Η υπεράσπιση ενός βροντόσαυρου και ο πολιτισμός!

Φαήλος Κρανιδιώτης

Ο Αλέξης προχθές στο Σύνταγμα έκανε πρωτότυπα πράγματα. Είναι ο πρώτος αρχηγός κόμματος που γιόρτασε την ήττα του, την επέτειο ότι έναν χρόνο πριν ήρθε… δεύτερος. Κατήγγειλε δε τη «φίμωση» της ΕΡΤ, την οποία ως πριν από λίγες μέρες ξεφώνιζε ως «φερέφωνο της κυβέρνησης»! Και, φυσικά, μήνες μετά το Τριώδιο, ντύθηκε πολύ ΠΑΣΟΚ.

Αν δεν είχε ζέστη, θα 'χε βγει με ζιβάγκο στους 40 νοματαίους που εκινούντο ακροβολισμένοι ανάμεσα στους πάγκους με τα βρόμικα, με ενθουσιώδες πνεύμα Ιταλών μετά τη μάχη του Καπορέτο. Τα συντρόφια του Ακη, του αδίκως διασυρόμενου στα Εφετεία αγωνιστή του σοσιαλισμού, που ξημεροβραδιάζονται στην Κουμουνδούρου, του πρότειναν με την ψιλή ν’ αφήσει και καράφλα, αλλά ο Παππάς, ως νουνεχής σκιά, το θεώρησε too much, απέκλεισε δε και τις αεροσυνοδούς, όπως και τις φωτογραφίες με αεροπλανικές ζεϊμπεκιές στο άκουσμα του «Αυτός ο άνθρωπος, αυτός, ήταν ο άλλος μου εαυτός» της θρυλικής Ρίτας Σακελαρίου.

Εριξε δυο τάλαρα κορόνες, σε παλαιές δραχμές, κούνησε και το δάχτυλο στη Μέρκελ, αλλά ο θυελλώδης επαναστατικός άνεμος δεν τάραξε ούτε φύλλο στη «Λεωφόρον υπό τα φιλύρας» του Βερολίνου. Ανεκόπη από μια ανεμική νεραντζιά ψηλά στη Σταδίου, εκεί που λιαζόταν στα νιάτα του ο Κανέλλος και άλλοι τετράποδοι αντεξουσιαστές, παρδαλοί τε και κοψονούρηδες.

Ενα πλάνο δεν έδειξε ο σύντροφος σκηνοθέτης. Τα πλεγμένα δάχτυλα - ξόρκι του Αλέξη πίσω από την πλάτη του. Είχε πάει πριν και στον Λουμπαρδιάρη κι είχε ανάψει κεράκι, μην κάνει κάνα αστείο ο Σαμαράς και τον πάρει στα σοβαρά στα περί εκλογών. Το ξέρετε το ανέκδοτο με το λιοντάρι και τον λαγό, που έλεγε και καμιά μαλακία να περάσει η ώρα; Ε, κάπως έτσι.

Το Athens Pride πιο πολύ κόσμο είχε, με συνεπέστερες θέσεις και περισσότερο μπρίο. Το σοβαρό όμως είναι το παπατζιλίκι που πούλησαν στο πόπολο αυτές τις μέρες, με προεξάρχουσα την πασοκική συνιστώσα μέσα από τη «Βίλα ΕΡΤ». Μέχρι ότι δεν θα 'ρθουν τουρίστες ακούσαμε, λόγω του προσωρινού κλεισίματος. Διότι, ως γνωστόν, τα καλά τουριστικά πακέτα περιλαμβάνουν πρωινό, Ακρόπολη, κρουαζιέρα στον Σαρωνικό και Μπήλιω Τσουκαλά. Τι ότι εκτεθήκαμε στην Ευρώπη ακούσαμε, τι πως έχουμε χούντα κ.λπ. Διότι επίσης γνωστόν ότι από τη Μαδρίτη και το Λονδίνο ως τη Λαπωνία έπεσε ζόφος στην ιδέα πως δεν θα βλέπανε πια Γότθοι, Κέλτες, Σάξονες, Γαλάτες και Ινουίτ «Στην υγειά μας». Κινδύνεψε η ευρωπαϊκή συνοχή.

Αν με ρωτήσετε, θα προτιμούσα να ξεκινούσαμε ανάποδα. Να κλείναμε πρώτα τα ιδιωτικά με τους «Σουλεϊμάν» τους «Καρανταγί» κ.λπ., να παίρναμε τα χρωστούμενα από το νταβατζιλίκι τους και να τους τραβάγαμε ένα περιποιημένο πλειοδοτικό διαγωνισμό για τις συχνότητες, με νέο αυστηρό πλαίσιο σεβασμού της νοημοσύνης του λαού μας, του πολιτισμού, της γλώσσας και της Ιστορίας μας. Κι ύστερα να εξυγιαίναμε και την ΕΡΤ. Επειδή όμως αυτό δεν ήταν εφικτό, ξεκίνησε το πράγμα από την ΕΡΤ, η οποία, θα ξαναθυμίσω, δεν είναι μόνο οι δημοσιογράφοι. Σκέφτηκα δε κι αυτό.

Αν ορθώς αντελήφθην, η ΕΡΤ κοστίζει γύρω στα 300.000.000 τον χρόνο, που τα παίρνει από την ανταποδοτική εισφορά. Αν λοιπόν περιοριστεί το προσωπικό της και τα λειτουργικά έξοδα στο 1/3, στα 100.000.000 ευρώ, και μειώσουμε και κατά 1/3 την εισφορά υπέρ του νέου φορέα, θα είχαμε όφελος του πολίτη και επιπλέον 100.000.000 πολύτιμα και δυσεύρετα ευρώ να διατεθούν στην αληθινή αποστολή της δημόσιας τηλεόρασης: χρηματοδότηση παραγωγών με ελληνική θεματολογία, όπου θα εργαστεί ο ρημαγμένος καλλιτεχνικός κόσμος της χώρας. Εν ολίγοις, αν πέρναγε από το χέρι μου, τα χρήματα αυτά, που πριν τα ρίχναμε σαν νερό στην άμμο, θα τα διέθετα π.χ. στον Φέρρη, στον Βούλγαρη, στον Κούνδουρο και στη νέα γενιά συναδέλφων τους για την αναγέννηση ενός αληθινά ελληνικού κινηματογράφου. Με θέματα μακριά από παρακμιακές μπούρδες. Για την αληθινή Ιστορία του έθνους μας, τις αληθινές αγωνίες και τον πολιτιστικό πλούτο μας.

Ο αριστερός φασισμός στην τέχνη επιδοτούσε τύπους που φωτογραφίζονταν να πηδάνε ένα… καρπούζι, θυμάστε; Ή σενάρια με «προοδευτικούς» που κλαψουρίζουν το μετατραυματικό τους στρες για την ήττα του ’49. Δεν αξιωθήκαμε όμως να κάνουμε ταινίες της προκοπής, π.χ. για τον Πλαστήρα, τον Δημήτριο Ιντζο, τον ήρωα Λοχία, τον πρώτο εκτελεσμένο από τους Γερμανούς, διότι τους μακέλεψε στα οχυρά, υπερασπιζόμενος λίγα χιλιόμετρα πίσω του το χωριό του, τη γυναίκα και τα παιδιά του. Δεν κάναμε μια ταινία ή σειρά της προκοπής για τον Μάρκο Βαμβακάρη, τη ζωή του Τσιτσάνη. Κι εκεί θα δουλέψουν χιλιάδες από τους σήμερα πενόμενους σκηνοθέτες, ηθοποιούς, οπερατέρ, μοντέρ, ηχολήπτες, διευθυντές φωτογραφίας κ.ά. Αυτό θα πρέπει να επιδιώξει όποιος είναι πατριώτης κι αληθινά προοδευτικός κι όχι την υπεράσπιση ενός βροντόσαυρου…