ΜΑΓΚΕΣ ΟΙ ΙΡΛΑΝΔΟΙ

Καταλυτική σε βάρος μας η σύγκριση των δύο Μνημονίων 
Οι δανειστές της Ιρλανδίας δεν μπορούν να κατάσχουν τη δημόσια περιουσία

«ΚΟΛΑΦΟ» για την κυβέρνηση και προσωπικά τον Γ. Παπανδρέου αποτελεί το ντοκουμέντο που φέρνει σήμερα στο φως της δημοσιότητας το «ΠΑΡΟΝ», από το οποίο προκύπτει ότι, αντίθετα από την Ελλάδα, στο Μνημόνιό της η Ιρλανδία δεν παραιτήθηκε από την ασυλία της εθνικής κυριαρχίας.

Δεν υπάρχει δηλαδή πουθενά στο κείμενο ο μειωτικός, σχεδόν ντροπιαστικός όρος που συνυπέγραψε η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, βάσει του οποίου αν η χώρα μας δεν μπορεί να αποπληρώσει το δάνειο, οι δανειστές μπορούν να κατάσχουν τμήματα από την κρατική περιουσία. Ήτοι λιμάνια, αεροδρόμια, μουσεία, ακόμη και την ίδια την Ακρόπολη, αλλά και πολεμικά πλοία και αεροπλάνα. Γεγονός που ενισχύει σε μεγάλο βαθμό την αίσθηση (βεβαιότητα) που υπάρχει στη συντριπτική πλειοψηφία των πολιτών ότι η κυβέρνηση Παπανδρέου όχι μόνον δεν διαπραγματεύθηκε τους όρους του δανείου των 110 δισ. ευρώ, αλλά υπέγραψε το Μνημόνιο χωρίς καν να μελετήσει τους όρους του. Παράλληλα, ερωτηματικά προκαλεί η στάση της κυβέρνησης που, ενώ ζητά την εναρμόνιση των επιτοκίων δανεισμού με τα αντίστοιχα ιρλανδικά, δεν διεκδικεί, έστω και εκ των υστέρων, τη διαγραφή του απαράδεκτου όρου για την εθνική κυριαρχία. Δεν είναι όμως αυτή η μόνη διαφορά που υπάρχει μεταξύ των δανειακών συμβάσεων που υπέγραψαν Ελλάδα και Ιρλανδία. Υπάρχει και δεύτερη που εκθέτει ανεπανόρθωτα την κυβέρνηση και τον ίδιο τον πρωθυπουργό. Στην περίπτωση της χώρας μας οργανώθηκε ένας ειδικός μηχανισμός χρηματοδότησης, με διμερή δάνεια από τις χώρες της Ευρωζώνης και από το ΔΝΤ, ενώ από την πλευρά της η Ιρλανδία πήρε το δικό της δάνειο από τον Ευρωπαϊκό Μηχανισμό Οικονομικής Σταθερότητας (EFSF), ο οποίος συστάθηκε αμέσως μετά την ελληνική «διάσωση». Επιπλέον η κυβέρνηση του Δουβλίνου πίεσε και πέτυχε μεγαλύτερη διάρκεια του χρόνου αποπληρωμής του δανείου, με την ελληνική κυβέρνηση να προσπαθεί τώρα εναγωνίως να εξασφαλίσει ανάλογη μεταχείριση. Κι αυτό δεν είναι το μόνο παράδοξο που υπάρχει και φυσικά λειτουργεί σε βάρος των ελληνικών συμφερόντων: Η χώρα μας έχει συμμετάσχει, όπως και οι άλλες χώρες της Ευρωζώνης, παρέχοντας εγγυήσεις για τη χρηματοδότηση του EFSF, ύψους 12,387 δισ. ευρώ. Το ύψος των ελληνικών εγγυήσεων ξεπερνά αυτές που έχουν προσφέρει η Ιρλανδία, η Πορτογαλία, η Αυστρία, η Φινλανδία και άλλες χώρες της Ευρωζώνης. Την ίδια στιγμή όμως η χώρα μας δεν έχει δικαίωμα να δανεισθεί από το EFSF, όπως έγινε με την Ιρλανδία! Σε κείμενο ερωταπαντήσεων που δημοσιεύεται στην ιστοσελίδα του EFSF, στο ερώτημα «θα μπορούσε η Ελλάδα να είναι δικαιούχος για άντληση ρευστού από το EFSF;» δίνεται η εξής απάντηση: «Η Ελλάδα έχει το δικό της “πακέτο” διάσωσης. Συνεπώς, δεν προβλέπεται ότι θα χρειασθεί υποστήριξη από το EFSF». Με απλά λόγια, η Ελλάδα δανείσθηκε από έναν ξεχωριστό μηχανισμό «διάσωσης», που δημιουργήθηκε μόνο για την περίπτωσή της, με αποικιοκρατικούς όρους, που δεν περιλαμβάνονται στο Μνημόνιο για τη διάσωση της Ιρλανδίας από το EFSF. Και θα παραμείνει εγκλωβισμένη σε αυτούς τους όρους, χωρίς τη δυνατότητα να αναχρηματοδοτήσει το δάνειο των 110 δισ. ευρώ από το EFSF, ακριβώς με τους ίδιους όρους και τα ίδια επιτόκια που προβλέπονται για την Ιρλανδία! Σε ό,τι αφορά τα «πακέτα διάσωσης», η χώρα μας γίνεται ο απόλυτος ουραγός, αν όχι ο παρίας, της Ευρωζώνης! Η κυβέρνηση, μάλιστα, εμφανίζεται να παραβλέπει αυτήν την πρωτοφανή για τα ευρωπαϊκά δεδομένα καθιέρωση ενός δυσμενούς καθεστώτος διακρίσεων για μια χώρα-μέλος. Στη διαπραγμάτευση που γίνεται αυτήν την περίοδο στους κόλπους της Ευρωζώνης, η κυβέρνηση διεκδικεί μόνο την εναρμόνιση των όρων δανεισμού της χώρας με τους αντίστοιχους ιρλανδικούς, σε ό,τι αφορά τη χρονική διάρκεια του δανείου και το επιτόκιο, χωρίς να θέτει θέμα εναρμόνισης και για τους άλλους όρους του δανείου, με απαλοιφή των αποικιοκρατικών όρων κατάλυσης της εθνικής κυριαρχίας της Ελλάδας, οι οποίοι δεν ισχύουν για την Ιρλανδία, όπως και για όλες τις άλλες «διασώσεις» που πιθανόν να γίνουν μέσω του EFSF. Νέα αποικιοκρατία, μόνο για την Ελλάδα… Το ιρλανδικό Μνημόνιο (στη φωτογραφία βλέπετε την πρώτη σελίδα του) είναι ένα κείμενο που θυμίζει σε πολλά το ελληνικό αντίστοιχο, διαφέρει όμως σε βασικά σημεία. Προβλέπει μεν σκληρά μέτρα οικονομικής πολιτικής που πρέπει να λάβουν τα επόμενα χρόνια οι ιρλανδικές κυβερνήσεις, τα οποία κινούνται στο γνωστό πλαίσιο των αντίστοιχων προγραμμάτων του ΔΝΤ. Προβλέπει, επίσης, όπως και το ελληνικό, υπό όρους εκταμίευση των δόσεων, με βάση την τριμηνιαία αξιολόγηση της οικονομίας από τους «επιτηρητές». Ωστόσο σε κανένα σημείο του δεν περιλαμβάνει τους αποικιοκρατικούς όρους της δανειακής σύμβασης που υπέγραψε η ελληνική κυβέρνηση. Δεν αναφέρει πουθενά ότι αν δεν αποπληρώσει το δάνειο οι δανειστές μπορούν να... εισβάλουν στη χώρα και να κατάσχουν δημόσια περιουσία. Κάτι που ο κ. Παπανδρέου δεν είχε καμιά δυσκολία να αποδεχθεί και να συνυπογράψει. Το «Π» έχει επισημάνει αυτούς τους όρους και σε προηγούμενο δημοσίευμα. Το «μυστικό» της σύμβασης δανειοδότησης κρύβεται στο άρθρο 14, με τον, εκ πρώτης όψεως, ανώδυνο τίτλο «Εφαρμοστέο δίκαιο και δικαιοδοσία». Εκεί ορίζεται, ότι: «1. Η παρούσα Σύμβαση, καθώς και κάθε εξωσυμβατική υποχρέωση που τυχόν προκύψει από την παρούσα ή σε σχέση με την παρούσα Σύμβαση, διέπεται και ερμηνεύεται σύμφωνα με το αγγλικό δίκαιο. 2. Οι συμβαλλόμενοι αναλαμβάνουν την υποχρέωση να υποβάλουν οποιαδήποτε διένεξη προκύψει σχετικά με τη νομιμότητα, την ισχύ, την ερμηνεία ή την εκτέλεση της παρούσας Σύμβασης στην αποκλειστική δικαιοδοσία του Δικαστηρίου της Ευρωπαϊκής Ένωσης. 3. Οι αποφάσεις του Δικαστηρίου της Ευρωπαϊκής Ένωσης είναι πλήρως δεσμευτικές και εκτελεστές από τα συμβαλλόμενα μέρη. 4. Οι Δανειστές μπορεί να εκτελέσουν ή να επιδιώξουν να εκτελέσουν οποιαδήποτε απόφαση του Δικαστηρίου της Ευρωπαϊκής Ένωσης, όπως ορίζεται στην παρούσα, ή άλλα δικαιώματα κατά του Δανειολήπτη στα δικαστήρια της χώρας του Δανειολήπτη. 5. Με την παρούσα ο Δανειολήπτης αμετάκλητα και άνευ όρων παραιτείται από κάθε ασυλία που έχει ή πρόκειται να αποκτήσει, όσον αφορά τον ίδιο ή τα περιουσιακά του στοιχεία, από νομικές διαδικασίες σε σχέση με την παρούσα Σύμβαση, περιλαμβανομένων, χωρίς περιορισμούς, της ασυλίας όσον αφορά την άσκηση αγωγής, δικαστική απόφαση ή άλλη διαταγή, κατάσχεση, αναστολή εκτέλεσης δικαστικής απόφασης ή προσωρινή διαταγή, και όσον αφορά την εκτέλεση και επιβολή κατά των περιουσιακών στοιχείων του στον βαθμό που δεν το απαγορεύει αναγκαστικός νόμος.» Ουσιαστικά, δηλαδή, αν το Δημόσιο αθετήσει υποχρεώσεις του έναντι των πιστωτών, αυτοί θα μπορούν να εκδώσουν, με βάση το αγγλικό δίκαιο, μια διεθνή «διαταγή πληρωμής», προσφεύγοντας στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο. Στη συνέχεια, με την απόφαση αυτή θα μπορούν να επιβάλουν στα ελληνικά δικαστήρια την κατάσχεση στοιχείων της περιουσίας του Δημοσίου, από δημόσια ακίνητη περιουσία μέχρι μετοχές σε εταιρείες ή άλλα δικαιώματα (π.χ.: σε ορυκτό πλούτο)! Το Δημόσιο, με τη σύμβαση δανειοδότησης έχει αμετάκλητα παραιτηθεί όλων των δικαιωμάτων του να εμποδίσει αυτές τις διαδικασίες, αξιοποιώντας το δικαίωμα ασυλίας της εθνικής κυριαρχίας, δηλαδή έχει μετατραπεί σε έρμαιο των πιστωτών σε οποιαδήποτε περίπτωση αθέτησης πληρωμής μιας δόσης του δανείου των 110 δισ. ευρώ. Μια τέτοια αθέτηση είναι πολύ εύκολο να συμβεί και ήδη την έχουμε αποφύγει επειδή «έκαναν στραβά μάτια» οι επιτηρητές μας. Αν το 2011 η κυβέρνηση δεν καταφέρει να διορθώσει αναδρομικά τις αποκλίσεις του προγράμματος που εμφανίσθηκαν το 2010, θα παγώσουν οι εκταμιεύσεις των δόσεων του διεθνούς δανείου και η χώρα θα οδηγηθεί σε χρεοκοπία. Αν συμβεί αυτό, προφανώς και δεν θα είναι σε θέση αργότερα να εξυπηρετήσει η Ελλάδα τα τοκοχρεολύσια του δανείου των 110 δισ. ευρώ, οπότε και θα ενεργοποιηθεί η διαδικασία κατάσχεσης περιουσίας του Δημοσίου που προαναφέρθηκε! «Υποθηκεύστε τα νησιά»! Η υποχωρητική στάση της κυβέρνησης και οι απαράδεκτοι, ταπεινωτικοί όροι που αποδέχθηκε με το Μνημόνιο, στέλνουν λάθος μηνύματα προς τους ξένους. Ορισμένοι μάλιστα αποθρασύνονται, όπως στην περίπτωση των Γερμανών που έφτασαν να ζητούν ανοικτά πλέον να ασφαλίσουμε το χρέος μας όχι μόνο με στοιχεία της περιουσίας του Δημοσίου, αλλά ακόμη και με ολόκληρα νησιά. Αυτήν τη φορά, οι σχετικές προτροπές δεν έρχονται από τα λαϊκά ταμπλόιντ, αλλά από κορυφαίο οικονομολόγο! Η Ελλάδα θα πρέπει να ασφαλίσει το χρέος της με τα περιουσιακά στοιχεία που διαθέτει, όπως τα νησιά, έτσι ώστε να πείσει τις αγορές ότι τα χρήματα που δανείζεται δεν θα χαθούν, ανέφερε ο επικεφαλής του γερμανικού οικονομικού ινστιτούτου IWH, Ούλριχ Μπλουμ, μιλώντας στο Reuters. Υπέδειξε μάλιστα το παράδειγμα της ίδιας της Γερμανίας, που έκανε ακριβώς το ίδιο το 1923, για να δανεισθεί με καλούς όρους από τις αγορές. Ξέχασε, βέβαια, ο γερμανός «σοφός» ότι στην κατάσταση αυτή περιήλθε η Γερμανία ύστερα από μια ήττα σε Παγκόσμιο Πόλεμο που η ίδια προκάλεσε και υπό το βάρος των τεράστιων πολεμικών αποζημιώσεων που υποχρεώθηκε να πληρώσει μετά την ήττα της. Η Ελλάδα, εξ όσων γνωρίζουμε, δεν είναι η χαμένη κάποιου πολέμου που η ίδια προκάλεσε, εκτός ίσως από την «ήττα» της σε έναν διεθνή οικονομικό «πόλεμο». Ο Μπλουμ, που είναι επικεφαλής σε ένα από τα ινστιτούτα που συμβουλεύουν τη γερμανική κυβέρνηση, τόνισε μάλιστα ότι η υποθήκευση εθνικού εδάφους είναι ο μόνος τρόπος για να μειωθούν τα επιτόκια δανεισμού από τις αγορές. «Τα δημόσια αγαθά αποτελούν σταθερή ασφάλεια. Τα νησιά πάντα θα αξίζουν περισσότερα από τα χρέη της χώρας», ανέφερε ο Μπλουμ. Τα δάνεια, όπως τόνισε, θα γίνουν φθηνότερα γιατί δεν θα βασίζονται στην προσδοκία αποπληρωμής τους με έσοδα από φόρους, αλλά σε υποθήκες…