Σκοπός είναι να κερδηθεί ο πόλεμος και όχι να πέσουμε μαχόμενοι

Οι δραματικές εξελίξεις των τελευταίων ημερών, ιδιαίτερα μετά την τορπίλη του Γ. Παπανδρέου περί δημοψηφίσματος, έφεραν το ελληνικό πολιτικό σύστημα στα όριά του. Κεντρικό πρόσωπο της περιδίνησης στον ορίζοντα γεγονότων της μαύρης τρύπας της ελληνικής χρεοκοπίας, ο πρόεδρος της ΝΔ Αντώνης Σαμαράς. Η κίνησή του να στηρίξει τελικά μια κυβέρνηση συνεργασίας υπό τον Λουκά Παπαδήμο , πυροδότησε σωρεία αντιδράσεων.

Στο εσωτερικό της παράταξης πολλοί είναι εκείνοι που απογοητεύτηκαν, θεωρώντας ότι η κίνηση αυτή αποτέλεσε υπαναχώρηση από την αταλάντευτη αντιμνημονιακή θέση την οποία είχε οικοδομήσει τα δύο τελευταία χρόνια. Πολλοί νεοδημοκράτες αλλά και άλλοι που τον υποστήριξαν σθεναρά, εμφορούμενοι έναν αγνό πατριωτισμό (εδραζόμενο σε τι θεμέλια άραγε;), πληγώθηκαν.

Στην αντίπερα όχθη, το καθεστωτικό ΠΑΣΟΚ και οι δυνάμεις της διαπλοκής εκμεταλλευόμενες τη συγκυρία και ”ξεχνώντας” τις ολέθριες συνέπειες της μέχρι τώρα πολιτικής τους συμπεριφοράς, δεν έχασαν την ευκαιρία να τοποθετήσουν στο κάδρο της “συνευθύνης” τον αρχηγό της αντιπολίτευσης για να πετάξουν από πάνω τους λίγο από το Μνημονιακό Άγος. Η Λερναία Ύδρα των τηλεοπτικών διαύλων εχθές εξαπέλυε μύδρους εναντίον του Σαμαρά μέχρι να συνεναίσει. Τα μεγάλα κανάλια τον εγκαλούσαν για ολιγωρία ενώ τα πιο μικρά υπερπατριωτικά τα οποία τον εγκαλούσαν για υποταγή.

Οι μεγάλες δυνάμεις εξ Εσπερίας, δηλαδή η Γερμανία, μόλις ανοίχτηκε μια χαραμάδα αποδοχής της συμφωνίας της 27ης Οκτωβρίου, εφάρμοσαν μέχρι κεραίας τα λόγια του Περικλή στους Αθηναίους για το περίφημο Μεγαρικό Ψήφισμα:

Κανείς όμως από σας ας μη νομίσει ότι ο πόλεμος θα γίνει  για ασήμαντη αφορμή , αν θέλαμε να αρνηθούμε ν’ ανακαλέσουμε το περί Μεγαρέων Ψήφισμα, στο οποίον φαίνονται ότι αποδίδουν τόσην σπουδαιότητα, ώστε ισχυρίζονται ότι αν αυτό ανακληθεί, ο πόλεμος θ’ αποσοβηθεί. Ούτε πρέπει ν’ αφήσετε να υφίσταται στη συνείδησή σας η μομφή ότι πολεμήσατε για ασήμαντη αιτία, γιατί το ασήμαντο αυτό αποτελεί την λυδία λίθο, για την εξακρίβωση και τη δοκιμασία των προθέσεών σας. Επειδή, εάν υποχωρήσετε απέναντι τους, θα βρεθείτε ενώπιον νέας και επαχθεστέρας απαιτήσεως, γιατί θα νομίσουν ότι και σε τούτο θα υποκύψετε εξαιτίας του φόβου. Ενώ, αν αρνηθείτε αποφασιστικά, θα τους δώσετε να καταλάβουν καθαρά ότι οφείλουν να συμπεριφέρονται απέναντι σας ως ίσοι προς ίσους μάλλον.

Με  ιταμό τρόπο απαίτησαν την έγγραφη αποδοχή των επαχθών όρων που συνοδεύουν την εν λόγω συμφωνία από την αντιπολίτευση ενώ διαδίδουν παντού ότι δεν υπάρχει τίποτε προς διαπραγμάτευση. Λειτουργώντας με τον ίδιο τρόπο που λειτούργησαν οι Αθηναίοι στρατηγοί στη Μήλο το 415 π.Χ που έλεγαν τα εξής:

«Έχουμε  την απαίτηση να επιδιώξουμε πιο πολύ να επιτύχουμε τα δυνατά από όσα κι οι δυο μας αληθινά έχουμε στο νου μας, αφού ξέρετε και ξέρουμε ότι κατά την κρίση των ανθρώπων το δίκαιο λογαριάζεται  όταν υπάρχει ίση δύναμη για την επιβολή του κι ότι,  όταν αυτό δε συμβαίνει, οι δυνατοί κάνουν ό,τι τους επιτρέπει  η δύναμή τους κι οι αδύναμοι υποχωρούν κι αποδέχονται.»

Φυσικά η θέση του Αντώνη Σαμαρά ήταν και είναι εξαιρετικά δύσκολη. Για πολλούς ήταν η ευκαιρία που περίμεναν για να τον τσαλακώσουν. Όσοι είναι προκατειλημμένοι εναντίον ξεσπάθωσαν. Μα κι αν συνέχιζε να λέει όχι χωρίς να λογαριάσει τις συνέπειες, αυτοί οι ίδιοι θα τον εγκαλούσαν ότι οδήγησε τη χώρα στη χρεωκοπία μόνο και μόνο για να γίνει πρωθυπουργός.

Όσοι είναι πληγωμένοι από την “υπαναχώρηση” ενθυμούμενοι Μαραθώνες και Θερμοπύλες, ξεχνούν αθέλητα τη δεινή διαπραγματευτική θέση της χώρας αλλά και την πραγματική νοοτροπία μεγάλου τμήματος της ελληνικής κοινωνίας. Γιατί:

«Η ελπίδα,  παρηγοριά την ώρα του  κινδύνου, όσους την έχουν από περίσσια δύναμη κι αν τους βλάψει δεν τους καταστρέφει. Όσοι όμως, στηριγμένοι πάνω της, τα παίζουν όλα για όλα, (γιατί απ’ τη φύση της είναι σπάταλη), μονάχα όταν αποτύχουν τη γνωρίζουν, όταν πια, για κείνον που έκαμε τη γνωριμία της, δεν έχει τίποτε για να το προφυλάξει απ’ αυτήν. Αυτό σεις, αδύναμοι και που η τύχη σας κρίνεται από μια μονάχα κλίση της ζυγαριάς, μη θελήσετε να το πάθετε ούτε να μοιάσετε τους πολλούς που, ενώ μπορούν ακόμη να σωθούν με ανθρώπινα μέσα, όταν τους βρουν οι συμφορές και τους εγκαταλείψουν οι βέβαιες ελπίδες, καταφεύγουν στις αβέβαιες ελπίδες, τη μαντική και τους χρησμούς και όσα άλλα τέτοια, με τις ελπίδες που δίνουν  φέρνουν στην καταστροφή.»

Όσο δε για τους ισχυρούς φίλους και συμμάχους από το Βερολίνο, ας θυμηθούν τι ολέθρια αποτελέσματα προκάλεσε στη χώρα τους η ταπεινωτική συνθήκη των Βερσαλλιών και ας αναλογιστούν ότι οι υπερόπτες και αλαζονικοί Αθηναίοι μπορεί να δήωσαν τη Μήλο αλλά συνετρίβησαν λίγο αργότερα στη Σικελία, δίνοντας τέλος στο όραμά τους για μια Μεσογειακή Ηγεμονία.

Προσωπικά, δεν μπορώ να κρίνω ακόμα τη στάση του προέδρου. Δεν γνωρίζω, όπως όλοι μας άλλωστε, τις κρυφές λεπτομέρειες των διλημμάτων στα οποία βρέθηκε αντιμέτωπος.  Η αλήθεια είναι ότι δε θα ήθελα να είμαι στη θέση του όπως και πολλοί από τους φωνασκούντες  μικρούς πρωθυπουργούς του διαδικτύου και των καφενείων. Αλλά εγώ δε φιλοδοξώ να ηγηθώ της χώρας. Το θυμικό μου ενοχλείται από το ενδεχόμενο απώλειας της εθνικής αξιοπρέπειας. Ενοχλείται που δεν υπάρχουν αντιδράσεις στις προσβλητικές αξιώσεις των ισχυρών. Θυμώνω που τσαλαπατιέται η πατρίδα μου. Αλλά ξέρω ότι το τσαλάκωμα έγινε πρώτα στο εσωτερικό της πατρίδας. Και δε συμμαζεύεται ο ηδονιστικός τρόπος του ζειν, η λατρεία του αυτοειδώλου  και ο συβαριτισμός που διέβρωσαν την ελληνική κοινωνία τα τελευταία τριάντα χρόνια, μέσα σε μικρό χρονικό διάστημα. Όμως οι χώρες δεν κυβερνώνται με το θυμικό.

Εν κατακλείδι, αν με ρωτήσετε, προτιμώ να είμαι φτωχός και αξιοπρεπής αφού:  δε θεωρείται ντροπή να ομολογήσει κανείς πως είναι φτωχός, αλλά χειρότερη ντροπή είναι να μην προσπαθήσει να ξεφύγει τη φτώχεια του. Όμως από το να κείμαι υπερήφανα νεκρός στα χαρακώματα, αλλά νεκρός, προτιμώ τη μάχη του αντάρτικου αλλά ζωντανός. Και οι εκστρατείς δεν είναι όλες γεμάτες με νίκες, αλλά και με αναδιπλώσεις. Σκοπός είναι να κερδηθεί ο πόλεμος και όχι να πέσουμε μαχόμενοι. Οι ηρωισμοί (των άλλων) που γίνονται τραγούδια και αφορμή για παρελάσεις, είναι το άλλοθι των δειλών και των βολεμένων.

Εγώ έτσι έμαθα αλλά δεν ξέρω αν αυτή είναι η άποψη των πολλών…

Κανείς Θεός δε θα μας βοηθήσει και κανείς πολιτικός δε θα μας «σώσει» αν δεν αποφασίσουμε εμείς τι πραγματικά θέλουμε και τι είμαστε διατεθειμένοι να κάνουμε γι’ αυτό.

Κλείνοντας, θα ήθελα να θυμίσω κάτι που έλεγε ο Σωκράτης σε σχέση με το πως αντιλαμβανόμαστε ως πραγματικότητα και ποια ΕΙΝΑΙ η πραγματικότητα.

«Όποιος όμως έχει νου, θα αναλογιστεί ότι δύο ειδών είναι οι συγχύσεις που συμβαίνουν στα μάτια και δύο ειδών οι αιτίες στις οποίες οφείλονται, ανάλογα με το αν περνάει κανείς από το φως στο σκοτάδι ή από το σκοτάδι στο φως. Και θεωρώντας ότι ακριβώς τα ίδια συμβαίνουν και με την ψυχή, όποτε θα βλέπει κάποια ψυχή να τα ‘χει χαμένα και να μην μπορεί να διακρίνει κάτι, αυτός δεν θα βάζει τα γέλια, ασυλλόγιστα, αλλά θα προσπαθεί να διαπιστώσει τι από τα δύο συμβαίνει: Είναι άραγε τυφλωμένη επειδή έχοντας έλθει από μια ζωή φωτεινότερη δεν είναι συνηθισμένη στο σκοτάδι ή, αντιθέτως, επειδή προχωράει από την περισσή αμάθεια σε μια περιοχή φωτεινότερη, κάτι πιο λαμπερό έχει πλημμυρίσει τα μάτια της με εκτυφλωτικό φως; Κι έτσι τη μια ψυχή θα την καλοτυχίσει για το πάθημά της και για τον τρόπο της ζωής της, ενώ για την άλλη θα αισθανθεί λύπη, κι αν θα ‘δειχνε τη διάθεση να την περιγελάσει, το γέλιο του αυτό θα ήταν λιγότερο καταγέλαστο απ’ ότι το γέλιο για εκείνη που έχει φθάσει εδώ από ψηλά, από το φως».

Προς το παρόν, βρισκόμαστε μέσα στη σπηλιά κυνηγώντας σκιές και ακροβατούμε στο κενό.

Γιάννης Φαίλτωρ

(Τα αποσπάσματα είναι από το την Ιστορία του Θουκυδίδη, και από την Πολιτεία του Πλάτωνος)