Όλη η αλήθεια για την «βοήθεια από τη Ρωσία»!

Είπαμε «νιέτ» σε προκαταβολή για αγωγό!

Όπως αναφέρουν έγκυρες και διασταυρωμένες πληροφορίες, η ρωσική κυβέρνηση προσφέρθηκε να δώσει στην Ελλάδα προκαταβολικά όλο το ποσό που προκύπτει από τα τέλη διέλευσης του αγωγού.

Και μάλιστα αυτή η προσφορά ήρθε λίγο πριν οδηγηθεί η χώρα αλυσοδεμένη χειροπόδαρα στο σφαγείο της τρόικας…
Στα μέσα Φεβρουαρίου του 2010 Ο Γιώργος Παπανδρέου συναντήθηκε στη ρωσική πρωτεύουσα τόσο με τον Ντ. Μεντβέντεφ, όσο και (κυρίως) με τον Βλαντιμίρ Πούτιν.
Στην τελευταία συνάντηση, οι Ρώσοι πρότειναν να μας δώσουν τα χρήματα, ακόμη και σε βάθος δύο ή τριών δεκαετιών, για να μας διευκολύνουν στη δύσκολη συγκυρία που περνούσαμε…
Ακόμη προσφέρθηκαν να μας διευκολύνουν χρηματοδοτικά, ώστε να προχωρήσει η αγορά ρωσικών τεθωρακισμένων, για την οποία είχε δεσμευθεί η χώρα μας, κατά τη διακρατική συμφωνία που υπέγραψαν Καραμανλής και Πούτιν.Επίσης, σύμφωνα με ανθρώπους που βρέθηκαν πολύ κοντά στις υψηλού επιπέδου επαφές, το Κρεμλίνο πρότεινε την εκτέλεση μίας σειράς κοινών ενεργειακών έργων, στην ευρύτερη περιοχή της Νοτιοανατολικής Ευρώπης, διευκολύνοντας τις ελληνικές εταιρείες να αναπτύξουν δραστηριότητα, σε μία περίοδο μεγάλης ύφεσης στην εγχώρια οικονομία.
Σύμφωνα με πηγές και από τις δύο πλευρές, η ελληνική απάντηση στη «ρωσική επίθεση φιλίας» ήταν ένα… παγωμένο χαμόγελο του πρωθυπουργού, που περισσότερο παρέπεμπε σε αμηχανία παρά σε άρνηση.
Ωστόσο, στη ρωσική πλευρά δημιουργήθηκε η εντύπωση ότι η Αθήνα δεν μπορούσε (ποιος την εμπόδιζε άραγε;) να απαντήσει καταφατικά, παρά το γεγονός ότι οι περισσότεροι παράγοντες που συνόδευαν τον πρωθυπουργό θεώρησαν τις ρωσικές προτάσεις πολύ θετικές για την ελληνική πλευρά.
Λίγο αργότερα, η Ελλάδα μπλέχτηκε στα «δίχτυα» της τρόικας και οι ενεργειακές σχέσεις με τη Ρωσία ακολουθούν τους δρόμους που χαράζουν τρίτοι, είτε πρόκειται για παράγοντες εντός περιοχής (βλ. Βουλγαρία), είτε για εξωευρωπαϊκούς «παίκτες» των ενεργειακών αγορών.
Το μέγα θέμα είναι πως είπαμε «νιετ» στη ρωσική βοήθεια, όταν την είχαμε ανάγκη.

Ποιος εγγυάται, λοιπόν, ότι στο μέλλον θα προστρέξει η Μόσχα, εάν κι εφόσον το ζητήσουμε;