Πέμπτη 30 Απριλίου 2015

ΒΟΜΒΑ Σ.τ.Ε Αντισυνταγματική η μείωση συντάξεων/δώρων από το 2012!

ste2692014
Η ΑΠΟΛΥΤΗ ΔΙΚΑΙΩΣΗ…
ΜΟΝΟ Ο ΠΡΟΚΟΠΗΣ ΠΑΥΛΟΠΟΥΛΟΣ ΑΠΟ ΤΟ 2012 ΕΙΧΕ ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΕΙ ΕΓΚΑΙΡΑ ΟΤΙ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΕΚΑΝΑΝ ΤΟΤΕ ΗΤΑΝ ΑΝΤΙΣΥΝΤΑΓΜΑΤΙΚΟ!
Μας έλεγαν λαϊκιστές, μας κουνούσαν το δάκτυλο οι κυβερνήσεις που ήθελαν να αυτοαποκαλούνται  «ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΙΚΟ ΤΟΞΟ» ΚΑΙ ΑΠΟ ΠΙΣΩ ΕΚΑΝΑΝ ΚΟΜΜΑΤΙΑ ΤΟ ΣΥΝΤΑΓΜΑ ΓΙΑ ΝΑ ΕΥΧΑΡΙΣΤΗΣΟΥΝ ΤΗΝ ΤΡΟΙΚΑ ΠΕΤΩΝΤΑΣ ΕΝΑΝ ΟΛΟΚΛΗΡΟ ΛΑΟ ΣΑΝ ΣΚΟΥΠΙΔΙΑ ΣΤΗΝ ΦΤΩΧΟΠΟΙΗΣΗ !  
Απόφαση – βόμβα από το Συμβούλιο της Επικρατείας. Όλες οι μειώσεις κύριων και επικουρικών συντάξεων από το 2012 είναι αντισυνταγματικές! Αντισυνταγματική και η κατάργηση των δώρων Χριστουγέννων και Πάσχα! Αντισυνταγματική η ρήτρα μηδενικού ελλείμματος.
Η απόφαση θα πρέπει, με βάση την απόφαση της Ολομέλειας του ΣτΕ να εφαρμοστεί. Αφορά 3.000.000 πολίτες και το κόστος της ανέρχεται σε πάνω από 2 δισελκατομμύρια ευρώ.

Τετάρτη 29 Απριλίου 2015

ΑΛΕΞΗ…

ΑΛΕΞΗ….
Αυτός γιατί είναι ακόμα διοικητής της ΕΛΣΤΑΤ;
https://olympiada.files.wordpress.com/2011/10/masterchef.jpg?w=337&h=206
ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ Η ΓΕΩΡΓΑΝΤΑ ΣΤΗΝ ΕΠΙΤΡΟΠΗ ΓΙΑ ΤΟ ΠΩΣ ΦΤΑΣΑΜΕ ΣΤΟ ΜΝΗΜΟΝΙΟ;;
ΓΙΑΤΙ ΚΡΑΤΙΟΥΝΤΑΙ ΣΤΑ ΣΥΡΤΑΡΙΑ ΤΩΝ "ΛΕΙΤΟΥΡΓΩΝ" ΟΙ ΜΗΝΥΣΕΙΣ ΓΙΑ ΕΣΧΑΤΗ ΠΡΟΔΟΣΙΑ;;;;

ΤΑ ΣΥΝΤΡΟΦΙΑ ΤΟΥ ΠΑΣΟΚ ΣΥΝΑΝΤΙΟΥΝΤΑΙ ΞΑΝΑ ΓΙΑ ΤΑ ΕΞΟΠΛΙΣΤΙΚΑ

Σημίτης, Βενιζέλος, Παπαντωνίου και Βάσω καταθέτουν για τα εξοπλιστικά

Πολιτικές παρουσίες αναμένονται σήμερα στο Πενταμελές Εφετείο Κακουργημάτων, όπου δικάζεται σε δεύτερο βαθμό ο Άκης Τσοχατζόπουλος, καθώς έχουν κληθεί να καταθέσουν ως μάρτυρες ο πρώην πρωθυπουργός Κώστας Σημίτης και στελέχη της κυβέρνησής του, μεταξύ των οποίων και ο νυν πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ Ευάγγελος Βενιζέλος.
Το δικαστήριο κάλεσε, έπειτα από πρόταση της εισαγγελέως Έδρας να καταθέσουν τα μέλη του ΚΥΣΕΑ της περιόδου 1998-1999, ικανοποιώντας το αίτημα που ο βασικός κατηγορούμενος πρώην υπουργός Άμυνας διατυπώνει επί 3 χρόνια σε κάθε στάδιο της δικαστικής διαδικασίας που ακολούθησε της σύλληψής του, τον Απρίλιο του 2012, για την υπόθεση των παράνομων αμοιβών που φέρεται να έλαβε για τις συμβάσεις τωνυποβρυχίων και των TOR M1.
Έτσι, αναμένεται να βρεθούν στο βήμα του μάρτυρα ο πρώην πρωθυπουργός Κώστας Σημίτης, ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ, πρώην υπουργός και αντιπρόεδρος στην κυβέρνηση Α. Σαμαρά, Ευαγγ. Βενιζέλος, και οι πρώην υπουργοί Βάσω Παπανδρέου και Γιάννος Παπαντωνίου.
Έχουν κληθεί, επίσης, ως μάρτυρες και οι αρχηγοί των τριών όπλων το επίμαχο χρονικό διάστημαΑθανάσιος Τζογάνης, Μανώλης Παραγιουδάκης και Γιώργος Ιωαννίδης.
Ο κατηγορούμενος πρώην υπουργός μετά από πολλά χρόνια θα συναντηθεί μέσα στη δικαστική αίθουσα με τους πρώην συντρόφους του στο ΠΑΣΟΚ και είναι άγνωστο μέχρι στιγμής αν θα θελήσει να υποβάλει ερωτήσεις στους τέσσερις μάρτυρες ή να τοποθετηθεί για τις καταθέσεις τους.
Η θέση του πρώην υπουργού Άμυνας είναι πως οι επίμαχες αγορές όπλων ήταν στρατηγικής σημασίας κυβερνητικές επιλογές, οι οποίες αποφασίστηκαν από το ΚΥΣΕΑ ως κορυφαίο όργανο και επομένως δεν θα μπορούσαν να διακινηθούν παράνομα χρήματα για νόμιμες και εγκεκριμένες συμβάσεις προμηθειών.
Η απάντηση που μέχρι τώρα λάμβανε από τη Δικαιοσύνη στο αίτημα του ο κ. Τσοχατζόπουλος, είναι πως αντικείμενο της δίκης είναι η διακίνηση παράνομων χρημάτων που προέρχονται από δωροδοκία και όχι η νομιμότητα των συμβάσεων. Μέλη άλλωστε του ΚΥΣΕΑ έχουν από καιρό δηλώσει ότι το Συμβούλιο αποφασίζει βασιζόμενο στις εισηγήσεις που δέχεται από τη στρατιωτική και την πολιτική ηγεσία του Υπουργείου Άμυνας.

Ο ευρωπαϊκός φαύλος κύκλος


Εάν η Ευρωζώνη δεν μετατραπεί σε μία μεγάλη, κλειστή οικονομία, όπως οι Η.Π.Α., η οποία να μπορεί να επιλύει τα οικονομικά της προβλήματα εσωτερικά, είναι αδύνατον να υπάρξει κοινό μέλλον για τα κράτη της – οπότε θα διαλυθεί
Μία ιδιωτική επιχείρηση, όταν αντιμετωπίσει προβλήματα κερδοφορίας, σωστής διαχείρισης (ανεπαρκές management), ρευστότητας και δανεισμού, προσλαμβάνει έναν ικανό διευθυντή, ο οποίος συνήθως εφαρμόζει ένα πρόγραμμα εξυγίανσης της. Περιορίζει λοιπόν τις δαπάνες, απολύει τους περιττούς εργαζομένους, μειώνει τους μισθούς και αυξάνει την παραγωγικότητα των υπολοίπων – εάν δεν του επιτρέπεται από την αγορά η αύξηση των τιμών πώλησης.
Με τον τρόπο αυτό, ο νέος διαχειριστής πείθει τους δανειστές της επιχείρησης για τη βιωσιμότητα της, ανακτώντας σταδιακά την εμπιστοσύνη τους – η οποία του εξασφαλίζει την περαιτέρω δανειοδότηση εκ μέρους τους. Το δραστικό αυτό πρόγραμμα εξυγίανσης λειτουργεί, όσον αφορά μία επιχείρηση, επειδή δεν ακολουθείται από όλες μαζί τις επιχειρήσεις της χώρας ή του πλανήτη – ενώ δεν επηρεάζει όλους τους μισθωτούς, μειώνοντας τη συνολική κατανάλωση της χώρας.
Ουσιαστικά λοιπόν η επιχείρηση «εξωτερικεύει» τα προβλήματα της, αφού τα λύνει εις βάρος των ανταγωνιστών και των υπαλλήλων της (φυσικά απολύει το διευθυντή και προσλαμβάνει άλλον στη θέση του, εάν διαπιστώσει ότι είναι ανίκανος να λειτουργήσει σωστά – κάτι που οφείλουν να κάνουν και τα κράτη, σε παρόμοιες περιπτώσεις).
.

Η μικρή, ανοιχτή οικονομία

Κατ’ αναλογία μία μικρή, ανεξάρτητη χώρα, διαχειρίζεται τα προβλήματα της όπως ακριβώς μία επιχείρηση – «εξωτερικεύοντας» τα. Δηλαδή, επιλέγει έναν ικανό διαχειριστή (πρωθυπουργό) και ακολουθεί ένα πρόγραμμα αυστηρής λιτότητας – υποτιμώντας ταυτόχρονα το νόμισμα της, με στόχο να γίνουν τα προϊόντα της κατά πολύ φθηνότερα, από αυτά των ανταγωνιστών της.
Με τον τρόπο αυτό αυξάνει τις εξαγωγές της, εις βάρος των άλλων χωρών, μειώνει τις εισαγωγές της και επιτυγχάνει ένα θετικό ισοζύγιο εξωτερικών συναλλαγών – το οποίο σταθεροποιεί τα οικονομικά της. Αυτό είναι το βασικό «μοντέλο εξυγίανσης» και αντιμετώπισης κρίσεων, εκ μέρους μίας μικρής χώρας – γεγονός που σημαίνει ότι, είναι απόλυτα εξαρτημένη από το ισοζύγιο εξωτερικών συναλλαγών της: από τις εξαγωγές και από τις εισαγωγές προϊόντων και υπηρεσιών.
Η συμμετοχή δε του ΔΝΤ στη διαδικασία αυτή, εξαρτάται αποκλειστικά και μόνο από την καθυστέρηση ή μη της αναγνώρισης και αντιμετώπισης του προβλήματος, εκ μέρους της πολιτικής ηγεσίας – ενώ η επιτυχία του προγράμματος, είναι συνάρτηση της σωστής εφαρμογής των μέτρων από την κυβέρνηση. Από τη δυνατότητα της δηλαδή να το εφαρμόσει και να το επικοινωνήσει σωστά, γεγονός που προϋποθέτει την εμπιστοσύνη των Πολιτών στις ικανότητες, στις «αγαθές» προθέσεις και στη δίκαιη κατανομή του κόστους της εξυγίανσης εκ μέρους της.
.

Η μεγάλη, κλειστή οικονομία

Αντίθετα, μία μεγάλη, «κλειστή» χώρα, αντιμετωπίζει εντελώς διαφορετικά αυτού του είδους τα προβλήματα. Κλασσικό παράδειγμα εδώ είναι οι Η.Π.Α., για τις οποίες το εξωτερικό ισοζύγιο συνιστά ένα μικρό μόνο μέρος της οικονομίας τους, αν και συνεχώς αυξανόμενο  - όπως φαίνεται από το γράφημα που ακολουθεί.
 .
ΓΡΑΦΗΜΑ - ΗΠΑ, ισοζύγιο και ΑΕΠ
.
Εάν οι Η.Π.Α. λοιπόν αποφασίσουν να εφαρμόσουν ένα ανάλογα δραστικό πρόγραμμα λιτότητας, δεν είναι τόσο εύκολο να εξωτερικεύσουν τα προβλήματα τους – ενώ η υποτίμηση του νομίσματος τους δεν έχει τα ίδια πλεονεκτήματα, με αυτά μίας μικρής, «ανοιχτής» οικονομίας (όπου «ανοιχτή» θεωρούμε εδώ εκείνη την οικονομία, η οποία εξαρτάται από το ισοζύγιο εξωτερικών συναλλαγών της).
Αντί αυτού, οι Η.Π.Α. διαθέτουν άλλα μέσα αντιμετώπισης κρίσεων – κυρίως το δολάριο το οποίο, επειδή είναι παγκόσμιο αποθεματικό νόμισμα, επιτρέπει στη Fed μία εντελώς διαφορετική νομισματική πολιτική. Για παράδειγμα, επειδή η ζήτηση δολαρίων είναι σταθερή, η Fed έχει τη δυνατότητα να μηδενίζει τα επιτόκια και να αγοράζει σε μεγάλη έκταση ομόλογα δημοσίου - να χρηματοδοτεί δηλαδή το κράτος, χωρίς να δημιουργεί κανένα απολύτως πρόβλημα στις αγορές.
Η αποφασιστική διαφορά λοιπόν μεταξύ μίας μεγάλης, κλειστής οικονομίας (μικρή εξάρτηση από το ισοζύγιο εξωτερικών συναλλαγών) και μίας μικρής, ανοιχτής οικονομίας (μεγάλη εξάρτηση από το ισοζύγιο), είναι το ότι, η μεγάλη οικονομία μπορεί να επιλύσει μόνη της τα προβλήματα της (οικονομικές κρίσεις) – μη έχοντας όμως τη δυνατότητα να τα εξωτερικεύσει.
.

