Το Μνημόνιο χρειάζεται το δικό του “Γουδή”

(Τουλάχιστον Έξι…)

 Του Φαήλου Μ. Κρανιδιώτη

Χρειαζόμαστε μισή ντουζίνα, τουλάχιστον. Και ολόκληρη ντουζίνα ή και δυο καλά θα ‘τανε αλλά οι Έξι επιβάλλονται. Δια ιστορικούς λόγους. Κάνουν και σετ. Με αναλογική εκπροσώπηση πολιτικών και «μπετατζήδων» – προμηθευτών της τελευταίας τριακονταετίας. Κι ας τρέχουν τα εγγόνια τους στον Άρειο Πάγο το έτος 2102 να τους κάνει ηθική εξυπηρέτηση κανένας κολλητός Αρεοπαγίτης… Θα ‘χουν γίνει τα πεύκα τους στην γνωστή συνοικία ψηλά σαν πολυκατοικίες.

Πράσινους αλλά και κανένα γαλάζιο, που ‘χε μπερδέψει τα ηθικά, τα νόμιμα και το πορτοφόλι του. Κι αντάμα καμιά από αυτές τις πρόθυμες ανακυκλωμένες αριστερές «φιλιππινέζες», που στελεχώνανε πρόθυμα την μεταπολιτευτική παράγκα.

Να τους δει ο λαός με τα λευκά αλεξίσφαιρα γιλέκα να περνάνε την μεγάλη πόρτα. Αυτούς που λεηλάτησαν την χώρα ή επέτρεψαν σε άλλους να την λεηλατήσουν. Αυτούς που κατασπάραξαν μέχρι φόδρα τα ιμάτια της Ελλάδας, έδωσαν το «άρατε πύλας» κι έχασκαν, ενώ η Πατρίδα πλημμύρισε από ένα με ενάμιση εκατομμύριο σουνίτες μουσουλμάνους. Συγγνώμη που σας χαλάω την προοδευτικιά και «πολιτικά ορθή» μόστρα αλλά αυτούς πολεμήσαμε σαν λιοντάρια για να διώξουμε το 1821. Σουνίτες ήταν τ’ «αδέρφια» μας που σπρώξαμε με το ντουφέκι και το γιαταγάνι πίσω στην Ασία κι ακόμη τους κλαίνε ο Βερέμης, ο Λιάκος κι η μανδάμ Ρεπούση.

Τα τελευταία χρόνια ήρθαν ορδές ολόκληρες, με τα χέρια στις τσέπες και Μπίζνες Καλά Οργανωμένες (ΜΚΟ) να τους αβαντάρουν, μαζί με το «εκσυγχρονιστικό» ΠΑΣΟΚ, τους Συριζαίους του Αλέξη και την κολωνακιώτικη ενοχική «Δεξιά».

Αν δεν έχει Γουδή, έχει Κορυδαλλό…

Επειδή ξέρετε πόσο διπλωμάτης δεν είμαι, θα σας πω την γνώμη μου σε ευθεία βολή κι εκ του συστάδην.

Δεν ξέρω αν τα μέτρα, όποια κι αν είναι, κατέστησαν αναπόφευκτα. Δεν είμαι ειδικός αλλά ας υποθέσω πως είναι, πως είμαστε στα δυο στενά και πως η κυβέρνηση φιλότιμα προσπαθεί να την σκαπουλάρουμε.

Λοιπόν κι έτσι να ‘ναι, υπάρχει ένα τεράστιο έλλειμμα, μια ελλείπουσα προϋπόθεση για την νομιμοποίηση της όποιας πολιτικής θυσιών στις συνειδήσεις του κόσμου.

Όταν ζητάς από τον μέσο Έλληνα να ζήσει σαν κινέζος κούλης, με απώλειες εισοδήματος ισοδύναμες με ληστεία,  όταν η ανεργία καλπάζει την ανηφόρα σαν αφηνιασμένο άλογο, όταν οι Έλληνες φουντάρουν από μπαλκόνια, απαγχονίζονται ή τραβούν την σκανδάλη, δεν αρκεί να δηλώνεις τις αληθινά καλές προθέσεις σου.

Που είναι η Νέμεση που τάξαμε;

Ποιός έχει τιμωρηθεί και ποιός θα τιμωρηθεί για την επί τριάντα χρόνια λεηλασία και κακοδιοίκηση της χώρας;

Κανείς δεν θα πληρώσει για την καταστροφή της παραγωγικής βάσης;

Κανείς δεν θα λογοδοτήσει για το που πήγαν οι πακτωλοί δανείων, επιδοτήσεων, επιχορηγήσεων, κονδυλίων;

Κανείς δεν θα δει τα κάγκελα για το ότι η Πατρίδα σύρθηκε ενσυνείδητα στο Μνημόνιο;

 Εξεταστική; Άμα αργήσω φάτε…

Ας δεχθώ πως όσα περνάμε τώρα είναι αναπόφευκτα για να βγούμε από την ύφεση, ν’ αρχίσει να κινείται σε λίγο η μηχανή της οικονομίας, διότι στην κυβέρνηση έχουν κάνει τα σχέδια και τα κουμάντα τους.

Όμως χρειάζεταικαι  πολιτικό «αίμα». Τιμωρία. Αυτό το οικονομικό 1922 χρειάζεται το δικό του Γουδή.

Όχι για να θολώσουν τα μάτια του πόπολου.

Για να αποδοθεί Δικαιοσύνη. Χωρίς να «χυθεί» πολιτικό και παρασιτικό επιχειρηματικό «αίμα», χωρίς να κάτσουν στο σκαμνί τουλάχιστον οι πρωταίτιοι από τον πολιτικό κι επιχειρηματικό κόσμο, τότε σε ενδεχόμενη αποτυχία του προγράμματος, έστω από εξωγενείς παράγοντες, οι εξελίξεις στην κοινωνία θα είναι χαοτικές.

Το παρόν θεσμικό πλαίσιο, κομμένο και ραμμένο στα μέτρα των λεηλατών της Πατρίδας, με τις παραγραφές και τα περί Ευθύνης Υπουργών, αφήνει ελάχιστα περιθώρια για την τιμωρία των ενόχων.

Πως μπορεί να ξεπεραστούν αυτά;

Εφαρμογή του άρθρου 48 του Συντάγματος περί καταστάσεως πολιορκίας, παραδειγματική τιμωρία των ενόχων με συνοπτική διαδικασία και νομιμοποίηση της με δημοψήφισμα και παράλληλη εκλογή Συντακτικής Εθνοσυνέλευση. Για να περάσουμε στη Νέα Ελληνική Πολιτεία…στη “Νέα Μεταπολίτευση” που λένε.

Ιδού τι λέει το Σύνταγμα:

            Άρθρο 48. Κατάσταση πολιορκίας.

   *1. Σε περίπτωση πολέμου, επιστράτευσης εξαιτίας εξωτερικών κινδύνων ή άμεσης απειλής της εθνικής ασφάλειας, καθώς και αν εκδηλωθεί ένοπλο κίνημα για την ανατροπή του δημοκρατικού πολιτεύματος, η Bουλή, με απόφασή της, που λαμβάνεται ύστερα από πρόταση της Kυβέρνησης, θέτει σε εφαρμογή, σε ολόκληρη την Eπικράτεια ή σε τμήμα της, το νόμο για την κατάσταση πολιορκίας, συνιστά εξαιρετικά δικαστήρια και αναστέλλει την ισχύ του συνόλου ή μέρους των διατάξεων των άρθρων 5 παράγραφος 4, 6, 8, 9, 11, 12 παράγραφοι 1 έως και 4, 14, 19, 22 παράγραφος 3, 23, 96 παράγραφος 4 και 97. O Πρόεδρος της Δημοκρατίας δημοσιεύει την απόφαση της Bουλής. 
Mε την απόφαση της Bουλής ορίζεται η διάρκεια ισχύος των επιβαλλόμενων μέτρων, η οποία δεν μπορεί να υπερβεί τις δεκαπέντε ημέρες. 
*2. Σε περίπτωση απουσίας της Bουλής ή αν συντρέχει αντικειμενική αδυναμία να συγκληθεί εγκαίρως, τα μέτρα της προηγούμενης παραγράφου λαμβάνονται με προεδρικό διάταγμα που εκδίδεται ύστερα από πρόταση του Yπουργικού Συμβουλίου. Tο διάταγμα υποβάλλεται από την Kυβέρνηση στη Bουλή για έγκριση μόλις καταστεί δυνατή η σύγκλησή της, ακόμη και αν έληξε η βουλευτική περίοδος ή η Bουλή έχει διαλυθεί, και πάντως μέσα σε δεκαπέντε ημέρες το αργότερο. 
*3. H διάρκεια των κατά τις προηγούμενες παραγράφους μέτρων μπορεί να παρατείνεται ανά δεκαπενθήμερο μόνο με προηγούμενη απόφαση της Bουλής, η οποία συγκαλείται ακόμη και αν έχει λήξει η βουλευτική περίοδος ή η Bουλή έχει διαλυθεί.
*4. Tα κατά τις προηγούμενες παραγράφους μέτρα αίρονται αυτοδικαίως με τη λήξη των προθεσμιών που προβλέπονται στις παραγράφους 1, 2 και 3, εφόσον δεν παρατείνονται με απόφαση της Bουλής, και σε κάθε περίπτωση με τη λήξη του πολέμου, εφόσον είχαν επιβληθεί εξαιτίας πολέμου.
*5. Aφότου αρχίσουν να ισχύουν τα μέτρα των προηγούμενων παραγράφων ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, ύστερα από πρόταση της Kυβέρνησης, μπορεί να εκδίδει πράξεις νομοθετικού περιεχομένου, για να αντιμετωπιστούν επείγουσες ανάγκες ή για να αποκατασταθεί ταχύτερα η λειτουργία των συνταγματικών θεσμών. Oι πράξεις αυτές υποβάλλονται για κύρωση στη Bουλή μέσα σε δεκαπέντε ημέρες από τη σύγκλησή της σε σύνοδο και παύουν να ισχύουν στο εξής, αν δεν υποβληθούν στη Bουλή μέσα στις παραπάνω προθεσμίες ή δεν εγκριθούν από αυτή μέσα σε δεκαπέντε ημέρες αφότου υποβλήθηκαν. 
*6. Oι κατά τις παραγράφους 2 και 3 αποφάσεις της Bουλής λαμβάνονται με την πλειοψηφία του συνολικού αριθμού των βουλευτών και η κατά την παράγραφο 1 απόφαση με την πλειοψηφία των τριών πέμπτων του συνολικού αριθμού των βουλευτών. H Bουλή αποφασίζει σε μία μόνο συνεδρίαση.
*7. Σε όλη τη διάρκεια της εφαρμογής των μέτρων κατάστασης ανάγκης, τα οποία λαμβάνονται κατά το άρθρο αυτό, ισχύουν αυτοδικαίως οι διατάξεις των άρθρων 61 και 62 του Συντάγματος, ακόμη και αν διαλύθηκε η Bουλή ή έληξε η βουλευτική περίοδος.

 Δεκαπέντε μέρες θα ήταν αρκετές. Θα μου πείτε, «μα θα συμπράξει κι η αντιπολίτευση»; Ε, να μια ευκαιρία να βλέπαμε ποιοι πιστεύουν στ’ αλήθεια κάποια από αυτά που λένε…