Το μεγάλο ερώτημα που τίθεται πλέον μετά τις αποφάσεις για το δημοψήφισμα είναι ποιο θα είναι το ερώτημα στο δρόμο προς τις κάλπες;
Αν πάνε με το “νέα δανειακή σύμβαση ή χρεοκοπία” ,τότε είναι σίγουρο ότι ο κόσμος θα ψηφίσει το πρώτο. Τέτοια εκβιαστικά διλήμματα δεν έχουν τρίτο δρόμο. Όπως εν είχαν το ”Καραμανλής ή τανκς” ή το ”Ναι ή όχι στην Βασιλεία“. Ένα πράγμα έπρεπε να ψηφίσει ο κόσμος κι αυτό έκανε. Επομένως, στο ερώτημα “τη σύνταξή σου και το μισθό σου ή στάσηπληρωμών” είναι δεδομένη η απάντηση.
Επειδή, όποιο κι αν είναι το τυπικό ερώτημα στο οποίο θα κληθούν να απαντήσουν οι ψηφοφόροι, το πραγματικό δίλημμα που θα θέσουν στον λαό θα είναι το «τη σύνταξή σου καιτο μισθό σου ή στάση πληρωμών”. Το οποίο ο ΓΑΠ θα το μετατρέψει φυσικά με την βοήθεια των ΜΜΕ στο «Ναι ή Όχι σε μένα και στην πολιτική μου».
Σε κάθε περίπτωση όμως το αποτέλεσμα θα είναι καταστροφικό
Αν ὁ λαός πει ΝΑΙ, τότε ἡ αλαζονεία της λευκής επιταγής θα δημιουργήσει νέες τριβές και εντάσεις που θα οδηγήσουν σε πρωτόγνωρα πολιτικά αδιέξοδα και πρωτοφανείς κοινωνικές συγκρούσεις.
Αν ὁ λαός πει ΟΧΙ, που είναι και το πλέον πιθανό, τότε πάμε για ανεξέλεγκτη χρεοκοπία και έξοδο από το Ευρώ. Νομίζοντας ότι ρίχνει ροχάλα στον ΓΑΠ ο παγιδευμένος λαός θα υπογράψει ιδιοχείρως την έξοδο της χώρας από την Ευρωζώνη και ενδεχομένως μακροπρόθεσμα από την ΕΕ. Θα υπογράψει δηλαδή την επιστροφή της χώρας μέσα σε μια νύκτα στην δεκαετία του 60 και την αναίρεση όλης της προόδου που έχει συντελεστεί μέσα σε πενήντα χρόνια.
Φυσικά θα εμφανισθούνε και οι διάφοροι “δημοκρατικοί” και “προοδευτικοί” που θα απαιτήσουν να αναλάβει επιτέλους ο λαός τις ευθύνες του. “Αυτό δεν ζητούσατε τόσον καιρό;” θα λένε.
Σε κάθε περίπτωση το δημοψήφισμα θα μοιάζει με τσουβάλι που βάζει τα πάντα μέσα. Όμως, για παράδειγμα, γιατί χιλιάδες Νεοδημοκράτες ή Πασόκοι ή αριστεροί που θέλουν να μείνει η χώρα στην ευρωζώνη, θα πρέπει άραγε να ψηφίσουν υπέρ της δανειακής σύμβασης; Και γιατί να υφαρπάξουν τη ψήφο κάποιου που είναι ευρωπαϊστής και θέλει να επιστρέψει στη δραχμή αλλά διαφωνεί κάθετα με την ανάλγητη και άδικη οικονομική πολιτική της κυβέρνησης; Και γιατί κάποιος που θα ψηφίσει “όχι” να έχει η πράξη του αυτή το ίδιο βάρος με το “όχι” του ΚΚΕ το οποίο θέλει να επιστρέψουμε σε μια σοβιετικού τύπου οικονομία;
Και τέλος, γιατί η κυβέρνηση πιστεύει ότι με το δημοψήφισμα θα καθαρίσει για άλλα δύο χρόνια; Δηλαδή αν μέσα στο 2012 απολυθούν χιλιάδες, αν δημιουργηθούν νέες στρατιές ανέργων και νεόπτωχων, αν ο κόσμος ξαναβγεί στους δρόμους και τα κάνει όλα λίμπα, αν υπάρξουν θύματα, διαδηλωτές και πολιτικοί, ποια θα είναι η νομιμοποίηση της κυβέρνησης να προχωρήσει ακάθεκτη; Το δημοψήφισμα και το αποτέλεσμά του που θα προέλθει μέσα από μια εκβιαστική διαδικασία;
Από την άλλη μεριά είναι δυνατόν οι πολίτες να ψηφίσουν την εργασιακή εφεδρεία; Το κόψιμο των μισθών και συντάξεων; Τις επερχόμενες απολύσεις; Τον πλειστηριασμό της κατοικίας του; Η απάντηση είναι ΟΧΙ. Μπορεί να είναι η κατάσταση κρίσιμη. Μπορεί όντως να έχουμε ανάγκη την δανειακή σύμβαση. Είναι όμως δυνατόν ο πολίτης που έχασε τη δουλειά του, ή το σπίτι του επειδή απολύθηκε και δεν έχει να πληρώσει τη δόση, ή ακόμα και εκείνος που γνωρίζει ότι του χρόνου έρχεται η σειρά του να απολυθεί με τις όποιες επιπτώσεις, θα σκεφτεί με τη λογική να παραμείνουμε στην Ευρωζώνη και την ΕΕ ή θα καταψηφίσει ώστε να πάει η κυβέρνηση από εκεί που ήρθε;
Για όλα τα παραπάνω η επιλογή του δημοψηφίσματος είναι λανθασμένη και καταστροφική και θα γυρίσει μπούμερανγκ στην κυβέρνηση. Γι’ αυτό και οι εκλογές είναι διαδικασία κοινωνικής αποσυμπίεσης.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου