Η γαλλική αντεπίθεση στα πλαίσια της ΕΕ, αλλάζει τα δεδομένα της κρίσης. «Δεν είναι στο χέρι της Γερμανίας να αποφασίζει…», δήλωσε ο (μάλλον) μελλοντικός πρόεδρος της Γαλλίας François Hollande. Και δεσμεύτηκε να προωθήσει θεσμικές μεταρρυθμίσεις στο ευρωπαϊκό οικοδόμημα, προσελκύοντας συμμάχους από όλες τις πολιτικές παρατάξεις, ολόκληρης της Ευρώπης. Ούτε καν η Αυστρία δεν συντάσσεται πια με την πολιτική λιτότητας του Βερολίνου.
Βλέπουμε τη γέννηση μιας νέας «Ευρωχώρας», που θέλει την ανάπτυξη, και που διαθέτει 200 εκατομμύρια πληθυσμού, ελέγχοντας την πλειοψηφία στο Ευρωπαϊκό Συμβούλιο. Μάλιστα, ακόμη και ο Mario Draghi της ΕΚΤ, αρχίζει να ενδίδει στις φωνές που ζητούν ένα νέο σύμφωνο ανάπτυξης.
Ο Hollande σχεδιάζει την αναθεώρηση του υπάρχοντος δημοσιονομικού συμφώνου, προκαλώντας την αντίδραση της Angela Merkel, η οποία επιμένει ότι αυτό δεν πρόκειται να γίνει.
Βέβαια, το σύμφωνο μπορεί όντως να αναθεωρηθεί, ή και να καταργηθεί. Η Angela Merkel δεν μπορεί να το περάσει από τη γερμανική βουλή, χωρίς την υποστήριξη των Γερμανών σοσιαλδημοκρατών, οι οποίοι δείχνουν να συμφωνούν με τον Γάλλο υποψήφιο.
Η καγκελάριος θα πρέπει να συμβιβαστεί. Δεν μπορεί πλέον να επιβάλλει τους δικούς της όρους. Και άσχετα με το τι πιστεύουν, οι Γερμανοί ψηφοφόροι δεν διέσωσαν ακόμη καμία χώρα. Το Βερολίνο έχει απορρίψει κάθε μορφή μοιρασιάς του χρέους (ευρωομόλογα, μεταφορές, κλπ) αφού κάτι τέτοιο θα παραβίαζε το σύνταγμα και την δημοκρατία της χώρας.
Η Merkel συμφωνεί μόνο σε μια «ένωση σταθερότητας», που θα ήλεγχε αυστηρά τις οφειλέτριες χώρες. Οι διασώσεις της Ελλάδας, Ιρλανδίας, και Πορτογαλίας, αποτελούν δάνεια (με υψηλά επιτόκια), και όχι χάρες.
Η Γερμανία κερδίζει από το ευρώ, άσχετα αν μεγάλο ποσοστό των πολιτών της θέλουν μια επιστροφή στο μάρκο. Η κατάσταση μοιάζει σουρεαλιστική. Ως πότε θα μπορεί η Γερμανία να επωφελείται εμπορικών πλεονασμάτων, χωρίς να τινάξει το όλο σύστημα στον αέρα και χωρίς να φέρει τον πληθωρισμό που τόσο φοβάται; Το πλεονέκτημα της είναι βραχυπρόθεσμο και αποτελεί ένα είδος παγίδας ψευδαισθήσεων.
Περιέργως, το Βερολίνο συνάντησε ελάχιστη αντίσταση στην επιβολή της δημοσιονομικής συμφωνίας, από τα αδύναμα κράτη στα οποία ρίχνεται το βάρος της επαναφοράς στην ομαλότητα.
Όπως επίσης δεν βρήκε αντίσταση στην θανατηφόρα πολιτική της εναντίον των αδύναμων κρατών, στην ανατροπή των εκλεγμένων τους ηγετών, και στην επιβολή κουρέματος του χρέους της Ελλάδας, κόντρα στις προειδοποιήσεις, ακόμη και της ΕΚΤ, ότι αυτό θα προκαλούσε μεταδοτικότητα.
Υπάρχει μια ολόκληρη λίστα από λάθος αποφάσεις, που δεν θα ήταν δυνατές, αν ο Sarkozy δεν συμφωνούσε συνεχώς, θυσιάζοντας την ευρωζώνη για χάρη μιας Γαλλογερμανικής ισόνομης συνεργασίας.
Σίγουρα χρειάζεται δημοσιονομική πειθαρχία. Αλλά όχι σε αυτόν τον στραγγαλιστικό βαθμό. Η πολιτική αυτή της ΕΕ αγνοεί την οικονομική επιστήμη και ιστορία. Για αυτό έχει επέλθει αυτή η βαθιά ύφεση στη μισή τουλάχιστον Ευρώπη.
Για παράδειγμα, η Standard & Poor’s υποβάθμισε πρόσφατα την Ισπανία, όχι επειδή στερείται πειθαρχίας, αλλά εξαιτίας της οικονομικής συρρίκνωσης των ευάλωτων τραπεζών της, και την ασάφεια των πολιτικών των Βρυξελλών. Θα συνεχίσει άραγε ο Ισπανός πρωθυπουργός αυτή τη πορεία, την οποία δεν στηρίζουν ούτε καν οι οίκοι αξιολόγησης;
Όλα αυτά θα πρέπει να αλλάξουν. Ο Νότος θα πρέπει να πείσει το Βερολίνο να αλλάξει τροπάρι, αλλιώς θα πρέπει να αναλάβει ο ίδιος τις τύχες του. Να επαναφέρει δηλαδή τα δημοσιονομικά, νομισματικά και τραπεζικά ζητήματα εκεί που πρέπει να είναι, προκαλώντας ταυτόχρονα ένα ισχυρό σοκ στους Γερμανούς τραπεζίτες και εξαγωγείς.
Κάτι τέτοιο βέβαια μοιάζει απίθανο. Ο Hollande και ο Mario Monti είναι οπαδοί της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης. Θέλουν στοχευμένες επενδύσεις και όχι επανάσταση.
Τουλάχιστον όμως, έχει αλλάξει το γενικότερο κλίμα. Η εποχή των Merkozy τελείωσε οριστικά. Θα πάψουν επιτέλους οι συζητήσεις περί ενάρετου Βορρά και σπάταλου Νότου. Θα υπάρξει μια Ευρώπη των κρατών, που το καθένα του θα διατηρήσει την ιστορία και τον εθνικό του χαρακτήρα, τις δυνάμεις, αλλά και τις αδυναμίες του. Αυτό τουλάχιστον διακηρύττει ο στενός συνεργάτης του Hollande Arnaud Montebourg.
Όσο για την Γερμανία, απομένει να δούμε το πόσο μετράει η φιλοευρωπαϊκή της ρητορική, όταν θα πάψει να κάνει κουμάντο.
Μπορεί μάλιστα, η Γερμανία σύντομα να αποτελέσει και το επίκεντρο της ευρωπαϊκής πολιτικής κρίσης.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου