Εκατό χρόνια από την απελευθέρωση της Θεσσαλονίκης, με ένα πρωθυπουργό που αποδείχτηκε ο μεγαλύτερος χαμαιλέοντας της ελληνικής πολιτικής ιστορίας, (ζήλεψε ακόμα και τον ΓΑΠ), με ένα πολιτικό σύστημα που καθημερινά επιβεβαιώνει ξεδιάντροπα τον ρόλο του σαν μια συμμορία ανικάνων και εθνόπροδοτών, με ένα από τους χειροτέρους δημάρχους της ιστορίας της πόλης, που ενδιαφέρεται περισσότερο για τους ομοφυλόφιλους για τους τουρκολάγνους παρά για τα σκουπίδια που έχουν γίνει μόνιμο γραφικό είδος της Θεσσαλονίκης, με ένα μετρό που λιμνάζει εδώ και χρόνια καταστρέφοντας κάθε προσπάθεια οικονομικής ανόρθωσης της πόλης, με ένα κόσμο που απεγνωσμένα προσπαθεί να επιβιώσει μέσα στην αλλεπάλληλη θύελλα των «σωτήριων» μέτρων που τον βουλιάζουν ακόμα περισσότερο, μόνο απελευθέρωση δεν θυμίζει.
Τέτοια Θεσσαλονίκη δεν την είχαμε ονειρευτεί, δεν την είχαμε καν φανταστεί. Η μεγάλη γιορτή της απελευθέρωσης χωρίς κόσμο παρά μόνο με τις φανφάρες, τα ακριβά κουστούμια και τα ΜΑΤ να φυλάγουν τους επισήμους. Αναρωτιέμαι αν αυτοί οι άνθρωποι που σαν επίσημοι κατέκλυσαν τον άγιο Δημήτριο, στις 26/10, είχαν κάποια επίγνωση του ρεζιλέματος που για πρώτη φορά ήταν τόσο έντονος στις εορταστικές εκδηλώσεις αυτής της χιλιό βασανισμένης πόλης ;
Μεγαλώνοντας μέσα από πολλά Θεσαλονικιώτικα στέκια και γνωρίζοντας χιλιάδες συμπολίτες μου, ειλικρινά θέλω να τους εκφράσω την μεγάλη μου ντροπή για όλο αυτό το ρεσιτάλ υποκρισίας. Η πόλη αυτή δεν γιόρτασε τα εκατοντάχρονα της απελευθέρωσης της, αλλά την υποκρισία αυτών που την έφεραν σε αυτό το χάλι.
«Η Σαλονίκη πού 'σβηνε με του καιρού το διάβα. Καντήλι που τρεμόφωτο για λάδι λαχταρά από βραδύς κοιμήθηκε δυστυχισμένη σκλάβα και την αυγουλά ξύπνησε αρχόντισσα κυρά».
Αυτά μαθαίναμε εμείς στο 53ο δημοτικό σχολείο της Κασσάνδρου, πρώην τουρκικό αρχοντικό.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου