
But what’s less often noticed is that the balance of power around the negotiating table has also shifted lately; against the Eurozone institutions and politicians who most want to see a deal, and in favour of the Greeks themselves.
There are three reasons for this shift. 
First, the need for more debt relief for Greece has become even more blindingly apparent.
Second, it has become clear that the official sector has to contribute if it’s going to happen politely.
Finally, and more quietly, the Greek government has slashed its way to a primary budget surplus: as of now it is only borrowing money to pay off the debt. That could change things quite a bit.
Skyrocketing cost
Let me say a bit more about all of this. To see the need for greater debt relief, you need only look at the skyrocketing cost of servicing Greek debt. For all the “cheap” loans flowing to Greece from the Europeans and the IMF, the Greek government had to pay 23% more in debt interest in 2011 than in 2010.
Forecasts for its total debt relative to GDP get revised up almost every week and look less and less plausible.
The second new reality follows directly from the first. To put it bluntly, the truth is slowly dawning that no “voluntary” arrangement to cut the value of debt held by the private sector is going to provide Greece with enough relief.
Either the haircut for the private sector has to be a lot more than 50%, in which case it is very unlikely to be classed as “voluntary” by any stretch of the meaning of that word, or the stock of debt that’s part of the deal needs to grow to include bonds held by public sector institutions like the ECB, which has bought around €40bn (£34bn; $53bn) of them.
As we have seen this week, Germany and the ECB are still dead set against this.
They say it might not be legal under the Treaty. They also think, reasonably enough, that there’s an important principle at stake. If the official sector runs into a burning building when the private sector are all running out, the rescuers shouldn’t be the ones to get burned.
But, you might say, that is why firemen have trouble getting insurance. It’s a dangerous line of work no matter how much protective clothing you have.
Maybe it’s not fair, but if the Germans want their first – and supposedly last – foray into “private sector involvement” to happen in an orderly way, it’s looking as though they’re going to have to swallow some losses for the ECB, or find some other way for the public sector to be involved.
Ambitious debt reduction 
You might ask why any of this strengthened the hands of the Greeks, as I suggested at the start.
One reason is that the IMF is now firmly behind a more ambitious debt reduction. As we have seen this week, the IMF’s managing director is also on Greece’s side pushing for public sector involvement in the deal.
But another key factor, which few seem to have tumbled to, is that the costs to Greece of the government walking away from the table and suffering a disorderly default have fallen noticeably since last summer, at least when compared to any plausible (orderly) alternative.
The key to this is to look at the Greek government’s budget outturns for the second half of 2011, published earlier this month.
As Graham Turner of GFC Economics has noted, these show a real step-change in the effort to cut spending and actually collect more Greek taxes.
You’ll remember it was the Greeks’ inability to get a grip on spending or taxes in the first half of 2011 that caused the big overshoot in their deficit, and such paroxysms in Berlin and Brussels (not to mention the markets).
The primary budget – excluding debt interest payments – for the first 6 months of the year had a deficit of €5.1bn, which was almost exactly the same as the year before.
Tax revenues had fallen by more than 5%, year-on-year, and non-interest spending had risen by more than 8%.
That was when the fiscal equivalent of Eurozone special forces parachuted into Athens as part of the second rescue package, with EU tax officials seconded to the Greek finance ministry. If the numbers are to be believed, they have made a massive difference.
In the second half of 2011 the latest figures show tax revenues up 1.4% year on year and non-interest spending falling by an impressive 7.4%. As a result, the Greeks seem to have managed a 1.8bn euro primary surplus in that period: the overall deficit was still massive, but all that borrowing was going toward debt interest, not domestic spending.
Less terrifying  Here’s why this matters: traditionally, countries that need a massive write-down of debt will try very hard to avoid a disorderly default when they are still borrowing from the markets to fund basic government services.
However, the balance of arguments shifts a bit, when they “only” need to raise money in the markets to service their debt. Further budget cuts, simply to pay investors their interest, are harder to defend politically. And the immediate fallout for basic services of losing access to the markets gets slightly less terrifying.
Don’t get me wrong. If it happens, as so many people now expect, a full-blown Greek default would still be horrendous for its financial system, and its domestic economy – at least in the short run. (That’s quite apart from the impact on its eurozone neighbours. I’m only thinking here about the implications for Greece.)
For all that, the balance of costs and benefits to Greece relative to the current path is not what it was years ago, when it’s primary deficit was 5% or 6% of GDP.
And, let’s face it, the stick-with-it scenario is not looking so hot either.
Earlier this week, the IMF’s chief economist, Olivier Blanchard, spoke eloquently about the dangers of the crisis.
He noted that one of the more pernicious things about the current situation was that countries under pressure were doing the “right thing” in terms of budget cuts, but were not getting rewarded for it, either by the markets or by their supposed eurozone allies. That’s more than unfair; it’s dangerous.
The irony is that Germany’s very emphasis on putting fiscal tightening before everything else has actually now put Greece in a stronger position to default.
If that is not what Angela Merkel intended to happen, she will almost certainly need to give some ground in these debt negotiations to prevent it. Assuming it is not already too late.
Stephanie Flanders
Economics editor
Πηγές: BBC, Λευτεριά, loukakatseli.gr

Τρίτη 5 Νοεμβρίου 2013

Eπίθεση του εθνικού μ@λ@κ@ στον Κώστα Καραμανλή...

Ευθεία επίθεση κατά των κυβερνήσεων του Κώστα Καραμανλή με κατηγορίες για υπερδανεισμό της χώρας, εξαπέλυσε από το βήμα της Βουλής ο υπουργός Υγείας Α.Γεωργιάδης.
 "θα θυμάστε τις κυβερνήσεις που δανείζονταν 40 έως και 60 δισ. το χρόνο, με επιτόκιο πάνω από 4%" είπε ο Γεωργιάδης απαντώντας στη Βουλή σε ερώτηση της βουλευτού των Ανεξάρτητων Ελλήνων Μ. Κόλλια Τσαρουχά, η οποία στο παρελθόν είχε εκλεγεί βουλευτής με τη ΝΔ.
"Δεν τα πήρα εγώ. Εσείς τα πήρατε. Εσείς και ο αρχηγός σας που κυβέρνησε. Εμείς ήρθαμε να διαχειριστούμε αυτό που κάνατε", είπε απευθυνόμενος στην βουλευτή των ΑΝΕΛ ο Αδ. Γεωργιάδης.


 

Δευτέρα 4 Νοεμβρίου 2013

Πώς γεννιέται αντίδοτο στην κακουργία





Του Χρήστου Γιανναρά

Ο «καταναλωτισμός» δεν είναι σύμπτωμα ή φαινόμενο «εξ αντικειμένου»: κάτι που συμβαίνει έξω από μας, συντελείται «έναντι», προκύπτει ως συνάρτηση ή αποτέλεσμα φυσικών ή περιστασιακών διεργασιών – όπως, λ.χ., ο πληθωρισμός, η ανεργία, μια επιδημία. O καταναλωτισμός είναι νοο-τροπία, δηλαδή τρόπος του νοείν, τρόπος: επομένως, κάτι που «προηγείται» και διαμορφώνει τη σκέψη, την κρίση, τη βούληση. Eίναι εθισμός ανεπίγνωστος, ενεργείται αντανακλαστικά, αυθόρμητα, όπως κάθε ορμέμφυτο ενέργημα, κάθε αθέλητη ενορμητική ανάγκη. Γι’ αυτό και συνιστά ο καταναλωτισμός τρόπο ζωής, στάση ζωής.

Zούμε στην Eλλάδα μια συντελεσμένη καταστροφή: Tη χρεοκοπία της οικονομίας, την απώλεια της εθνικής ανεξαρτησίας, την παράλυση του κράτους, τη διαφθορά και ολοσχερή ανικανότητα του κομματικού συστήματος. Zούμε τη διάλυση κάθε ιστού κοινωνικής συνοχής, έναν εκβαρβαρισμό αγλωσσίας και αλογίας, μια λειτουργία της δικαιοσύνης «α λα καρτ». Tο μισό του νεανικού εργατικού δυναμικού είναι σε ανεργία, η πληροφόρηση παραδομένη σε ιδιωτικά συμφέροντα, το ελληνικό όνομα διεθνώς ανυπόληπτο. Συμβαίνουν όλα αυτά και η αντίδρασή μας των πολιτών είναι τυπικά καταναλωτική. Δηλαδή:

Περιμένουμε τη «λύση», τη «σωτηρία» να μας τη σερβίρουν, να γεννηθεί αυτοματικά, να μας προσφερθεί εναλλακτική ποικιλία και εμείς να επιλέξουμε: Eνα καινούργιο κόμμα, έναν ταλαντούχο και ανιδιοτελή ηγέτη, να κατέβουν στην πολιτική οι «πνευματικοί άνθρωποι», να αναλάβουν την «κάθαρση» του δημόσιου βίου οι εισαγγελείς και οι δικαστές. Kαι κάποιοι που οσφραίνονται το ουτοπικό και ανέφικτο τέτοιων προσδοκιών, συμβιβάζονται άνευ όρων, τυφλά, με το σημερινό καραγκιοζιλίκι: Oι φυσικοί αυτουργοί του εφιαλτικού κακουργήματος να διαχειρίζονται την απαλλαγή μας από τις συνέπειες του κακουργήματος: «Προσπαθεί όσο μπορεί ο Σαμαράς» – «ο Tσίπρας θα αλλάξει τους όρους της διαπραγμάτευσης».

Eίμαστε μόνο καταναλωτές έτοιμων προϊόντων, ξεμάθαμε να παράγουμε, να γεννάμε, να δημιουργούμε. Eχουμε πια εθισθεί μόνο να διαλέγουμε, η επιλογή είναι αυτονόητο «δικαίωμά» μας, είναι ο «τρόπος» της ζωής μας. Θέλουμε να μπορούμε να επιλέγουμε για τον εαυτόν μας το καλύτερο – ποιο το καλύτερο σχολειό για το παιδί μας, το καλύτερο φροντιστήριο, το καλύτερο (εδώ ή έξω) πανεπιστήμιο: πληρώνουμε και το έχουμε. Ποιος ο καλύτερος γιατρός, η καλύτερη κλινική, το αποτελεσματικότερο απορρυπαντικό, το ασφαλέστερο αυτοκίνητο, το κινητό που «πιάνει παντού», η φίρμα με τα πιο καλοραμμένα ρούχα, τα υγιεινότερα από τα «οικολογικά» προϊόντα. H σκέψη, η κρίση, η βούλησή μας λειτουργούν καθ’ έξιν, αυτοματικά, με τον «τρόπο» του καταναλωτή: Tα πάντα «οφείλουν» να μου προσφέρονται και εγώ να έχω το «δικαίωμα» να επιλέγω.

Bέβαια, η επιλογή δεν είναι μόνο ατομικό «δικαίωμα», είναι και συνάρτηση της καταναλωτικής ευχέρειας, επομένως του ατομικού εισοδήματος. Aλλά η καταναλωτική νοο-τροπία έγινε τόσο κυριαρχική, ώστε να καθιστά και την ευχέρεια (το επαρκές εισόδημα) αυτονόητο «δικαίωμα», όχι συνάρτηση της δημιουργικότητας, της παραγωγικότητας, της ποιότητας. Tο πελατειακό κράτος στην Eλλάδα βασίστηκε στην εκδοχή της «σίτησης στο πρυτανείο» (ουσιαστικά: της αργομισθίας) ως αυτονόητου «δικαιώματος» – έτσι βλάστησαν και οι αναρίθμητες μεθοδεύσεις «δικαιωματικής» καταλήστευσης του κοινωνικού χρήματος: πρόωρες συνταξιοδοτήσεις, επιδόματα ανύπαρκτης αναπηρίας, εικονικοί διορισμοί, ασύδοτος χρηματισμός δημοσίων υπαλλήλων, εισφοροδιαφυγή, φοροδιαφυγή και όσα ανάλογα μηχανεύματα. H ανεργία μετριέται στατιστικά να αχρηστεύει το μισό από το εργατικό δυναμικό της νεολαίας, όμως, παντού στην Eλλάδα, η συγκομιδή των όποιων καρπών εξακολουθεί να είναι δυνατή μόνο χάρη στους αλλοδαπούς μετανάστες. Tο ίδιο, σε μεγάλο ποσοστό, και η παραδοσιακή μαστορική για τη συντήρηση ή αναστήλωση των ελάχιστων πια λειμμάτων της ετερότητας πολιτισμού των Eλλήνων.

H μετάβαση από τη νοο-τροπία του καταναλωτή στη νοο-τροπία του δημιουργού δεν μπορεί να γίνει με ηθικοδιδασκαλίες, κηρύγματα, ορθολογικά επιχειρήματα, συναισθηματικές εκκλήσεις στο «φιλότιμο». O καταναλωτισμός έγινε ο κυρίαρχος τρόπος ζωής στην Eλλάδα, επειδή, μετά τη μεταπολίτευση, μοναδική ρεαλιστική χαρά ζωής για τον Eλληνα έγινε η κατανάλωση. «Xαρά ζωής» θα πει: μοναδικός στόχος ζωής, μοναδικός λόγος για να υπάρχει ο άνθρωπος, να ξεκινάει τη μέρα του κάθε πρωί έχοντας μιαν επιδίωξη, αυτή να τον δικαιολογεί που ζει. Για να εγκαταλείψει την καταναλωτική νοο-τροπία, χρειάζεται να ανακαλύψει μιαν άλλη πηγή χαράς, αυτοεκτίμησης, κοινωνικής αναγνώρισης, υπαρκτικής πληρότητας, κάτι που να γεμίζει τη ζωή του με χαρά μεγαλύτερη από αυτήν της καταναλωτικής ευχέρειας.

H ανάγκη να ξεπεράσει ο σημερινός Eλληνας τον πρωτογονισμό των ενστικτωδών ενορμήσεων (να κατέχει, να κυριαρχεί, να ηδονίζεται), θα μπορούσε να μεταφραστεί σε πολιτικό αίτημα. Aν η μετάφραση είναι ιδιοφυής, δηλαδή ρεαλιστική και σύγχρονη, θα συνιστούσε μια ριζοσπαστικά καινούργια πολιτική πρόταση απέναντι στο ενιαίο μέτωπο του Iστορικού Yλισμού που συγκροτούν KKE, N.Δ., ΠAΣOK, ΣYPIZA – τα κωμικά απολειφάδια περιττό να μνημονεύονται.

H διαφορετική πολιτική πρόταση θα εντόπιζε (με επιτελικό σχεδιασμό) θεσμικές δυνατότητες για την πρόσβαση του πολίτη στη χαρά δημιουργικής μετοχής σε μικρή αυτοδιαχειριζόμενη κοινότητα, σε ανακάλυψη της ποιότητας ζωής που είναι από μόνη της η στέρεα γνώση της γλώσσας, η χαρά να σπουδάζεις την Iστορία όχι για να αφηγηθείς το παρελθόν, αλλά για να δηλώσεις αυτό που θέλεις να είσαι στο μέλλον. Mια πολιτική πρόταση που, πριν σχεδιάσει τη δημοσιονομική στρατηγική, θα οργάνωνε τον κοινωνικό ρόλο και τις αποφασιστικές εξουσίες του Eθνικού Pαδιοτηλεοπτικού Συμβουλίου, και πρώτιστο στοίχημά της θα ήταν να απαλλάξει το εκπαιδευτικό σύστημα από τον παλαιοημερολογιτισμό του Iστορικού Yλισμού. Πρόταση θεσμικών δυνατοτήτων, όχι φανφαρόνικων επαγγελιών, δυνατοτήτων να γίνουν οι πρότυπες καλλιέργειες και η εξαγώγιμη καινοτομία στίβος άμιλλας, πηγή δημιουργικής χαράς για τον Eλληνα.

Carthago delenda est – το σημερινό πολιτικό σύστημα πρέπει να καταστραφεί. Oσο συντηρείται χωρίς ρεαλιστικό πολιτικό αντίλογο ο Iστορικός Yλισμός, ο Eλληνισμός δεν έχει ελπίδα συνέχειας, ούτε η ζωή μας προοπτικές χαράς. Aλλά αντίλογος δεν μπορεί να προκύψει, όταν παίζουμε με τους όρους που θέτει ο αντίπαλος και βασανιστής μας, στο γήπεδό του. Mικρές συσπειρώσεις, επιτελικές ομάδες σοβαρής σπουδής των θεσμικών δυνατοτήτων εξόδου στη χαρά της ζωής, μπορούν να υπάρξουν; Eξειδικευμένα επιτελεία οικονομολόγων, πολιτικών επιστημόνων, εκπαιδευτικών, διπλωματών, επιχειρηματιών, καλλιεργητών γης – αυτοδημιούργητα.

Nα παλέψουν επιτελικό σχεδιασμό. Για να καρπίσει πολιτική πρόταση.
kathimerini.gr

Ντιρκ Μιούλερ: Γκρέμισαν τον Καραμανλή για να φέρουν τον Παπανδρέου και το ΔΝΤ ώστε να βάλουν στο χέρι τα κοιτάσματα της Ελλάδας – στο κόλπο και ο Σόιμπλε!

Συνέντευξη – βόμβα στο Focus.
-Όλοι γνώριζαν για τα κοιτάσματα! Κορυφαία υπουργός μου το αποκάλυψε προσωπικά!
-Ο Σόιμπλε επέτρεψε να πέσει η Ελλάδα στα χέρια του ΔΝΤ, ενώ γνώριζε!
Γερμανός ειδικός σε θέματα χρηματιστηρίου Ντιρκ Μιούλερ – γνωστός και ως «Mr. Dax» -, στο νέο βιβλίο του, με τίτλο «Showdown», υποστηρίζει ότι οι ΗΠΑ προκάλεσαν την κρίση στην Ευρώπη… προκειμένου να ανακόψουν την αύξηση της επιρροής του ευρώ έναντι του δολαρίου.

Ο ίδιος θεωρεί ότι η Ελλάδα θα ήταν καλύτερα αν είχε το δικό της νόμισμα ή αν αξιοποιούσε τα κοιτάσματα φυσικού αερίου της, καθώς, όπως λέει, «στο ελληνικό υπεδάφος βρίσκονται τα μεγαλύτερα αποθέματα στην Ευρώπη», ενώ τονίζει ότι σκοπός του ΔΝΤ είναι να καταστρέψει την ελληνική οικονομία ώστε τα ελληνικά κοιτάσματα να πωληθούν φθηνά σε πολυεθνικές.
Σε συνέντευξή του στην ηλεκτρονική έκδοση του περιοδικού «Focus», ο κ. Μιούλερ αναλύει την θεωρία ότι «η μεγάλη αναμέτρηση, η οποία εξελίσσεται τα τελευταία χρόνια, σχετίζεται με την κυριαρχία στο πλανήτη για τις επόμενες δεκαετίες» και σημειώνει ότι «η Ευρώπη δεν λαμβάνεται πλέον υπόψιν» και «το παιχνίδι κινείται μεταξύ Αμερικής και Ασίας, δηλαδή της Κίνας, ενώ οι Ρώσοι θα ήθελαν να αναμιχθούν κι αυτοί λίγο».

Ο συγγραφέας αποδίδει ωστόσο τα προβλήματα της Ευρώπης όχι μόνο σε εξωτερικούς παράγοντες, αλλά και σε εσωτερικές αιτίες. «Το υψηλό χρέος δεν είναι ευρωπαϊκό πρόβλημα. Η συνολική υπερχρέωση της Ευρώπης είναι μικρότερη από αυτή των ΗΠΑ ή της Ιαπωνίας. Από το 2008 όμως οι επιθέσεις εναντίον της Ευρώπης εξελίσσονται στοχευμένα και συντονισμένα», λέει.
Σε αυτό το πλαίσιο εντάσσει ο κ. Μιούλερ και την Ελλάδα. «Ακριβώς στην φάση της ισχύος του ευρώ συμβαίνουν τα γεγονότα γύρω από τον Κ. Καραμανλή, η ανάληψη της εξουσίας από τον Γ. Παπανδρέου και η αιφνιδιαστική ακούσια καταγγελία στις Βρυξέλλες της παραποίησης των ελληνικών δημοσιονομικών στοιχείων. Ο Παπανδρέου και οι άνθρωποί του έκαναν ότι περνούσε από το χέρι τους για να στρέψουν την Ευρώπη και την Γερμανία εναντίον τους.
Καμία συμφωνία δεν τηρήθηκε, ο λαός και η οικονομία της χώρας οδηγούνταν στον κατήφορο. Το ένα σκάνδαλο διαδεχόταν το άλλο. Και μια χωρίς προηγούμενο εσωτερική ευρωπαϊκή καμπάνια μίσους εναντίον των «τεμπέληδων Ελλήνων», των «ναζί Γερμανών», των «διεφθαρμένων Ιταλών» και των «υπερχρεωμένων Ισπανών με τα πολλά ακίνητα» ξεκίνησε.
Η Ευρώπη άρχισε να αυτοσπαράσσεται, θέαμα που στο εξωτερικό το παρακολουθούσαν με ικανοποίηση. Εναντίον της Ευρώπης δεν στέλνει κανείς τον έκτο στόλο, αλλά την Γουόλ Στριτ, τις τράπεζές της και τους οίκους αξιολόγησης και τα όπλα της μυστικής διπλωματίας. Τα χτυπήματα εναντίον του ευρώ και των χωρών της Ευρωζώνης ήρθαν με στρατιωτική ακρίβεια και προκαλούνταν πάντα από μελέτες μεγάλων τραπεζών της Γουόλ Στριτ ή των αμερικανικών οίκων αξιολόγησης.
Τα βασικά όμως προβλήματα της Ευρωζώνης ήταν εσωτερικής φύσης. Το να επιβάλλεται σε πολλά και διαφορετικά μεταξύ τους κράτη ένα κοινό νόμισμα οδηγεί εξαρχής σε σημαντικά προβλήματα. Αυτή η αχίλλειος πτέρνα οφείλεται σε εμάς τους ίδιους, αλλά τα βέλη εναντίον της ήρθαν στοχευμένα και με τους ψυχρούς υπολογισμούς από την άλλη άκρη του Ατλαντικού», υποστηρίζεται στο βιβλίο.
Στο βιβλίο γίνεται εκτενής αναφορά στα ελληνικά κοιτάσματα φυσικού αέριου, στο κεφάλαιο με τον τίτλο: «Οι Έλληνες και το αέριο»: «Τι θα λέγατε αν πρότεινα η Ελλάδα να πουλάει πετρέλαιο και φυσικό αέριο; Μην ανησυχείτε, δεν ήπια πολύ ούζο την ώρα της συγγραφής», αναφέρει χαρακτηριστικά ο κ. Μιούλερ και συνεχίζει: «Η Ελλάδα δεν έχει στο υπέδαφός της μόνο μεγάλα αποθέματα πετρελαίου και φυσικού αερίου, αλλά και μιας σειράς σημαντικών ορυκτών.
Μπορεί κάνεις δικαιολογημένα να υποστηρίξει ότι η Ελλάδα διαθέτει ένα από τα μεγαλύτερα αποθέματα σε πρώτες ύλες στην Ευρώπη. Την τελική διαβεβαίωση την έλαβα στο τέλος του καλοκαιριού του 2012 στην διάρκεια μιας έντονης συζήτησης με την Ντόρα Μπακογιάννη, η οποία με διαβεβαίωσε ότι η Ελλάδα διαθέτει κοιτάσματα αντίστοιχα με αυτά της Λιβύης. Και, τουλάχιστον τώρα, τίθεται αναπόφευκτα το ερώτημα: τι παιχνίδι παίζεται εδώ;

Αφήνουμε την ελληνική οικονομία να εξαντληθεί μέσω δρακόντειων πακέτων λιτότητας και την χρηματοδοτούμε με εκατοντάδες εκατομμύρια ευρώ προκειμένου να μην πληγούν οι παλαιοί δανειστές.
Χάνονται δισεκατομμύρια ευρώ σε φορολογικά χρήματα για συμφωνίες χωρίς επιστροφή και στην αναδιάρθρωση του χρέους, όταν η Ελλάδα διαθέτει κοιτάσματα πολλαπλάσια του όγκου του χρέους της».

Ο συγγραφέας υποστηρίζει σε αυτό το σημείο ότι ο πρώην πρωθυπουργός Γιώργος Παπανδρέου «φαίνεται σαν να ήταν εκτελεστική μαριονέτα των ΗΠΑ» και υποστηρίζει ότι «αποστολή του ήταν να επιφέρει με κάθε τρόπο την ρήξη στις σχέσεις της Ελλάδας με την Ευρώπη», ενώ προσθέτει: «Ο Παπανδρέου το 2009 δήλωνε, “δεν έχουμε πετρέλαιο ή τουλάχιστον δεν έχουμε βρει ακόμη” και ο υφυπουργός Γιάννης Μανιάτης τόνιζε, “δεν είμαστε ούτε Σαουδική Αραβία ούτε Νορβηγία” και τώρα μια έκθεση της Deutsche Bank στο Λονδίνο κάνει λόγο για πιθανά έσοδα από τους υδρογονάνθρακες, τα οποία, μόνο στην περιοχή νοτίως της Κρήτης θα μπορούσαν να ανέλθουν σε λίγα χρόνια σε 427 δισεκατομμύρια ευρώ».
Ερωτώμενος από το Focus γιατί θεωρεί ότι η Ευρώπη δεν ασχολείται με τα κοιτάσματα της Ελλάδας και της Κύπρου, ο κ. Μιούλερ αναφέρει ότι όταν οι Κύπριοι πρότειναν στον Βόλφγκανγκ Σόιμπλε να παραχωρήσουν στην Ευρώπη ή να υποθηκεύσουν το 30% των μελλοντικών εσόδων από το φυσικό αέριο, ο Γερμανός υπουργός Οικονομικών δήλωσε ότι αυτό δεν αποτελεί θέμα συζήτησης και διερωτάται για ποιον λόγο.
Σε ό,τι αφορά τον ρόλο του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, ο κ. Μιούλερ υποστηρίζει ότι ο κ. Σόιμπλε δεν ήθελε την συμμετοχή του στα ευρωπαϊκά προγράμματα διάσωσης, φοβούμενος ότι έτσι θα αυξανόταν η επιρροή των ΗΠΑ στην Ευρώπη, αλλά επικράτησε η άποψη του οικονομικού συμβούλου της Αγγέλα Μέρκελ, Ότμαρ Ίσινγκ, ο οποίος, επισημαίνει ο συγγραφέας, είναι και σύμβουλος της Goldman Sachs.
«Ο ρόλος του ΔΝΤ είναι να επιφέρει την κατάρρευση της ελληνικής οικονομίας, να κατηγορήσει την ελληνική κυβέρνηση ότι δεν εφάρμοσε ακριβώς το πρόγραμμα σταθεροποίησης της οικονομίας και να την εξαναγκάσει να παραδώσει την εκμετάλλευση των κοιτασμάτων της σε πολυεθνικές εταιρείες έναντι πενιχρού τιμήματος», επισημαίνει.
Ο Γερμανός ειδικός εκτιμά ακόμη ότι τα προγράμματα εξυγίανσης που εφαρμόζονται στις χώρες που αντιμετωπίζουν κρίση είναι αναποτελεσματικά. «Τα προγράμματα λιτότητας είναι μια παράνοια», υποστηρίζει και συμπληρώνει ότι το αποτέλεσμα είναι μια εξέλιξη της οικονομίας όπως αυτή με τον Καγκελάριο Μπρούνινγκ. “Τα κράτη εξαντλούνται και η ελληνική οικονομία βυθίζεται στο απύθμενο”.