Η απάτη της συναίνεσης

Ο
πρωθυπουργός και η κυβέρνησή του έχουν μια πολύ ιδιότυπη αντίληψη για τη συναίνεση. Πρώτα επιβάλλουν τα μέτρα που κρίνουν, σε αγαστή συνεργασία με την τρόικα, και έπειτα ζητούν την κάλυψη των αποφάσεών τους με το μανδύα της συναίνεσης από τις άλλες πολιτικές δυνάμεις.

 Αμέσως μετά τις δημοτικές, περιφερειακές εκλογές, ο Γιώργος Παπανδρέου, επικαλούμενος έναν «αέρα» νικητή που ποτέ δεν υπήρξε, έκανε λόγο για την ανάγκη πολιτικής συναίνεσης στην προώθηση των αναγκαίων μέτρων στην οικονομία. Λησμόνησε, όμως, να αναζητήσει αυτή τη συναίνεση στην πράξη και αγνόησε τις προτάσεις του Αντώνη Σαμαρά και της Ν.Δ. για την έξοδο από την κρίση.

Προχώρησε, λοιπόν, εν κρυπτώ και με διαδικασίες-εξπρές στην κατεδάφιση των συλλογικών συμβάσεων των εργαζομένων, ανοίγοντας το δρόμο για μεγάλες μειώσεις μισθών στον ιδιωτικό τομέα και, φυσικά, για μαζικές απολύσεις. Αφού, μάλιστα, υποτίθεται ότι προηγήθηκε δίμηνη «σκληρή» διαπραγμάτευση με την τρόικα για τα εργασιακά, έφθασε στη Βουλή προς ψήφιση η χειρότερη εκδοχή μιας ρύθμισης που καταργεί βασικά δικαιώματα δεκαετιών των εργαζομένων, τους οποίους αφήνει στο έλεος της εργοδοτικής αυθαιρεσίας.

Και ύστερα από όλα αυτά, ο πρωθυπουργός θυμήθηκε ξανά τη συναίνεση και καλεί σε συναντήσεις τους πολιτικούς αρχηγούς προκειμένου να τους ενημερώσει για τα κρίσιμα θέματα που θα συζητηθούν στο Ευρωπαϊκό Συμβούλιο Κορυφής, επιδιώκοντας να χρησιμοποιήσει τη συνεννόηση ως άλλοθι για τα μέτρα που έχει ήδη λάβει.

Σύμφωνα με τη λογική Παπανδρέου, συναίνεση είναι η εκ των υστέρων ενημέρωση των άλλων για τις αποφάσεις που έχει προηγουμένως πάρει και η προσπάθεια επικύρωσης των επιλογών που έχει ήδη κάνει ο ίδιος. Στο βαθμό, άλλωστε, που ο κ. Παπανδρέου συνηθίζει άλλα να λέει και άλλα να πράττει, η αναζήτηση από μέρους του συναίνεσης συνιστά μια μεγάλη πολιτική απάτη. Το σίγουρο είναι ότι η συναίνεση κρίνεται στο πεδίο των πολιτικών πράξεων, όπου η κυβέρνησή του έχει αποτύχει παταγωδώς.