Κεραμίδι - κεραμίδα

Γράφει ο Γιάννης Καλαμίτσης

ΟΤΑΝ ΤΟ 1960, ύστερα από πενήντα χρόνια δουλειάς του πατέρα μου και τριάντα χρόνια  δουλειά της μάνας μου, η οικογένειά μας απέκτησε δικό της σπίτι, ο πατέρας μου είπε:  «Επιτέλους! Βάλαμε ένα κεραμίδι πάνω από το κεφάλι μας!». Η αλήθεια ήταν πως πάνω από το κεφάλι μας είχαμε βάλει μια ταράτσα που έκαιγε  το καλοκαίρι και πάγωνε τον χειμώνα, αλλά, για τον πατέρα μου, αυτό ήταν  «ένα κεραμίδι, που θα ήταν ΣΠΙΤΙ ΜΑΣ!». Ηταν το σπίτι ΜΑΣ! Το δικό ΜΑΣ! Ηταν ο τρίτος όροφος ενός παμπάλαιου  τριώροφου και για να μπεις στο σπίτι ΜΑΣ, έπρεπε να ανέβεις 72 σκαλιά μιας  παλιάς ξύλινης σκάλας που έτριζε. Τεράστιοι, ψηλοτάβανοι χώροι, όπως σε όλα  τα παμπάλαια σπίτια, με ξύλινα πατώματα, αλλά χωρίς κεντρική θέρμανση! Είχαμε  μόνο μια σόμπα πετρελαίου. Το πετρέλαιο το παίρναμε σε πενηντάλιτρα παλιά  σιδερένια στρατιωτικά δοχεία, που έπρεπε να τα ανεβάσουμε τα 72 σκαλιά.  Χαλάλι ο κόπος, αφού ήταν για να ζεστάνει το ΣΠΙΤΙ ΜΑΣ. Την πρώτη φορά που χρειάστηκε να συμπληρώσει ο πατέρας μου δήλωση  εισοδήματος ως ιδιοκτήτης και είδαμε πως θα έπρεπε να πληρώσουμε φόρο και  για «εισόδημα εξ ιδιοκατοικήσεως», πάθαμε μια μικρή πλάκα. Θα πληρώναμε  «ενοίκιο» για το ΣΠΙΤΙ ΜΑΣ; Αν ήταν δυνατόν! Αυτή ήταν η αρχή. Σήμερα, που μένω στο ΣΠΙΤΙ ΜΟΥ, ένα προκάτ, φτιαγμένο έπειτα από σαράντα  χρόνια δουλειάς, σκέπτομαι πως μακάρι να είχαμε μείνει στον «φόρο εξ ιδιοκατοικήσεως»!  Επειδή τα πράγματα άλλαξαν. Μέχρι σήμερα, έχω πληρώσει κι αυτόν τον φόρο και  το ΕΤΑΚ (και θα ’ρθουν κι άλλα ΕΤΑΚ) και το Κτηματολόγιο και τις δύο δόσεις για το «χαράτσι» στον λογαριασμό τη ΔΕΗ και μαθαίνω πως έρχεται νέος  «ΕΝΙΑΙΟΣ ΦΟΡΟΣ ΑΚΙΝΗΤΩΝ». Και θα πρέπει να τον πληρώσω και αυτόν, για να  μπορώ να συνεχίσω να μένω ΣΠΙΤΙ ΜΟΥ και να μη μου το πάρει η εφορία.  Μη χάσω την κεραμοσκεπή που έβαλα πάνω από το κεφάλι μου. Σκέπτομαι να απευθυνθώ στον Βενιζέλο και να του προτείνω το εξής: να γράψω στο  κράτος την Ψιλή Κυριότητα του ΣΠΙΤΙΟΥ ΜΟΥ και να κρατήσω μόνο την επικαρπία.  Να μένω χωρίς να πληρώνω ενοίκιο και, όταν αποδημήσω εις Κύριον, να το πάρει  και να το δώσει στους δανειστές μας, έναντι του εθνικού χρέους. Εκεί έχω φτάσει! Και πού είμαι ακόμα!