«Δεν κοιμόμαστε. Τι ώρα είναι; Ώρα να φεύγουν» έγραψαν στο τεράστιο πανό με τα χρώματα της Ισπανικής σημαίας οι Έλληνες «Αγανακτισμένοι» για να στείλουν το «παγκόσμιο μήνυμα» της εγρήγορσης.
«Δεν φωνάζουμε για να μας ακούσουν οι πολιτικοί μας, φωνάζουμε για να μας ακούσουν οι πιστωτές μας στην Ευρώπη και την Αμερική» λέει ο Αλέξης 33 χρονών, άνεργος εδώ και δύο χρόνια, ο οποίος εκνευρίστηκε επειδή άκουσε στην τηλεόραση ότι υπήρξε πανό στην Μαδρίτη που ζητούσε από τους Έλληνες να ξυπνήσουν και να φωνάξουν.
«ΞΥΠΝΗΣΑΜΕ» ήταν η απάντηση των χιλιάδων «αγανακτισμένων» σ' ένα άλλο πανό μπροστά στους αστυνομικούς των ΜΑΤ που ομολογούσαν χαμηλοφώνως προς τους διαδηλωτές: «Ήρεμα ρε παιδιά, αν είχαμε ρεπό από την υπηρεσία και εμείς δίπλα σας θα βρισκόμασταν».
Η χθεσινή συγκέντρωση δεν είχε κομματικά πανό, δεν είχε χρώμα, δεν είχε παλμό. Είχε, όμως, πάθος και αποτελούσε πραγματικό μωσαϊκό κοινωνικών ομάδων. Μπορούσες να δεις ανθρώπους των άκρων που κάτω από «κανονικές συνθήκες» θα βρίσκονταν μόνο ως αντίπαλοι στον ίδιο δρόμο και είχε μόνο ένα χρώμα. Αυτό της Ελληνικής σημαίας!
«Είναι η πρώτη διαδήλωση που νιώθω ως Έλληνας ανάμεσα σε Έλληνες» περιέγραφε ο Σπύρος από την Ελευσίνα, ο οποίος τραγουδούσε μαζί με το πλήθος για την «λευτεριά».
«Παλεύουμε για το αδύνατο για να γλιτώσουμε το αδιανόητο» συμπληρώνει και όταν του ζητήσαμε να συστηθεί με το επίθετο του απάντησε: «Εσύ γράψε Σπύρος από την Ελευσίνα, 35 χρονών και δύο χρόνια άνεργος».
«Ο γιος μου είναι τριών χρονών και εγώ είμαι άνεργος εδώ και έναν χρόνο» λέει ο Αντώνης από τον Βύρωνα που αποφάσισε να κάνει οικογένεια στα 29 του και παντρεύτηκε με πολιτικό γάμο, όχι γιατί δεν πιστεύει αλλά γιατί την εποχή που παντρεύτηκε έβγαζε 850 ευρώ, πλήρωνε ενοίκιο 600 ευρώ και οι πάγιες υποχρεώσεις του ξεπερνούσαν τα 500 ευρώ τον μήνα. «Δεν θέλω να καεί η Βουλή, όπως φωνάζουν τα παλικάρια εδώ δίπλα μου, γιατί ξέρω ότι πρώτον θα σωθούν οι βουλευτές και δεύτερον με τα δικά μου λεφτά -που δεν έχω- θα την ξανακτίσουν» τονίζει εμφατικά. «Τι ψηφίζεις;» τον ρωτάμε με ανομολόγητο θράσος: «Καταγράφομαι στην ομάδα και ΞΕΡΩ και ΑΠΑΝΤΩ» δηλώνει και συμπληρώνει: «Θα ψηφίσω το κόμμα που δεν θα έχει κανένα λαμόγιο στις τάξεις του και θα αποδείξει ότι δεν ευθύνεται για την κατάντια της Ελλάδας».
«Δύσκολο» πετάγεται ο Μάριος, φοιτητής της Ιατρικής Αθηνών: «Η Εθνική κατάντια έχει αίτιο στις συμπεριφορές που ανέχθηκαν οι προηγούμενες γενιές» καταγγέλλει και συμπληρώνει: «Δεν ξέρω αν υπάρχει σχολή στο Πανεπιστήμιο που να μην πάσχει από την οικογενειοκρατία. Διάβασα σε μια εφημερίδα για το σόι στην σχολή μου αλλά τίποτα άλλο δεν έγινε από τότε. Σε ποια Ελλάδα ζούμε; Στην δική τους ή στην δική μας; Αυτό θα φανεί τις επόμενες εβδομάδες» επισημαίνει.
Τελικά οι Έλληνες "Λος Ιντιγνάδος" δεν έχουν καμία σχέση με το «κανονικό». Στην Ελλάδα «κανονική» θεωρείται μία πορεία που έχει κομματικό χρώμα, επεισόδια από τους «μπαχαλάκηδες» και πολύ ξύλο από την αστυνομία.
Σε αυτήν την πορεία κανείς δεν έφερε κομματικά διακριτικά, κανείς δεν τόλμησε να φορέσει κουκούλα και κανείς δεν χτύπησε διαδηλωτές κρατώντας τα γκλοπ ανάποδα. Αυτή η συγκέντρωση δεν ήταν «κανονική». Ίσως γι’ αυτό όλοι οι διαδηλωτές, με τους οποίους μιλήσαμε την θεωρούν: «μια πρώτη αχτίδα αισιοδοξίας». "VENCEREMOS" Ίβηρες φώναζαν οι διαδηλωτές. «Έφθασε η ώρα. Ήρθε η στιγμή , οι Έλληνες ξυπνήσανε αδέλφια Ισπανοί...»
«Δεν φωνάζουμε για να μας ακούσουν οι πολιτικοί μας, φωνάζουμε για να μας ακούσουν οι πιστωτές μας στην Ευρώπη και την Αμερική» λέει ο Αλέξης 33 χρονών, άνεργος εδώ και δύο χρόνια, ο οποίος εκνευρίστηκε επειδή άκουσε στην τηλεόραση ότι υπήρξε πανό στην Μαδρίτη που ζητούσε από τους Έλληνες να ξυπνήσουν και να φωνάξουν.
«ΞΥΠΝΗΣΑΜΕ» ήταν η απάντηση των χιλιάδων «αγανακτισμένων» σ' ένα άλλο πανό μπροστά στους αστυνομικούς των ΜΑΤ που ομολογούσαν χαμηλοφώνως προς τους διαδηλωτές: «Ήρεμα ρε παιδιά, αν είχαμε ρεπό από την υπηρεσία και εμείς δίπλα σας θα βρισκόμασταν».
Η χθεσινή συγκέντρωση δεν είχε κομματικά πανό, δεν είχε χρώμα, δεν είχε παλμό. Είχε, όμως, πάθος και αποτελούσε πραγματικό μωσαϊκό κοινωνικών ομάδων. Μπορούσες να δεις ανθρώπους των άκρων που κάτω από «κανονικές συνθήκες» θα βρίσκονταν μόνο ως αντίπαλοι στον ίδιο δρόμο και είχε μόνο ένα χρώμα. Αυτό της Ελληνικής σημαίας!
«Είναι η πρώτη διαδήλωση που νιώθω ως Έλληνας ανάμεσα σε Έλληνες» περιέγραφε ο Σπύρος από την Ελευσίνα, ο οποίος τραγουδούσε μαζί με το πλήθος για την «λευτεριά».
«Παλεύουμε για το αδύνατο για να γλιτώσουμε το αδιανόητο» συμπληρώνει και όταν του ζητήσαμε να συστηθεί με το επίθετο του απάντησε: «Εσύ γράψε Σπύρος από την Ελευσίνα, 35 χρονών και δύο χρόνια άνεργος».
«Ο γιος μου είναι τριών χρονών και εγώ είμαι άνεργος εδώ και έναν χρόνο» λέει ο Αντώνης από τον Βύρωνα που αποφάσισε να κάνει οικογένεια στα 29 του και παντρεύτηκε με πολιτικό γάμο, όχι γιατί δεν πιστεύει αλλά γιατί την εποχή που παντρεύτηκε έβγαζε 850 ευρώ, πλήρωνε ενοίκιο 600 ευρώ και οι πάγιες υποχρεώσεις του ξεπερνούσαν τα 500 ευρώ τον μήνα. «Δεν θέλω να καεί η Βουλή, όπως φωνάζουν τα παλικάρια εδώ δίπλα μου, γιατί ξέρω ότι πρώτον θα σωθούν οι βουλευτές και δεύτερον με τα δικά μου λεφτά -που δεν έχω- θα την ξανακτίσουν» τονίζει εμφατικά. «Τι ψηφίζεις;» τον ρωτάμε με ανομολόγητο θράσος: «Καταγράφομαι στην ομάδα και ΞΕΡΩ και ΑΠΑΝΤΩ» δηλώνει και συμπληρώνει: «Θα ψηφίσω το κόμμα που δεν θα έχει κανένα λαμόγιο στις τάξεις του και θα αποδείξει ότι δεν ευθύνεται για την κατάντια της Ελλάδας».
«Δύσκολο» πετάγεται ο Μάριος, φοιτητής της Ιατρικής Αθηνών: «Η Εθνική κατάντια έχει αίτιο στις συμπεριφορές που ανέχθηκαν οι προηγούμενες γενιές» καταγγέλλει και συμπληρώνει: «Δεν ξέρω αν υπάρχει σχολή στο Πανεπιστήμιο που να μην πάσχει από την οικογενειοκρατία. Διάβασα σε μια εφημερίδα για το σόι στην σχολή μου αλλά τίποτα άλλο δεν έγινε από τότε. Σε ποια Ελλάδα ζούμε; Στην δική τους ή στην δική μας; Αυτό θα φανεί τις επόμενες εβδομάδες» επισημαίνει.
Τελικά οι Έλληνες "Λος Ιντιγνάδος" δεν έχουν καμία σχέση με το «κανονικό». Στην Ελλάδα «κανονική» θεωρείται μία πορεία που έχει κομματικό χρώμα, επεισόδια από τους «μπαχαλάκηδες» και πολύ ξύλο από την αστυνομία.
Σε αυτήν την πορεία κανείς δεν έφερε κομματικά διακριτικά, κανείς δεν τόλμησε να φορέσει κουκούλα και κανείς δεν χτύπησε διαδηλωτές κρατώντας τα γκλοπ ανάποδα. Αυτή η συγκέντρωση δεν ήταν «κανονική». Ίσως γι’ αυτό όλοι οι διαδηλωτές, με τους οποίους μιλήσαμε την θεωρούν: «μια πρώτη αχτίδα αισιοδοξίας». "VENCEREMOS" Ίβηρες φώναζαν οι διαδηλωτές. «Έφθασε η ώρα. Ήρθε η στιγμή , οι Έλληνες ξυπνήσανε αδέλφια Ισπανοί...»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου