Γι' αυτό έχασε ο Σαμαράς!

Ο Αντώνης Σαμαράς δεν παρέδωσε στον Αλέξη Τσίπρα επειδή -απλούστατα- δεν διαθέτει το μεγαλείο να το κάνει. Δεν υπάρχουν πραγματικά μεγάλοι ηγέτες χωρίς μεγαλείο... το λέει άλλωστε και η λέξη.

Μ αρέσουν πολύ τα χαρτιά, αλλά παίζω πια εξαιρετικά σπάνια γιατι δεν αντέχω αυτούς που δεν μπορούν να χάσουν… κι όταν κάτι δεν το μπορείς…τότε δεν μπορείς να το μάθεις… Άστε που το μεγαλείο δεν μαθαίνεται… υπάρχουν βοσκοί που το’χουν και Νομπελίστες που δεν το’χουν…σας διαβεβαιώνω… έχω γνωρίσει και βοσκούς και Νομπελίστες…. Ξερετε γιατι; Επειδή το μεγαλείο δεν βρίσκεται ούτε στη βοσκή ούτε π.χ. στην εφεύρεση… βρίσκεται στη στιγμή.

Η ήττα έχει μεγαλείο από μόνη της.

Στη Βέρνη στις 4 Ιουλίου 1954 η Δυτική Γερμανία νίκησε 3-2 την τρομερή Ουγγαρία του Πούσκας και των φίλων του στον τότε τελικό του Παγκοσμίου Ποδοσφαίρου.

Ολοι θυμούνται την μεγάλη ομάδα που έχασε κι όχι εκείνη που κέρδισε.

Ξέρετε γιατί;

Επειδή η Ουγγαρία είχε ανεπανάληπτο παρελθόν. Ομορφο παρελθόν.

Ο κ. Σαμαράς εκτός του ότι δεν ξέρει να χάνει,  απέδειξε ότι δεν έχει όμορφο παρελθόν. Άλλο να φεύγεις γεμάτος κι άλλο να φεύγεις μίζερος. Ο γεμάτος είναι πάντα γενναιόδωρος…

Το καλωσορίζω και το ξεπροβοδίζω είναι «αρετές» που έρχονται από πολύ παλιά… από την εποχή των αρχαίων ημών… ναι, εκείνων που επικαλούνται πολλοί σήμερα χωρις ναχουν την παραμικρή ιδέα των πραγμάτων.

Εντελώς θεωρητικά αν αυτή κίνηση του πρώην πρωθυπουργού είχε γίνει μια μέρα πριν τις εκλογές θα’χε χάσει χαλαρά με 15 μονάδες διαφορά.

Οι τεχνοκράτες ξεχνούν βασικά πράγματα:

Ξεχνούν -ας πούμε- ότι δεν υπαρχει άνθρωπος στον κόσμο που να μην θέλει περισσότερο από το να αράξει και να δει τριγύρω την φαμίλια του ευτυχισμένη. Είτε είναι Λάπωνας σε ιγγλού είτε στην Γαύδο ή την Τζαμάϊκα με τους απόγονους του Μπομπ Μάρλεϋ.

Τούτοι εδώ το πρώτο που διέλυσαν ήταν η οικογένεια. Το θυμάστε εκείνο το «η κάθε οικογένεια θα ‘χει από έναν εργαζόμενο»;

‘Ηταν… υπόσχεση.

Δώρο!

Πάλι καλά που δεν είπαν αχάριστους… ή μπας και μας είπαν και μου διαφεύγει;

Σε ποιόν να το πεις και να μην κτυπήσει το κεφάλι του στη προς τα εξω γωνία του τοίχου;

Κι όμως αυτοί το λέγανε με υπερηφάνεια. Ως επιτυχία.

Η απιτυχία είχε γίνει επιτυχία. Δεν γίνεται όμως αυτό… είναι σαν να τρως καλεσμένος τον απαίσιο μουσακά της μαμάς του κι αυτος σε κάθε σου μπουκιά να σου λεει χαμογελαστός: «Δεν είναι ο ωραιότερος μουσακάς του κόσμου;»  Απλώς χαμογελάς και καταπίνεις χωρις να μασάς… αλλά δεν θα πας ποτέ να ξαναφάς ε;
Ολα γινόντουσαν έτσι... Μίζερα , καταναγκαστικά...το μη χείρον βέλτιστον... μόνο που αυτο δεν βελτιωνόταν, αλλά χειροτέρευε.

Αποτέλεσμα; ο παπούκας δεν είχε να πάρει στο εγγονάκι του ένα Kinder έκπληξη. Ας μπούμε ολοι για ένα δευτερόλεπτο στη θέση αυτού του παπού.

H πολιτική «σου παίρνω-αλλά δεν σου δίνω» έφερε την απόγνωση. Η απόγνωση απαγορεύει το καθαρό μυαλό. Το μόνο που ενδιαφέρει είναι να σωσεις ο,τι σώζεται. Η απόγνωση φέρνει την παγωμάρα… Την παγωμάρα εκμεταλλεύθηκαν αυτοί που μας κυβερνούσαν… την κουτσή ελπίδα «δεν μπορεί…κάτι θα γίνει»… όταν όμως ο απεγνωσμένος δει και αποδεί…τότε θα αρπαχτεί από ο,τιδήποτε μοιάζει ότι μπορεί να τον βγάλει από την κινούμενη άμμο. Όταν σου απλώσουν χέρι την ώρα που βυθίζεσαι…δεν έχεις την πολυτέλεια να δεις αν έχει μανικιούρ ή όχι… απλώς το αρπάζεις. ΓΕΡΑ!

Ετσι κι έγινε….

Δεν γίνεται σε απεγνωσμένους ανθρώπους να πουλάς υπεροψία. θα σε δαγκώσουν με την πρωτη ευκαιρία.

Γνώρισα πολλούς πολιτικούς… θέλω να σας πω ότι το 90% αυτών είναι εκείνοι οι συμμαθητές/τριες μας που δεν τους παίζαμε, που δεν τους εμπιστεύομασταν και βασικά που τους βαριόμασταν… δεν τους γουστάρανε οι γκόμενες… κανείς δεν ήθελε να κάτσει πλάϊ του στην τάξη.

Αυτοί.

Και ξαφνικά αυτοί … απέκτησαν την απόλυτη εξουσία.

Οι άνθρωποι με τις χαλαρές και ιδρωμένες χειροψίες.

Οι άνθρωποι που γελούσαν με τα inside πολιτικά κρύααααααα αστεία.

Ααααααααααχ να τους δείτε να φλερτάρουν.

Ααααααααααχ να τους δείτε να φλερτάρουν.

Να μισήσεις το φλερτ δια βίου.

Πώς να φλερτάρει αμα δεν τουδινε σημασία η συμμαθήτρια;
Γίνεται ηγέτης που να μην φλερτάρει τον λαό; Πείτε μου...γίνεται;

Η εξουσία συντηρητικέ βλάκα, υποτίθεται ότι είναι αφροδισιακή για τον άλλον/η, όχι για σένα.  Μην με βάλεις τωρα να αναλύσω, πώς βολεύεται (παραδοσιακά) ο εξουσιαστης γιατι θα το κάνουμε πορνό το θέμα.

Πόσες φορές σε πολιτικό τηλεοπτικό πανελ είδατε εσείς κανονική γυναίκα; Στα μακρινά πλάνα νομιζες ότι ήταν συσκεψη νεκροθαφτών. Και αυτομπορεί να μην περνάει από το φαλοκραυικό μυαλό των ανδρών, αλλά είναι απολύτως σίγουρο ότι περνά από το μυαλό των γυναικών. Δεν έχω στοιχεία, αλλά κάτι μου λέει ότι τον Τσίπρα τον ψηφισαν οι γυναίκες.

Χάθηκε η γυναικεία σκέψη… το γυναικείο καρίκευμα στην ανδρική σούπα… (Αυτό είναι ένα άλλο μελλοντικό ποστ)

Κάποιοι δεν υπολόγισαν καθόλου την αγνοημένη, απαγνωσμένη Ελληνίδα μάνα. Δεν βοηθά βλέπετε ο καπνός του πούρου…θολώνει το περιβάλλον.

Θυμηθείτε με… σε λίγο καιρό… για να εναρμονιστούν με την νέα ηγεσία… θα αρχισουν να φεύγουν (πρώτα) τα μανικετόκουμπα και μετά οι γραβάτες.  Θυμηθείτε με! Το σάλιο είναι το όπλο εκείνου που έχει εξουσία, αλλά δεν εξαρτάται απ’ αυτόν να τη διατηρήσει.

Μέσα σε όλον αυτόν τον συρφετό της παντογνωσίας και την εκρηκτική (!!!) νιρβάνα της εξουσίας… είτε ήταν ΠΑΣΟΚ…είτε ΝΔ… είτε συνεργαζόμενοι… δεν σκεφτηκαν ΟΥΤΕ μια φορά τον κόσμο. Ούτε μία φορά. Είναι απίστευτο, αλλά πέρα για πέρα αληθινό.

Δεν είμαστε λαός που μας αρέσει να μας αγνοούν. Και για να επιστρέψω σ αυτό που εγραφα πιο πάνω: Ειδικά οι γυναίκες δεν γουστάρουν καθόλου μα καθόλου να τις αγνοούν.

Ουτε ενός δεν σφίχτηκε η καρδιά του βλέποντας τον αξιοπρεπή ηλικιωμένο να ψάχνει στα σκουπίδια. Ούτε ενας δεν ανησυχησε που η Αθήνα (κι όχι μόνο) είχε παντού σιδερόφρακτους ανθρωπους. Δεν το υποθέτω… το ξέρω. Όταν είσαι μέσα στην  κουρσάρα και σε πάνε προς τη Βουλή ή το στούντιο…το πρωταρχικό που σε απασχολεί είναι να σε βλέπουν οι απ’ εξω κι όχι εσυ αυτούς.

Εχω συναντήσει υπουργούς που δεν θα τους εμπιστευόμουν ούτε τα ζελεδάκια της κόρης μου, γιατι θα τα χανανε… μπορει και να τα τρωγανε, αλλά δεν θέλω ναμαι τοσο ισοπεδωτικός. Αρκούμαι στη φύλαξη. Και όμως αυτοί οι άνθρωποι βρέθηκαν φύλακες του μέλλοντος μας, των ονείρων μας, της Παιδείας, της υγείας, της κουλτούρας, των ευκαιρίων… Θυμηθείτε τον Μιχάλη Λιάπη, για να μη ξεχνιόμαστε.

Θα ‘ναι τούτοι εδώ καλύτεροι;

Δεν το ξέρω… νομίζω ότι οι ίδιοι το ξέρουν.  Όμως ξερω τι ήταν οι προηγούμενοι.

Σταχυολογω μερικά κλισέ: σκληρό ροκ… πετάς την μπάλα στην εξέδρα… Σκληρό ροκ ο μπούλης; Σοβαρολογούμε; Όσο για την μπάλα είναι σχεδόν πραγματικότητα γιατι ακριβως γι αυτό δεν τους παίζαμε…επειδή δεν μπορούσαν να σημαδέψουν όχι συμπαίκτη, αλλά ούτε καν το γήπεδο.

Ακουσα με φρίκη στην προεκλογική περιοδο να μιλούν ανευρθρίαστα για την «πολιτική του φόβου». Κάποιοι είχαν το θράσσος να το λένε κιόλας… επειδή ακόμα και η λέξη «φόβος» φοβίζει.

Ναι φοβήθηκαμε, αλήθεια είναι αυτό.

Φοβηθήκαμε γιατι μας βαρεσαν κάτω από τη ζώνη κι όχι μια φορά, αλλά συνεχώς. Σύμμαχος του φόβου είναι το σοκ... και είναι αλήθεια ότι σοκαριστήκαμε. Θυμηθείτε που μας απείλησαν ότι θα μας πετάξουν έξω από την Ευρωπη. Θυμηθείτε τότε που πήγατε στο ATM 18 του μηνός και είχατε 32 ευρω, τρία παιδιά και λογαριασμούς; Θυμηθείτε τότε που προσευχόσασταν να μην είστε επόμενος που θα απολυόταν χωρις αποζημιώση. Θυμηθείτε τότε που νιώσατε ανακούφιση που απέλυσαν τον διπλανό σας κι όχι εσάς. Θυμηθείτε τα βράδια που κάτι άγνωστο σας έπιανε από το λαρυγγι.

Να τους χαίρονται  τους επικοινωνιολόγους τους… και για την ιδιοφυη ιδέα της μη παραδοσης παραλαβής, αλλά και για το πως εντέχνως είχαν περάσει ότι ο Πρωθυπουργός ηταν… μάγκας.

Μάγκας;

Εχετε κάνει ποτέ παρέα με μάγκα;

Το να είσαι μαγκας είναι θέμα ψυχής…δεν είναι θέμα γλώσσας του σώματος… Εχει ποοοοοολύ μεγάλη διαφορά το «μάγκας» από το «ψευτόμαγκας!» Και αυτή είναι βασικά η εξής: Στην πρώτη καρπαζιά ο ψευτόμαγκας τρέχει στη μαμά του… κάτι σαν την μη παράδοση-παραλαβή του πρωην Πρωθυπουργού.

Θα περιοριστω μόνο σε ένα: Κάθε μάγκας που σέβεται τον εαυτο του και τη μαγκιά του, το πρώτο πράγμα που προστατεύει είναι η αγαπημένη του.

Αν δε κάνω λάθος κάθε πρωθυπουργός έχει μια αγαπημένη: Την πατρίδα του.

Δεν αφήνεις την αγαπημένη σου ξεβράκωτη.

ΥΓ1. Ο δημοσιογράφος εχει μεγάλη ευθύνη για να γράψει ένα follow up story… ενός άρθρου που’χε τοση επιτυχία. Γραφοντας αυτό τοκομμάτι ήξερα πατώντας τα πληκτρα στο keyboard ότι αποκλείεται ναναι τοσο καλό όσο το προηγούμενο. Προσπαθούσα να το εντοπίσω, αλλά δεν το βρισκα… τογραψα χθες το βράδυ, αλλά δεν τοστειλα. Ηθελα να το ξαναδω το πρωί… Και όταν ξύπνησα και το διάβασα καταλαβα γιατί: Του λείπει το συναίσθημα. Δεν πειράζει… έπρεπε να γραψω την αλήθεια μου: Χάσανε γιατι βασικά μας πήρανε το συναίσθημα.

ΥΓ2. Σας οφείλω και τις σκέψεις μου γιατι ισοπεδώθηκε ο Βαγγέλης Βενιζέλος… αλλά πρέπει να’μαι σε χιουμοριστική διάθεση.

Μάνος Αντώναρος
http://www.sdna.gr/