Ο ήρωας Λοχίας Δημήτρης Ίτσιος του Ρούπελ που σκότωσε 232 Γερμανούς...

Στις 6 Απριλίου του 1941 εκδηλώθηκε στις 5:15 το πρωί -45 λεπτά πριν από την προβλεπόμενη ώρα σύμφωνα με τη γερμανική διακοίνωση- η επίθεση της ναζιστικής Γερμανίας κατά της χώρας μας, στα οχυρά της Θράκης και της Ανατολικής Μακεδονίας.

Η γερμανική διακοίνωση είχε επιδοθεί νωρίτερα στον Πρωθυπουργό Αλέξανδρο Κορυζή από τον Γερμανό πρεσβευτή στην Αθήνα, 
πρίγκιπα Έρμπαχ. Ο Κορυζής είπε το δεύτερο ΟΧΙ, αυτή τη φορά στην ιταμή ναζιστική πρόκληση. Η γερμανική επίθεση κατά της Ελλάδας αποτελεί συνέχεια του ελληνοϊταλικού πολέμου, που ξεκίνησε την 28η Οκτωβρίου 1940 με την ιταλική επίθεση στα ελληνοαλβανικά σύνορα.
Η γερμανική επίθεση είχε την κωδική ονομασία «Μαρίτα» και η εντολή για τη σχεδίασή της είχε δοθεί από τον Χίτλερ στις 13 Δεκεμβρίου 1940.
Ηρωική χαρακτηρίστηκε από όλους –ακόμα και από τον εχθρό- η μάχη των Ελλήνων στρατιωτών στα οχυρά, ενώ δεν είναι λίγες και οι ιστορίες ανδρείας, γενναίων στρατιωτών και αξιωματούχων που συγκινούν μέχρι και σήμερα. Μία από αυτές, είναι και η ιστορία του έφεδρου λοχία Δημήτρη Ίτσιου, ο οποίος ήταν επικεφαλής της αντίστασης στο πολυβολείο, Π8 στην Ομορφοπλαγιά του Μπέλες πάνω από το χωριό Άνω Πορρόια Σερρών.
Ο Ίτσιος, μαζί με πέντε φαντάρους, αποφάσισαν να πολεμήσουν μέχρι το τέλος, καθώς το συγκεκριμένο πολυβολείο κάλυπτε την υποχώρηση των Ελλήνων στρατιωτών και η αποστολή τους ήταν να αντέξουν όσο περισσότερο μπορούσαν, προκειμένου να κερδίσουν όσο το δυνατόν περισσότερο χρόνο.
Στους Γερμανούς, είχε απομείνει μόνο μία λύση για να τους αφοπλίσουν: Να πάνε οι ίδιοι και να πάρουν τα όπλα τους.
Ο Ίτσιος άντεξε, παραμένοντας στη θέση του, μέχρι να τελειώσουν τα πυρομαχικά. Περίπου 33.000 σφαίρες στοίχισαν τη ζωή σε 232 Γερμανούς, μεταξύ των οποίων και ενός συνταγματάρχη που τέθηκε επικεφαλής της επίθεσης. Ο Έμπελινγκ και οι στρατιώτες του έπεσαν νεκροί σοκάροντας τους υπόλοιπους Γερμανούς.
Ο αριθμός ήταν ασύλληπτος, ως αποτέλεσμα αντίστασης έξι ατόμων, καθώς σύμφωνα με σχετικές έρευνες, τόσους σκότωσε ολόκληρος ο στρατός της Γιουγκοσλαβίας στη διάρκεια της γερμανικής εισβολής τον Απρίλιο 1941.
Ο Ίτσιος έχει εντολή να υποχωρήσει, αφού κερδίσει τον απαιτούμενο χρόνο, ωστόσο οι Γερμανοί κατάφεραν να τον εγκλωβίσουν. Ο έφεδρος λοχίας, αντιλαμβανόμενος τη δυσκολία της κατάστασης, έδωσε την εντολή στους στρατιώτες να φύγουν και να τον αφήσουν μόνο του να συνεχίσει την αντίσταση. Οι φαντάροι υπάκουσαν εκτός από δύο άνδρες, που κατάγονταν από το διπλανό χωριό. Οι τρεις άνδρες έμειναν για να πεθάνουν αγωνιζόμενοι. Κατορθώνοντας το… ακατόρθωτο, τους νίκησε τελικά το αναπόφευκτο. Δεν τους εξόντωσαν ούτε οι βολές των Στούκας, ούτε το πυροβολικό των Γερμανών, ούτε οι επιθέσεις των επίλεκτων χερσαίων δυνάμεων της Βέρμαχτ, αλλά η εξάντληση των πυρομαχικών τους. Μην έχοντας στη διάθεσή τους άλλες σφαίρες, αναγκαστικά παραδόθηκαν. Οι Γερμανοί διστακτικά και με χίλιες προφυλάξεις τους πλησίασαν και ο επικεφαλής τους άνοιξε διάλογο με τον λοχία. Ο διάλογος έφτασε στις μέρες μας με διάφορες παραλλαγές ωστόσο το πνεύμα είναι πάντα ίδιο.
Ο Στρατηγός Σόρνερ
– Στρατηγός Σόρνερ: Που είναι ο αξιωματικός σου;

– Λοχίας Ίτσιος: Δεν υπάρχει, εγώ είμαι επικεφαλής.
– Στρατηγός Σόρνερ: Εσύ;
– Λοχίας Ίτσιος: Ναι!
– Στρατηγός Σόρνερ: Συγχαρητήρια, με την αντίσταση σου ζωντάνεψες το πνεύμα των προγόνων σου.
– Λοχίας Ίτσιος: Έκανα το καθήκον μου.
– Στρατηγός Σόρνερ: Τώρα θα πρέπει να κάνω και εγώ το δικό μου. Μου στοίχισες πάνω από διακόσιους άνδρες.
Μετά από αυτό ο Σόρνερ έδωσε εντολή παρουσίασης όπλων σε μια διμοιρία Γερμανών στρατιωτών προς τιμήν του Ίτσιου, και αμέσως μετά έδωσε διαταγή να εκτελεστεί ο Ίτσιος, κατά παράβαση της συνθήκης της Γενεύης. Άφησε ελεύθερους ωστόσο τους δύο στρατιώτες που ήταν μαζί του.
Πρόκειται για το πρώτο έγκλημα πολέμου των Γερμανών στην Ελλάδα. Οι φωτογραφίες της Βέρμαχτ επιβεβαιώνουν τις μαρτυρίες των στρατιωτών του λοχία Ίτσιου που ήταν αυτόπτες μάρτυρες της δολοφονίας του, ότι πυροβολήθηκε εξ επαφής στο κεφάλι με περίστροφο, ενώ είχε ήδη παραδοθεί.

Ο Ίτσιος νεκρός

Ο σημερινός επισκέπτης του Π.8 μπορεί μέχρι και σήμερα να εντοπίσει τον βράχο όπου ο λοχίας έπεσε και ξεψύχησε όταν πυροβολήθηκε.
 
Ο Ίτσιος παρασημοφορήθηκε και το στρατόπεδο πήρε το όνομα του.

Ο Μεταξάς και η Υποκρισία της Αριστεράς

Ραφαήλ Α. Καλυβιώτης

Πολιτικός Επιστήμων

Ενώ σήμερα θα έπρεπε να τιμούμε με κάθε επισημότητα και με ομοψυχία την επέτειο της 28ης Οκτωβρίου, υπάρχουν πάντοτε οι γνωστοί ‘αρνητές’ της που αρέσκονται στο να εισβάλουν σε χώρους όπου διεξάγονται οι παρελάσεις αλλά και στο να επιμένουν με πομπώδες ύφος ότι το «ΟΧΙ» το ξεστόμισε ο ελληνικός λαός και όχι ο Ιωάννης Μεταξάς.

Η Αριστερά, χρόνια τώρα προσπαθεί να ακυρώσει την  συνεισφορά του τελευταίου παραγράφοντας τα απτά γεγονότα της ιστορίας ένεκα της δικτατορικής διακυβέρνησής του. Δεν θα ξεχάσω ποτέ την φράση στο βιβλίο ιστορίας της Γ’ τάξης του Λυκείου: ‘ο Ιωάννης Μεταξάς είπε το ΟΧΙ ίσως παρά την βαθύτερη θέλησή του’.

Και όμως, όλα τα στοιχεία που έχει συλλέξει η ιστορική επιστήμη καταδεικνύουν ότι ο Μεταξάς γνώριζε τις κινήσεις των ιταλικών στρατιωτικών δυνάμεων στον αλβανικό χώρο ενώ είχε ήδη διαρρεύσει αυτές τις πληροφορίες στον βασιλέα Γεώργιο και στην Αγγλία. Μήνες πριν άλλωστε είχε γράψει στον Ιταλό πρεσβευτή ότι «εάν η Ιταλία ήθελε θίξει ζωτικά συμφέροντα της Ελλάδος, και προπαντός την ακεραιότητα του εδάφους της, σας παρακαλώ να τηλεγραφήσετε ότι η Ελλάς θα αμυνθεί της τιμής της και της ακεραιότητός της μέχρις εσχάτων». Αλλά βέβαια, για τους μελετητές της ιστορίας η στάση του δεν προκάλεσε ιδιαίτερη εντύπωση εφόσον ήδη από το 1934 είχε την πεποίθηση ότι «η Ελλάς εν ουδεμία περιπτώσει δύναται να ευρεθή εις στρατόπεδον αντίθετον εκείνον εις το οποίον θα ευρίσκεται η Αγγλία».

Ο Ιωάννης Μεταξάς βέβαια δεν απήντησε «ΟΧΙ». Τουλάχιστον όχι, «ΟΧΙ», επί τη κυριολεξία. Ήδη προετοιμασμένος για την άφιξη του Ιταλού πρεσβευτή, ξημερώματα της 28ης λαμβάνει το τελεσίγραφο μέσα στο οποίο απαιτείτο εκ μέρους της ιταλικής κυβέρνησης η ελεύθερη διέλευση του Ιταλικού στρατού από την Ελληνοαλβανική μεθόριο για ανάγκες ανεφοδιασμού και άλλων συναφών διευκολύνσεών του, στη επικείμενη προώθησή του στην Αφρική. «Alors, c’est la guerre» αποκρίθηκε στην γαλλική ο γέρων Μεταξάς στον Γκράτσι, ήτοι, «Λοιπόν, αυτό σημαίνει πόλεμο».

Εντεταλμένος πράκτορας ή όχι, ο Νίκος Ζαχαριάδης από τις φυλακές της Κερκύρας έστειλε εκείνο το περιβόητο γράμμα με το οποίο συστρατευόταν στον πόλεμο έναντι του φασισμού αναγνωρίζοντας στον Μεταξά την ηγεσία της χώρας. Το ίδιο έπραξαν και οι περισσότεροι εκ των κομμουνιστών που ήταν έγκλειστοι και εξόριστοι στις φυλακές. Όχι πολύ αργότερα, ένας άλλος διανοούμενος της Αριστεράς, ο Σπύρος Λιναρδάτος, καίτοι αναφανδόν ενάντιος στο δικτατορικό καθεστώς, θεώρησε ως χρέος του να τιμήσει την επιστήμη του και να μην εντάξει σε αυτήν εισαγόμενα ιδεολογικά σχήματα, αλλά να πει την αλήθεια: ο Μεταξάς πρωτοστάτησε και ηγήθηκε του ελληνικού λαού το 1940.

Η υποκρισία της μεταπολιτευτικής Αριστεράς όμως δεν την αφήνει να αποδεχθεί αυτό το απλό και ξεκάθαρο ιστορικό γεγονός ασχέτως εάν οι ίδιες οι ηγετικές της μορφές το έχουν κάνει στο παρελθόν. Και αυτό διότι δεν θέλει να αποδεχθεί ότι η οργανική σχέση της ελληνικής κοινωνίας με έναν εθνικιστή δικτάτορα σε αυτό το κομμάτι αντανακλά τη σχέση του ηγέτη με τον λαό που ουσιαστικά είναι η σχέση της πολιτικής με την κοινωνία. Αυτό βέβαια δεν προκαλεί και ιδιαίτερη έκπληξη αφού η σχέση της Αριστεράς με τους δικτάτορες ήταν πάντοτε ευέλικτη και επιλεκτική και τα κροκοδείλια δάκρυα για την κατάλυση της δημοκρατίας, λίγους πείθουν πλέον.

Ο Παναγιώτης Κανελλόπουλος, εξόριστος επί τέσσερα έτη από το Μεταξικό καθεστώς, στο βιβλίο του ‘Τα Χρόνια του Μεγάλου Πολέμου’ αναφέρει τα εξής :«Λέγουν όσοι αντικρίζουν με εμπάθεια και αυτά τα ανάγλυφα γεγονότα της ιστορίας, ότι το ΟΧΙ δεν το είπεν ο Μεταξάς. Ότι το είπεν ο Ελληνικός Λαός. Ναι, το είπεν ο Ελληνικός Λαός, αλλά αφού το είχε ειπή ο Μεταξάς. Ο ατυχής και συμπαθής Emanuelle Grazzi, εκτελών εντολήν που δεν του άρεσε καθόλου, εξύπνησε, την 3ην πρωινήν, τον Μεταξά και όχι τον Ελληνικόν Λαόν. Εάν έλεγεν ο Μεταξάς ΝΑΙ, πώς θα έλεγεν ΟΧΙ ο Ελληνικός Λαός, που θα εξυπνούσε αργότερα; Θα το έλεγε βέβαια μέσα του και θα το εξεδήλωνε και έμπρακτα, όταν θα οργάνωνε μυστικά την αντίστασή του, αλλά η Αλβανική Εποποιία δεν θα εγράφετο ποτέ. Ας είμεθα, λοιπόν, τίμιοι απέναντι της ιστορίας. Το μέγα ΟΧΙ είναι πράξις του Ιωάννου Μεταξά».

Το «ΟΧΙ» λοιπόν του Ιωάννη Μεταξά, στεντόριο και καθαρό, ήταν αυτό που ουσιαστικά πυροδότησε την έκρηξη ενθουσιασμού της ελληνικής κοινωνίας σε συνδυασμό με έναν κρατικό/στρατιωτικό μηχανισμό ήδη έτοιμο για πόλεμο και όχι το ανάστροφο. Κακά τα ψέματα.

Η πατρίδα μας γίνεται φαβέλα!

Η άτυπη μίνι Σύνοδος Κορυφής στις Βρυξέλλες έληξε επιτυχώς για τους Ευρωπαίους και τραγικά για την Ελλάδα. Η ελληνική κυβέρνηση συμφώνησε τελικά να αλλάξει «κατηγορία» η χώρα μας και να πέσει πολύ πιο κάτω από την... ερασιτεχνική κατηγορία της αποικίας χρέους, που ήταν από το 2010 έως σήμερα.

Τώρα θα γίνει, μετά πάσης επισημότητος, μια φαβέλα. Αποθήκη ψυχών. Ενας χώρος όπου θα μαντρώνονται όπως όπως όσοι άποροι, αλλόθρησκοι και ανειδίκευτοι αλλοδαποί αποπειρώνται να βρουν άσυλο, στέγη ή απλά δουλειά στην Ευρώπη.

Στο Παρίσι, το Μόναχο, το Λονδίνο, το Ελσίνκι και το Αμστερνταμ περισσεύουν οι πρόσφυγες και οι λαθρομετανάστες, ενώ στην Ελλάδα ποτέ δεν θα είναι αρκετοί. Αυτό αποφασίστηκε από τους Ευρωπαίους και υιοθετήθηκε ασμένως από την κυβέρνηση της χώρας μας.

Το πινάκιο φακής για τη διάλυση του εθνικού και του κοινωνικού ιστού και για τη ραγδαία, επί τα χείρω, μεταβολή της καθημερινότητας των Ελλήνων ήταν η επιδότηση ενοικίου για 20.000 αλλοδαπούς, στο οποίο θα συνεισφέρει η λυκοσυμμαχία της Ε.Ε.

Φυσικά, αυτοί οι 20.000 δεν θα μένουν μόνοι τους στις οικίες που θα τους βρει η κυβέρνηση. Θα είναι και οι οικογένειές τους μαζί. Αρα, ο αριθμός τους -αν θέλουμε να είμαστε στοιχειωδώς ρεαλιστές- θα είναι εκθετικά αυξημένος.

Επιπλέον, τούτο το ταπεινωτικό «χαρτζιλίκι» με αντίτιμο τη διάλυση της Ελλάδος θα αποτελεί διαρκώς κι έναν πρόσθετο μοχλό πίεσης για περαιτέρω εδαφικές, οικονομικές, πολιτισμικές ή άλλες υποχωρήσεις. Οι Ευρωπαίοι με το παραμικρό θα απειλούν με τη διακοπή της παροχής της επιδότησης ενοικίου.

Φυσικά, ουδείς μπορεί να εγγυηθεί ότι δεν θα επιβληθεί (ατύπως, πλην οριστικά και αμετάκλητα) η σαρία, δηλαδή ο ισλαμικός νόμος, στις περιοχές που θα δεσμευτούν για την εγκατάσταση των μεταναστών.

Σε περίπτωση που αυτό συμβεί θα είναι πρακτικά αδύνατο για το κράτος να σταματήσει την εκτροπή δίχως να συμβούν τα χειρότερα - δηλαδή εκτεταμένες ταραχές και συγκρούσεις. Η εξέλιξη είναι μοιραία και οι πολιτικές δυνάμεις καθεύδουν.

Με ανοιχτά πόδια και μυαλά κλειστά

Το ραχατλίδικο ύφος του Αλέξη Τσίπρα και ο ΦΠΑ στην ιδιωτική παιδεία

Ηταν ίσως ένας αντιμιλιταριστικός υπαινιγμός κατευθείαν από το «Φλοράλ». H τρικολόρ κι η γαλανόλευκη κυμάτιζαν, η μπάντα παιάνιζε τη Μασσαλιώτιδα και τον Υμνον εις την Ελευθερίαν, το άγημα των Ευζώνων στο «παρουσιάστε», σούζα ο Ολάντ, η ψευτοδεξιά ορντινάντσα του ΣΥΡΙΖΑ κι οι υπασπίστριες αλλά ο Αλέξης ραχατλίδικα, με τα πόδια ανοιχτά και τα χέρια μπροστά σε ό,τι πολυτιμότερο έχει κι ένας αριστερός άνδρας. Σαν αμυντικός του βάζελου σε εκτέλεση φάουλ στη μεγάλη περιοχή. Αλλά μην έχετε μεγάλες απαιτήσεις από πρώην ναύτες επιτελείων, με ειδικότητα χειριστή στιλού Bic. Εχει ανοιχτά πόδια αλλά μυαλά ερμητικά κλειστά, όπως εν γένει σχεδόν σύμπασα η κρεμ ντε λα κρεμ της ελληνικής προοδευτικιάς αποτέτοιας.

Ενα γκροτέσκο σύστημα μίσους εκπροσωπεί. Γκροτέσκο, με τέτοιες εμβληματικές απρέπειες σε παγκόσμια θέα αλλά οπωσδήποτε μίσους στο εσωτερικό, που παίζει με τον κοινωνικό φθόνο και την «ταξική πάλη». Τρανή απόδειξη το ιδεοληπτικό τους ξεβράκωμα στο θέμα του ΦΠΑ στην ιδιωτική εκπαίδευση. Οι δηλώσεις του αρνητή της Γενοκτονίας του Ελληνισμού της Μικράς Ασίας και του Πόντου, του Φίλη, που καμώνεται τον υπουργό της Διά Βίου Αποκολοκύνθωσης, για «πενταροδεκάρες» και κόστος που πρέπει να πληρώσουν όσοι επιλέγουν την ιδιωτική εκπαίδευση, όσα εξέμεσε ο Σεβαστάκης, που καμώνεται τον «διανοούμενο», ότι δεν αφορά τους δικούς τους ψηφοφόρους το μέτρο, μεταφράζονται απλά στο εξής: «Δεν μας ψηφίζετε και θα σας ξεσκίσουμε».

Πιο μισαλλόδοξη και διχαστική πολιτική, βασισμένη στον ψόφο για την κατσίκα του γείτονα, θα μπορούσε να υπάρξει; Είναι όμως πιστή στο αρχετυπικό know how της ανά τον κόσμο Αριστεράς, που βλέπει την κοινωνία ως πεδίο πολέμου, όπου πρέπει οι από κάτω να φάνε τους από πάνω. Βέβαια ο Σεβαστάκης, μετά την κατακραυγή, θεωρώντας μας όλους χαχόλους και ηλίθιους, προσπάθησε να τα μαζέψει μιλώντας για παρερμηνεία. Αυτό ακριβώς είπε, μόνο μια ερμηνεία είχε, αυτή τη γελοία χαζομπολσεβίκικη.

Κι εξηγούμαι. Πήγα στο 6ο Δημοτικό Σχολείο, στο Γυμνάσιο Αρρένων και στο 1ο Λύκειο Κορυδαλλού. Και σπούδασα σε δημόσιο πανεπιστήμιο, στο Αριστοτέλειο, σε μια από τις ωραιότερες πόλεις της Ελλάδας με ωραίους ανθρώπους. Ουδεμία σχέση με ιδιωτικά σχολεία. Ξέρω όμως ότι πολλοί απλοί άνθρωποι, μικρού ή μεσαίου εισοδήματος, κάνουν το σκατό τους παξιμάδι, στερούνται τα πάντα για να στείλουν το παιδί τους σε ιδιωτικό σχολείο. Για να μην τρώνε στη μάπα καταλήψεις κι απεργίες, για να έχουν καλύτερη διδαχή ξένων γλωσσών, πιο πειθαρχημένο περιβάλλον για τα παιδιά κι αξιολόγηση προσόντων για τους διδάσκοντες.

Πέρα όμως από αυτούς δεν υπάρχει ελληνική οικογένεια με παιδιά κατεξοχήν στα δημόσια σχολεία, που να μην ξοδεύει πολλά σε φροντιστήρια, ιδίως κατά τις τελευταίες τάξεις για την προετοιμασία για τις εισαγωγικές για το πανεπιστήμιο. Εργάτες, αγρότες, ιδιωτικοί και δημόσιοι υπάλληλοι, ελεύθεροι επαγγελματίες θυσιάζουν τα πάντα για να πληρώνουν φροντιστήρια ή ιδιαίτερα. Το μέτρο λοιπόν πλήττει κατεξοχήν κάθε λαϊκή οικογένεια κι όχι μόνο τους γονείς που επιλέγουν κυριλέ ιδιωτικά σχολεία. Δεν έχει καν την ηλίθια και διχαστική ταξικότητα εις βάρος των «εχόντων», που υπαινίσσονται οι κυνικοί κομισάριοι του ΣΥΡΙΖΑ, γιατί πλήττει τους πάντες και ιδίως τους «από κάτω». Για τη δε αφασική ψευτοδεξιά ορντινάντσα τους το ζήτημα απλά δεν υπάρχει. Μόκο, καρέκλα και ελικοπτεράτες τσάρκες με μπουφανάκια και τζάμπα «πουλάδες».

dimokratianews.gr