Εφόσον ο Μουαμάρ Καντάφι αμνηστεύσει τους μαχητές των αντικαθεστωτικών και με δεδομένο πως η πλειοψηφία τον υποστηρίζει, τότε έχει κάθε δικαίωμα να προσβάλει την απόφαση του ΟΗΕ και να ζητήσει την παύση των βομβαρδισμών εκ μέρους του ΝΑΤΟ και την αποχώρηση των «συμβούλων» της Συμμαχίας από την εδαφική επικράτεια της Λιβύης.Τόσο η Μεγάλη Βρετανία, όσο η Γαλλία και η Ιταλία, αυτή τη φορά φαίνεται πως είναι «στριμωγμένες στη γωνία».
Όπως αποδεικνύεται, οι αντικαθεστωτικοί είναι ανεπαρκείς να αντιμετωπίσουν τις δυνάμεις του Καντάφι, ακόμα και με την αεροπορική υποστήριξη και τη συμβολή των ειδικών δυνάμεων του ΝΑΤΟ. Αντίθετα, παρά τα πλήγματα, οι δυνάμεις του Καντάφι, ενισχυμένες από πολύπειρους μισθοφόρους και όπλα αγορασμένα από τη «μαύρη αγορά» βάλλουν αποτελεσματικά και έχουν εμπλακεί στο είδος του πολέμου όπου το ΝΑΤΟ είναι απροετοίμαστο. Τον πόλεμο εντός αστικών περιοχών.
Η αποτυχία της επίτευξης των στόχων του ΝΑΤΟ, λόγω λανθασμένων τακτικών είναι πασιφανής. Και αυτό γιατί οι επιτελείς της Συμμαχίας, θεωρώντας ως «απόλυτο πλεονέκτημα» την τεχνολογική τους υπεροχή έναντι των λιβυκών ενόπλων δυνάμεων πίστευαν πως ήταν θέμα χρόνου το τέλος του Καντάφι. Αγνόησαν όμως τη θέληση του Μουαμάρ Καντάφι, αλλά και των πολιτών που τον υποστηρίζουν, να δώσουν μάχη μέχρι τέλους.
Είχαμε γράψει πριν ξεκινήσουν οι αεροπορικοί βομβαρδισμοί πως ο Μουαμάρ Καντάφι δεν είναι Σαντάμ Χουσεϊν. Δεν θα κρυφτεί, δεν θα παραδοθεί και αν σκοτωθεί, αυτό θα τον βρει με ένα καλασνίκοφ στο χέρι. Όπως και γίνεται. Ο λίβυος ηγέτης μετέτρεψε τον εμφύλιο πόλεμο σε «πατριωτικό πόλεμο» παίρνοντας αυτό που τόσο πολύ χρειαζόταν: Την λαϊκή υποστήριξη από τις φυλές της Λιβύης.
Βέβαια αυτή την συσπείρωση την κατάφεραν πολιτικά και οι εμπλεκόμενες δυτικές δυνάμεις, δείχνοντας πως στόχος τους είναι ο έλεγχος του φυσικού πλούτου της Λιβύης και όχι η εγκαθίδρυση ενός δημοκρατικού καθεστώτος. Ο πολιτικός στόχος εν ολίγοις των δυτικών κρατών ήταν-και είναι συγκεχυμένος-και τα λάθη που έκαναν σε άλλες χώρες του αραβικού κόσμου όπου ενεπλάκησαν δεν έγιναν μαθήματα.
Φυσικά, όπως εξελίσσεται η όλη κατάσταση, η λύση μόνο διπλωματική μπορεί να είναι. Αλλά σίγουρα η λύση αυτή θα είναι ισοδύναμη με ήττα πολιτικά, μιας και ο Μουαμάρ Καντάφι ούτως ή άλλως θα είναι κερδισμένος.
Όπως κερδισμένες θα βγουν και οι μεγάλες δυνάμεις που σκέφτηκαν περισσότερο πολιτικά και λιγότερο στρατιωτικά. Και αυτές είναι η Κίνα και η Ρωσία. Όπως και ο αναπάντεχος σύμμαχος του λίβυου ηγέτη, ο μέχρι πρότινος εχθρός, το κράτος του Ισραήλ, που είχε αντιταχθεί σθεναρά στα σχέδια για στρατιωτική εμπλοκή της Δύσης για την ανατροπή του λίβυου ηγέτη.
H προειδοποίηση του μεγάλου θεωρητικού του πολέμου, Καρλ Φον Κλαούσεβιτς, ότι: «ο στρατός πρέπει να εμπλέκεται όταν όλες οι άλλες πιθανότητες λύσεις έχουν εξαντληθεί και εφόσον υπάρχει πολιτικός στόχος», φαίνεται πως για τους πολιτικούς και στρατιωτικούς σχεδιαστές ήταν «κενό γράμμα». Όμως όπως φαίνεται η «λεπτευαισθησία της κρίσης» που πρέπει να έχουν οι ηγέτες είναι άφαντη.
Έτσι η κατάσταση στη Λιβύη, είτε θα οδηγηθεί σε εξομάλυνση, είτε θα φτάσει σε ολοκληρωτικό επίπεδο σύγκρουσης, που σημαίνει αγώνας πάντων εναντίον όλων, με όλα τα μέσα. Και αν συμβεί αυτό, τότε το ΝΑΤΟ θα αναγκαστεί να εμπλακεί με όλα τα μέσα σε κάθε τετραγωνικό χιλιόμετρο της Λιβύης.
Ή να αποχωρήσει ηττημένο, στέλνοντας το μήνυμα πως πλέον η χρησιμότητά του είναι ελάχιστη, τουλάχιστον έτσι όπως είναι σήμερα δομημένο…
Και κυρίως επιβεβαιώνοντας ένα βασικό αξίωμα της στρατηγικής όπου παραμένει αναλλοίωτο χιλιάδες χρόνια τώρα: «ποτέ μην υποτιμάς τον αντίπαλό σου»…
newscode
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου