Αντώνη, μας τα ζάλισες!

Γράφει ο Γιάννης Καλαμίτσης

ΑΝΤΩΝΑΚΗ, αγάπη μου! Δεν θα πω πως συντόμεψες, σε ελάχιστες ώρες, τη χτεσινή επίσκεψή σου στη ΔΕΘ,  επειδή φοβήθηκες το κράξιμο. Δεν θα το πω. Σου ομολογώ, όμως, ότι το σκέφτηκα! Ούτε πέντε ώρες η παραμονή σου και τέρμα τα παλιά τα μεγαλεία, με τα δείπνα και τις πολύωρες συνεντεύξεις Τύπου. Δεν θα  μιλήσεις και δεν θα απαντήσεις σε ερωτήσεις. Ούτε καν στις πρώτες πρώτες, εκείνες που είναι μονίμως  «στημένες» και τις απευθύνουν τα εκάστοτε παπαγαλάκια, του εκάστοτε πρωθυπουργού. Εσένα θα ρώταγε κανένας Καψής… Βεβαίως, υπήρχε πάντα ο κίνδυνος να σε ρωτήσει κανείς αντιδραστικός, αν, εκτός από την πρωθυπουργική  αμοιβή, παίρνεις και μισθό, ως υπάλληλος της τρόικας και της Μέρκελ. Καλά έκανες, λοιπόν, και την κοπάνησες στα γρήγορα. Πρέπει, πάντως, να σου πω ότι, προσωπικά, δεν περίμενα να μιλήσεις. Να μιλήσεις και να πεις τι; Για τα δεκαοχτώ μέτρα που είχες στον νου σου και τα ξέχασες; Για την επαναδιαπραγμάτευση που είχες υπ’ όψιν  σου, αλλά δεν την πρόλαβες; Για την ενίσχυση των χαμηλόμισθων και των χαμηλοσυνταξιούχων, που είχες στο πρόγραμμά σου, αλλά κάνεις το αντίθετο; Για τα 82 παλούκια που θα μας μπουν εκεί που ξέρεις,  για να κάνουν παρέα με τα προηγούμενα; Για τη μάχη που δίνεις, σχεδόν καθημερινά, με τον Αριστερό Κουβέλη, ώστε να υπογράψει ό,τι προτείνεις; Να μιλήσεις και να πεις τι; Και εν πάση περιπτώσει, πάει καιρός που έχεις σταματήσει να μας μιλάς. Μιλάνε, βεβαίως, τα τσουτσέκια που έχεις βαπτίσει «κυβερνητικά στελέχη» σου, αλλά εσύ δεν μιλάς... Παρ’ όλα αυτά, όμως, η εκκωφαντική σου σιωπή λέει πολλά και είναι και ενοχλητική. Η σιωπή σου, μας τα έχει ζαλίσει! Μας τα έχει πρήξει! Μας τα ’χει κάνει κουδούνια!  Μιλάω, βεβαίως, για τα αφτιά μας κι όχι για ό,τι άλλο στο οποίο μπορεί να πήγε ο νους σου! Αυτά τα άλλα,  στα οποία μπορεί να πήγε ο νους σου, δεν τα έχουμε πια! Μας έχουν κοπεί εδώ και χρόνια. Αν τα είχαμε, θα σας είχαμε πάρει, όλους, με τη βρεγμένη σανίδα ή με τις  πέτρες ή με άλλα, πιο βλαβερά για εσάς τους κυβερνώντες, αντικείμενα. Αλλά δεν τα ’χουμε και είμαστε άξιοι της τύχης μας. Υπάρχει, όμως, η ελπίδα πως ίσως ξαναφυτρώσουν. Και τότε, Αγαπημένε μου Αντώνη, φυλαχτείτε. Κι εσύ και τα συνεταιράκια σου! real.gr