Αναπνέω, άρα ελπίζω

Γράφει ο Γιάννης Καλαμίτσης

«ΝΤΟΥΜ ΣΠΙΡΟ ΣΠΕΡΟ», είπε, στα λατινικά, ο Κικέρων και, υπεραισιόδοξος γαρ, εννοούσε «όσο αναπνέω, θα ελπίζω». Μ’ αυτό το φιλοσόφημα πορεύτηκα κι εγώ μέχρι και σήμερα. Οταν ήμουν, πιτσιρικάς, στο σχολείο, κάθε μήνα που πήγαινα στο σπίτι τον έλεγχο με τους βαθμούς, οι οποίοι ήταν χάλια, και αντιμετώπιζα την αντίδραση της αυστηρής μάνας μου, μ’ αυτό το φιλοσόφημα μου έδινα κουράγιο. Μου έλεγα «όσο αναπνέω, θα ελπίζω!» Θα ελπίζω πως ή κάποιο θαύμα θα γίνει και τον επόμενο μήνα θα πάρω καλύτερους βαθμούς ή θα κουραστεί το χέρι της μάνας μου και θα σταματήσει να με δέρνει. Αργότερα, στον Στρατό, ίδια κατάσταση. Καψόνια, σκοπιές, Ταλαιπωρία, αλλά και παρηγοριά από τη σκέψη πως, αφού είμαι ακόμη ζωντανός και αναπνέω, μπορώ να ελπίζω πως, όταν περάσουν τα δύο χαμένα χρόνια, ένα καλύτερο μέλλον θα με περιμένει. Στη δουλειά, ίδια πράγματα. Ανειδίκευτος ων, ξεκίνησα από τη χαμηλότερη θέση, αλλά πίστευα πως, αφού ανέπνεα, θα μπορούσα να ελπίζω για μια θέση διευθυντού, κάποια στιγμή. Βεβαίως, περνούσαν τα χρόνια και δεν έγινε κάτι τέτοιο, αλλά συνέχιζα να ελπίζω. Και ήλπιζα επίσης πως, κάποια στιγμή, μπορεί και να με κάναν υπουργό, όπως κάναν και την Μπιρμπίλη, η οποία, όπως είναι και στενοθώρακη, δεν μπορεί να ανέπνεε και τόσο καλά, αλλά η ελπίδα της να γίνει σημαντική, ευοδώθηκε. Στο ποδόσφαιρο, φανατικός φίλαθλος της Προοδευτικής, πικραινόμουν βλέποντας την ομάδα μου να πέφτει Κατηγορίες και σταδιακά να υποβιβάζεται από την Πρώτη Εθνική και να καταλήγει στην Τέταρτη. Τις άντεχα όμως τις πίκρες, χάρις στη ρήση του Κικέρωνα. Σκεπτόμουν πως, αφού εξακολουθώ και αναπνέω, μπορώ να ελπίζω πως, κάποια μέρα, θα δω την Προοδευτικούλα να κατακτά το Τσάμπιονς Λιγκ, κερδίζοντας στον τελικό την Μπαρτσελόνα. Οταν, το 1978, άκουσα τον τότε πρωθυπουργό να λέει τη λέξη «λιτότητα», ψιλοδαγκώθηκα. Μου θύμισα, όμως, πως όσο αναπνέω, μπορώ να ελπίζω. Κι έτσι πέρασα τα τελευταία τριάντα τρία χρόνια: αναπνέοντας και ελπίζοντας πως θα λήξει η λιτότητα. Εδώ και σχεδόν δύο χρόνια, ακούω πως η Ελλάδα κινδυνεύει να πτωχεύσει και μαζί της να πτωχεύσω κι εγώ. Κι απάνω που ήμουν έτοιμος να ξαναφωνάξω «Οσο αναπνέω θα ελπίζω», οι πνευμονολόγοι στο Σισμανόγλειο μου είπαν πως δεν αναπνέω πια τόσο καλά όσο θα έπρεπε. Γι’ αυτό και δεν ελπίζω πλέον τόσο πολύ πως η Ελλάδα θα γλιτώσει την πτώχευση. Και δεν εννοώ μόνον την επιλεκτική.