“Ποιός τη ζωή μας, ποιος την κυνηγά”
O πίνακας "Κραυγή" του Μουνχ είναι πασίγνωστος και είναι το χαρακτηριστικότερο έργο που δείχνει την τρέλα και την απελπισία
“Όταν έχουμε χάσει τα πάντα, ακόμα και την ελπίδα, η ζωή γίνεται ατίμωση και ο θάνατος καθήκον“. (W.C. Fields, 1880-1946, Αμερικανός ηθοποιός & συγγραφέας)
Για κάποιους πέρασε αδιάφορα, κάποιοι θέλουν να το υποβαθμίσουν, αλλά οι περισσότεροι στρέφουν το βλέμμα τους προς την Κομοτηνή και βλέπουν το δικό τους μέλλον.
Οι βολεμένοι ντιντήδες πέριξ του Κολωνακίου θα πουν «έλα μωρέ, ένας τρελός είναι, τα χάπια του δεν πήρε και τον έπιασε αμόκ».
Δεν είναι όμως έτσι τα πράγματα. Το Δημήτρη Μανίκα που απολύθηκε πριν από 6 μήνες, δεν έβρισκε δουλειά, τους έταζαν επαναπρόσληψη και είχε παιδιά να μεγαλώσει, δεν τον ξέρουμε. Και φυσικά δεν επικροτούμε την κίνησή του να μπουκάρει στην επιχείρηση που άλλοτε δούλευε, να πυροβολεί αδιακρίτως και να κρατά επί ώρες ομήρους.
Όμως, ο Μανίκας είναι ένας από αυτούς που έχασαν τη δουλειά τους τα τελευταία δύο χρόνια και που, το κυριότερο, δεν έχουν στον ήλιο μοίρα και καμιά ελπίδα για το μέλλον. Και προφανώς δεν έχει ούτε μπάρμπα στην Κορώνη, ούτε εκατομμύρια στο εξωτερικό. Μεροκαματιάρης οδηγός είναι που έχασε τη δουλειά του και απελπίστηκε.
Δεν είναι, όμως, ο μόνος. Η ανεργία είναι το χειρότερο σαράκι για κάθε οικογενειάρχη. Και μπορεί να κάνει τα πάντα, ακόμη και έγκλημα όποιος βλέπει νηστικά τα παιδιά του.
Υπάρχει μια εκπληκτική αμερικανική ταινία με τον Μ. Ντάγκλας ο οποίος χάνει τη δουλειά του, πιέζεται από παντού, διαλύεται η οικογένειά του, ο κόσμος πέφτει πάνω του και τον πλακώνει. Και μια ημέρα σαν όλες τις άλλες, δε θέλει και πολύ να… σαλτάρει και να προσπαθεί με τα όπλα να αλλάξει ότι του φαίνεται στραβό στην πόλη του. Από τον πλούσιο που παίζει γκολφ μέχρι τον φασίστα έμπορο όπλων που μισεί τους πάντες.
Προφανώς, έτσι και ο Μανίκας που εισέβαλλε στο εργοστάσιο στην Κομοτηνή, βλέπει ότι ο κόσμος του καταστρέφεται και παραλογίζεται.
Όμως, δεν είναι τυχαίο το περιστατικό, ας μην κάνουν το λάθος κάποιοι να το απομονώσουν. Η ανεργία στην περιοχή έχει φτάσει στα ύψη. Η Κομοτηνή βρίσκεται αντιμέτωπη με την αποβιομηχάνιση καθώς έχουν κλείσει σε 10 χρόνια πάνω από 90 εργοστάσια. Είναι χαρακτηριστικό ότι η ανεργία στο νομό Ροδόπης έχει φτάσει το 40% και τα ίδια ποσοστά μπορεί να βρει κανείς στο Βόλο, την Πάτρα, την Κοζάνη, την Ηπειρο κ.λπ.
Το απονενοημένο διάβημα του Μανίκα έγινε την ημέρα που ανακοινώθηκε ότι η ανεργία στην Ελλάδα και την υπόλοιπη Ευρώπη.
Στην Ελλάδα καταγράφηκε η μεγαλύτερη αύξηση ανεργίας στην ΕΕ, μέσα σε ένα χρόνο, καθώς ο δείκτης ανεργίας αυξήθηκε από 14,1% τον Νοέμβριο του 2010 σε 19,9% τον Νοέμβριο του 2011 (έναντι 19,4% τον Οκτώβριο του 2011).
Και σα να μην έφτανε η ανεργία η κυβέρνηση κόβει και τα επιδόματα για να ενισχύσει την ανταγωνιστικότητα.
Η υπόθεση λοιπόν της ομηρίας στην Κομοτηνή είναι η κορυφή του παγόβουνου. Η απελπισία οδηγεί τους ανθρώπους σε απίστευτες καταστάσεις και τους επόμενους μήνες δυστυχώς ίσως δούμε πολύ χειρότερες φωτιές από τη σπίθα που άναψε η οικονομική κρίση και η αντιλαϊκή πολιτική της τρόικας και της κυβέρνησης.
Έχουμε επισημάνει πολλές φορές στο παρελθόν ότι αυτοί που την περασμένη χρόνια πύκνωναν τις τάξεις των προέρχονταν κυρίως από τους ”ριγμένους” του Δημοσίου, τις ζορισμένες συντεχνίες και τους συνήθεις απεργούς της ΓΣΕΕ του ΠΑΜΕ και της ΑΔΕΔΥ.
ΟΙ ΑΛΛΟΙ, η σιωπηλή πλειοψηφία, αυτοί που δεν έχουν λαμβάνειν έστω τα όσα δίδει το Κράτος κάθε μήνα , αυτοί που πρέπει να καθαρίσουν μόνοι τους, με τα προσόντα και τις δυνάμεις τους, έχουν άλλες έγνοιες , προς το παρόν: Να πληρώσουν το ρεύμα, τα σχολεία και τα δάνεια και προσπαθήσουν να κρατήσουν το σπίτι τους.
ΟΤΑΝ ΟΜΩΣ ΑΥΤΟΙ βγουν στο Σύνταγμα, οι πολλοί, τότε ούτε είκοσι ούτε πενήντα μπουλουκοδιμοιρίες δεν θα σώσουν τον “ναό της Δημοκρατίας” και το ιερατείο της Μεταπολιτεύσεως…
Αυτή η ώρα έρχεται και γρήγορα και βίαια.
Η σπίθα που θα βάλει φωτιά στον κάμπο θα είναι θέμα δευτερολέπτων. Αλλά αυτήν την φορά, δεν θα είναι μόνο ο ΓΑΠ, η Τρόϊκα και το Μνημόνιο. Τα γνωστά χαλκεία ετοιμάζονται από τώρα για να είναι και “η παλινόρθωση της αμετανόητης Δεξιάς“
Καιρός να αφυπνισθούν λοιπόν στην Συγγρού
Το άμεσο χρέος της παράταξης στην οποία ηγείται ο Αντώνης Σαμαράς δεν είναι να διαχειριστεί την κρίση καλύτερα. Αλλά να καβαλήσει το κύμα, να εκφράσει την λαϊκή οργή και να την μετατρέψει σε δύναμη αναδημιουργίας της Πατρίδας και ασπίδα προστασίας των πολλών και αδύναμων.
Γράψαμε κι άλλη φορά ότι ο ρόλος που επέλεξε για τον εαυτό του ο Σαμαράς δεν ήταν αυτός του «επίδοξου ηγέτη των συγκυριών» αλλά ενός «σύγχρονου ηγέτη της μορφοποίησης» μιας κοινωνίας σε παρακμή. Μέσα από επώδυνες πολιτικές επιλογές, με βαθιά επίγνωση του κοινού καλού και το δικό του timing, είναι ωστόσο επιτακτική ανάγκη η εκκίνηση εκείνων των μηχανισμών που θα αναγεννήσουν και την παράταξη και την ελληνική κοινωνία.
Διαφορετικά το τσουνάμι της λαϊκής οργής θα τους συμπαρασύρει όλους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου