Γιατί οι αγορές φοβούνται τον Silvio Berlusconi ;

Του Ηλία Καραβόλια,

Πανικός, φόβος και τρόμος: ο 77χρονος ‘’διεφθαρμένος’’, ’’μαφιόζος’’ και κυνηγημένος από την δικαιοσύνη της χώρας του, ένας μεγιστάνας που προκαλεί με τα καμώματα του, πετυχαίνει το απίστευτο! Να διεκδικεί ξανά την πρωθυπουργία, σχεδόν στα ίσα από την κεντροαριστερά, 20 μονάδες μπροστά από τον ‘’καθηγητή’’ Μόντι ( που τον προσπέρασε στο διπλάσιο , και ο Ιταλός …Λάκης Λαζόπουλος) Η εύκολη ανάγνωση και ερμηνεία, λέει ότι ‘’κέρδισε’’ ο λαικισμός του γνωστού δημαγωγού Μπερλουσκόνι ,που υπόσχεται επιστροφή φόρων, και του σάτυρου Γκρίλο που λέει ότι πέθαναν τα κόμματα. Αλλά, ένα λεπτό: είναι 
τόσο ‘’χαμηλού’’ επιπέδου το 55%( !) των Ιταλών ψηφοφόρων που ψηφίζουν αυτούς τους ανθρώπους; Κοινωνία με παρελθόν στον πλουραλισμό, την σαλαμοποίηση της πολιτικής ζωής. Είναι δυνατόν να μην εμπιστεύονται τον καθηγητή ,τεχνοκράτη Μόντι που νοικοκύρεψε την Ιταλία και ηρέμησε τις αγορές ; Να μην εμπιστεύονται την ευρωπαική σοσιαλδημοκρατική εκδοχή της ιταλικής κεντροαριστεράς; Πώς η κοινωνία στην γειτονική χώρα δεν ακολουθεί τις ‘’υπεύθυνες’’ φωνές και τις προτάσεις για συνέχιση μεταρρυθμίσεων, δημοσιονομικής προσαρμογής και εξορθολογισμού δαπανών;

Δεν θα σας κουράσω με τα μακρο/κά της Ιταλίας, απλά να θυμίσω ότι έχει λιγότερη από την μισή ανεργία που έχουμε εμείς και οι Ισπανοί, έχει ακόμα κάπως ανεκτά επίπεδα αποδοχών στα χαμηλά και μεσαία στρώματα, απλά η χώρα είναι δέσμια του τεράστιου χρέους της ,που συσσωρεύεται επικίνδυνα, σε ιδιωτικό και δημόσιο τομέα. H ιταλική κοινωνία –και ας αφήσουμε τις υποτιμητικές αναλύσεις για το πνευματικό της επίπεδο- εμπιστεύεται τον Μπερλουσκόνι που εισβάλλει στους διεφθαρμένους οίκους αξιολόγησης και κατάσχει τα πάντα, που ομολογεί δημοσίως ότι το ευρώ κάνει κακό και όχι καλό στις κοινωνίες, που εξηγεί ότι θα επιστρέψει φόρους διότι είναι κλοπή, αλλά θα φορολογήσει μαύρο χρήμα και υπερκέρδη για να καλύψει αυτό το ποσό, που ονομάζει την πηγή του αφανούς νικητή στην κρίση της Ευρωζώνη( η Γερμανία και το άρμα συμφερόντων που σέρνει η Deutsche Bank, την οποία κατονόμασε ως υπαίτια της πτώσης του πριν δυο χρόνια). Και φυσικά, η πλειοψηφία της ιταλικής κοινωνίας απορρίπτει τους τεχνοκράτες τύπου Μόντι ,που χωρίς δημοκρατικές διαδικασίες ορίζονται για να τους σώσουν από την καταστροφή, επιβάλλοντας τους την είσοδο στην λιτότητα και την ύφεση. Προτιμούν τον αυτοδημιούργητο μεγιστάνα που όσο και αν έκλεψε ή παρανόμησε, δεν έβαλε το χέρι του κράτους στην τσέπη του κόσμου και προτιμούν και τον α-πολιτίκ ακτιβιστή καλλιτέχνη που απορρίπτει τις κομματικές δομές.

Τα spreads, τα excel με τις προβλέψεις στο γραφείο του Σόιμπλε και της Μέρκελ, τα σταθεροποιητικά προγράμματα του ΔΝΤ, είναι συγκοινωνούντα δοχεία με τα κέρδη συγκεκριμένων επενδυτικών ομίλων που κατέχουν στα χέρια τους το υπερ-πολύτιμο αγαθό ‘’δημόσια χρέη’’. Αυτή η καραμέλα ότι οι αγορές ‘’τιμωρούν’’, επιβραβεύουν , δεν δανείζουν, επιτίθενται στα νομίσματα, στις οικονομίες, στα ομόλογα, στις μετοχές, κρύβει την μεγάλη αλήθεια που οι κοινωνίες της νότιας Ευρώπης, άρχισαν να την βλέπουν(όσο σπάταλες και αντιπαραγωγικές και αν τις ονομάζουν οι βόρειοι): ποια είναι αυτή η αλήθεια; Οι ‘’αγορές’’ είναι η βιτρίνα, το μπροστινό χέρι του χρηματιστικού και τραπεζικού ισχυρού κεφαλαίου που για να πληρωθεί στοιχήματα, ομόλογα, και προθεσμιακές θέσεις, μέσω υπερεθνικών οργανισμών( ΕΕ, ΔΝΤ) και μέσω πρόθυμων πολιτικών, αφού πρώτα έβαλαν επί μια δεκαετία στις τσέπες 350 εκατομμυρίων ανθρώπων ένα ανόμοιου βάρους και ισχύος ενιαίο ‘’φθηνό’’ νόμισμα, με το οποίο δανείστηκε και ο τελευταίος σε εισόδημα Ευρωπαίος για να πάρει σπίτι, γερμανικό αυτοκίνητο και σκανδιναβικές συσκευές κινητών, τώρα θέλουν τις κοινωνίες να ξοδεύουν λιγότερο, να δουλεύουν περισσότερο, να πληρώνουν περισσότερους φόρους, ώστε οι κυβερνήσεις να πιάσουν τα νούμερα στα οποία πόνταραν τα ισχυρά πληκτρολόγια της απύθμενης ρευστότητας. Ε, όλους αυτούς, ο Μπερλουσκόνι, με τον οποίο φυσικά διαφωνώ στην αισθητική διαχείριση της πολιτικής και σε πολλές από τις συμπεριφορές τους, είναι ο ισχυρός με τα δις( ίσως μέσα και από την διαπλοκή από αυτό το διεθνές σκιώδες τραπεζικό κύκλωμα του υπερκέρδους και την παρασιτική χρηματιστική υπεραξία ) που ξέρει σχεδόν καλά τι ακριβώς συμβαίνει σήμερα στην παγκόσμια σκακιέρα. Δεν είναι μόνο ο γελοίος γυναικάς, ο φανφάρας πολιτικός, ο δημαγωγός που ψάχνει επανεκλογή για ασυλία από την δικαιοσύνη: είναι ένας πανέξυπνος άνθρωπος που ξέρει ποιους εξυπηρετεί η γερμανική ηγεμονία, ποιους εξυπηρετεί η μονομανία της μονεταριστικής πολιτικής της ΕΚΤ και ξέρει- σαν μεγάλος καπιταλιστής- πόσο θα κοστίσει στον καπιταλισμό, να υποτιμηθεί και άλλο, η ανθρώπινη εργασία, η αγοραστική δύναμη. Γιατί χωρίς αυτή, ο κόσμος δεν θα ψωνίζει ούτε τραπεζικές υπηρεσίες ,ούτε καταναλωτικά αγαθά. Ένας καπιταλιστής, που σε όλη του την ζωή επανεπένδυε τα κέρδη του και έδωσε δουλειά- παρά τις παρανομίες, την φοροδιαφυγή, τα ολιγοπώλια του- σε εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπους, που ίσως στηρίχτηκε στην μαφία και στην διαπλοκή, δεν γεννήθηκε σε πολιτικό σαλόνι, δεν βρήκε λεφτά: έπαιζε κιθάρα στα κρουαζιερόπλοια και κατέληξε να γίνει ο πλουσιότερος Ιταλός. Λέτε να μην ξέρει πώς αποδίδουν οι επενδύσεις και πώς νοικοκυρεύεται ένα κράτος και ένας προυπολογισμός; Λέτε αυτόν τον άνθρωπο να τον εμπιστεύονται λιγότερο οι Ιταλοί από τους θεωρητικούς της κεντροαριστεράς και τους προφεσόρες που θήτευσαν στην Goldman Sachs;

Ούτε η Μερκελ, ούτε οι περίφημες αγορές, θέλουν πολιτικούς που φλερτάρουν με τις παροχές σε καιρό λιτότητας. Δεν θέλουν τόνωση της ζήτησης, ενδυνάμωση του αγοραστικού εισοδήματος στις μάζες. Θέλουν τους Μεγάλους Αριθμούς, νοικοκυρεμένους( χρέος, ελλείμματα, spreads, πληθωρισμός ) Ναι, αλλά όταν το Ιδιωτικό εισόδημα στο 70-80% μιας οικονομίας εξανεμίζεται με ραγδαίους ρυθμούς, όταν η ανεργία σκαρφαλώνει με άλματα, ποιος θα ψωνίζει για να εισπράττουν φόρους τα κράτη και να πληρώνονται οι τόκοι στα ομόλογα του χρέους; Μήπως θα γεμίσει η νότια Ευρώπη, κινέζους άραβες και ρώσους επενδυτές που θα αγοράσουν τα απαξιωμένα ακίνητα και θα προσλάβουν τους υπο-αμειβόμενους εργάτες; Παραμύθια, για μικρά παιδιά, αναμονή χωρίς ορίζοντα, χωρίς συγκεκριμένα χρονοδιαγράμματα για τις κοινωνίες, που εδώ στην Ελλάδα τα περιμένουμε από την εποχή της πτώσης της Χούντας! Η πίτα σε κάθε χώρα, μοιράζεται, στην πλειοψηφία της, μεταξύ της κοντινότερης κλίκας συμφερόντων στην εκάστοτε εξουσία και σπανίως σε χώρες, αναδιανέμεται ο πλούτος στις μάζες ή μπαίνουν βάσεις για κοινωνικό κράτος ίσων δικαιωμάτων για τους πολλούς. Αυτά, υπάρχουν στα βιβλία των πολιτικών φιλοσόφων, και μόνο.

Ούτε αμιγώς νομισματικός πόλεμος, ούτε εμπορικός, ούτε καν γεωπολιτικός είναι αυτός που ζούμε και πυροδοτείται ακόμη περισσότερο από τον τρόμο που σπέρνει ο Μπερλουσκόνι. Ο πόλεμος είναι , ήταν και θα είναι πάντα ένας: κοινωνίες των πολλών, ενάντια στα συμφέροντα πολύ λίγων ! Και αν επιτήδειοι, δημαγωγοί και ‘επικίνδυνοι’ Μπερλουσκόνηδες στην Ιταλία πχ, οι αριστεροί στην Ελλάδα, εκφράσουν αυτό, οι κοινωνίες θα τους ακολουθήσουν. Διότι χόρτασαν από τους ‘’υπέυθυνους’’, τους ‘’πονόψυχους’’, τους ανθρώπους που μας οδήγησαν στο κακό, για να μας αποτρέψουν από το χειρότερο.

Έχω τοποθετηθεί ξανά: το πρόσχημα των Γερμανών για περισσότερη Ευρώπη και ισχυρότερο ευρώ, είναι η καταστροφή για τις χώρες του Νότου, αλλά σύντομα και για την Γαλλία. Το πουλόβερ, κάποιος πρέπει να αρχίσει να το ξηλώνει, και υποψιάζομαι ότι μόνο ένας Μπερλουσκόνι μπορεί, ώστε χωρίς να διαλυθούν οι κοινωνίες από σοκ μετάβασης στα εθνικά νομίσματα, να αρχίσουν να παράγουν η κάθε μία αυτά που μπορεί και να αποτιμώνται με το ειδικό βάρος του νομίσματος της στην διεθνή ανταγωνιστικότητα. Τα χρέη των χωρών, πρέπει να απομονωθούν από τον ιδρώτα των ανθρώπων. Τουλάχιστον των πολλών. Και αυτό δεν είναι ούτε λαικισμός, ούτε ανέφικτη θεωρία: είναι αναγκαία και εφικτή λύση, άμεση και επιτακτική.