Του Γεράσιμου Γ. Γερολυμάτου
(ΑΠΕΛΛΗΣ)
Πρέπει να το ομολογήσουμε, εκ του αποτελέσματος, ότι είμαστε ένα κράτος ρεζίληδων. Πρέπει να κοιτάξουμε κατάματα, ποιοι είμαστε, για να δούμε την αλήθεια. Πως είμαστε ένα ασύντακτο ασκέρι διαφορετικών ιδεών, αντιλήψεων, προθέσεων και συμφερόντων, που αδυνατούν να συνεννοηθούν επί ζωτικών εθνικών θεμάτων. Χρησιμοποιώ το α πληθυντικό πρόσωπο, για να μην αφήσω το άλλοθι της αθωότητας σε κανένα. Ούτε σε αυτούς που θα σπεύσουν να μου αποδώσουν, την δια του ενός δεκατομμυριοστού, προσωπική ευθύνη, αλλά ούτε και σε εκείνους, που πιθανόν να συμφωνήσουν με τα γραφόμενα μου, θεωρώντας πως οι ίδιοι είναι ανεύθυνοι.
Οι κολακείες δεν μου ταιριάζουν, ούτε το λιβάνισμα των μεγάλων και ένδοξων αρετών μας, που θα με έκανε αρεστό. Στο χάλι όπου σήμερα βρισκόμαστε, μόνο η ψηλάφηση των παθών και των αμαρτιών μας, έχει μια θεραπευτική προοπτική και μια λυτρωτική αναγκαιότητα. Η παραδοχή του ηθικού ξεπεσμού, της πολιτικής αλλοτρίωσης, της κοινωνικής αποσύνθεσης, της οικονομικής εξάρτησης και του παρασιτισμού, του εθνικού εξανδραποδισμού και του ιδεολογικού και πολιτισμικού ετεροφωτισμού, δεν είναι παρά η αναγνώριση της συμπτωματολογίας μιας χρόνιας εθνικής παθογένειας. Είναι οι καρποί της φθοράς ενός δέντρου, που άπλωσε ρίζες εξαρχής σε μολυσμένο έδαφος. Στο χώμα της ξένης εξάρτησης και επιρροής και της εγχώριας πρόθυμης δουλοφροσύνης.
Όπως σε κάθε διαγνωσμένο πάθος, το πρώτο βήμα προς την θεραπεία είναι η παραδοχή, έτσι και εδώ. Αν, όμως, αντί της μεταμέλειας, εμείς προτάξουμε πλήθος δικαιολογιών και αντιρρήσεων, με σκοπό την ελάφρυνση της υπαιτιότητας μας και τη διασκέδαση της οδυνηρής αλήθειας, τότε ματαίως κοπιάζουμε. Τυφλοί, κουφοί και μοιραίοι, χορεύοντας καρσιλαμά, ελπίζουμε πως θα ξεγελάσουμε την νομοτέλεια της αιτιότητας, αλλά απλώς ξεγελούμε τους εαυτούς μας. Όσο και αν αργεί, αυτή έρχεται πάντα σαν δίστομος ρομφαία, ή σαν ουρανοκατέβατη καρπαζιά. Και από αυτές, έχουμε ήδη εισπράξει αρκετές.
Είναι εύκολο, αν και όχι αβάσιμο, το να αποδίδουμε στους ξένους τα δεινά μας. Όμως, πριν ακόμη αρχίσουμε να τους κατηγορούμε για τα χάλια μας, αναζητώντας σε αυτούς την αιτία της κακοδαιμονίας, καλό θα ήταν να εξετάσουμε το δικό μας κομμάτι ευθύνης. Η αλήθεια βρίσκεται συνήθως στη μέση. Δε μπορεί κάποιος να κατηγορεί τον λύκο ότι έφαγε το αρνί, αν το αρνί συμφώνησε να κάτσει στο ίδιο τραπέζι με τον λύκο. Η ιστορικώς αποδεδειγμένη απληστία και κακοβουλία των ξένων, δεν μας απαλλάσσει από την αφελή ηλιθιότητα με την οποία εναποθέτουμε συνεχώς τις ευθύνες της ύπαρξης μας σε εκείνους. Με λίγα λόγια, εμείς ευθυνόμαστε για το είδος της συμπεριφοράς που εισπράττουμε από αυτούς, αφού όταν κάποιος δε σέβεται τον εαυτό του, είναι παράλογο και άδικο να απαιτεί το σεβασμό από τους άλλους. Μόνο από τα όχι μας, τρέφεται ο αυτοσεβασμός και σχεδόν ποτέ από τα ναι.
Όταν σέρνεσαι, θα σε πατήσουν. Όταν επαιτείς, θα σε περιφρονήσουν. Όταν αδυνατείς να αρθρώσεις λόγο, κάποιοι άλλοι θα μιλήσουν για σένα. Μπορεί αυτή η συμπεριφορά να μην αφορά όλους τους Έλληνες, και πιθανόν να αδικεί πολλούς. Όμως δεν έχει καμία σημασία, από τη στιγμή που η στάση αυτή έχει την επίσημη αιγίδα της εξωτερικής μας πολιτικής. Ακόμη και αν δεν ευθυνόμαστε όλοι στον ίδιο βαθμό και για τους ίδιους λόγους, ποιος επιτρέπει στο χολερικό στόμα του Σόιμπλε να ξερνάει τα πικρόχολα, ειρωνικά του σχόλια, αν όχι εμείς οι ίδιοι δια των εκλεγμένων πολιτικών μας; Και πως θα εμποδίσεις κάποιον να σε θεωρεί παλλακίδα του, από τη στιγμή που του προτείνεις τα οπίσθια σου; Ο ληστής και ο βιαστής θα ψάχνουν πάντα τα θύματα τους, είναι νόμος.
Μόνο σε ένα κράτος προσχημάτων, λοιπόν, θα παρήλαυνε για τον εορτασμό της 25ης Μαρτίου, την ημέρα της εθνικής μας ελευθερίας, ένας στρατός με πεσμένα φτερά και με λυπημένα πρόσωπα. Μόνο σε ένα κράτος υποκρισίας, θα αποδίδονταν τιμές σε έναν εσμό ανδρείκελων, που στέκονται μπροστά από την βουλή, που ούτε την Ελληνική βούληση εκφράζει πια, αλλά ούτε μια αληθινή Δημοκρατία, αφού διοργανώνουν ιδιωτικές παρελάσεις και περιχαρακώνονται υψώνοντας κάγκελα φόβου.
Διότι, πάνω από την χώρα κυματίζει τώρα μια σημαία ευκαιρίας. Διότι, όντες οι εφευρέτες της ιστορίας, έχουμε γίνει τώρα οι έκπτωτοι της. Επειδή, αντί της αυτοκριτικής επιλέγουμε την οδό της ομφαλοσκόπησης και της μεταφοράς των ευθυνών. Επειδή, πριν από την σωτηρία της πατρίδας, προτάσσουμε την σωτηρία της τσέπης μας και πριν από την εθνική και συλλογική επιβίωση, το ατομικό μας συμφέρον. Για όλα αυτά, είμαστε εντέλει ένα κράτος ρεζίληδων.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου