Του Φαήλου Μ. Κρανιδιώτη
Οι πιο αγανακτισμένοι των αγανακτισμένων ήταν ΠΑΣΟΚ. Το ψήφισαν. Και λέω ήταν, γιατί πια δεν είναι. Το χαιρέτισαν και κάθε μέρα που περνά το χαιρετούν χιλιάδες.Γιατί οι εξαπατηθέντες, τα θύματα της κολοσσιαίας πολιτικής απάτης του Οκτωβρίου του 2009 είναι κατεξοχήν οι τότε ψηφοφόροι του ΠΑΣΟΚ.
Δεν είναι απλά αυτοί που κατάπιαν αμάσητη την παραμύθα του «λεφτά υπάρχουν». Είναι κι οι εργαζόμενοι που κατέβαινε μαζί τους στο πεζοδρόμιο το ψηλό παιδί από τη Μινεσότα και σήκωνε κι εκείνος την γροθιά του κατά των απείρως ηπιότερων μέτρων διάσωσης, που με ειλικρίνεια πρότεινε ο Κώστας Καραμανλής.
Είναι αυτοί που βλέπανε στο πεζοδρόμιο δίπλα τους τις σοσιαλιστικές στελεχάρες, που σήμερα καταβροχθίζουν μισθούς, συντάξεις, την ίδια τη χώρα, και τους στέλνουν κι από πάνω τα ΜΑΤ να τους ψεκάσουν με σοσιαλιστικό μπαϊγκόν και να τους αργάσουν την πλάτη με προοδευτικές ράβδους.
Οι πιο τσαντισμένοι απ’ όλους στην Πλατεία, σε όλες τις πλατείες και τους δρόμους της Ελλάδας είναι όσοι εμπιστεύθηκαν τον άνθρωπο που απειλούσε να σουτάρει την COSCO και μετά σερβίριζε γονυπετής τσάϊ στον φωνακλά πρόεδρο της.
Το ΠΑΣΟΚ για πρώτη φορά χάνει τον σκληρό πυρήνα της παραδοσιακής πολιτικής του βάσης. Δεν αναφέρομαι στους κομματικούς πελάτες, στον έτσι κι αλλιώς παράλυτο μηχανισμό και στα αμέσως εξαρτώμενα ρουσφέτια. Αναφέρομαι στην βάση του κοινωνικού ΠΑΣΟΚ, στο ΠΑΣΟΚ που προσδοκούσε από την ηγεσία του ένα μίνιμουμ εθνικής αξιοπρέπειας και κοινωνικής δικαιοσύνης.
Οι πολίτες, όταν ο ένας τους υπόσχεται να τους δώσει κινίνο κι ο άλλος διατείνεται ότι θα θεραπεύσει το πρόβλημα με μέλι, διαλέγουν το μέλι. Πάντα το ανώδυνο είναι πιο θελκτικό. Όταν ο ένας σου υποσχόταν λελογισμένη λιτότητα κι ο άλλος χτυπιόταν ότι θα δώσει ακόμη κι αυξήσεις γιατί «λεφτά υπάρχουν», λογικό είναι να διαλέξεις το δεύτερο. Γιατί κανείς δεν ήθελε να πιστέψει που είχαμε φτάσει. Τώρα όμως, όσοι φάγανε το δούλεμα είναι διπλά οργισμένοι απ’ όσους επέλεξαν την λογική φωνή των μετριοπαθών θυσιών και των αναγκαίων μεταρρυθμίσεων, που πρότεινε ο Κ. Καραμανλής. Ο Γιώργος τους πούλαγε φούμαρα ακόμη και για αυξήσεις και τελικά τον τσακώσανε στο κρεβάτι με ολόκληρη Τρόϊκα. Κι όχι μόνο αυτό αλλά αποκαλύφθηκε ότι με το ΔΝΤ τα ΄χανε από πριν. Το «Λαέ μου, δεν είναι αυτό που νομίζεις», εδώ δεν παίζει. Λαέ, είναι αυτό που νομίζεις, γιατί είναι αυτό που βλέπεις και νοιώθεις στο πετσί σου. Αυτοί λοιπόν που θα περιλάβουν με μένος το ΠΑΣΟΚ θα είναι κυρίως πρώην πράσινοι ψηφοφόροι. Οι απατημένοι. Η ψήφος τους θα είναι έγκλημα τιμής, για την προδομένη πολιτική πίστη τους.
Ως πριν λίγες μέρες οι σκιντζήδες του Μνημονίου κι οι επικοινωνιακές παραδουλεύτρες τους φούσκωναν σαν παγώνια και με κακεντρέχεια επικαλούνταν τις εναντίον του Αρχηγού της ΝΔ δηλώσεις ευρωπαίων αξιωματούχων, ως «αποδείξεις» δικαίωσης της καταστροφικής πολιτικής τους. Το φάρμακο «αλλεπάλληλες αυξήσεις φόρων επί φόρων, περικοπές δαπανών», θωρήθηκε πανάκεια δια πάσαν νόσον και πάσαν μαλακίαν από την μεταπολιτευτική παράγκα.
Ανακυκλωμένοι πρώην ρηγάδες, κνίτες που στα γεροντάματα ανακαλύψανε τις χαρές των Γκραν Πρι, όλη η δουλόφρονη «αριστερά του φουά γκρα» (Αλέκα πόσο δίκιο είχες!) και νυν τσανάκια του παραιτηθέντος, βγήκαν στο μεϊντάνι για να λοιδορήσουν τον Αντώνη Σαμαρά και να κάνουν φουλ σέρβις στο ημιδιαλυμένο ΠΑΣΟΚ.
Τώρα όμως ένα – ένα βγαίνουν διεθνή ΜΜΕ, κολοσσοί των ΗΠΑ και του πλανήτη, και πολιτικοί, όπως ο Υπουργός Οικονομικών της προεδρεύουσας της ΕΕ Πολωνίας και τρίβουν στα μούτρα των σαστισμένων ευρωπαίων ηγετών, του υπό προθεσμία ΓΑΠ και των εξαπτέρυγων του, την άθλια πολιτική τους. Και σημειώνουν όλοι την σθεναρή στάση του Αντώνη, κόντρα στο βρώμικο ρεύμα, κόντρα σε όλες τις πιέσεις. Στάθηκε μόνος. Όταν πιστεύεις με δύναμη σε κάτι, όταν έχεις φλόγα μέσα σου για τον τόπο σου και τον Λαό σου, τότε το κάνεις αυτό.
Με λίγα λόγια, το μοναδικό δήθεν «φάρμακο» τους αποδείχθηκε «νερό του Καματερού». Όχι απλά επειδή το λένε οι New York Times και η Wall Street Journal αλλά γιατί η ίδια η πραγματικότητα τους τρίβει στα μούτρα την παταγώδη αποτυχία αυτής της πολιτικής. Σκοτώνει την αγορά, μεγαλώνει τα ελλείμματα, το χρέος, την ανεργία. Έφερε βαθιά ύφεση κι αν συνεχίσουμε έτσι, θα οδηγηθούμε σίγουρα σε πτώχευση. Κι εμείς θα βουλιάξουμε αλυτανδροι κι αυτοί, οι έξω, όχι μόνο θα χάσουν τα λεφτά τους αλλά θα τιναχτεί στον αέρα η ευρωζώνη και θα υπάρξουν απρόβλεπτες συνέπειες και για την ίδια την Αμερική. Τελικά Γιώργο, άμα καταφέρεις να ξεπατώσεις και την Ελλάδα και την πατρίδα της μαμάς, σε ποιο σπίτι θα γυρίσεις; Που θα πάει το έρμο το ελικόπτερο;
Εν τω μεταξύ, κάτι πανεπιστημιακές νούλες, μαζί με «φιλιππινέζες» των ΜΜΕ, όλοι χρυσοκάνθαροι, παχιοί – παχιοί σαν αρνιά το Πάσχα, περιφέρονται μαζί με περιδεείς υπό προθεσμία κυβερνητικούς και μοιράζουν με το βυτιοφόρο «μεσοπρόθεσμο» και «μνημόνιο». Κάποιοι είναι απλώς ευηθείς. Πολλοί όμως είναι απλώς αδίστακτοι τσαρλατάνοι, καλοταϊσμένοι στο Πρυτανείο, χωμένοι σε ιδρύματα, επιτροπές, ΜΚΟ, πανεπιστήμια. Έχουν δε το θράσσος να κουνάνε το δάχτυλο στο Λαό και στην Αξιωματική Αντιπολίτευση υπερασπιζόμενοι αυτό το πολιτικό «νερό του Καματερού», το οποίο και τότε είχε την υποστήριξη μεγάλης εφημερίδας του μεταπολιτευτικού τύπου, που σήμερα το παίζει Μνημόνιο και ξερό ψωμί.
Λοιπόν, εγώ, αδέρφια, απλώς θα θυμίσω το τραγικό τέλος που είχε ο Γιώργος Καματερός…
