Οι σύντροφοι δεν έχουν πάρει χαμπάρι ποιος λαός ζει σ' αυτή τη χώρα
Είναι άξιο επιστημονικής μελέτης πώς αυτοί που προσκυνάνε τη μούμια του Λένιν και θα έκαναν φυλαχτό την κοπριά από το άλογο του Αρη ενοχλούνται από την ευσέβεια του λαού μας απέναντι στα ιερά λείψανα. Δεν είναι Μεσαίωνας η μεταφυσική αφοσίωση σε φονικές ιδέες και πρόσωπα, που καθάρισαν εκατομμύρια και αναδιένειμαν τη μιζέρια στους υπολοίπους, με παταγώδη αποτυχία ως κοινωνικό μοντέλο ανελευθερίας και βαρβαρότητας, και είναι «Μεσαίωνας» η πίστη των Ελλήνων στην Ορθοδοξία, στα ιερά και στα όσιά της.
Οι σύντροφοι από τους άλλους πλανήτες, που αφίχθησαν προσφάτως από την Ανδρομέδα με τελευταίο τον Φίλη, ακόμη δεν έχουν πάρει χαμπάρι ποιος λαός ζει σε αυτή τη χώρα. Δεν μπορούν να χωνέψουν πως ένας αιώνας αριστερής μηδενιστικής προπαγάνδας, όπως δεν μπόρεσε να εξοντώσει την εθνική ιδέα, δεν μπόρεσε και να εξοβελίσει τη μεταφυσική πίστη του ανθρώπου στα θεία και ειδικότερα την ανάγκη του Ελληνα και της Ελληνίδας να στρέφονται στον αρχαίο αυτόν πυλώνα του έθνους.
Ο Φίλης κι ο κάθε μειοψηφικός οπαδός του μαρξισμού, κάθε εκδοχής, αυτής της θρησκείας χωρίς Θεό, που όμως έχει ιερατείο και φαντασιακό «παράδεισο», αλλά έφτιαξε μόνο κόλαση σε αυτή τη ζωή, θεωρεί πως είναι μοδέρνος και ουάου να αμολάει μια παρόλα κατά της Εκκλησίας και διαφόρων εκδηλώσεων της πίστης των απλών ανθρώπων. Είναι καθήκον που πάει πακέτο με τα αγαπητιλίκια με τις θέσεις των ξένων σοβινισμών, την εχθρότητα προς την Αστυνομία, τη λαθρολαγνεία, τον «αντιμιλιταρισμό» κ.λπ. Αλλιώς, δεν έχεις τις προδιαγραφές και δεν σε κερνάνε μπίρα στην Πλατεία και στη γύρα του μπάφου θα σε παρακάμψουν και θα μείνεις χαρμάνης κι έρημος σύντροφος, με την υποψία της δεξιάς παρέκκλισης.
Ο πατερούλης Στάλιν, που η μισή Αριστερά αγαπάει στα φανερά κι η άλλη μισή στα κρυφά, συνέχισε το έργο του Λένιν και μέσα στα εκατομμύρια των αστών, των αγροτών και των εργατών που ντουφέκισε αβέρτα ξεπάστρεψε και σχεδόν όλο τον κλήρο της Ρωσίας, αφού καταργήθηκαν παράλληλα οι τσαρικές στολές των αξιωματικών και διάφορα στοιχεία της παραδοσιακής στρατιωτικής πειθαρχίας, ενώ ο γάμος αντικαταστάθηκε από ένα χαλαρό σύμφωνο συμβίωσης που ξεχαρβάλωσε την κοινωνία. Μετά, μαζί με τον Αδόλφο, εισέβαλαν τον Σεπτέμβριο του 1939 με διαφορά λίγων ημερών στην Πολωνία και διαμοίρασαν τα ιμάτιά της κι ύστερα στο Κατίν οι σοβιετικοί κομισάριοι ξεκλήρισαν τον ανθό του σώματος των Πολωνών αξιωματικών, αστούς, παπάδες κι ό,τι τους έπεσε στην πλώρη. Υπάρχουν οικογένειες Πολωνών που τους μισούς τους σκότωσαν οι ναζί και τους άλλους μισούς οι σοβιετικοί σύντροφοι.
Ομως το καλοκαίρι του 1941 ο μπαμπέσης ο Αδόλφος πρόλαβε τον πατερούλη, έσπασε την κολεγιά και σαν οδοστρωτήρας έφτασε έξω από τη Μόσχα. Ο βλογιοκομμένος αλλά, ομολογώ, πολύ διαβαστερός πρώην ληστής, φονιάς και κόκκινος τσάρος, που ντουφέκισε και τα τρία τέταρτα της Κεντρικής Επιτροπής που τον εξέλεξε, ανακάλυψε πως η επανάσταση είχε τσακίσει τη ραχοκοκαλιά αυτών που συγκροτούσαν το πατριωτικό φρόνημα. Ετσι, μετά τον πρώτο πανικό, ο παμπόνηρος και διαβαστερός πατερούλης έκανε εργωδώς διάφορα πράγματα: Στο διάγγελμά του επικαλέστηκε τη μητέρα Ρωσία, τον Αλέξανδρο Νιέφσκι και τον Κουτούζοφ, επανέφερε τις τσαρικές στολές των στελεχών και έβγαλε από τα γκουλάγκ όποιους ιερωμένους είχαν επιβιώσει για να τους κάνει επισκόπους κι αποκατέστησε σε κάποιο βαθμό τη Ρωσική Ορθόδοξη Εκκλησία, βγάζοντάς την μπροστά. Και τότε το ρωσικό έθνος ανταποκρίθηκε και σαν ατσάλινο τσουνάμι της στέπας σάρωσε τους νέους Τεύτονες, φτάνοντας ως το Βερολίνο.
Δεν ξέρω πόση Ιστορία ξέρει ο Φίλης και δη ελληνική. Ξέρει, όμως, ανέκδοτα, σαν αυτά που έλεγαν οι «ανανεωτικοί» στο Φίλιον. Λοιπόν, θυμάστε τον ελέφαντα που βόσκει αμέριμνος, τσαλαπατώντας εν αγνοία του τη μυρμηγκοφωλιά; Ανέβηκαν τα μυρμήγκια να τον... σκοτώσουν, αυτός τινάχτηκε και έπεσαν όλα, εκτός από ένα, στον σβέρκο του. Και τα άλλα τού φώναξαν: «Μήτσο, πνίχτονα»! Ετσι κι ο Φίλης πάνω στον σβέρκο της εθνικής και της θρησκευτικής ταυτότητας του λαού μας...
Οι σύντροφοι από τους άλλους πλανήτες, που αφίχθησαν προσφάτως από την Ανδρομέδα με τελευταίο τον Φίλη, ακόμη δεν έχουν πάρει χαμπάρι ποιος λαός ζει σε αυτή τη χώρα. Δεν μπορούν να χωνέψουν πως ένας αιώνας αριστερής μηδενιστικής προπαγάνδας, όπως δεν μπόρεσε να εξοντώσει την εθνική ιδέα, δεν μπόρεσε και να εξοβελίσει τη μεταφυσική πίστη του ανθρώπου στα θεία και ειδικότερα την ανάγκη του Ελληνα και της Ελληνίδας να στρέφονται στον αρχαίο αυτόν πυλώνα του έθνους.
Ο Φίλης κι ο κάθε μειοψηφικός οπαδός του μαρξισμού, κάθε εκδοχής, αυτής της θρησκείας χωρίς Θεό, που όμως έχει ιερατείο και φαντασιακό «παράδεισο», αλλά έφτιαξε μόνο κόλαση σε αυτή τη ζωή, θεωρεί πως είναι μοδέρνος και ουάου να αμολάει μια παρόλα κατά της Εκκλησίας και διαφόρων εκδηλώσεων της πίστης των απλών ανθρώπων. Είναι καθήκον που πάει πακέτο με τα αγαπητιλίκια με τις θέσεις των ξένων σοβινισμών, την εχθρότητα προς την Αστυνομία, τη λαθρολαγνεία, τον «αντιμιλιταρισμό» κ.λπ. Αλλιώς, δεν έχεις τις προδιαγραφές και δεν σε κερνάνε μπίρα στην Πλατεία και στη γύρα του μπάφου θα σε παρακάμψουν και θα μείνεις χαρμάνης κι έρημος σύντροφος, με την υποψία της δεξιάς παρέκκλισης.
Ο πατερούλης Στάλιν, που η μισή Αριστερά αγαπάει στα φανερά κι η άλλη μισή στα κρυφά, συνέχισε το έργο του Λένιν και μέσα στα εκατομμύρια των αστών, των αγροτών και των εργατών που ντουφέκισε αβέρτα ξεπάστρεψε και σχεδόν όλο τον κλήρο της Ρωσίας, αφού καταργήθηκαν παράλληλα οι τσαρικές στολές των αξιωματικών και διάφορα στοιχεία της παραδοσιακής στρατιωτικής πειθαρχίας, ενώ ο γάμος αντικαταστάθηκε από ένα χαλαρό σύμφωνο συμβίωσης που ξεχαρβάλωσε την κοινωνία. Μετά, μαζί με τον Αδόλφο, εισέβαλαν τον Σεπτέμβριο του 1939 με διαφορά λίγων ημερών στην Πολωνία και διαμοίρασαν τα ιμάτιά της κι ύστερα στο Κατίν οι σοβιετικοί κομισάριοι ξεκλήρισαν τον ανθό του σώματος των Πολωνών αξιωματικών, αστούς, παπάδες κι ό,τι τους έπεσε στην πλώρη. Υπάρχουν οικογένειες Πολωνών που τους μισούς τους σκότωσαν οι ναζί και τους άλλους μισούς οι σοβιετικοί σύντροφοι.
Ομως το καλοκαίρι του 1941 ο μπαμπέσης ο Αδόλφος πρόλαβε τον πατερούλη, έσπασε την κολεγιά και σαν οδοστρωτήρας έφτασε έξω από τη Μόσχα. Ο βλογιοκομμένος αλλά, ομολογώ, πολύ διαβαστερός πρώην ληστής, φονιάς και κόκκινος τσάρος, που ντουφέκισε και τα τρία τέταρτα της Κεντρικής Επιτροπής που τον εξέλεξε, ανακάλυψε πως η επανάσταση είχε τσακίσει τη ραχοκοκαλιά αυτών που συγκροτούσαν το πατριωτικό φρόνημα. Ετσι, μετά τον πρώτο πανικό, ο παμπόνηρος και διαβαστερός πατερούλης έκανε εργωδώς διάφορα πράγματα: Στο διάγγελμά του επικαλέστηκε τη μητέρα Ρωσία, τον Αλέξανδρο Νιέφσκι και τον Κουτούζοφ, επανέφερε τις τσαρικές στολές των στελεχών και έβγαλε από τα γκουλάγκ όποιους ιερωμένους είχαν επιβιώσει για να τους κάνει επισκόπους κι αποκατέστησε σε κάποιο βαθμό τη Ρωσική Ορθόδοξη Εκκλησία, βγάζοντάς την μπροστά. Και τότε το ρωσικό έθνος ανταποκρίθηκε και σαν ατσάλινο τσουνάμι της στέπας σάρωσε τους νέους Τεύτονες, φτάνοντας ως το Βερολίνο.
Δεν ξέρω πόση Ιστορία ξέρει ο Φίλης και δη ελληνική. Ξέρει, όμως, ανέκδοτα, σαν αυτά που έλεγαν οι «ανανεωτικοί» στο Φίλιον. Λοιπόν, θυμάστε τον ελέφαντα που βόσκει αμέριμνος, τσαλαπατώντας εν αγνοία του τη μυρμηγκοφωλιά; Ανέβηκαν τα μυρμήγκια να τον... σκοτώσουν, αυτός τινάχτηκε και έπεσαν όλα, εκτός από ένα, στον σβέρκο του. Και τα άλλα τού φώναξαν: «Μήτσο, πνίχτονα»! Ετσι κι ο Φίλης πάνω στον σβέρκο της εθνικής και της θρησκευτικής ταυτότητας του λαού μας...
Φαήλος Κρανιδιώτης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου