Η Angela Merkel μάλλον θα το έχει μετανοιώσει πολύ που εξανάγκασε σε παραίτηση τον Silvio Berlusconi και έφερε στην πρωθυπουργία τον τεχνοκράτη Mario Monti. Γιατί ανακαλύπτει έκπληκτη τώρα ότι οι Ιταλοί δεν έχουν καμία πρόθεση να συμπεριφερθούν σαν καλοί Γερμανοί. Όπως δείχνουν οι τελευταίες εξελίξεις ο Mario Monti, μπορεί να είναι τεχνοκράτης, αλλά πιο πολύ παραμένει Ιταλός. Θα πολεμήσει για τα συμφέροντα της χώρας του, όπως αυτός τα αντιλαμβάνεται, και είναι αποφασισμένος να πολεμήσει σκληρά.
Στην μάχη που δίνεται σήμερα για το μέλλον του ευρώ, η Ιταλία διαθέτει ένα πυρηνικό όπλο. Η οικονομία της είναι τόσο μεγάλη, όπως και το χρέος της, που μπορεί να απειλήσει την ευρωζώνη με διάλυση!
Η Merkel, όπως και πολλοί πιστωτές πριν απ αυτήν, αντιμετωπίζει τώρα έναν οφειλέτη που χρωστά τεράστια ποσά. Στα χαρτιά, η δύναμη φαίνεται να είναι στα χέρια του πιστωτή. Στην πραγματικότητα όμως, ο οφειλέτης είναι αυτός που διαθέτει τον άσσο!
Όπως λένε άλλωστε: «Αν χρωστάς στη τράπεζα $10 εκατομμύρια, κινδυνεύεις… αν όμως χρωστάς $10 δισεκατομμύρια, τότε κινδυνεύει η τράπεζα».
Τώρα κινδυνεύει η Γερμανία, και η διαφαινπομενη συμμαχία της Ιταλίας με την Γαλλία θα της δημιουργήσει ακόμη περισσότερα προβλήματα.
Η τελική επιλογή του Βερολίνου θα έχει να κάνει μεταξύ ενός θεμελιωδώς λατινικού νομισματικού καθεστώτος, με κάποια λίγα τευτονικά συμπληρώματα, και μιας ολικής διαίρεσης της Ευρώπης σε δυο, ή και περισσότερες, νομισματικές ζώνες.
Η Γαλλία φαίνεται να κέρδισε έναν πολύτιμο, αν και όχι ιδιαίτερα αξιόπιστο, σύμμαχο στον δημοσιονομικό «πόλεμο» της εναντίον της Γερμανίας.
Το γερμανικό όραμα της Γερμανίας, που ήθελε την μεταμόρφωση των υπόλοιπων Ευρωπαίων σε ενάρετους τσιγκούνηδες, που παίζουν έντιμα και σύμφωνα με τους κανόνες του παιχνιδιού, αποδεικνύεται πλέον εντελώς μη ρεαλιστικό. Ιδιαίτερα τώρα, που στο παιχνίδι αυτό μπήκαν και οι Ιταλοί.
Αυτά γράφει μεταξύ άλλων το “The American Interest” αναφερόμενο στον νέο πόλεμο (δημοσιονομικό αυτή την φορά) που ξέσπασε στην Ευρώπη μεταξύ …Λατίνων και Τευτόνων.
Τα συμπεράσματα είναι εύλογα. Στην αρχή, όταν τοποθετήθηκαν και οι δύο ταυτόχρονα πρωθυπουργοί των χωρών τους, πολλοί έσπευσαν να ταυτίσουν τον Μόντι με τον Παπαδήμο βασιζόμενοι σε εκτιμήσεις όπως η … προϋπηρεσία τους στην Goldman Sachs. Πόση διαφορά όμως αποδεικνύεται τώρα πως υπάρχει στην συμπεριφορά τους ως επικεφαλής των δυο χωρών που βρίσκονται σο κέντρο της κρίση;
Όπως εξηγεί προηγουμένως ο Κώστας Ροδινός, ο Λ. Παπαδήμος …αφήνει την Μέρκελ και τον Σαρκοζί να διαπραγματεύονται αντ΄ αυτού. Ο Μόντι όμως ορθώνει το ανάστημά του και προσπαθεί να επιβάλλει και τους δικούς του όρους.
Και ο Μόντι και ο Παπαδήμος είναι τεχνοκράτες. Και ο ένας και ο άλλος είναι εκπρόσωποι της πλουτοκρατίας και των τραπεζών. Γιατί λοιπόν είναι τόσο διαφορετικοί; Η απάντηση είναι πολύ απλή: Επειδή εκπροσωπούν δυο εντελώς διαφορετικά μεταξύ τους πολιτικοοικονομικά συστήματα.
Ο Μόντι είναι εκπρόσωπος αυτού που κάποτε θα λέγαμε “εθνική αστική τάξη” της Ιταλίας. Μιας τάξης δηλαδή που έχει εθνική συνείδηση και νοιάζεται για την χώρα της ακριβώς επειδή τα συμφέροντά της ταυτίζονται με την ανάπτυξη της χώρας της και την ευημερία των πολιτών της.
Η ελληνική πλουτοκρατία που κατά βάση εκπροσωπεί ο κ. Παπαδήμος μόνο για την εθνική συνείδησή της δεν διακρίνεται. Ανέκαθεν τις επιλογές και τις υποδείξεις των ξένων πατρόνων και σωτήρων υπέθαλπτε. Η ύπαρξή της εξαρτάται από τα ξένα αφεντικά. Δεν είναι αυθύπαρκτη.
Κατά βάθος η αιτία βρίσκεται σε αυτό που γράψαμε κι άλλη φορά. Εξαιτίας της Τουρκοκρατίας η Ελλάδα δεν είχε ποτέ τους αληθινούς αστούς, τους πραγματικούς αριστοκράτες, τους πατριώτες “στρατοκράτες” και το αδίστακτο….ιερατείο που απέκτησαν οι μεγάλες δημοκρατίες της Ευρώπης στις επαναστάσεις προηγούμενων αιώνων.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου