Το μονοπώλιο της βίας

Φαήλος Κρανιδιώτης

Οι ελεύθεροι άνθρωποι, για να μην τρώνε ο ένας τον άλλο, για να μην αυθαιρετεί όποιος του καπνίσει ασκώντας βία όποτε και σε όποιον θέλει, έκαναν κάτι σοφό. Συγκρότησαν με τη βούλησή τους το κράτος και εκχώρησαν σε αυτό το μονοπώλιο της βίας.

Σε μια δημοκρατική κοινωνία, η μόνη αποδεκτή βία είναι αυτή που υποχρεώνεται να ασκήσει το κράτος διά των άμεσων οργάνων της εξουσίας εφαρμόζοντας τους νόμους και το Σύνταγμα απέναντι σε εσωτερικές ή εξωτερικές απειλές. Νόμους και Σύνταγμα που έχουν ψηφίσει οι πολίτες διά των εκλεγμένων αντιπροσώπων τους.

Αντιβία στη βία του δημοκρατικού κράτους από τον πολίτη επιτρέπεται μόνον στην κατάσταση ανάγκης. Π.χ. όταν το όργανο της εξουσίας που κάνει νόμιμη σύλληψη ή έρευνα πάει να βιάσει τη γυναίκα σου. Ακραίο το παράδειγμα, αλλά σαφές.

Σε κάθε άλλη περίπτωση ο πολίτης έχει άλλα όπλα, όταν θεωρεί ότι αδικείται από την άσκηση της νόμιμης βίας του δημοκρατικού κράτους. Εχει τις δικονομικές εγγυήσεις, το δικαίωμα του συναθροίζεσθαι, της ελεύθερης έκφρασης γνώμης, την ψήφο του, το δικαίωμα να συγκροτεί νόμιμες πολιτικές οργανώσεις και σωματεία, να βροντοφωνάξει αυτό που θεωρεί δίκιο του και να το διεκδικήσει ενώπιον της Δικαιοσύνης.

Αλλωστε σήμερα, το έχω ξαναγράψει, δεν έχουμε έλλειμμα ελευθερίας αλλά περίσσευμα ασυδοσίας. Ο καθένας μπορεί να λέει σχεδόν ό,τι θέλει.

Μόνο στις δικτατορίες, μαύρες ή κόκκινες, όπου οι πολίτες στερούνται των παραπάνω ελευθεριών και μέσων, νομιμοποιείται η αντιβία των πολιτών.

Αυτό είναι το σύστημα που έχτισαν οι ελεύθεροι άνθρωποι, για να μη βασιλεύουν η ανομία και η αυθαίρετη βία ατόμων ή μειονοτήτων. Δεν είναι τέλειο. Πώς θα μπορούσε, αφού το στελεχώνουν άνθρωποι; Τεράστια τα προβλήματα. Διαφθορά, στρεβλώσεις, εγκληματικά λάθη και παραλείψεις, αναξιοκρατία. Ομως είναι το μόνο της προκοπής. Ολα τα άλλα συστήματα, όπου και αν δοκιμάστηκαν, σε Ανατολή και Δύση, οδήγησαν σε βαρβαρότητα, εξίσωσαν προς τα κάτω και μοίρασαν στους πολλούς σε ίσες μερίδες τη δυστυχία και την ανελευθερία, ενώ επιφύλαξαν σκανδαλώδη προνόμια σε μειονότητες, που κανείς δεν εξέλεξε και κανείς δεν μπορούσε να ελέγξει.

Υπάρχει, λοιπόν, μια ελάχιστη μειονότητα που διεκδικεί το δικαίωμα στη βία, αρνείται το μονοπώλιο του κράτους σε αυτή, για να επιβάλει τις αναρχικές, μηδενιστικές απόψεις της. Πάντα θα υπάρχει. Είναι μια ενδημική ασθένεια στις κοινωνίες. Κάποιοι πάντοτε θα θέλουν με το πιστόλι, τη βόμβα και τον λοστό να επιβάλουν τις απόψεις τους. Είτε γιατί είναι ρομαντικοί που εξεγείρονται για την αδικία του συστήματος είτε ιδεοληπτικοί που μισούν το χώμα που πατάνε, πάντα θα υπάρχουν. Εχουμε νόμους γι’ αυτούς, που περιλαμβάνουν δικονομικές εγγυήσεις, ακόμη και γι’ αυτούς που θέλουν να καταστρέψουν το σύστημα που τους τις παρέχει. Γιατί δεν πρέπει να ξεχνάμε τη βασική διαφορά μας από τους εθνομηδενιστές. Εμείς πιστεύουμε στο Εθνος και στους θεσμούς και τα υπερασπιζόμαστε αμφότερα, ακόμη και για λογαριασμό αυτών που τα αρνούνται ή και τα πολεμούν.

Διότι δεν ξεχνώ ποτέ τη ρήση ότι «ο άνθρωπος γεννιέται εμπρηστής, αλλά πεθαίνει πυροσβέστης».

Κάποιοι είναι «κοινωνικοί λύκοι» και γι’ αυτούς μόνο μία αντιμετώπιση υπάρχει. Πολλοί όμως από τους οργισμένους πιτσιρικάδες, ειδικά όσοι διεστράφησαν ως χαρακτήρες από το τουβλοποιείο της ανθελληνικής παιδείας που έχτισε η «πολιτική ορθότητα», έχουν ως κίνητρο το φυσικό αίσθημα δικαίου και μια μέρα θα πετάξουν τα κουρελόπανα των ιδεοληψιών τους. Οφείλουμε να διαφυλάξουμε τους θεσμούς και για λογαριασμό τους, για εκείνη την ημέρα. Να υπάρχει η Πατρίδα, όταν θα την ανακαλύψουν, να τους μάθουμε να την αγαπήσουν, με όπλο την κοινωνική δικαιοσύνη, τη διασφάλιση μιας αξιοκρατικής κοινωνικής κινητικότητας. Να μπορεί το παιδί του τελευταίου εργάτη, αγρότη, υπαλλήλου να φτάσει στην κορυφή, αρκεί να είναι ο καλύτερος/η και να κόπιασε γι’ αυτό.

Αυτό όμως που είναι αδιανόητο είναι, όταν βγαίνουν οι κουκούλες αυτών που διεκδικούν το «δικαίωμα» στη βία, να βλέπουμε το πρόσωπο της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Γνωρίζαμε, αλλά πλέον οι ομολογίες είναι κυνικές, δημόσιες, ζωντανές αποδείξεις ενός τυχοδιωκτικού αριστερισμού. Ο ΣΥΡΙΖΑ ΕΚΜ / «Βίλα Αμαλίας» υποθάλπει τους «μπαχαλάκηδες» και χαϊδολογιέται με την τρομοκρατία. Θα το πληρώσουν.

Οι εκπρόσωποι όμως της Κεντροδεξιάς δεν πρέπει να ψελλίζουν, όπως ένας ανόητος γόνος προ ημερών, όταν εκπρόσωποι της Κουμουνδούρου ξερνοβολάνε δημοσίως τις φασιστικές απόψεις τους για «δικαίωμα» στη βία του κάθε γκρουπούσκουλου. Η απάντηση είναι απλή, κατανοητή ακόμη και από νεοφιλελεύθερη κόμη με ανταύγειες: «Ναι, το μονοπώλιο της βίας ανήκει μόνο στο δημοκρατικό κράτος και θα σας αλλάξουμε τα φώτα».

http://www.dimokratianews.gr