Αλλωστε τα τουρκικά σήριαλ τίμησαν απ' τα εν λόγω κανάλια δεόντως την εθνική μας γιορτή
με ολίγην από γερμανικές διαταγές στις ειδήσεις. Μια χαρά αχταρμάς το μενού!
Με κορυφαίο το ντόμπερμαν που την έχει δει στρατοδίκης να ζητά απ' τον κ. Δημαρά να «καταδικάσει», να «αποκηρύξει», να «δηλώσει» και στο τέλος να τον καταδικάζει ότι δεν «αποκήρυξε», δεν «δήλωσε», δεν δούλωσε...
Ντόμπερμαν χωρίς κατοχικές κουκούλες, έτσι φόρα παρτίδα απ' τις οθόνες μας, με το θράσος χιλίων πιθήκων...
Δηλητηριώδης από καιρό τυγχάνει η πιπίλα που αναχαράζουν τα παπαγαλάκια και τα ντόμπερμαν της ενημέρωσης, ότι «δυσφημείται η χώρα» κάθε φορά που ξετυλίγονται κινητοποιήσεις και διαδηλώσεις στην επικράτεια (αν ακόμα αυτή η επικράτεια υπάρχει).
Δηλαδή, όταν γίνονται διαδηλώσεις στη Γερμανία, όπως η πρόσφατη στη Φρανκφούρτη εναντίον των Τραπεζών, δυσφημείται η Γερμανία; Οταν κατεβαίνουν εκατομμύρια Γάλλοι στους δρόμους για να υπερασπισθούν το ασφαλιστικό τους σύστημα, δυσφημείται η Γαλλία; «Αμαυρώνεται η εικόνα της... Γαλλίας στο εξωτερικό»;
Εχει αρχίσει να τρώει τα ψωμιά της η προπαγάνδα τους, κι όταν η προπαγάνδα τρώει το ψωμί της τζάμπα, χωρίς απτό αποτέλεσμα για τα αφεντικά, αλλοίμονο στους δούλους τους...
*****
Αυτά που συνέβησαν κατά την επέτειο της 28ης Οκτωβρίου σε πολλές πόλεις της Ελλάδας συνιστούν μια λαμπρή στιγμή έκφρασης ενός λαού που καταπονείται, αλλά και ταυτοχρόνως αφυπνίζεται -μάλιστα ενός ολόκληρου λαού, για αυτό και οι εκφάνσεις της διαμαρτυρίας του καλύπτουν όλη την γκάμα, από τους δεξιούς ώς τους αριστερούς.
Αν τώρα αυτό δίνει την ευκαιρία σε ορισμένους από την ελίτ (βάφεν ή έφεδρη) να χαρακτηρίζει τις διαμαρτυρίες ως «δεξιές» ή «αριστερές», τόσο της κόβει. Ή τόσο θέλει να δείχνει ότι της κόβει, προσπαθώντας να διεκπεραιώσει μια προπαγάνδα που απευθύνεται πλέον μόνο σε ηλίθιους.
Οι εθνικές επέτειοι είναι γιορτές μνήμης -και μέσα στις ψυχές μας κανονικά μνημόσυνα. Με τη χαρμολύπη τους και τα μηνύματά τους.
Για την εξουσία οι εθνικές επέτειοι καταλήγουν αφυδατωμένες να 'ναι μια τελετή
χρήσιμη για την υποστήριξη του οικοδομήματος που έχει στήσει, αλλά ταυτοχρόνως ρηχή· που περιορίζεται σε δυο πόζες και τρεις δεκάρικους
απ' αυτούς που σνομπάραμε ή κοροϊδεύαμε πιτσιρικάδες, όπως άλλωστε όλοι οι πιτσιρικάδες όλων των εποχών (όταν βρίσκουν τρόπους να μετατρέψουν την αγγαρεία σε χαβαλέ).
Για τον λαό όμως οι εθνικές επέτειοι είναι γιορτές. Για τους πατεράδες και τις μανάδες μας, για τα όσα κατόρθωσαν, για εκείνα στα οποία απέτυχαν -είναι γιορτές συλλογικής μνήμης και κατά τούτο συνθέτουν ταυτότητα. Μάλιστα ταυτότητα που όσον ενηλικιώνεται υπερβαίνει μύθους (γόνιμους ή χαλκευμένους) και τείνει προς μιαν αυτογνωσία όπλο.
Ακόμα και οι παρελάσεις -που ορισμένοι θέλουν να καταργηθούν- μπορεί για την εξουσία είναι μια τελετή καθ-ιέρωσης (σημαντικής μάλιστα, λόγω του μιλιταριστικού στίγματος που φέρουν), όμως για τον λαό είναι ένα ξεφάντωμα του συνανήκειν, της κοινότητας που καμαρώνει τα παιδιά της, που θυμάται τη δική της παιδική ηλικία -έτσι είναι η ζωή! χρειάζεται γιορτές για να μην είναι «μακρά οδός απανδόκευτος»...
Αλλωστε οι γιορτές έχουν το νόημα που τους δίνουν οι εορτάζοντες. Επί παραδείγματι η σημαία ως γιορτή: άλλο νόημα έχει στα χέρια του αντάρτη κι άλλο στα χέρια του δωσίλογου.
Αλλά, το κυριώτερο: οι επέτειοι κάθε φορά αποκτούν ένα νέο νόημα συνέχεια του παλιού
και κατά τούτο ωραία απέδωσε ο Μανώλης Γλέζος όσα συνέβησαν προχθές στις παρελάσεις λέγοντας ότι ο λαός τιμά τον αγώνα τού ΟΧΙ με νέους αγώνες στο ίδιο πνεύμα!
Διότι όντως, αν τότε ο λαός αγωνίσθηκε εναντίον του φασισμού, σήμερα μπαίνει σε έναν νέον αγώνα εναντίον μιας οικονομικής χούντας εκείνου του χρήματος που θέλει να (ανα)γεννάται απ' τις στάχτες των ανθρώπων! σε όλον τον κόσμο, την Ευρώπη, την Ελλάδα...
Εκείνο που πρέπει να προσέξει η άφρων εξουσία (η οποία το έχει προσέξει και τρέμει) είναι πως: όταν φτάνει ο λαός να διαταράξει και να αποδομήσει την τελετή, έχει φθάσει ο κόμπος στο χτένι.
Είναι στιγμή σπουδαία και οριακή.
Ως εκ τούτου οι αποδοκιμασίες προς τον κύριο Πρόεδρο της Δημοκρατίας (με τις ύβρεις απολύτως καταδικαστέες) εξέφραζαν την απογοήτευση εκείνων που άλλα περίμεναν απ' τον παλιό αντάρτη. Και πάντως όχι να συγκαλύπτει τα καμώματα μιας κυβέρνησης ανδρεικέλων.
Τα «δύσκολα εύγε» γίνονται δύσκολα, αλλά γίνονται, «δύσκολες» επίσης «αποδοκιμασίες».
Ο λαός φέρθηκε εικονοκλαστικά, έσπασε τις τελετές, αυτό δεν είναι μια εύκολη συμπεριφορά. Φανερώνει οδύνη. Κι εν συνεχεία οργή που αρχίζει να οργανώνει τον εαυτό της.
Ή μήπως είναι βία οι διαμαρτυρίες και δεν είναι βία το πετσόκομμα των μισθών, οι φοροεπιδρομές (τουλάχιστον με Στούκας), ο εξευτελισμός των πολιτών διά της συκοφαντίας και η αιχμαλωσία της χώρας;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου