Ειδικό τέλος Παπανδρέου!

Η κυβέρνηση που πραγματοποίησε τη μεγαλύτερη προδοσία της Μεταπολίτευσης, την υπαγωγή μας στο γενοκτονικό Μνημόνιο, δεν έχει σταματήσει να μας επηρεάζει αρνητικά. Η εξόφληση του ανύπαρκτου χρέους των Ελλήνων στη δυσώνυμη δυναστεία Παπανδρέου γίνεται με πάρα πολλούς τρόπους. Ενας από αυτούς εξηγήθηκε στην «κυριακάτικη δημοκρατία». Είναι το «χαράτσι διαρκείας του Γιώργου».

Η εμμονή του τουρίστα πρώην πρωθυπουργού και νυν αποτυχόντα πολιτευτή-κομματάρχη με την περιβόητη «πράσινη ανάπτυξη» κοστίζει πανάκριβα στους καταναλωτές της ΔΕΗ, δηλαδή σε όλους.

Οι πολίτες βλέπουν τους λογαριασμούς τους παραφουσκωμένους όχι λόγω υπερβολικής κατανάλωσης αλλά εξαιτίας του Ειδικού Τέλους Μείωσης Εκπομπών Αερίων Ρύπων (ΕΤΜΕΑΡ). Αν και η πλειοψηφία δεν γνωρίζει τι ακριβώς σημαίνει αυτό, το πληρώνει. Οι άνεργοι, οι χαμηλοσυνταξιούχοι, οι νέοι που ετοιμάζονται να μεταναστεύσουν, εκείνοι που στέλνουν τα παιδιά τους υποσιτισμένα στο σχολείο, πληρώνουν φόρο στον λογαριασμό της ΔΕΗ για να φτιάξουν και να συντηρούν κάποιοι ιδιώτες αιολικά πάρκα, φωτοβολταϊκά, μικρά υδροηλεκτρικά κ.λπ.

Οπως αποκάλυψε η εφημερίδα μας, τα νοικοκυριά το 2013 πλήρωσαν 626.200.000 ευρώ, το 2014 το κόστος του ΕΤΜΕΑΡ ήταν 975.930.000 ευρώ και το 2015 υπολογίζεται ότι η αφαίμαξη των πολιτών για την «καταπολέμηση των ρύπων» θα φτάσει το 1,05 δισ. ευρώ!

Μια ενδιαφέρουσα λεπτομέρεια αυτής της υπόθεσης είναι το κόστος του ρεύματος από αυτές τις πηγές που επιβαρύνει τους καταναλωτές. Οπως αναφέρθηκε στο άρθρο της εφημερίδας μας, «τα αιολικά πωλούν με 90,3 ευρώ ανά MWh, ενώ τα φωτοβολταϊκά με 435 ευρώ ανά MWh!». Αυτό αποδεικνύει ότι η «πράσινη ανάπτυξη» ήρθε, αλλά δεν απευθυνόταν σε όλους. Ευνοεί μια συγκεκριμένη ομάδα συμφερόντων και τους άλλους τους χαρατσώνει κανονικά.

Αυτό το κακόγουστο ανέκδοτο που άφησε πίσω του το σύμπλοκο εξουσίας προσωπικοτήτων, όπως ο Παπανδρέου, η Μπιρμπίλη και ο Παπακωνσταντίνου, δεν πρέπει να συνεχιστεί ούτε μέρα παραπάνω. Η παρουσία και η ανάπτυξη των Ανανεώσιμων Πηγών Ενέργειας μπορεί να είναι θετικές, αρκεί να μη χρειάζεται χρηματοδότηση από τους πολίτες.