Αργά για δάκρυα...

Συνηθισμένη φράση... Χρήσιμη σήμερα... Γιατί φωτογραφίζει με τρεις λέξεις τις κροκοδείλιες φωνές στον δικό μας χώρο, στα ΜΜΕ. Διευθυντικά στελέχη παραδοσιακών συγκροτημάτων, αλλά και συνδικαλιστικές οργανώσεις βγήκαν να εκπέμψουν αγωνιώδη SOS. Βουλιάζουμε... Προσκρούσαμε στην κρίση... Είναι η μεγάλη υποκρισία. Γιατί το καράβι με το όνομα «Τύπος» είχε αρχίσει να κάνει νερά από καιρό. Έγερνε επικίνδυνα. Η οικονομική κρίση ήρθε να βάλει την πέτρα στο σχοινί... Με τα συνήθη... σωστικά μέτρα (κυβερνητικές ενέσεις) να μη φαίνονται στον ορίζοντα. Η κατρακύλα της κυκλοφορίας όλων των μεγάλων εφημερίδων σηματοδοτούσε την πορεία χωρίς επιστροφή... Ναρκωμένοι από το όπιο των προσφορών, δεν ήθελαν οι μεγαλοεκδότες να δουν την πραγματικότητα. Αντίθετα, πανηγύριζαν... Μόνο που η εφημερίδα είχε μεταβληθεί σε περιτύλιγμα των DVD, των CD, των περιοδικών με συνταγές, ακόμη και για τάβλι... Η δημοσιογραφική ύλη ήταν το... αποπαίδι. Η αξιοπιστία είχε δεχθεί τη χαριστική βολή. Από την Πέμπτη, κάθε εβδομάδα, διαφήμιζαν οι εφημερίδες την... πραμάτεια τους. Και όχι τις δημοσιογραφικές αποκαλύψεις τους. Η εφημερίδα δεν αγοράζεται για να διαβάσεις το κύριο άρθρο ή την ανάλυση ενός έγκυρου δημοσιογράφου. Αλλά για την ταινία ή τα ζεμπέκικα ή τα τραγούδια του Πάριου που προσφέρει. Η εφημερίδα είχε πλέον αγοραστές και όχι αναγνώστες... Κι αυτό σημαίνει πάρα πολλά, για την αποστολή της ελευθεροτυπίας, για το χρέος της ενημέρωσης του πολίτη... Και εδώ είναι η τεράστια ευθύνη όλων ημών των δημοσιογράφων. Περισσότερο όμως της ΕΣΗΕΑ. Συναινέσαμε στην ΑΠΑΞΙΩΣΗ του ρόλου του δημοσιογράφου, του «προϊόντος» που προσφέρει η εφημερίδα. Γίναμε συνένοχοι στην κατάρρευση της αξιοπιστίας του Τύπου. Γείραμε τη ζυγαριά, από τη στιγμή που φορέσαμε φανέλες οικονομικών και επιχειρηματικών συμφερόντων, βάλαμε κομματική ταμπέλα στο κούτελο. Και αυτό το έβλεπε ο αναγνώστης, ο τηλεθεατής, το κοινό, από τα γραπτά μας και τα λεγόμενά μας από ραδιόφωνα και κανάλια. Ότι δεν πρόσφεραν αντικειμενική ενημέρωση ώστε ο κάθε πολίτης να βγάλει τα συμπεράσματά του, αλλά πάρα πολλές φορές, ακόμη και καθημερινά, είναι «επηρεασμένα» αυτά που γράφουμε ή λέμε από την κομματική ταυτότητά μας και όχι μόνο... Κι αυτό το ζήσαμε με την αγωνιώδη προσπάθεια γνωστών επώνυμων δημοσιογράφων το περασμένο Σαββατοκύριακο, συνεπείς στην... αποστολή τους, να πείσουν τον κόσμο ότι ο Γιούνκερ, όχι απλώς υπονόησε, αλλά ήταν κατηγορηματικός πως τον Καραμανλή εννοούσε, και τη Δευτέρα ήρθαν τα αποκαλυπτήρια ότι τον Γιώργο εννοούσε, μέχρι που και ο Πεταλωτής το παραδέχθηκε... Ο κόσμος βέβαια καταλαβαίνει... Δεν είναι παλαβός και κορόιδο... Ακούει, βλέπει και έχει κρίση... Άλλωστε η ΕΣΗΕΑ κάθε άλλο παρά τυχαία έβγαλε ανακοίνωση στην οποία κατήγγελλε τηλεοπτικούς δημοσιογράφους ότι λειτουργούν ως κυβερνητικά φερέφωνα... Ήταν η πρώτη φορά. Μόνο που θα έπρεπε αυτά να είχαν ειπωθεί πολύ πιο πριν... Και δεν υπήρξε καμία αντίδραση από τους φωτογραφιζόμενους... Πώς να διαψεύσουν την αλήθεια που διαπιστώνει κάθε βράδυ ο τηλεθεατής; Αλλά και οι βαρύτατοι χαρακτηρισμοί που εκτοξεύονται από διαδηλωτές και απεργούς κατά δημοσιογράφων δεν προέκυψαν από το πουθενά. Έχουμε όλοι ευθύνες... Έχουμε το μερίδιό μας για την τραγωδία που βιώνει η χώρα και ο λαός σήμερα. Αν ασκούσαμε σωστά το λειτούργημα (και όχι επάγγελμα) που υπηρετούμε, είναι σίγουρο ότι πολλά θα είχαν αποφευχθεί... Η οικονομική κρίση που σαρώνει και τα ΜΜΕ ήρθε να βάλει την τελική υπογραφή. Το οικοδόμημα έτριζε. Το πάρτι είχε προδιαγεγραμμένη κατάληξη. Κλείσαμε τα μάτια σ’ αυτά που έρχονταν. Παρότι τα πρώτα... ατυχήματα είχαν συμβεί. Το κλείσιμο του «Ελεύθερου Τύπου» κανένας δεν θέλησε να ερμηνεύσει τι υπέκρυπτε. Έπρεπε να είχαν υπάρξει αντιστάσεις. Στην απαξίωση του ρόλου της ελευθεροτυπίας. Και της αξιοπιστίας μας, που έχει καταβαραθρωθεί. Σίγουρα θα ήταν λιγότερο οδυνηρές οι επιπτώσεις – απολύσεις, περικοπές μισθών, περιορισμοί και συμπτύξεις. Φταίμε όλοι μας που συναινέσαμε. Μα περισσότερο φταίνε οι μεγαλοεκδότες. Αρκετοί από τους οποίους χρησιμοποιούν το Μέσο για άλλες, πιο αποδοτικές δουλειές... Γι’ αυτό και δεν κλαίνε και πολύ τώρα... Φταίμε γιατί επιτρέψαμε να δημιουργηθεί τέτοιο κλίμα που τα ΜΜΕ από Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης να αποκαλούνται Μέσα Μαζικού Εκβιασμού... Κι αυτό μην πει κανένας ότι δεν είναι έτσι. Υπάρχουν αρκετές αποδείξεις... Με τη σκυτάλη να την έχουν πάρει κάποια μπλογκ που ούτε καν κρύβουν ότι εκτελούν «συμβόλαια»... Καλοστημένα πίσω από την ασυδοσία της ανωνυμίας... Μ’ εμάς πάλι να σιωπούμε... Να γινόμαστε συνεργοί στη δυσφήμηση και την απαξίωση και αυτού του νέου Μέσου... Ο κατήφορος δεν έχει τελειωμό...