Από τα “ΕΠΙΚΑΙΡΑ”
Της Ζέτας Ζήκου
Αν κάτι μπορεί να εξευτελίζει την Ελλάδα είναι η ανεπάρκεια που εξακολουθεί να καταλογίζει όχι μόνο στους βουλευτές, αλλά και στους υπουργούς της κυβέρνησής του ο Γιώργος Παπανδρέου. Ειδικά ο Τζεφ Στίγκλιτς, φίλος και σύμβουλος του πρωθυπουργού, βρίσκεται πίσω από τις κρισιμότερες διαπραγματεύσεις της χώρας. Στις διαπραγματεύσεις της πρόσφατης Συνόδου Κορυφής των Βρυξελλών, εκτός του Στίγκλιτς, παρείχαν συμβουλές οι οικονομολόγοι Τζέφρι Σακς, Ρίτσαρντ Πάρκερ και ο Τούρκος Κεμάλ Ντεβρίς. Όμως ο Στίγκλιτς ήταν αυτός που καθοδήγησε τον πρωθυπουργό για το πώς θα διαπραγματευτεί. Και αναρωτιέται, δικαίως, ο λαός: “Ποιος κυβερνά αυτόν τον τόπο;”
Ο Τζόζεφ Τσίγκιτς είναι ένας από τους πλέον διάσημους, κυρίως όμως από τους πλέον αμφιλεγόμενους Αμερικανούς οικονομολόγους. Λοιπόν, αυτός ο νομπελίστας(!) έπεισε τον Παπανδρέου να σύρει τη χώρα στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, με το επιχείρημα πως “θα μπορούσε το Ταμείο να μας παράσχει προστασία έναντι των κερδοσκοπικών πιέσεων στα ελληνικά ομόλογα ”. Αντίθετα, τα ελληνικά ομόλογα μπήκαν στο στόμα του διαβόλου… ανοίγοντας την όρεξη για βίαιες επιθέσεις κατά των ομολόγων και των λοιπών ευάλωτων οικονομιών της Ευρωζώνης. Ύστερα από 18 μήνες, η χώρα ξέπεσε σε αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους με καλυμμένη πτώχευση. Ο Παπανδρέου, υπό τις “σοφές” και πάλι συμβουλές Στίγκλιτς, διαπραγματεύτηκε τη ρύθμιση του ελληνικού χρέους στις Βρυξέλλες. Δεν έγινε ούτε μαζική διαγραφή χρέους, ούτε δανεικά χωρίς επιστροφή, ούτε προνομιακό επιτόκιο, ούτε ανάληψη του εθνικού μας χρέους από την Ευρωζώνη.
Ο Τζόζεφ Στίγκλιτς έχει υπηρετήσει τους σύγχρονούς δεσμοφύλακες του χρέους, την Παγκόσμια Τράπεζα και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο. Όταν έλαβε το βραβείο Νόμπελ ΓΙΑ ΤΗΝ Οικονομία, πριν από δέκα χρόνια, είχε αποκαλύψει στο δημοσιογράφο Γκρέγκ Πάλαστ της εφημερίδας “Observer” πώς γεμίζουν σήμερα οι σύγχρονες φυλακές του χρέους με ολόκληρους λαούς. “Αναλύουμε ξεχωριστά την οικονομία κάθε χώρας και παραδίδουμε σε κάθε υπουργό ένα πανομοιότυπο πρόγραμμα που αποτελείται από τέσσερα στάδια”. Πρώτα στάδιο: οι ιδιωτικοποιήσεις. Ή ακριβέστερα, το “λάδωμα”. Γιατί οι ηγέτες αυτών των χωρών ξεπουλούσαν πρόθυμα τις δημόσιες υπηρεσίες των χωρών τους.
“Βλέπαμε τα μάτια τους να ανοίγουν διάπλατα”, εξηγούσε ο Στίγκλιτς, μπροστά στην προοπτική να τσεπώσουν 10% προμήθεια πληρωτέα σε ελβετικό τραπεζικό λογαριασμό, μόνο και μόνο για να κάνουν σκόντο μερικά δισεκατομμύρια στο ξεπούλημα της εθνικής περιουσίας των χωρών τους.
Δεύτερο στάδιο: η απελευθέρωση στην κυκλοφορία του κεφαλαίου. Θεωρητικά, η απελευθέρωση επιτρέπει την εισροή και την εκροή κεφαλαίων. Στην πράξη, όμως, τα κεφάλαια έφευγαν μόνο έξω. Έμπαιναν για κερδοσκοπία στην αγορά ακινήτων και έφευγαν στον πρώτο κίνδυνο. Ύστερα οι χώρες τα “καλόπιαναν” για να επιστρέψουν με αστρονομικά επιτόκια, που συνέτριβαν τις οικονομίες τους και τα δημόσια ταμεία τους.
Τρίτο στάδιο: η προσαρμογή στις αγοραίες τιμές. Ένας ευφημισμός για αυξήσεις στις τιμές των τροφίμων, του νερού και του φυσικού αερίου. “Οι ταραχές που ακολουθούσαν ήταν μια επώδυνη φυσική συνέπεια”, συνεχίζει ο Στίγκλιτς, όπως συνέβη στην Ινδονησία, όταν διακόπηκαν οι επιδοτήσεις στις τιμές των τροφίμων και των καυσίμων, στη Βολιβία όταν ακρίβυνε το νερό, στον Ισημερινό όταν “πήρε φωτιά” το φυσικό αέριο.
Τέταρτο στάδιο: το “άνοιγμα ” της οικονομίας. Ο Στίγκλιτς το παραλληλίζει με τους πολέμους του οπίου. Οι ισχυρές χώρες υποχρέωναν τις ασθενέστερες να ανοίξουν τα σύνορά τους στα προϊόντα τους, ενώ, ταυτόχρονα, προστάτευαν τις δικές τους αγορές από τα δικά τους.
Το “σενάριο Αργεντινής” ήταν πάντα προσφιλές στον Στίγκλιτς. Ήδη από τις αρχές του 2010 έλεγε τα εξής σπουδαία: “Η Αργεντινή αποτελεί ένα καλό παράδειγμα. Αφού υποτίμησε το νόμισμά της και αναδιάρθρωσε το χρέος της, πλήρωσε ένα υψηλό τίμημα. Γνώρισε όμως στη συνέχεια έξι χρόνια ανάπτυξης, που της επέτρεψαν να μειώσει το ποσοστό φτώχειας από 40% σε 13%. Η ανεργία είναι σήμερα μικρότερη από εκείνη που γνωρίζουν οι ΗΠΑ. Μπορεί να μη λύθηκαν όλα τα προβλήματά της, αλλά η κατάσταση είναι σήμερα αντικειμενικά καλύτερη από ό,τι πριν. Βγαίνοντας από το ευρώ και αναδιαρθρώνοντας το χρέος τους, η Ελλάδα και η Ισπανία θα ανακτούσαν την ανταγωνιστικότητά τους. Δε θα είχαν, βέβαια, πλέον πρόσβαση στις κεφαλαιαγορές, αλλά αυτό συμβαίνει ήδη με την Ελλάδα. Αυτό που τους συμβαίνει σήμερα είναι η χειρότερη δυνατή τιμωρία… ”
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου