Ζούμε τους πόνους της γέννας ή του θανάτου της πατρίδας μας;

Μου λένε πως η Ελλάδα δεν μπορεί να πάει άλλο, πως έφτασε στο τέρμα της και πως πρέπει να αλλάξει… Μου λένε πως οι σημερινοί Έλληνες δεν είναι Έλληνες, πως έχουν μάθει στην εύκολη ζωή και δεν έχουν καμία σχέση με το ιστορικό λαμπρό παρελθόν τους… 
Μου λένε πως η Ελλάδα πεθαίνει… Είναι άραγε έτσι; Ε, λοιπόν, αυτό είναι σωστό αλλά και λάθος. Σωστό, επειδή οι σημερινοί Έλληνες όντως έχουν γίνει μαλθακοί, έχουν αφεθεί στις χάρες μιάς ζωής που μοιάζει με πόρνη… Ξέχασαν πως πίσω από κάθε πόρνη υπάρχει και ο… νταβατζής. Ο σκληρός προστάτης που δεν ζητάει, απαιτεί να πληρωθεί για την πραμάτεια του, απαιτεί να πληρωθεί για την παρανομία του… Ναι, οι σημερινοί Έλληνες έχουν πάρει αποστάσεις –κυρίως ηθικές- από τους προγόνους εκείνους που βροντοφώναξαν «όχι» στην κατοχή της χώρας, στον εξευτελισμό τους. Ναι, οι Έλληνες έγιναν «πρεζόνια» και απολύτως εξαρτώμενοι από ένα σύστημα που ήταν επίσης εξαρτώμενο από κάποιους άλλους… Αυτούς τους άλλους που σήμερα μας θέλουν γονατισμένους, ανελεύθερους, υποτακτικούς τους, υπηρέτες τους… Όλα γύρω μας αλλάζουν με τρομερές ταχύτητες, κι εμείς στέκουμε και παρακολουθούμε τις εξελίξεις που μας αφορούν, μαθαίνουμε για τις συζητήσεις που γίνονται για εμάς χωρίς εμάς, και μοιάζουμε παραδομένοι θαρρείς στην «μοίρα» που μας επεφύλαξαν οι δοτοί άρχοντές μας… Κοσμογονικές αλλαγές συμβαίνουν και μας απειλούν… Ναι, αυτή η Ελλάδα δεν μπορεί να πάει άλλο… Ναι, αυτή η Ελλάδα πεθαίνει. Η Ελλάδα της εξάρτησης, η Ελλάδα των τιποτένιων φελλών που ξαφνικά έγιναν άρχοντες, η Ελλάδα των λαμπρών οικογενειών που διαφέντευαν την χώρα, αυτή η Ελλάδα πεθαίνει. Όμως, υπάρχει και μια άλλη Ελλάδα. Αυτή η Ελλάδα που ξεπροβάλει μέσα από ισχυρούς πόνους μιάς γέννας. Σήμερα, γεννιέται, ξαναγεννιέται η Ελλάδα. Σήμερα μαθαίνουμε τα λάθη μας και ευελπιστώντας το πάθημα να μας γίνει μάθημα, αρχίζουμε να σκιαγραφούμε την Ελλάδα του αύριο. Την Ελλάδα των Ελλήνων. Την Ελλάδα των υπερήφανων νοικοκυραίων. Την Ελλάδα των πολιτών και όχι των μονίμως σκυμμένων πολιτικών. Σήμερα, αυτή η πατρίδα, αυτός ο λαός, καλείται να περάσει μέσα από ένα καμίνι. Καλείται να απεκδυθεί την σύγχυση που του έχουν επιβάλει και να βρει την λύτρωσή του μέσα από διαδικασίες που ο ίδιος ο λαός θα ορίσει. Σήμερα πεθαίνει ένα σάπιο σύστημα εξουσίας και απειλεί να συμπαρασύρει μία χώρα στην δική του καταστροφή. Σήμερα, το πολιτικό σύστημα «καίει» το ένα μετά το άλλο τα «σκουπίδια» που κουβαλούσε και άθελά του διώχνει τις παρωπίδες από τον λαό. Και αυτός ο λαός, παρακολουθεί με μία «απάθεια» που τρομάζει τους δυνάστες του. Σήμερα ζούμε αυτό που αυτοί μας ετοίμασαν με την δική μας ανοχή. Από εμάς, όμως, εξαρτάται το αύριο. Το δικό μας και το δικό τους…
Κωνσταντίνος
Πηγη