Στα τέλη του περασμένου Ιουνίου, η Βουλή ψήφισε το Μεσοπρόθεσμο πρόγραμμα, με το μαχαίρι στο λαιμό της κοινωνίας και των βουλευτών. Μ’ αυτό πήγε η κυβέρνηση στις Βρυξέλλες και στις 21 Ιουλίου υπέγραψαν οι Ευρωπαίοι την… τεράστια επιτυχία όπως είχε χαρακτηριστεί. Τι για προγράμματα Μάρσαλ μας έλεγαν, τι για νέο δάνειο 109 δισ. με χαμηλό επιτόκιο, τι στήριξη του τραπεζικού συστήματος.
Δεν έχουν περάσει ούτε δύο μήνες και η κυβέρνηση διαπραγματεύεται την αλλαγή του Μεσοπρόθεσμου προγράμματος. Διότι η συμφωνία με την τρόικα είναι ουσιαστικά ένα νέο Μνημόνιο (Μνημόνιο 3 το λένε ήδη), ένα Μακροπρόθεσμο πρόγραμμα μέχρι το 2014 και βλέπουμε, γιατί στην πορεία κανείς δεν ξέρει τι μπορεί να αλλάξει.
Εδώ και σχεδόν δυο χρόνια, εξάλλου, κυβέρνηση του κ. Παπανδρέου εδώ εφαρμόζει ένα πρόγραμμα το οποίο καμιά σχέση δε έχει μ’ εκείνο που παρουσίασε στον ελληνικό λαό, όταν κέρδισε τις εκλογές.
Το γεγονός αυτό, από μόνο του, εγείρει ένα θέμα γιατί ουσιαστικά υφάρπαξε την ψήφο του εκλογικού σώματος.
Επιπροσθέτως, η ακολουθούμενη από την κυβέρνηση πολιτική, πέραν της παταγώδους αποτυχίας της, συναντά την καθολική αντίδραση του ελληνικού λαού.
Αυτό το επιβεβαιώνουν όλες, μα όλες, οι δημοσκοπήσεις.
Είναι προφανές, επομένως, ότι έχουμε δυσαρμονία της Βουλής προς το εκλογικό σώμα.
Με άλλα λόγια, η παρούσα σύνθεση της Βουλής δεν εκφράζει τη λαϊκή βούληση.
Η δυσαρμονία αυτή δεν είναι “στιγμιαίο γεγονός” για να αναμένει η κυβέρνηση κάποια θεαματική αλλαγή.
Τουναντίον, τα σχεδιαζόμενα νέα (και επαχθέστερα μέτρα) αναμένεται να εντείνουν, ακόμα περισσότερο, τη λαϊκή δυσαρέσκεια.
Μια κυβέρνηση, με δημοκρατικές ευαισθησίες, θα οδηγούσε τη χώρα σε εκλογές προκειμένου να λάβει νωπή λαϊκή εντολή.
Αντί αυτού, ο Αντιπρόεδρος του Γ. Παπανδρέου, ο κ. Βενιζέλος, διαπραγματεύεται με την τρόϊκα μέτρα, που υπερβαίνουν τον συνταγματικό ορίζοντα αυτής της Βουλής.
Κατ’ αυτόν τον τρόπο δεσμεύεται και η επομένη κυβέρνηση.
Σήμερα μάλιστα ο συνταγματολόγος Αντιπρόεδρος της Κυβέρνησης διατύπωσε και μια καινοφανή (θα μου επιτρέψετε να πω και μη δημοκρατική θεωρία) για τη χρησιμότητα των εκλογών, περιφρονώντας κατάφωρα το Άρθρο 1 παρ. 3 του Συντάγματος. Και όχι μόνο.
Κάποιος να τους επαναφέρει στην τάξη, διότι με τη λογική αυτή διολισθαίνουμε σε επικίνδυνους ατραπούς.
Συμπέρασμα: η κυβέρνηση δεν έχει τη νομιμοποίηση να δεσμεύει τη χώρα, και μάλιστα με επαχθείς όρους, για διάστημα πέραν του κοινοβουλευτικού της βίου όταν μάλιστα στερείται λαϊκής στήριξης.
Αυτό σημαίνει εκλογές.
Κώστας Ροδινός
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου