Του Φαήλου Μ. Κρανιδιώτη
Όταν βρίσκεσαι αντιμέτωπος με μεγάλα διλήμματα, όταν γύρω σου αλυχτούν εκβιαστές και μισθοφόροι της παραπληροφόρησης, έναν μπούσουλα μπορείς να έχεις, αυτόν που υποδεικνύουν οι αρχές σου, οι ιδέες σου κι η ελευθεροφροσύνη. Για να το συνοψίσω καλύτερα, όταν είσαι αντιμέτωπος με την πολιτική αλητεία και τον τυχοδιωκτισμό κι έχεις μπροστά σου την τεράστια ευθύνη της επιβίωσης της Πατρίδας, τότε πρέπει να αφήσεις να απαντήσει η φιλοτιμία σου, ακουμπώντας στην Ιστορία, την μόνη, την πραγματική πολιτική επιστήμη. Δεν θα σε προδώσει ποτέ.
Την ώρα που γράφω αυτές τις γραμμές, δεν γνωρίζω ποιες θα είναι οι αποφάσεις των δυο μεγάλων κομμάτων για την μεταβατική κυβέρνηση, που κάποιοι την θέλουν μη μεταβατική. Παρακολουθώ βέβαια με δέος την νεκρανάσταση διαφόρων πολιτικών και δημοσιογραφικών βαμπίρ, την οπισθοφυλακή της μεταπολιτευτικής παράγκας που προσπαθεί να φρονηματίσει τον Αντώνη Σαμαρά. Αντζέντηδες σκουπιδιαραίων, τρόφιμοι πρεσβειών και δουλοπάροικοι συμμαθητών, μπετατζήδων και μεγαλομεσιτών, προσπαθούν να πετύχουν σε τρεις μέρες ότι δεν πέτυχαν σε δυο χρόνια: να καταστήσουν τον Πρόεδρο της Ν.Δ. συνένοχο του αίματος.
Η δική του θεμιτή επιδίωξη, όπως την «διαβάζω» ως πολίτης, είναι κυβέρνηση εκατό ημερών και εκλογών, με, ει δυνατόν, μη συμμετοχή πολιτικών προσώπων από τη Ν.Δ., ώστε σε αυτές τις εκατό μέρες να υπάρξει η λιγότερη δυνατή ταύτιση με τους τυχοδιώκτες του Μνημονίου και των δημοψηφισμάτων.
Το μεγάλο ζητούμενο δεν είναι απλά η διαφύλαξη της προοπτικής του Αντώνη Σαμαρά για την Πρωθυπουργία. Είναι το ίδιο το συμφέρον της Πατρίδας, η διαφύλαξη όχι απλά ενός προσώπου αλλά μιας αστικοδημοκρατικής και ειρηνικής διεξόδου για τον Λαό μας.
Γιατί, ας μην νομίζουμε πως, αν τυχόν αύριο το πρωΐ θα είναι πρωθυπουργός ο Χ Παπαδήμος, με ή χωρίς συμμετοχή των οποιονδήποτε πολιτικών προσώπων, τότε λύθηκε το πρόβλημα της χώρας. Η πολιτική της ύφεσης, της ανεργίας, των κατεβασμένων ρολών και πια της υπανάπτυξης, ναι, της υπανάπτυξης, αδέρφια, καλά κρατεί. Θα μας πηγαίνουν από δόση σε δόση με νέο κάθε φορά ultimatum. Ο Σόϊμπλε, ο Ρεν κι όποιος άλλος «φίλος» και «εταίρος», θα μας τραβάει κι από ένα φετφά κι εμείς θα κάνουμε διακομματικό «παρουσιάστε αρμ» πάνω στα κόκαλα της Πατρίδας και στα αποκαΐδια της οικονομίας μας και της κοινωνικής συνοχής;
Το ξαναγράφω λοιπόν, η Πατρίδα χρειάζεται γκεσέμι κι όχι συνεργαζόμενους λογιστές. Η όποια αναγκαία λύση θα προκύψει μπορεί να είναι μόνο προσωρινή, διεκπεραίωσης ως την 19ηΦεβρουαρίου 2012. Χρειάζεται το συντομότερο δυνατό πολιτική και μόνο πολιτική λύση, μέσα από την αποτύπωση στις κάλπες της βούλησης του αφέντη του τόπου, που είναι ο Λαός. Ακόμη τουλάχιστον, όπως είδα πριν από λίγο από το παράθυρο του γραφείου μου, στον Ιερό Βράχο της Ακρόπολης κυματίζει η γαλανόλευκη κι όχι η σβάστικα, η τρικολόρ ή κάτι άλλο. Ευρωπαϊστές είμαστε κι ήμασταν κι όταν κάποιοι άλλοι φορούσαν ακόμη ζιβάγκο και φώναζαν «ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο». Αλλά ευρωπαϊστές σημαίνει μέτοχοι των ευρωπαϊκών ιδεών, που έχουν σαν βάση τους τον ελληνορωμαϊκό πολιτισμό, τον Χριστιανισμό, τις αξίες του Σουμάν, μια κοινότητα πολιτισμένων λαών και αξιών, όχι δουλοπάροικοι μιας αυταρχικής Ευρώπης τραπεζιτών. Είμαστε χώρα, κράτος, όχι Gau.
Το πρόβλημα λοιπόν δεν θα λυθεί αίφνης με τον ερχομό του «τραπεζικού ιππικού» κι επειδή θα υπουργοποιηθεί ο Ρούλης ή ο Κούλης. Θα εξακολουθούμε να χρωστάμε τη μάνα μας και τον πατέρα μας, θα εξακολουθούμε να έχουμε ανύπαρκτη πια παραγωγική βάση, έλλειψη ρευστότητας, καταρρακωμένο ηθικό του Λαού, καλπάζουσα ανεργία, μηδενικές επενδύσεις. Οι «κοινωνικοί λύκοι» που στην αναμπουμπούλα χαίρονται, η λαθρομετανάστευση, η απελπισία των απλών ανθρώπων, που βλέπουν το εισόδημα τους να συρρικνώνεται, τα παιδιά τους να μεταναστεύουν και στην μικρή τους περιουσία να έχουν αποκτήσει ως συνέταιρο ένα αδηφάγο κι αποτυχημένο κράτος, και κυρίως η ατιμωρησία, δημιουργούν ένα εκρηκτικό κοινωνικό μείγμα. Αυτά θα φέρουν ακόμη μεγαλύτερη λαϊκή οργή την οποία δεν θα μπορέσει να αντιμετωπίσει μια κυβέρνηση χωρίς λαϊκή νομιμοποίηση, που δεν μπορεί να μιλήσει στην καρδιά του Λαού, που αδυνατεί να απαντήσει στις προσδοκίες του, να του δημιουργήσει βάσιμες ελπίδες. Αυτό μπορεί να το κάνει μόνο η αληθινή πολιτική κι όχι η σαράφικη διαχείριση.
Το ξαναλέω, η βασική μας διαφορά με την αριστερά είναι πως εμείς πιστεύουμε στην εθνική και κοινωνική ενότητα, δεν επενδύουμε στο χάος, την προλεταριοποίηση των σημερινών νοικοκυραίων. Αυτή την κοινωνική συνοχή οφείλει να διαφυλάξει η παράταξη μας, μαζί όμως με την εθνική αξιοπρέπεια, μαζί με το ζητούμενο, τον ακρογωνιαίο λίθο της ύπαρξης μας, το διαχρονικό αίτημα του ελληνικού εθνικού κινήματος, που είναι η Ελευθερία. Όχι τα δανεικά, όχι τα spreads, όχι η βουλιμία γόνων κι εκλεκτών για εξουσία. Η Ελευθερία και μόνον η Ελευθερία, με κάθε τίμημα, όποιο κι αν είναι.
Την διαφύλαξη λοιπόν του Αντώνη Σαμαρά ως εθνική εφεδρεία για την 20η Φεβρουαρίου 2012 κι επέκεινα θα έπρεπε να την εύχονται κι οι πολιτικοί του αντίπαλοι κι οι ζοχαδιακοί και αλαζόνες εταίροι μας. Αλλιώς αδέρφια, καλή αντάμωση στα γουναράδικα….
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου