Κακό πράγμα οι διακοπές. Σε κάνουν να σκέπτεσαι το παρελθόν. Να αναπολείς. Που ήμουν πριν δέκα χρόνια, πως ήμουν πριν από είκοσι.
Το 1991 λοιπόν η Ελλάδα γνώριζε τον «μητσοτακικό φιλελευθερισμό». Έναν «φιλελευθερισμό» στα απώτατα όρια του, στην πιο ακραία εκδοχή του. Κυβέρνηση Μητσοτάκη, οι μετέπειτα του Επικρατείας του ΠΑΣΟΚ Μάνος και Ανδριανόπουλος στην στιγμή της ιδεολογικής τους «νίκης».
Το αποτέλεσμα ήταν η Κυβέρνηση εκείνη παρά τα μέτρα που πήρε να αυξήσει το χρέος αναλογικά περισσότερο από κάθε άλλη. Κι ήταν τόσο κακή εκείνη η Κυβέρνηση που οι πολίτες ανέστησαν πολιτικά τον Ανδρέα, απλά και μόνο για να φύγει ο Μητσοτάκης.
Αυτά τότε. Σήμερα βιώνουμε μέτρα που ούτε εκείνη η Κυβέρνηση δεν θα τολμούσε ναλάβει, χαράτσια που ούτε οι γκουρού του αυτοαποκαλούμενου«νεοφιλελευθερισμού» δεν είχαν σκεφτεί.
Ο σοσιαλιστικός μανδύας φαίνεται ότι είναι αρκετός για να καταργηθεί κάθε ίχνος κράτους πρόνοιας, επαγγελματικών συντάξεων, εργασιακών δικαιωμάτων. Οτιδήποτε δεν κινείται στις κατευθύνσεις της τρόικας βαφτίζεται αναχρονιστικό και κρατικίστικο. Δεν υπάρχει πολιτική, δεν υπάρχουν στρατηγικές επιλογές για τη χώρα, υπάρχει μόνο η ανάγκη να «επικοινωνηθούν» οι αποφάσεις που λαμβάνουν οι δανειστές και ανακοινώνει η Κυβέρνηση.
Ο Γαπισμός είναι το ανώτερο στάδιο του Μητσοτακισμού, καθώς τον ξεπέρασε σεαναλγησία και σκληρότητα. Με όλα αυτά που έχουνε δει τα μάτια μας τα τελευταία δύο χρόνια, μέχρι και την διακυβέρνηση Μητσοτάκη αναπολούμε. Αργία μήτηρ πάσης κακίας…
Μ.Ο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου