Κοινωνική δικαιοσύνη τώρα

Η αγορά δεν αυτορυθμίζεται. Οι άνθρωποι δεν καθυποτάσσουν από μόνοι τους την απληστία τους. Και δεν αρκεί η παιδεία για την αρετή. Μια χαρά καθάρματα και κοινωνικές ύαινες γίνονται κι οι κοστουμάτοι και τα βαριά μεταπτυχιακά. Μπορούν να κρατάνε το πιρούνι με το αριστερό και να κατασπαράσσουν τους από κάτω με το δεξί, όταν τους παίρνει. Χρειάζεται κι ο φόβος του νόμου, της συντεταγμένης δημοκρατικής Πολιτείας, που έχει εθνικό χρέος και καθήκον να διαφυλάσσει τους αδύναμους από τους άρπαγες. Διότι, το λέω για δέκατη φορά, ο αληθινός πλούτος μας είναι οι άνθρωποί μας. Μπορεί η αυριανή μας πολιτική, επιστημονική, πνευματική, στρατιωτική ηγεσία να μεγαλώνει σε ένα μικρό διαμέρισμα στο Περιστέρι, στην Τούμπα ή σ’ ένα αγροτόπιστο στη Ρούμελη.


Το μπάχαλο της νεοφιλελεύθερης «αυτορύθμισης» οδήγησε στην κρίση των δανείων στην Αμερική, από την απληστία μιας δράκας μεγαλοσαράφηδων. Κλόνισε την οικονομία της υπερδύναμης συθέμελα κι ύστερα πέρασε σαν τσουνάμι τον Ατλαντικό και χτύπησε χειρότερα τις πιο αδύναμες οικονομίες, όπως η δική μας.


Στους άγριους καιρούς είναι που βγαίνουν και τα κοινωνικά αρπακτικά, τανύζοντας ανυπόμονα τα νύχια τους και με τα σάλια τους να τρέχουν. Το «να δούμε την κρίση σαν ευκαιρία» για μερικούς έχει άλλη έννοια. Κι όπως στη φύση τα αρπακτικά κυνηγούν τα πιο αδύναμα ζώα, τα άρρωστα, τα πληγωμένα, τ’ ανήμπορα, έτσι και στην οικονομική κρίση οι ύαινες, που λέγαμε, προσπαθούν να κερδοσκοπήσουν σε βάρος των αδύναμων ανθρώπων, των ανέργων, των νεόπτωχων.


Τα ανταλλακτήρια που ξεφύτρωσαν κι αγοράζουν βέρες, βαφτιστικούς σταυρούς, δαχτυλίδια, κειμήλια και χρυσά δόντια, τα δουλεμπορικά γραφεία «ευρέσεως εργασίας», που στέλνουν Ελληνες στο εξωτερικό σε τριτοκοσμικές συνθήκες, η επέκταση της μαύρης εργασίας, ήτοι «τόσα, ανασφάλιστος, κι άμα δεν θες περιμένουν άλλοι στην ουρά», η απασχόληση παράνομων αλλοδαπών είναι κοινωνικές μολύνσεις, αντιπατριωτικές ανθρωποφαγικές πρακτικές επιτηδείων, που μυρίζουν τις πληγές και την ανημπόρια κομματιών της ελληνικής κοινωνίας, όπως οι λύκοι το πληγωμένο ή άρρωστο θήραμα.


Οι πολυτελείς, ισόβιοι κι ενίοτε επί τρεις γενιές τρόφιμοι του δημόσιου πρυτανείου, που υποδύονται εν Ελλάδι τους νεοφιλελεύθερους, χωρίς ούτε ένα ένσημο στον ιδιωτικό τομέα, αρέσκονται στον κοινωνικό δαρβινισμό, που ρίχνει βορά στα θηρία της απληστίας τους πολλούς, οι οποίοι λόγω της κρίσης περιέρχονται στην έσχατη ανάγκη της επιβίωσης.


Η αντιμετώπιση αυτού του φαινομένου δεν μπορεί να γίνει με φιλανθρωπία. Καλή κι αυτή, αλλά δεν λύνει το πρόβλημα και συχνά η βοήθεια - ελεημοσύνη εμπεριέχει και την ταπείνωση. Το πρώτο θύμα είναι η αξιοπρέπεια των απλών ανθρώπων, που γίνονται αντικείμενο εκμετάλλευσης αυτών των μαρξιστών απ' την ανάποδη, που βλέπουν κι αυτοί την κοινωνία ταξικά, διασπαστικά και προδοτικά, αλλά από την πλευρά των ισχυρών.


Κι όπως δεν αρκεί η φιλανθρωπία, δεν αρκεί ούτε η αναγκαία κι αξιέπαινη αλληλεγγύη μεταξύ μας, η αλληλεγγύη της οικογένειας και των φίλων. Αν το καθήκον των ελεγκτικών μηχανισμών ήταν πριν σημαντικό, τώρα καθίσταται αδήριτη ανάγκη προστασίας του έθνους, το οποίο το αποτελούν πρωτίστως οι άνθρωποι, οι Ελληνες. Αλλο η ελεύθερη οικονομία κι ο υγιής ανταγωνισμός κι άλλο η ζούγκλα της αρπαγής κι ο νόμος του ισχυρότερου με μπάρμπα στην Κορώνη. Αλλο η δημοκρατία κι άλλο η «δημοκρατία» των κολλητών και των επιτηδείων.


Σωστά ή λάθος, λάθος κατ’ εμέ, αντί να τραβήξουμε για παραδειγματισμό την πρίζα σε μερικούς κραταιούς με έναν και μοναδικό πελάτη, το κράτος, δηλαδή τον λαό, αντί να εθνικοποιήσουμε τις τράπεζες που οι μέτοχοί τους δεν μπορούν να κάνουν μόνοι τους την ανακεφαλαιοποίηση, επιλέχθηκε η αποφυγή των συγκρούσεων με τη διαπλοκή, ώστε να μην υποχρεωθεί η κυβέρνηση σε πολυμέτωπο αγώνα. Ο αγώνας επικεντρώθηκε στην αποφυγή της κατάρρευσης, στην παραμονή στο ευρώ, την οποία και επιθυμεί η συντριπτική πλειονότητα του λαού, στη βήμα με βήμα επώδυνη προσπάθεια για έξοδο από την κρίση και το Μνημόνιο. Το ένα όμως όχι μόνο δεν αποκλείει το άλλο αλλά, αντιθέτως, θα έλεγα ότι το ένα προϋποθέτει το άλλο. Δεν είναι εύκολο, αν δεν είναι και αδύνατο, να βγεις από την κρίση αφήνοντας ανενόχλητους τους υπαιτίους. Κάτω από τη σαν λάδι επιφάνεια του νερού το ηφαίστειο βράζει. Τώρα περισσότερο από ποτέ χρειαζόμαστε το κοινωνικό κράτος. Τώρα περισσότερο από ποτέ χρειαζόμαστε ελεγκτικούς μηχανισμούς για την προστασία των εργαζομένων και τη διασφάλιση των προσόδων του κράτους - μηχανισμούς που είναι υποεπανδρωμένοι.


Βάζω λοιπόν στο τραπέζι μια απλή ιδέα. Στη χώρα υπάρχουν χιλιάδες απόστρατοι αξιωματικοί των Ενόπλων Δυνάμεων. Μπορεί, άδικα κι άνισα, να τους έχουμε πετσοκόψει λόγω έκτακτων αναγκών τις συντάξεις, όμως πιστεύω ότι, αν κληθούν, πλήθος από αυτούς θα έρθει εθελοντικά κι αμισθί να συγκροτήσει, με συγκεκριμένης διάρκειας θητεία, μια τεράστια ελεγκτική δύναμη, αφιερώνοντας πολύ χρόνο στην προσπάθεια ανασυγκρότησης της χώρας, για τον έλεγχο και την καταστολή της μαύρης εργασίας, της παράνομης εργασίας και στέγασης αλλοδαπών. Ανάμεσά τους υπάρχουν πάμπολλοι αξιωματικοί του Οικονομικού, με γνώσεις, εμπειρία, πειθαρχία και φρόνημα. Η συντριπτική πλειονότητά τους, όσες δίκαιες πικρίες κι αν έχουν, δεν θα αρνηθεί ένα τέτοιο τιμητικό καθήκον, που θα προστατεύσει τους απλούς ανθρώπους, θα φέρει τάξη στην αγορά εργασίας, χρήμα στο δημόσιο ταμείο και περισσότερη κοινωνική δικαιοσύνη.

Φαήλος Μ. Κρανιδιώτης