Αγγελική Παπαθανασοπούλου, Παρασκευή Ζούλια, Επαμεινώνδας Τσάκαλης κι ένα αγέννητο μωράκι. Τους θυμάται κανείς; Είναι θύματα κτηνωδίας εδώ στην Ελλάδα, θύματα εγκληματιών που ακόμη μένουν ατιμώρητοι.
Είναι οι νεκροί της Marfin και τέσσερα χρόνια μετά από εκείνη την αποφράδα ημέρα, οι περισσότεροι τους έχουν ξεχάσει. Είναι οι τρεις νέοι που έχασαν τη ζωή τους στις 5 Μαίου 2010, στην πρώτη μεγάλη διαδήλωση κατά του Μνημονίου. Τότε που οι θρασύδειλοι κουκουλοφόροι έβαλαν φωτιά στο κτίριο της τράπεζας επί της οδού Σταδίου. Και αφού επιτέλεσαν το... θεάρεστο έργο τους εξαφανίστηκαν, χάθηκαν στην ανωνυμία που τους δίνει η κουκούλα. Αλλά κάποιοι άλλοι που περνούσαν από εκεί, κάποιοι επαναστάτες που θέλουν να αλλάξουν τον κόσμο φώναζαν και γελούσαν βλέποντας τους υπαλλήλους της Marfin να καίγονται ζωντανοί. Διότι ήταν... υπάλληλοι σε καπιταλιστικό ναό, όπως έκραζαν.
Τέσσερα χρόνια μετά και οι δράστες της επίθεσης δεν συνελήφθησαν ποτέ. Κάποιοι πέρασαν από τα ανακριτικά γραφεία αλλά λόγω αμφιβολιών δεν έχει καθίσει κανείς στο εδώλιο από τους οπλισμένους με τις μολότοφ και με το περίεργο μείγμα που λαμπάδιασε σε μια στιγμή την τράπεζα. Μόνο κάποιοι υπεύθυνοι της τράπεζας κάθονται στο εδώλιο, ουσιαστικά όμως οι πραγματικοί ένοχοι κυκλοφορούν ανάμεσά μας, ίσως παίζουν ρόλο στα πολιτικά πράγματα της χώρας και σίγουρα συμμετέχουν στα επεισόδια που γίνονται κατά καιρούς.
Τέσσερα χρόνια μετά και θα έπρεπε να είναι ημέρα μνήμης για τους τέσσερις (τρεις υπάλληλοι και το αγέννητο παιδί της Παπαθανοσοπούλου). Αλλά δυστυχώς στην Ελλάδα ήρωες γίνονται μόνο όσοι «ορίζονται» από την αριστερή νομενκλατούρα που κάνει κουμάντο.
Τιμούμε τη μνήμη του 15χρονου Γρηγορόπουλου, αλλά τη μνήμη των παιδιών της Marfin την τιμούν μόνο οι συγγενείς. Δύο μέτρα και δύο σταθμά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου