Ξεφτιλίσατε την Αριστερά

Είμαι αριστερός, τι να κάνουμε, έχω αυτό το… κουσούρι. Εδώ κάποιοι έχουν άλλα κι άλλα κουσούρια εδώ θα κολλήσουμε. Μεγάλωσα, όχι στις αγκάλες του ΚΚΕ, δεν μου έμαθαν την Τρίτη Διεθνή από κούνια, δεν κόλλησα ποτέ αφίσες του Κόμματος, ούτε προσκύνησα τα ιερά τοτέμ της Σοβιετικής Ένωσης.

Είμαι από τους άλλους, τους ρομαντικούς που πίστεψαν σε μια ευρωπαϊκή αριστερά που δεν θα είχε καμιά σχέση με τον ανύπαρκτο σοσιαλισμό του Στάλιν και που θα πολεμούσε τον Θατσερισμό. Έναν ανθρωπιστικό ρεαλισμό σε μια πολιτική κατεύθυνση που θα είχε ως βασική αρχή την «κυριαρχία των άξιων». Που δεν θα είχε σχέση με λαμόγια και νταβατζήδες. Που δεν θα έκανε κωλοτούμπες ούτε θα ήταν «ανεμοδούρας» να γυρνά από εδώ κι από εκεί, όπου φυσάει ο άνεμος.

Κι εκεί κάπου αυτή η Αριστερά καταλάβαμε ότι ήταν στα όνειρά μας, μια ιδέα, ένας στόχος, μια Ιθάκη. Τουλάχιστον κι εγώ και πολλοί άλλοι μείναμε ρομαντικοί στην ιδέα της Αριστεράς όπως εμείς την φτιάξαμε στη φαντασία μας.

Και ξάφνου έρχεται ο Αλέξης και μας λέει «εγώ είμαι αριστερός, εγώ εκφράζω την αριστερή ιδεολογία στην Ελλάδα». Και όλοι εμείς οι ρομαντικοί… μείναμε κόκκαλο. Μα αριστερός ο αιώνιος φοιτητής, ο λουφαδόρος των Πανεπιστημίων, ο καταληψίας... χωρίς αιτία; Αριστερός ο πρώην Κνίτης μαζί με όλους τους άλλους του Κόμματος που κόλλαγαν αφίσες και ορκίζονταν στο όνομα του Πατερούλη που έσφαξε μερικά εκατομμύρια αντιφρονούντων; Αυτή είναι η έκφραση της ευρωπαϊκής αριστεράς;

Όλοι εμείς οι ιδεολόγοι κάναμε υπομονή αφού το 3% δεν έδινε και πολλά περιθώρια για όνειρα διακυβέρνησης. Και να που το μνημόνιο έκανε το θαύμα του. Οι άπλυτοι από άποψη όχι από έλλειψη σαπουνιού, οι αριστεροί του Ντα Κάπο και μερικοί περιφερόμενοι στα Εξάρχεια έκαναν κόμμα Αγανακτισμένων και σιγά – σιγά έφτασαν στην εξουσία. Πρώτη φορά Αριστερά, είπαμε κι εμείς οι ιδεολόγοι, ας δούμε τι θέλουν να κάνουν. Και τρεις μήνες μόνο χρειάστηκαν για την πλήρη κατάρρευση της φαντασίωσής μας ότι ένα «αριστερό» κόμμα μπορεί να κάνει το όνειρό μας πραγματικότητα για την κυριαρχία της Αριστεράς στην Ελλάδα.

Μα είναι δυνατόν αυτό το πράμα να είναι αριστερό; Που κάνει σύμπραξη με το κομμάτι της δεξιας, που το ψέκασμα έχει γίνει ιδεολογία και της Κουμουνδούρου;

Είναι αριστερά να ανέχεται τον αρχηγό της να φιλάει όποιο χέρι παπά βρίσκει μπροστά του αλλά παράλληλα να δηλώνει άθεος;

Που ανέχεται να πηγαίνουν βόλτα στα νοσοκομεία τα λείψανα της Αγίας Βαρβάρας και να κάνουν εμπόριο ελπίδας; Οι άθεοι που είχαν ως μόνο θεό τους τον Λένιν να έχουν φτάσει στο έσχατο αυτό σημείο του εθνολαϊκισμού και της ψευτοθρησκευτικής προσήλωσης;

Τι αριστερό έχει που έχουν βάλει τον Μπαλτά τον μαρξιστή στο υπ. Παιδείας και διαλύει τα πάντα ενώ λέει ότι μισεί τα ιδιωτικά σχολεία στην Ελλάδα και σκέφτεται να τα καταργήσει;

Είναι αριστερό να έχεις τη Ραχήλ Μακρή να κλαίει στην ΕΡΤ μαζί με τα λαμόγια της ΠΟΣΠΕΡΤ για να μαζέψει κανένα ψηφαλάκι;

Είναι αριστερό να χορεύουν, να αγκαλιάζονται και να φιλιούνται στο Σύνταγμα με τις καθαρίστριες και να τις ανακηρύσσουν σύμβολα του αντιμνημονιακού αγώνα;

Τι το αριστερό έχει να γεμίζεις μπάφους την Αθήνα και να το παίζεις προοδευτικός στηρίζοντας σύμφωνα συμβίωσης με αδερφές και παλικάρια; Μα εμείς ξέραμε ότι κάποτε στα αριστερά κόμματα έλεγαν ότι εκτός από τη θρησκεία που είναι το «όπιο του λαού», τα ναρκωτικά τα… έριξε το σύστημα στα Εξάρχεια για να μη σκέφτονται και να αποχαυνωθούν. Έτσι δεν έλεγε πριν μερικές δεκαετίες το ΚΚΕ από το οποίο προέρχονται οι περισσότεροι του ΣΥΡΙΖΑ;

Άραγε τι το αριστερό υπάρχει σε μια χώρα ξέφραγο αμπέλι; Ξεφτιλίσατε την Αριστερά. Ντροπή σας