Η μαρτυρία μια σύριας δημοσιογράφου: "Στην Συρία αγνοούνται 17,000 άτομα"

Σήμερα σας προτείνουμε την καταγγελτική μαρτυρία μιας σύριας δημοσιογράφου, της Rana Kabbani, που δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα The Gardian. Η Rana Kabbani ζει στο λονδίνο και διηγείται την εξαντλητική ισχύς των Assad που έχει γονατίσει έναν ολόκληρο λαό.

Ήμουν 5 χρονών όταν επιβλήθηκε η κατάσταση εκτάκτου ανάγκης στην γενέτειρά μου Συρία. Τώρα είμαι 53. Στην διάρκεια αυτής της ανυπόφορης περιόδου οι δυνάμεις ασφαλείας που επιβλήθηκαν από το μπααθικό κόμμα κατέστησαν σταδιακά την χώρα μου το ολοκληρωτικό κράτος που είναι σήμερα. Όταν ανήλθε στην εξουσία ο πατέρας του Bashr al-Assad, Hafez, to 1970 επιβλήθηκε μία απεχθής λατρεία του προσώπου του, όπως εκείνης του Τσαουσέσκου. Ο ρουμάνος δικτάτορας ήταν πολιτικός σύμμαχος των Assad, στρατηγικός σύμβουλος στην επιβολή του καθεστώτος λαϊκής καταπίεσης και ένας πολύ στενός φίλος όλης της οικογένειας.

Η επιβολή της λατρείας δεν ήταν εύκολη υπόθεση στην θορυβώδη, αλαζονική και σαρδόνια Συρία, που περηφανεύονταν για το αξιόλογο παρελθόν των αγώνων ενάντια στον εθνικισμό, στην τουρκική ξενοφοβία που εκδηλώθηκε τα τελευταία χρόνια της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας και οδήγησε στην κρεμάλα της πλατείας Marjeh πολλούς άραβες αντιφρονούντες. Ο σκληρός γαλλικός αποικισμός προσπάθησε να διαμελίσει και να διοικήσει την χώρα βομβαρδίζοντας την Δαμασκό δύο φορές και παραδίδοντας στις φλόγες ένα οικοδομικό τετράγωνο όπου ζούσανε άνθρωποι διαφόρων εθνοτήτων, συμπεριλαμβανομένου και του παππού μου από την πλευρά του πατέρα μου, Tawfik Kabbani. Από τότε εκείνη η περιοχή αποκαλείται Hariqa, ή "φωτιά" ως φόρος τιμής στους εκατοντάδες πολίτες που πέθαναν ή τραυματίστηκαν.

Ενώσο οι Γάλλοι προσπαθούσαν να δημιουργήσουν κρατίδια, οι Drusi των υψιπέδων Hawran - περιοχή της αιματοκυλισμένης σήμερα πόλης της Daraa - έβαλαν φρένο στην αδίστακτη πολιτική των Γάλλων με την συριακή επανάσταση. Δεν είναι τυχαίο για εκείνους που γνωρίζουν την ιστορία ότι το πιο θερμό σημείο της εξέγερσης ξεκίνησε στους δρόμους της Harika και εξερράγη στην Daraa. Για πολλούς Σύριους το καθεστώς Assad θεωρείται ένας εσωτερικός αποικισμός (πολύ περισσότερο από εκείνον του παρελθόντος) που τους λήστεψε, τους κτύπησε και τους εμπόδισε να γίνουν ελεύθεροι άνθρωποι. Στο κυβερνητικό σχολείο που πήγα στην Δαμασκό μεταξύ του 1971 και του 1974 μας κάνανε πλήρη πλύση εγκεφάλου. Ήταν προγραμματισμένη η δημιουργία πληθυσμού χωρίς προσωπικότητα και πολιτικές πεποιθήσεις - διαφορετικό από αυτό που συνέβη στη γενιά των παιδιών μου, μία κακόβουλη μαφιόζικη οικογένεια, που μονοπωλεί την οικονομία και την ισχύ με έναν από τις πιο αδίστακτους μηχανισμούς προπαγάνδας και μία θανατηφόρα υπηρεσία ασφάλειας. Δεν πρέπει να εκπλήσσει ότι σήμερα στην Συρία αγνοούνται 17,000 άτομα.

Ή ότι στις διάσημες φυλακές της χώρας οι πολιτικοί κρατούμενοι, χωρίς δικαιώματα, έρχονται αντιμέτωποι με βασανιστήρια και αρουραίους από τους υπονόμους, και είναι συχνά εντελώς συνωστισμένοι και αναγκασμένοι να κοιμούνται όρθιοι, την στιγμή που τα πόδια τους είναι πρησμένα. Αυτά μου μεταφέρθηκαν από κάποιους κρατούμενους που αφέθησαν ελεύθεροι, συμπεριλαμβανομένου και του Riad Turk - ο σύριος Mandela - από τον οποίο πήρα συνέντευξη το 2005 αμέσως μετά την απελευθέρωσή του μετά από 17 χρόνια απόλυτης απομόνωσης, κατά την διάρκεια της οποίας κάηκε ζωντανός σε ένα υπόγειο κελί που ήταν μικρότερο σε μήκος από το ίδιο του το σώμα και όχι πιο ψηλό από μία μπάρα. Ο Turk τόλμησε να αψηφήσει την εκστρατεία του Hafez Assad να ξεριζώσει την αποδοκιμασία μια και καλή - χρησιμοποιώντας την εξέγερση των Αδερφών Μουσουλμάνων προκειμένου να καταπατήσει κομμουνιστές, φιλελεύθερους, ακτιβιστές, αρθρογράφους, καλλιτέχνες, - και ακόμα οποιονδήποτε θα μπορούσε να έχει ανεξάρτητη σκέψη.

Όταν οι Σύριοι είδαν αυτόν τον διεφθαρμένο Καντάφι να πυροβολεί ενάντια στον ίδιο του το λαό θυμήθηκαν την δικιά τους τραγική εμπειρίας του 1982: η πόλη της Hama πλήρωσε τότε το πιο ανατριχιαστικό τίμημα, έναν βομβαρδισμό που σκότωσε περισσότερους από 15,000 πολίτες. Για δεκαετίες η πληγή αυτή φοβίζοι τους Σύριους κάθε φορά που σκέφτονται να εξεγερθούν.

Οι Σύριοι εξαθλιώθηκαν και απομονώθηκαν. Και υπεβλήθησαν σε μία εξαντλητική και αδιάλλακτη αραβική εθνικιστική προπαγάνδα από τους Assad με πολλές όμως αντιφάσεις. Ένα καθεστώς που βρέθηκε στο πλευρό του Ιράν και ύστερα τοποθετήθηκε απέναντί του, ένα καθεστώς βαμμένο με το αίμα των παλαιστινίων καθώς ενδυνάμωνε σθεναρά μία παγερή ειρήνη με το Ισραήλ για να υιοθετήσει μετά μία αντιαμερικάνικη στάση ευνοώντας τα σχέδια της κυβέρνησης Bush.

Παρόλα αυτά, οι Σύριοι κατέβηκαν μαζικά στις πλατείες και να διεκδικήσουν τα δικαιώματά που τους είχαν στερήσει εδώ και καιρό.

Η αντίδρασή τους έχει υψηλό κόστος. Έχουν υποστεί αυθαίρετες συλλήψεις και φυλακισμούς χωρίς δίκη ή έστω στρατοδικεία. Δίχως καμία δικαστική αρχή να τους προστατεύει, δίχως ελευθερία γνώμης και δίχως δικαίωμα να διαδηλώνουν, οι Σύριοι είναι έτοιμοι να αλλάξουν προς το καλλίτερο την χώρα τους όποτε παρουσιαστεί η ευκαιρία. Η παραίτηση της κυβέρνησης και οι διαδηλώσεις υπέρ του καθεστώτος Assad δεν είναι εκφράσεις της ισχύς των Assad, μα της αδυναμίας τους και του ότι τα πολιτικά γεγονότα τους έχουν πλέον καταστήσει παρωχημένους - ακριβώς όπως τους Mubarak, Ben Ali, Gaddafi, και Saleh - σε αυτόν τον νέο αραβικό κόσμο που ξαφνικά θέλει να ελπίζει.


source: http://center24.blogspot.com/2011/04/17000.html