Η ιδιαιτερότητα της Ευρωζώνης

Περαιτέρω, όλα τα κράτη-μέλη της Ευρωζώνης, χωρίς καμία εξαίρεση και ανεξαρτήτως μεγέθους, είναι μικρές, «ανοιχτές» οικονομίες. Επομένως, ο τρόπος αντιμετώπισης των οικονομικών κρίσεων εκ μέρους τους, προϋποθέτει την εξωτερίκευση των προβλημάτων τους – την επίλυση τους δηλαδή, εις βάρος των άλλων.
Η Φιλανδία, η Σουηδία και η Δανία, οι οποίες αντιμετώπισαν στο παρελθόν κρίσεις ανάλογες με αυτήν που αντιμετωπίζει σήμερα η Ελλάδα, η Ιταλία κλπ., κατάφεραν να αποφύγουν την κατάρρευση, εφαρμόζοντας αυστηρά προγράμματα λιτότητας – με τη βοήθεια των οποίων αύξησαν τις εξαγωγές και μείωσαν τις εισαγωγές τους, προφανώς εις βάρος των εμπορικών εταίρων τους.
Οι χώρες όμως αυτές δεν ανήκαν σε καμία νομισματική ένωση, μπορούσαν να υποτιμήσουν το νόμισμα τους και δεν αντιμετώπισαν όλες μαζί πρόβλημα – όπως συμβαίνει σήμερα στην Ευρωζώνη, όπου η Ελλάδα, η Ιταλία, η Ισπανία, η Ιρλανδία, η Πορτογαλία, η Αυστρία, το Βέλγιο και πολλές άλλες χώρες, ευρίσκονται την ίδια στιγμή αντιμέτωπες με την κρίση.
Το γεγονός αυτό καθιστά αδύνατη την «εξωτερίκευση» των προβλημάτων τους, αφού δεν είναι εφικτό να αυξήσουν όλες μαζί τις εξαγωγές, μειώνοντας τις εισαγωγές τους – πόσο μάλλον να επιστρέψουν στα εθνικά τους νομίσματα, «εν μέσω παγκόσμιας καταιγίδας».
Η Γερμανία είναι επίσης μία μικρή, «ανοιχτή» οικονομία, παρά το μέγεθος της – αφού μόνο και μόνο οι εξαγωγές της αποτελούν το 50% περίπου του σημερινού ΑΕΠ της (γράφημα που ακολουθεί)όταν το αντίστοιχο μέγεθος των Η.Π.Α. είναι κάτω του 15%.
.
ΓΡΑΦΗΜΑ - Κόσμος, εισαγωγές και εξαγωγές προς ΑΕΠ
.
Η σημερινή τώρα καλή οικονομική κατάσταση της Γερμανίας οφείλεται αποκλειστικά και μόνο στο γεγονός ότι, το νόμισμα της («Γερμανικό Ευρώ») έχει τη δυνατότητα να υποτιμάται –  επειδή είναι συνδεδεμένο με ένα σύστημα σταθερών ισοτιμιών, όπως αυτό της Ευρωζώνης.
Αυτό σημαίνει ότι, η χώρα έχει τη δυνατότητα να αυξάνει πολύ εύκολα τη διεθνή ανταγωνιστικότητα της, ακολουθώντας απλά ένα σύστημα εσωτερικής υποτίμησης (χαμηλή ή μηδενική αύξηση μισθών) – το οποίο όχι μόνο αυξάνει τις εξαγωγές της, αλλά περιορίζει ταυτόχρονα τις εισαγωγές της, αφού δεν ενισχύεται η εσωτερική κατανάλωση από την άνοδο των εισοδημάτων.
Επομένως, κάθε φορά που η Γερμανία αντιμετωπίζει κρίσεις, «εξωτερικεύει» τα προβλήματα της, λύνοντας τα εις βάρος των εμπορικών εταίρων της – κυρίως των Ευρωπαίων, οι οποίοι απορροφούν το μεγαλύτερο μέρος των εξαγωγών της. Το γερμανικό οικονομικό μοντέλο όμως λειτουργεί τόσο καλά, επειδή δεν υιοθετείται από τις άλλες χώρες της Ευρωζώνης – ενώ δεν βρίσκεται ακόμη σε αντιπαράθεση με το αμερικανικό το οποίο, όπως αναφέραμε, λειτουργεί εντελώς διαφορετικά.
Ακριβώς για το λόγο αυτό η Γερμανία δεν είχε καμία αντίρρηση, όσον αφορά την είσοδο του ΔΝΤ στην Ευρωζώνη – αφού εξυπηρετεί τόσο τις Η.Π.Α. (σταθεροποίηση της ισοτιμίας του δολαρίου κλπ.), όσο και την ίδια (είσπραξη των απαιτήσεων της από τα ελλειμματικά κράτη, μέσω της λεηλασίας της δημόσιας και ιδιωτικής περιουσίας τους, έτσι ώστε να έχει τη δυνατότητα να συνεχίσει να εξάγει σε αυτά, ζώντας εις βάρος τους).
Εν τούτοις, το ΔΝΤ δεν είχε καμία εμπειρία σε σχέση με τη διαχείριση κρίσεων ανεπτυγμένων οικονομιών – πόσο μάλλον εντός μίας νομισματικής ζώνης. Λειτούργησε λοιπόν στην κυριολεξία σαν ένας μπράβος τωντοκογλύφων, ο οποίος ενδιαφέρεται αποκλειστικά και μόνο για την είσπραξη των ανοιχτών οφειλών – καταλαμβάνοντας την εξουσία με το μανδύα της Τρόικας, αδιαφορώντας για το μέλλον των κρατών και υφαρπάζοντας τον πλούτο τους, χωρίς να διστάζει να λεηλατεί τα περιουσιακά στοιχεία των Πολιτών τους.
Συνεχίζοντας, η Ευρωζώνη θα μπορούσε φυσικά να εξελιχθεί σε μία μεγάλη, κλειστή οικονομία, αντίστοιχη με αυτήν των Η.Π.Α. – εάν επιλεγόταν η πολιτική και δημοσιονομική ένωση των μελών της. Στην περίπτωση αυτή, για την επίλυση των οικονομικών προβλημάτων της (κρίσεων) θα υπήρχε η δυνατότητα να χρησιμοποιηθούν ανάλογα μέσα, με αυτά των Η.Π.Α.: η αγορά ομολόγων εκ μέρους της ΕΚΤ και ο δανεισμός των χωρών-μελών της με μηδενικά επιτόκια.
Το ενδεχόμενο όμως αυτό θα ήταν αρνητικό για τις Η.Π.Α. και το δολάριο – αφού το Ευρώ θα διεκδικούσε τη θέση ενός παγκόσμιου αποθεματικού νομίσματος, ανταγωνιστικού του δολαρίου. Επίσης, αντιμετωπίζεται αρνητικά από τη σημερινή γερμανική κυβέρνηση, όχι μόνο λόγω των ηγεμονικών βλέψεων της (οι οποίες διευκολύνονται από την υπερχρέωση των «εταίρων» της), αλλά και επειδή δεν θα μπορούσε πλέον να επιλύσει τα προβλήματα της, «εξωτερικεύοντας» τα – εις βάρος δηλαδή των υπολοίπων εμπορικών εταίρων της.
Έτσι λοιπόν, τοποθετούνται συνεχώς εμπόδια στη δημοσιονομική ένωση – με αποτέλεσμα η Ευρωζώνη να συνεχίζει να αποτελείται από 19 περισσότερο ή λιγότερο μικρές, ανοιχτές οικονομίες, οι οποίες δεν συνιστούν σε καμία περίπτωση μία μεγάλη, «κλειστή» οικονομία. Αντίθετα, αποτελούν ένα εκρηκτικό μίγμα το οποίο, κατά την άποψη μας, απειλεί να καταστρέψει το χρηματοπιστωτικό σύστημα και ολόκληρο τον πλανήτη.
.

Ο φαύλος κύκλος

Συνολικά στην παγκόσμια οικονομία, το σύνολο των επενδύσεων είναι ίσο με το σύνολο των αποταμιεύσεων. Απλούστερα, δεν μπορούν να διενεργηθούν επενδύσεις, μεγαλύτερες από το σύνολο των αποταμιεύσεων. Δυστυχώς, επειδή στην Ευρωζώνη οι αποταμιεύσεις έχουν «αποσυρθεί» και συγκεντρωθεί στο Βορά, ο Νότος δεν έχει τη δυνατότητα να επενδύσει – οπότε, όσα προγράμματα λιτότητας και αν εφαρμόσει, δεν πρόκειται να επιλύσει τα προβλήματα του.
Χωρίς επενδύσεις δεν υπάρχει ανάπτυξη, η οποία να μπορεί να ισοσκελίσει τα μειωμένα έσοδα του δημοσίου, λόγω της λιτότητας και του περιορισμού της κατανάλωσης – επομένως, είναι αδύνατη η έξοδος από την κρίση.
Για παράδειγμα, όταν κάνουμε οικονομία, καταναλώνοντας λιγότερη βενζίνη, στερούμε έσοδα από το κράτος, ανάλογα με το ύψους του φόρου που συμπεριλαμβάνεται στην τιμή. Εάν το κράτος προσπαθήσει να αντισταθμίσει τη μείωση αυτή των εσόδων του αυξάνοντας τους φόρους, τότε μειώνεται ακόμη περισσότερο η κατανάλωση της βενζίνης, τα έσοδα του κοκ. – ένας φαύλος κύκλος, ο οποίος οδηγεί τελικά στην κατάρρευση, εάν δεν υπάρξουν έσοδα από νέες επενδύσεις.
Από την άλλη πλευρά τώρα, το σύνολο των εξαγωγών διεθνώς, είναι ίσο με το σύνολο των εισαγωγών – επομένως, τα πλεονάσματα είναι ίσα με τα ελλείμματα. Όταν λοιπόν μία χώρα έχει πλεονάσματα, κάποια άλλη (άλλες) έχει αντίστοιχα ελλείμματα – τα οποία χρηματοδοτούνται από τα έσοδα των πλεονασμάτων (οι πλεονασματικές χώρες δανείζουν τις ελλειμματικές).
Κάποια στιγμή όμως η διαδικασία αυτή φθάνει στο τέλος της – το αργότερο όταν τα ελλειμματικά κράτη υπερχρεώνονται, αδυνατώντας να ανταπεξέλθουν με τις υποχρεώσεις τους. Τότε, οι επιλογές τους δεν είναι άλλες από την απαίτηση διαγραφής μέρους των χρεών τους ή από την υποδούλωση τους στους δανειστές – με τη λεηλασία τόσο της δημόσιας, όσο και της ιδιωτικής περιουσίας τους, για την εξόφληση των οφειλών τους.
Περαιτέρω, όταν οι αποφάσεις των συνόδων κορυφής της Ευρωζώνης αφορούν αποκλειστικά και μόνο την υιοθέτηση ενός αυστηρού προγράμματος λιτότητας, σημαίνει ότι επιχειρείται η εξωτερίκευση των προβλημάτων όλων μαζί των χωρών. Δηλαδή, η Ευρωζώνη σχεδιάζει σαν σύνολο να αυξήσει τις εξαγωγές της στον υπόλοιπο πλανήτη, μειώνοντας τις εισαγωγές της – κάτι που φυσικά είναι αδύνατον να επιτευχθεί, αφού δεν πρόκειται να επιτραπεί από τις υπόλοιπες χώρες.
Επίσης είναι αδύνατον να πραγματοποιηθεί από τα επί μέρους κράτη εντός της Ευρωζώνης, αφού δεν μπορούν να υπάρξουν πλεονασματικές χώρες, χωρίς ελλειμματικές. Το τέχνασμα της εξωτερίκευσης μπορούσε μέχρι σήμερα να λειτουργήσει, επειδή εφαρμοζόταν από μερικές μόνο χώρες (Γερμανία, Ολλανδία κλπ.), εις βάρος όλων των υπολοίπων.
Όταν όμως όλες οι χώρες μαζί ακολουθήσουν την ίδια πολιτική, συμπεριφερόμενες σαν μία μεγάλη οικονομία, η οποία όμως θέλει να λύσει τα προβλήματα της με τις μεθόδους των μικρών οικονομιών, τότε είναι αδύνατον να επιτύχει.
Επομένως η Ευρωζώνη, παρά τα υγιή θεμελιώδη μεγέθη της, είναι καταδικασμένη να αποτύχει  κάτι που θεωρούμε ότι μάλλον δεν θα αργήσει να συμβεί, εάν δεν αλλάξει αμέσως πορεία.
.

Επίλογος

Ολοκληρώνοντας, εάν η Ευρωζώνη δεν μετατραπεί σε μία μεγάλη οικονομία, όπως οι Η.Π.Α., η οποία να μπορεί να επιλύσει τα προβλήματα της εσωτερικά, είναι αδύνατον να υπάρξει κοινό μέλλον για τα κράτη της.
Πιθανότατα λοιπόν θα διαλυθεί, επιστρέφοντας σε εκείνη την εποχή, όπου το ένα κράτος έλυνε τα προβλήματα του, εις βάρος του άλλου – ένα ενδεχόμενο που μάλλον θα συνοδευόταν από μαζικές χρεοκοπίες, από αθετήσεις πληρωμών, από την ολοκληρωτική κατάρρευση του χρηματοπιστωτικού συστήματος, καθώς επίσης από μία τρομακτική μείωση του βιοτικού επιπέδου όλων των Ευρωπαίων.
Στα πλαίσια αυτά, θα μπορούσε ίσως να λειτουργήσει «αντισταθμιστικά» η στενή συνεργασία των ελλειμματικών χωρών-μελών της Ευρωζώνης μεταξύ τους – παράλληλα με την απαίτηση διαγραφής μέρους τωνδημοσίων χρεών ή/και ενός εφικτού διακανονισμού των υπολοίπων οφειλών (επιμήκυνση του χρόνου αποπληρωμής, χαμηλά επιτόκια κλπ.), έτσι ώστε να διευκολυνθούν τόσο οι επενδύσεις, όσο και η ισορροπημένη ανάπτυξη.
Εάν δεν συμβεί κάτι τέτοιο, πόσο μάλλον εάν η Γερμανία επιμείνει στο μερκαντιλισμό της, αυξάνοντας συνεχώς τα πλεονάσματα της εις βάρος όλων των άλλων χωρών, αφενός μεν θα διαλυθεί η Ευρωζώνη, αφετέρου θα προκαλέσει τη σφοδρή αντίδραση των Η.Π.Α. – κάτι που έχει κατανοήσει η Κίνα, η οποία συμπεριφέρεται πλέον πολύ πιο έντιμα τόσο στις γειτονικές της χώρες, όσο και στον υπόλοιπο πλανήτη (αύξησε τους μισθούς των εργαζομένων της, οπότε την εσωτερική ζήτηση, εισάγει περισσότερα προϊόντα από τους εμπορικούς εταίρους της κοκ.).
http://www.analyst.gr/

Τρίτη 28 Απριλίου 2015

Τσέχος ΥΠΟΙΚ: "Δεν θέλουμε να μπούμε στο ευρώ - Δεν θέλουμε να υποφέρουμε όπως η Ελλάδα"


Δεν θα μπει η Τσεχία στο ευρώ δήλωσε σήμερα ο αντιπρόεδρος και υπουργός Οικονομικών Αντρέι Μπάμπις αφού βλέπει τι έχει υποστεί η Ελλάδα και δεν θέλει να έχει η χώρα του αυτή την τύχη όπως αναφέρουν οι FINANCIAL Times.
 
Η αιτία της σθεναρής άρνησης είναι η... Ελλάδα. Οι Τσέχοι βλέπουν την καταστροφή που έφερε το ευρώ σε μια χώρα που δεν ήταν έτοιμη για να το υποδεχθεί, αλλά βλέπουν και ότι η ευρωπαϊκή "αλληλεγγύη" πάει εύκολα περίπατο, μόλις ξεκινήσουν ζητήματα χρέους.
 
Όπως αναφέρει το δημοσίευμα της βρετανικής εφημερίδας, ο κ. Μπάμπις μεταθέτει την πιθανότητα ένταξης της χώρας του στο ευρώ για μετά το 2018 και...αν. 
 
Παρά το γεγονός ότι υπάρχει μεγάλη μερίδα πολιτικών που θέτουν θέμα άμεσης ένταξης, ο κ. Μπάμπις εξηγεί: «Δεν είμαι υπέρ. Αυτή τη στιγμή το ευρώ δεν υφίσταται για εμάς. Μπορούμε να συζητήσουμε τα θετικά και τα αρνητικά, αλλά αυτή η κυβέρνηση δεν πρόκειται να αποφασίσει κάτι τώρα. Μπορεί ο Πρόεδρος και ο πρωθυπουργός να είναι υπέρ, αλλά εγώ βλέπω τι συμβαίνει γύρω μου. Τι θα συμβεί στην Ευρωζώνη αν η Ελλάδα καταρρεύσει; Η Ελλάδα είναι χρεοκοπημένη – όλοι το γνωρίζουν. Το ερώτημα είναι έναντι ποιου θα κηρύξει στάση πληρωμών; Του ΔΝΤ; Της ΕΚΤ; Έναντι του λαού της; Ή έναντι των άλλων τραπεζών;».
 
Πρόσφατα, ο Πρόεδρος της Τσεχίας Μίλος Ζέμαν, ένας ένθερμος οπαδός του κοινού νομίσματος, συγκάλεσε σύσκεψη για το θέμα στην οποία μετείχαν ο πρωθυπουργός Μπουσλάβ Σομπότκα, ο κεντρικός τραπεζίτης Μίροσλαβ Σίνγκερ και ο Μπάμις, και φυσικά ο τελευταίος τάχθηκε στην αντίπερα όχθη με τις βουλές του Προέδρου και του πρωθυπουργού.
 
Το βασικό επιχείρημά του ήταν το εξής: «Δεν έχει νόημα να μπούμε στο ευρώ. Δεν έχουμε κανένα πρόβλημα. Αντίθετα, η δημοκρατία στην Τσεχία πηγαίνει καλά, χρήματα υπάρχουν, απλώς έχουμε παραλύσει από τη γραφειοκρατία».
 
Στην Τσεχία έχουν καταλάβει τι τους περιμένει και αντίθετα με εδώ η πολιτική ελίτ της χώρας σκέφτεται πως θα προστατέψει τον τσεχικό λαό από το "γδάρσιμο" που επιφυλάσσουν οι γραφειοκράτες των Βρυξελλών και οι "γκαουλάιτερ" της Α.Μέρκελ.

Η ρεαλιστική γόνιμη ρήξη

ΧΡΗΣΤΟΣ ΓΙΑΝΝΑΡΑΣ
Η κατάτμηση σε σέκτες είναι η καταγωγική και μόνιμη λοιμική που μαστίζει τον μαρξισμό. Συνιστούν οι σέκτες και φανερώνουν πολυμερισμένη τη διεκδίκηση της αυθεντικής κατανόησης των «ιερών γραφών» του Μαρξ, την τάση για απόλυτη «καθαρότητα» ερμηνευτικών κριτηρίων. Σαρκώνει κάθε σέκτα τον πουριτανισμό της συνεπούς εμμονής στην αυθεντία του πρωτοτύπου.

Ο αδιάλλακτος πουριτανισμός κάθε σέκτας του μαρξισμού δικαιώνει την πιστοποίηση του Paul Tillich ότι: «ο μαρξισμός ήταν (και είναι πάντοτε) περισσότερο μια θρησκεία, παρά ένα άθρησκο πρόγραμμα κοινωνικής αλλαγής». Και γιατί η θρησκειοποίηση μιας κοινωνικής σκοποθεσίας; Διότι η θρησκεία θωρακίζει το ψυχολογικό εγώ με τη σιγουριά ότι κατέχει την αλήθεια και δικαιούται να την επιβάλλει. Είναι η θρησκεία ένα προσιτό στον καθένα παραισθησιογόνο εγωτικής παντοδυναμίας.

Αποδείχνεται αποκαλυπτική η ομοιότητα (ή και ταυτότητα) νοο-τροπίας, συμπεριφοράς, μεθόδων των πουριτανών μιας μαρξιστικής σέκτας και των πουριτανών της Δύσης. Ή των «γνησίων Ορθοδόξων», υπερασπιστών της χριστιανικής ακεραιότητας. Και οι μεν και οι δε υπερασπίζουν, με νύχια και με δόντια (συνήθως ανεπίγνωστα), το υπερτροφικό τους εγώ, τη ναρκισσιστική τους δίψα για εξουσία ή την «υπεραναπλήρωση» (overcompensation) βαθιάς μειονεξίας. (Γι’ αυτό και προϋπόθεση ρεαλισμού της μεταφυσικής αναζήτησης είναι η επίγνωση της καισαρικής διαφοράς του εκκλησιαστικού γεγονότος από τη θρησκεία).

Τόσο η λογική όσο και η ιστορική εμπειρία βεβαιώνουν ότι είναι απολύτως αδύνατο να ασκήσουν εξουσία «συνεργαζόμενες» σέκτες. Μια σέκτα ορίζεται από τη βεβαιότητα των μελών της ότι μόνο αυτοί κατέχουν την αυθεντική αλήθεια, μόνο αυτοί ερμηνεύουν με εγκυρότητα τις «ιερές γραφές». Διαθέτουν τις μεθόδους, τις πρακτικές και τη σκοποθεσία που αυτές και μόνο μπορούν να «σώσουν» μια κοινωνία ή και τον σύμπαντα κόσμο. Διαφορετικές σέκτες και ενιαία διακυβέρνηση είναι έννοιες και πραγματικότητες ασύμβατες, ασύμπτωτες, αντιφατικές – αδιανόητο να συγκυβερνήσουν, να συνυφανθούν στη διοίκηση σέκτες διαφορετικές.

Ομως, εδώ και δεκαετίες, η πολιτική, σε διεθνή κλίμακα, έχει ολοφάνερα αποπολιτικοποιηθεί. Είναι πια ολοκληρωτικά εμπορευματοποιημένη, λειτουργεί με τους όρους της αγοράς, τις μεθόδους του μάρκετινγκ. Δεν σκοπεύει στην εξυπηρέτηση των κοινωνικών αναγκών η πολιτική, αποβλέπει μόνο στον εντυπωσιασμό των αφελών και των μικρονοϊκών, να αποσπάσει την ψήφο τους με διαφημιστικά τεχνάσματα. Ακόμα και οι ιδεολογικές διαφοροποιήσεις των κομμάτων έχουν εξαλειφθεί, οι άλλοτε φανατισμένοι αντίπαλοι που αντάλλασσαν μύδρους και παθιασμένες αλληλοκατηγόριες, μπορούν πια και να συγκυβερνούν αλληλοπροστατεύοντας αμοιβαία τις ατιμίες τους.

Μόνο οι σέκτες δείχνουν να πιστεύουν ακόμα σε κάτι, να έχουν κοινωνικές σκοποθεσίες έστω ψυχαναγκαστικών, ψευδαισθητικών εμμονών. Αλλά αυτό το «κάτι» μοιάζει αδιανόητο να σχετικοποιηθεί, να συνυπάρξει σε πολιτικό πρόγραμμα κοινό με άλλες σέκτες, αδύνατο να δεχθούν να συγκυβερνήσουν μια χώρα οι στρατευμένοι σε διαφορετικές μαρξιστικές μονομανίες, σε διαφορετικές δογματικές «πίστεις» – το αποκλείει η ιστορική πείρα και η κοινωνική ψυχοδιαγνωστική. Μόνο στην Ελλάδα κατορθώθηκε να σχηματίσει κυβέρνηση ένα ποτ-πουρί παλαιομαρξιστών, μαρξιστών - λενινιστών, οικολόγων - μαρξιστών, τροτσκιστών - μαρξιστών, μαοϊκών - κομμουνιστών, κομμουνιστών της Ρόζας Λούξεμπουργκ, κ.λπ.

Κατορθώθηκε, χάρη στις συγκυρίες και χάρη στο έκτακτο ηγετικό χάρισμα του απροσδόκητου στον πολιτικό αυτόν χώρο Αλέξη Τσίπρα. Η αξιολόγηση του χαρίσματος αντλείται ρεαλιστικότατα από δύο, κυρίως, πεπραγμένα: Νικητής των εκλογών, συγκρότησε κυβέρνηση με 14 (ναι δεκατέσσερις) εξωκοινοβουλευτικούς υπουργούς – πρωτοφανές κατόρθωμα κοινωνικής επιστράτευσης. Και πέτυχε, μέσα σε ελάχιστα εικοσιτετράωρα, να φέρει το πρόβλημα της οικονομικής και κοινωνικής καταστροφής της Ελλάδας στο επίκεντρο του ευρωπαϊκού και διεθνούς ενδιαφέροντος.

Κουβαλούσε βέβαια ο προικισμένος νεαρός αρχηγός και τα βαρίδια της πολυποικιλότητας των αγκυλώσεων και παλαιοημερολογίτικων εμμονών των υπουργών του, ανθρώπων που γεννήθηκαν πολιτικά και ανδρώθηκαν μέσα στις σέκτες της εξωπραγματικής στεγανότητας του μαρξιστικού φετιχισμού. Τρομακτική σύγχυση γνωμών και απόψεων για θέματα απλούστατης, στοιχειώδους πολιτικής λογικής, όπως η χαλιναγώγηση της εισβολής εφιαλτικού όγκου εξαθλιωμένων μεταναστών στη λιμώττουσα Ελλάδα ή των εγκληματικών καταστροφών και της ασυδοσίας ψυχανώμαλων κουκουλοφόρων του υποκόσμου.

Το ισχυρό χαρτί των ταλέντων του Τσίπρα καίγεται, όταν προσπαθεί και τις μωρολογίες να συμμαζέψει (περί της αριστείας που λειτουργεί ως «ρετσινιά»), αλλά και να θέλει να εξευμενίσει τον μωρολογούντα αναμηρυκάζοντας αναχρονιστικές ντιρεχτίβες για την ερμηνεία της επανάστασης του 1821 ως προϊόντος του Δυτικού Διαφωτισμού!! Οι σέκτες θυσιάζουν την ευκαιρία που τους δόθηκε, προκειμένου να παραμείνουν γαντζωμένες στις ψυχολογικές εμμονές τους.

Θα αποδείξει ο Αλέξης Τσίπρας ότι έχει στόφα ηγετική, δυνατότητα να σημαδέψει ανεξίτηλα την Ιστορία, αν τολμήσει τη ρήξη. Οχι με τους δανειστές, αλλά με τους πουριτανούς συντρόφους του. Η ρήξη με τους δανειστές δεν θα ήταν κατόρθωμα, θα ήταν πολιτική στα μέτρα Σημίτη ή Καραμανλή του βραχέος – και φυσικά αδιανόητη για τους σπιθαμιαίους που ακολούθησαν και ακόμα κοάζουν υποτέλεια. Ρήξη με τους παλαιοημερολογίτες συντρόφους του θα συνιστούσε ρεαλιστική άρνηση να παίξει στο γήπεδο των δανειστών, επιθετική αλλαγή των όρων του παιχνιδιού: Οχι με ρητορείες, με νούμερα:

Οι υπερβάσεις κόστους δημοσίων έργων και κρατικών προμηθειών, από το 1981 ώς το 2014, είναι τόσα (αριθμητικώς) δισεκατομμύρια. Τα χρέη των κομμάτων, των ποδοσφαιρικών ομάδων και των ΜΜΕ που τους χαρίστηκαν, είναι τόσα (αριθμητικώς) δισεκατομμύρια. Οι άνθρωποι που διαχειρίστηκαν τα μυθώδη δισ., ποια περιουσία είχαν όταν ξεκινούσαν και ποια έχουν σήμερα; Η δήμευση των προϊόντων κλοπής του κοινωνικού χρήματος, από κάθε παραμικρό τομέα του δημόσιου βίου, είναι προϋπόθεση «οργανική» για να λειτουργήσει οργανωμένη κοινωνία «στην ολόμαυρη ράχη» της σημερινής Ελλάδας.

Νέμεση. Και αμέσως μετά, ανατροπές στην Παιδεία και στην τοπική «αυτοδιοίκηση».

Δευτέρα 27 Απριλίου 2015

O ΣΥΡΙΖΑ υποχωρεί, η Νέα Δημοκρατία δεν κερδίζει...Σαμαράς: Δεν έχω σκοπώ να παραιτηθώ

Σαμαράς: Δεν έχω σκοπώ να παραιτηθώ
Η Νέα Δημοκρατία βρίσκεται σήμερα στη χειρότερη στιγμή της ιστορίας της, από την ημέρα που την ίδρυσε ο Εθνάρχης Κωνσταντίνος Καραμανλής, πριν από 41 χρόνια, το 1974.
Μετρώντας από το 2009 και μετά τα τρία μικρότερα ποσοστά της ιστορίας της, και έχοντας μια συρρικνωμένη πλέον κοινωνική βάση, πολύ κάτω από το ψυχολογικό όριο των 2 εκατομμυρίων ψηφοφόρων, παρά τον… τρόμο που προκαλούν στους πολίτες οι πρωτοβουλίες της κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ, η Νέα Δημοκρατία μοιάζει ανήμπορη να ανακάμψει.
Αντιθέτως, ενώ ο ΣΥΡΙΖΑ υποχωρεί, η Νέα Δημοκρατία δεν κερδίζει, πληρώνοντας βαρύ τίμημα για την “ψύχωση δικαίωσης” της ηγεσίας της και μιας πλειάδας ακραίων στελεχών, που ακόμη και σήμερα, τρεις μήνες μετά την πρωτόγνωρη και ιστορική ήττα της 25ης Ιανουαρίου, δεν έχουν ζητήσει συγγνώμη από την ελληνική κοινωνία.
Μια συγγνώμη που θα είχε λυτρωτικές διαστάσεις, θα συνιστούσε παραδοχή των μεγάλων λαθών που έγιναν από τον Αντώνη Σαμαρά μετά τη νίκη στις εκλογές του 2012 και κατά την άσκηση της διακυβέρνησης αυτά τα σχεδόν τρία χρόνια, και θα επέτρεπαν στη Νέα Δημοκρατία να ξαναγίνει ελκυστική για όσους έχουν απογοητευτεί από τον ΣΥΡΙΖΑ.
Κάτι τέτοιο δεν συμβαίνει. Και δεν είναι τυχαίο ότι όλες οι δημοσκοπήσεις μετά τις εκλογές της 25ης Ιανουαρίου, καταγράφουν το ίδιο συμπέρασμα.  Με τον πρώην πρωθυπουργό και μεγάλο χαμένο των εκλογών της 25ης Ιανουαρίου, να είναι ο τρίτος πιο αντιδημοφιλής πολιτικός αρχηγός μετά τον Νίκο Μιχαλολιάκο και τον Ευάγγελο Βενιζέλο, και να συγκεντρώνει αρνητικές γνώμες πέριξ ή άνω του 70%.
Μέσα σε ένα τέτοιο ζοφερό περιβάλλον, έχει αξία η αποκάλυψη του “Βηματοδότη” στο “Βήμα της Κυριακής”, ότι ο Αντώνης Σαμαράς δεν σκοπεύει να παραιτηθεί, ώστε να διευκολύνει την επόμενη μέρα στη Νέα Δημοκρατία, και να επιτρέψει στην παράταξη που τον τίμησε, ως πρόεδρό της και πρωθυπουργό, να διεκδικήσει ένα καλύτερο εκλογικό μέλλον.
Χωρίς να επηρεάζεται αρνητικά από τη δική του πολιτική “τοξικότητα”, κάτι που καταγράφουν πλέον όλες οι δημοσκοπήσεις, εισέπραξαν ως κλίμα οι βουλευτές της Νέας Δημοκρατίας στις εκλογικές περιφέρειές τους, και επιβαιώθηκε στην προσυνδιάσκεψη της Πάτρας, με την υποτονική συμμετοχή και την ατμόσφαιρα… νεκροταφείου.
“Δεν έχω σκοπό να παραιτηθώ”, συνεχίζω να λέει ο Αντώνης Σαμαράς, όπως αποκαλύπτει η έγκυρη στήλη “Βηματοδότης” του “Βήματος της Κυριακής”.