Λίγοι πρόθυμοι, πολλοί ράθυμοι

Του Αλεξη Παπαχελα Κοιτούσα, λίγο πριν αρχίσω να γράφω αυτό το άρθρο, τους στόχους που πρέπει να επιτύχει η Ελλάδα έως την άνοιξη για να μη βρεθεί σε ένα μεγάλο αδιέξοδο. Και ομολογώ ότι με έπιασε ένα σφίξιμο στο στομάχι. Με ποιους και πώς θα γίνουν όλα αυτά; Με μια κυβέρνηση που έχει μόνο τρεις ή τέσσερις υπουργούς οι οποίοι θέλουν πραγματικά να κάνουν ό,τι χρειάζεται, με όποιο πολιτικό κόστος, για να πετύχουν τους δύσκολους στόχους; Με έναν πρωθυπουργό ο οποίος απεχθάνεται τη «λάντζα», που όμως σήμερα αποτελεί την πεμπτουσία της δουλειάς μιας κυβέρνησης και ο οποίος επιμένει ότι θα κυβερνήσει με τους αρεστούς γιατί δεν καταλαβαίνει ότι ο καπετάνιος του πλοίου που βυθίζεται δεν έχει την πολυτέλεια να επιλέγει ποιον θα συμβουλευθεί και σε ποιον θα βασισθεί; Μια κυβέρνηση στην οποία όλοι ψάχνουν να δουν πού «έχει πάει ακριβώς το Μαξίμου;», να διαπιστώσουν δηλαδή ποιος κάνει κουμάντο εκείνη τη συγκεκριμένη μέρα, ο Χάρης, η Ρεγγίνα, ο «Δήμαρχος» ή ο «Αντιπρόεδρος»; Το 85% των μελών της σημερινής κυβέρνησης δεν πιστεύουν στο Μνημόνιο και δεν πιστεύουν επίσης ότι χρειάζεται να αλλάξουν τον τρόπο που αποφάσιζαν τα τελευταία 30 χρόνια. «Καλά είστε σοβαροί τώρα, να κλείσουμε την ΕΡΤ2; Αυτά τα πράγματα δεν γίνονται», έλεγε προχθές κορυφαίο κυβερνητικό στέλεχος που δεν έχει καταλάβει ακόμη ότι η χώρα έχει χρεοκοπήσει. Οι υπουργοί ασφαλώς και δεν φοβούνται τον κ. Παπανδρέου. Γιατί άλλωστε; Φαίνεται ότι κάτι τρέχει με τον «αέρα» στο Μαξίμου, γιατί και ο σημερινός πρωθυπουργός αρχίζει να φέρεται σαν τον προκάτοχό του. Αντί να τραβήξει το αυτί όσων δεν κάνουν τη δουλειά τους ή να τους στείλει σπίτι τους, εμφανίζεται και αυτός «θυμωμένος», συνιστά σε υπουργούς που έχουν διαφορές «να τα βρουν» και προτιμά να παίρνει κάποιος άλλος τους «ξεροκέφαλους» υπουργούς για να τους τα ψάλλει. Αυτό, όμως, δεν είναι κυβέρνηση εκτάκτου ανάγκης, καμία σχέση που λένε και οι πιτσιρικάδες. Το χειρότερο είναι πως οι πρόθυμοι υπουργοί σκοτώνονται στη δουλειά για να τα ακούνε κιόλας από τους... ράθυμους. Πόσο γραφικό είναι να ακούς έναν υπουργό, επαγγελματία πολιτικό να μιλάει για αναδιάρθρωση ή επιμήκυνση όταν δεν έχει ιδέα για ποιο πράγμα μιλάει. Υπάρχουν δε και εκείνοι οι εκπληκτικοί τύποι μέσα στην κυβέρνηση που είναι βέβαιοι ότι «ο μεγάλος παίζει κάποιο γεωπολιτικό παιχνίδι με τους Γερμανούς και τους Αμερικανούς, θα δεις θα του βγει». Εκεί όπου δεν υπάρχει θεραπεία, την υποκαθιστά η άρνηση. Τα ψέματα έχουν τελειώσει. Αν ο κ. Παπανδρέου δεν κυβερνήσει για τους επόμενους τρεις μήνες σαν «αφεντικό» με όσους μπορούν και το λέει η ψυχή τους, η κρίση θα είναι βίαιη και ανεξέλεγκτη. Εναλλακτική λύση δυστυχώς δεν υπάρχει, γιατί η σκέψη του κ. Μυταράκη στο πηδάλιο της οικονομικής πολιτικής μόνο ως ανέκδοτο στέκεται. Οπότε αν ο κ. Παπανδρέου δεν ξυπνήσει και με αυτό το καμπανάκι ίσως να έχουμε το μεγάλο μπιγκ μπανγκ που θα σαρώσει ό,τι παλιό και ανεπαρκές. Μπορεί να μας βγει σε καλό, μπορεί και να μας βάλει σε μεγαλύτερες περιπέτειες. Αλλά σήμερα εδώ είμαστε... Από την Καθημερινή