Του ΦέλιξΤον Μάιο του 1999 η υφήλιος ζούσε έναν ακόμη πόλεμο. Το Βελιγράδι ήταν παραδομένο στους βομβαρδισμούς. Άμαχοι σκοτώνονταν από πυραύλους για να τιμωρηθεί ο κακός Μιλόσεβιτς. Αλλά ο Σταύρος Θεοδωράκης δεν έβλεπε αυτό το έγκλημα, όπως σήμερα δεν είδε τοάλλο στο Φαρμακονήσι. Ο Θεοδωράκης ως διευθυντής σύνταξης του περιοδικού ΚΛΙΚ έβλεπε το νέο πρόσωπο της Αμερικής.
Σε όλο τον κόσμο έκαιγαν αμερικανικές σημαίες, διαμαρτυρόμενοι για τους βομβαρδισμούς (όχι επειδή όλοι αυτοί ήταν με τον Μιλόσεβιτς), αλλά ο Σταύρος στο περιοδικό που διηύθυνε με τον έτερο Καπαδόκη του σημερινού freepressικού νεοφιλελευθερισμού επέλεξε να κάνει πρωτοσέλιδο την αμερικανική σημαία με τον τίτλο «1999 το νέο πρόσωπο της Αμερικής». Μπροστά από τη σημαία η Πάμελα Άντερσον έβγαινε γυμνή από ένα αυγό, σηματοδοτώντας τη γέννηση της νέας Pax Americana, Life style, αναισθησία, βγάλσιμο της γλώσσας σε όσους δεν αποδέχονταν τα ευεργετικά αποτελέσματα των βομβαρδισμών. Κάτι ανάλογο άλλωστε γίνεται από τους ίδιους μιντιάρχες για όσους δεν αντιλαμβάνονται την ευεργεσία των μνημονίων. Μόνο που τη θέση της γυμνής Πάμελα έχουν πάρει τα διαφημιστικά για την ανάπτυξη.
Ο Θεοδωράκης σε εκείνο το τεύχος είχε γράψει ένα άρθρο, κατηγορώντας τους συναδέλφους του «που έκαναν ρεπορτάζ πίσω από τα φιμέ τζάμια των κρατικών Μερσεντές» του Μιλόσεβιτς. Αφού διευκρινίζει πως «ως δημοσιογράφος δεν έχω ταχθεί a priori εναντίον κάθε είδους βομβαρδισμών (σ.σ. εδώ δεν ισχύει το κατά της βίας απ’ όπου κι αν προέρχεται), όπως την εγγραφή μου στην ΕΣΗΕΑ δεν την έχει προσυπογράψει -καλώς ή κακώς- καμία κίνηση ειρήνης και καμιά αντιαμερικανική ένωση παλιών κομμουνιστών ή απόστρατων αξιωματικών», προχωρά σε κριτική για τους απεσταλμένους των Μέσων Ενημέρωσης.
Σε κάποια από όσα αναφέρεται ο Θεοδωράκης πιθανόν να έχει δίκιο. Αναφέρεται σε φαινόμενα στήριξης του καθεστώτος από δημοσιογράφους που λειτουργούν επικοινωνιακά και όχι δημοσιογραφικά στο Βελιγράδι. Εδώ όμως θα μπορούσε να πει, «είπε ο γάιδαρος τον πετεινό κεφάλα», αλλά δεν είναι αυτό το θέμα. Ο Θεοδωράκης καθισμένος οτο γραφείο του με πούρα και γυμνές αφίσες της Πάμελα κρίνει τους πάντες. Αν και δημοσιογράφος ο ίδιος, δεν κάνει τον κόπο να πάρει το άγνωστο τότε σακίδιο του και να πεταχτεί ως το Βελιγράδι για να δει τι εστί βερίκοκο, αλλά κάνει τον θεματοφύλακα της δημοσιογραφίας που στην ουσία δεν έκανε ποτέ. Γράφει χαρακτηριστικά ο υπερδημοσιογράφος του ΚΛΙΚ: «Όταν όλα τα ελληνικά ΜΜΕ στα δελτία της Κυριακής του Πάσχα δείχνουν μόνο τους ορθόδοξους σέρβους να ψάλλουν το Χριστός Ανέστη και δεν λένε λέξη για το δράμα των προσφύγων παίρνουν αυτομάτως θέση». Αν μία ημέρα ήταν δικαιολογημένα τα ελληνικά ΜΜΕ να δείξουν τους Σέρβους, προφανώς και αυτή ήταν η μέρα του Πάσχα που το θρησκευτικό συναίσθημα επιστρατευόταν απέναντι στον πόλεμο. Αλλά αν αυτό ήταν θέση, η επιμονή του Σταύρου Θεοδωράκη να μην παίρνει θέση ενάντια στους βομβαρδισμούς τι ήταν;
Τον πειράζουν ακόμα και οι απανωτές ζωντανές συνδέσεις με Βελιγράδι, αφού γράφει: «Μέχρι και σερβικά τραγούδια έμαθαν πολλοί αυτές τις μέρες με τις απανωτές ζωντανές συνδέσεις με την πλατεία στο Βελιγράδι». Στο άρθρο του χρησιμοποιεί την τακτική των ίσων αποστάσεων, δίνοντας κακά παραδείγματα από τις δύο πλευρές του μετώπου, για να σταθεί στο συμπέρασμα όμως της πονηρής ουδετερότητας απέναντι στο έγκλημα των βομβαρδισμών.
Είναι η εποχή που ο Θεοδωράκης είναι ακόμη στον προθάλαμο των εκδοτικών γραφείων και ίσως ανιχνεύει τον τρόπο που μπορεί να μπει. Γράφει λοιπόν μάλλον προφητικά: «Οι δημοσιογράφοι που υπερηφανεύονται για τους φίλους τους από την πλευρά της (κάθε) εξουσίας πληθαίνουν και οι δημοσιογράφοι που είναι αποφασισμένοι να γίνουν δυσάρεστοι και να βάλουν το χέρι τους στη φωτιά λιγοστεύουν. Όλο πιο συχνά, όλο και πιο πολλοί σε αυτό το επάγγελμα δεν ενδιαφέρονται γι’ αυτό που κάνουν, αλλά ενδιαφέρονται γι’ αυτό που είναι (έλληνες, ορθόδοξοι, κόκκινοι, πράσινοι)».
Αναρωτιέται λοιπόν κάποιος σήμερα, σε ποια κατηγορία ανήκει ο φίλος του Κώστα και της Δάφνης Σημίτη, του Γιώργου Παπανδρέου, του Μιχάλη Χρυσοχοΐδη και τόσων άλλων, που λέγεται Σταύρος Θεοδωράκης.
ΗοtDoc
Είναι η εποχή που ο Θεοδωράκης είναι ακόμη στον προθάλαμο των εκδοτικών γραφείων και ίσως ανιχνεύει τον τρόπο που μπορεί να μπει. Γράφει λοιπόν μάλλον προφητικά: «Οι δημοσιογράφοι που υπερηφανεύονται για τους φίλους τους από την πλευρά της (κάθε) εξουσίας πληθαίνουν και οι δημοσιογράφοι που είναι αποφασισμένοι να γίνουν δυσάρεστοι και να βάλουν το χέρι τους στη φωτιά λιγοστεύουν. Όλο πιο συχνά, όλο και πιο πολλοί σε αυτό το επάγγελμα δεν ενδιαφέρονται γι’ αυτό που κάνουν, αλλά ενδιαφέρονται γι’ αυτό που είναι (έλληνες, ορθόδοξοι, κόκκινοι, πράσινοι)».
Αναρωτιέται λοιπόν κάποιος σήμερα, σε ποια κατηγορία ανήκει ο φίλος του Κώστα και της Δάφνης Σημίτη, του Γιώργου Παπανδρέου, του Μιχάλη Χρυσοχοΐδη και τόσων άλλων, που λέγεται Σταύρος Θεοδωράκης.
ΗοtDoc
