Άλλο το μπριτζ κι άλλο η διακυβέρνηση

Του Φαήλου Μ. Κρανιδιώτη

Το ‘χαμε πει και παλιότερα. Που πατάμε το φρένο; Πότε αυτό που φοβόμαστε πως θα πάθουμε, θα το θεωρήσουμε χειρότερο από αυτό που ήδη συμβαίνει; Στους πόσους ανέργους και στις πόσες αυτοκτονίες; Στα πόσα μαγαζιά κλειστά; Όταν θα μας ζητήσουν να στέλνουμε ετήσια πενήντα εφήβους και πενήντα παρθένες στον γερμαναρά Μινώταυρο;

Κάθε λίγους μήνες πάμε και παρακάτω στου κακού την σκάλα. Ναι, θέλουμε ν’ αποφύγουμε την χρεοκοπία και την έξοδο από το Ευρώ, γιατί θα σημάνουν ανυπολόγιστη απώλεια πλούτου κι εισοδήματος, πληθωρισμό της νέας κολοβής δραχμής και λεηλασία της χώρας. Άραγε για να τα αποφύγουμε αυτά πρέπει να ενδώσουμε στα πάντα; Να δώσουμε σιγά σιγά κι απόλεμα αυτά που θα λεηλατηθούν από την «συμμαχία της δραχμής» και τους ξένους σε περίπτωση Πτώσης;

Δώσαμε προεκλογικά δεσμεύσεις κι υποσχέσεις για την ανακήρυξη της ΑΟΖ, τουλάχιστον για την έναρξη των διαδικασιών. Ακούσατε τίποτε; Σίγουρα ακούσαμε πως περικόψαμε μισό δισεκατομμύριο από την Άμυνα, καταργούμε ολόκληρες μοίρες μαχητικών, τους παλιούς καλούς «κουρσάρους» τα Α-7, που λόγω σκυλίσιας αντοχής κι ακτίνας δράσης ήταν στήριγμα της Κύπρου κι απειλή για την τουρκική ενδοχώρα. Γι’ αντικατάσταση με νέο τύπο, ούτε κουβέντα. Παροπλίζουμε πολεμικά πλοία, ενώ οι Μονάδες γίνανε ζητιάνοι για καύσιμα κι ανταλλακτικά. Και φυσικά η θέση για αύξηση της θητείας στους 12 μήνες, πήγε κι αυτή για παροπλισμό, μην θιγούν τίποτε ευαίσθητα αγόρια.

Με ποια ισχύ λοιπόν θα υπερασπιζόμασταν την ΑΟΖ που δεν ανακηρύσσουμε;

It’s the economy stupid, μου λένε μέσα από τα δόντια τους τα κομματικά κοχίμπα κι οι περισπούδαστοι ντιντήδες, που βλέπουν και τις υπάρχουσες επιχειρήσεις να ξενιτεύονται. Κι εγώ απαντώ: «Θεέ μου, φύλαξε την  Πατρίδα από τους οικονομολόγους». Τότε γιατί το λέγαμε, ωρέ παλικάρια; Πιστεύουμε πως απλά ο λαός θα ξεχάσει την υπόσχεση μας και θα την κάνει γαργάρα, μαζί με κάτι άλλα έπεα πτερόεντα προς συνταξιούχους;

Μια ορθολογική επένδυση στην ισχυροποίηση των Ενόπλων Δυνάμεων και η ανακήρυξη της ΑΟΖ, με ταχεία υλοποίηση της στρατηγικής συνεργασίας με την Κύπρο και το Ισραήλ, σημαίνει και χρήμα στο ταμείο, σημαίνει και αύξηση της οικονομικής μας ισχύος.

Η παρούσα πολιτική, οι συνέπειες των μέτρων που αφορούν την Άμυνα και τις αποδοχές των στελεχών, οδηγούν σε δορυφοροποίηση της Πατρίδας, σε μετατροπή της σε Ηγεμονία της Βλαχίας, όπου η εκάστοτε κυβέρνηση θα είναι απλά ο δοσατζής της Τρόϊκας.

Το τσαλάκωμα των στελεχών δεν γίνεται απλά γιατί τους κόβουμε τους μισθούς. Γίνεται γιατί τους ωθούμε πέρα από τα όρια της αξιοπρέπειας αλλά και τους στερούμε τα υλικά μέσα για την εκτέλεση της αποστολής τους, που διαφέρει τα μάλα από το κοπάνημα σφραγίδων σε κωλόχαρτα, την τήρηση των πρακτικών της Βουλής και άλλες ευγενείς αποστολές, μακράν απέχουσες από το «επικρατέειν ή απόλλυσθαι» των μαχητών του Έθνους.

Θέλει κανείς να γίνουμε οσποδάροι της Υψηλής Πύλης; Εζήλωσε κανείς να γίνουμε βοηθητικοί ζήτουλες της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας του Γερμανικού Έθνους, που υποδύεται την «αλληλέγγυα» Ευρώπη;

Αυτός, αδέρφια, δεν είναι ο ιστορικός ρόλος της Κεντροδεξιάς, της παράταξης που μεγάλωσε, εκσυγχρόνισε κι εκβιομηχάνισε την Ελλάδα, που νίκησε την κομμουνιστική ανταρσία, συμμάζεψε την χώρα μετά την δικτατορία και την προδοσία σε βάρος του Κυπριακού Ελληνισμού.

Ίσως κάποιοι νομίζουν πως ανήκουν σε μια υψηλή τάξη, μαζί με τους ομολόγους του στον ΣΥΡΙΖΑ. Μια τάξη, όπου, όπως άλλοι παίζουν μπριτζ και κυνηγάνε αλεπούδες, αυτή κυβερνά. Πως αν αποτύχουν, θα έρθουν οι «συνάδελφοι» του ΣΥΡΙΖΑ, ανταλλάσσοντας φιλοφρονήσεις κι ευχές και πως θα παριστάνουν τους αντιπολιτευόμενους, πίνοντας καφέ με την συμπολίτευση στο εντευκτήριο της Βουλής.

Λοιπόν, θα σας πω ένα φοβερό μυστικό: δεν είμαστε στο 2007, ούτε καν στο 2008. Το παιχνίδι άλλαξε.

Αν η Κεντροδεξιά δεν έρθει στα συγκαλά της θα αποτύχει και θα πληρώσει τον λογαριασμό και του τουρίστα από την Μινεσότα. Και μια τέτοια αποτυχία δεν θα αφήσει κολυμπηθρόξυλο. Όποιοι δε οραματίζονται προεδριλίκια ή παλινορθώσεις, επιθυμώντας την αποτυχία, δεν σκαμπάζουν πως κανείς, μα κανείς, από το παλαιό πολιτικό προσωπικό, δεν θα επιζήσει τέτοιας καταστροφής.

Κι οι Συριζαίοι με το μάτι που γυαλίζει, δεν θα παίξουν μπριτζ μαζί τους, ούτε θα σερβίρουν τσάϊ στις πέντε το απόγευμα.

Ο Αλέξης, ο γιαλαντζί μπατίρης Ανδρέας, όσο κι αν μιμείται την τονικότητα του ισοπεδωτή της ελληνικής κοινωνίας και οικονομίας, ξέρει πολύ καλά πως όσα υπόσχεται για το ξεπέρασμα της κρίσης, είναι παπατζιλίκια. Φίδια πουλάει στο πόπολο. Κι επειδή δεν θα μπορεί να τα κάνει και θα οδηγήσει την χώρα στην εξαθλίωση και στην πείνα, θα αναζητήσει ένα μίνιμουμ πολιτικής στήριξης από τον σκληρό πυρήνα του και κάτι ανακυκλωμένους πασόκους «εκσυγχρονιστές», υλοποιώντας τα μόνα που θα μπορεί: την αντεθνική μηδενιστική ατζέντα του. Ενώ θα διαχειρίζεται μια τεράστια ανθρωπιστική κρίση, ενώ με το «προοδευτικό εθνικό νόμισμα» του Λαφαζάνη θα θες κανά εκατομμύριο για τυρόπιτα χωρίς τυρί, θ’ αρχίσει τις «ρηξικέλευθες» κουλαμάρες. Θα κατεβάζει εικόνες από σχολεία και δικαστήρια, θα ξεσκίσει ότι απέμεινε από εθνική συνείδηση στην Παιδεία και τον δημόσιο λόγο, θα επιτεθεί στην Εκκλησία με τα γνωστά τσιτάτα και θα λάβει πρωτοβουλίες για το Αιγαίο, που θ’ ανήκει στα ψάρια του και τους «Μακεδόνες» αδερφούς της Αριστεράς. Κολλητάρια από την εποχή του ΣΝΟΦ.

Κι αυτό βέβαια θα προκαλέσει μια δυναμική αντίδραση από τους οργισμένους της άλλης όχθης, στους οποίους θα αθροιστούν κι οι προλεταριοποιημένοι πρώην νοικοκυραίοι, που μετά την τσέπη τους, θα βλέπουν να κουρελιάζεται και το πρόσωπο τους στην Ιστορία. Δεν θα υπάρχει πια μέση κατάσταση, ραχοκοκκαλιά στην κοινωνία. Και τότε θα έρθει η ώρα του αίματος.

Πως θα τα προλάβει όλα αυτά η Κεντροδεξιά κι ο Πρωθυπουργός; Εγκαταλείποντας την απλή διαχείριση, επιλέγοντας άλλα πρόσωπα για την πρώτη γραμμή. Είπαμε, μερικοί για μπριτζ και κανά σουαρέ καλοί είναι. Τώρα όμως μιλάμε γι’ αντρικές δουλειές.

Πίσω λοιπόν, ιδεολογικά πίσω ολοταχώς στον Νοέμβριο του 2009, δηλαδή στο μέλλον. Γιατί, ναι, αναμφίβολα χρειάζεται ένα νέο κόμμα. Όμως κόμμα πατριωτικό, που θα συγκεντρώσει υγιείς, ριζοσπαστικές δυνάμεις. Ένα μέτωπο αληθινών εκσυγχρονιστών, όχι κολυμβήθρα εξαγνισμού ενοχικών δεξιών και πασόκων με θολωμένο μάτι.