Η ελευθερία είναι αγαθό το οποίο δεν κατακτάται εφ” άπαξ, αλλά απαιτεί διεκδίκηση διαρκή και ασταμάτητη, καθώς αρκεί μια στιγμή αδράνειας (ηθελημένης ή μη) για την απώλεια της. Την διαπίστωση αυτή την γνωρίζουν καλύτερα από τον γράφοντα οι νόμιμοι κάτοικοι της Κερύνειας και της Αμμοχώστου, της Μόρφου και της Λαπήθου, της Καρπασίας.
Όσοι εξ αυτών έχουν καθαρές μνήμες από τις μαύρες μέρες της τουρκικής εισβολής, θυμούνται ξεκάθαρα τις προσπάθειες κατευνασμού και καθησυχασμού του πληθυσμού, αλλά ακόμη και των ενόπλων δυνάμεων, που ως και την ύστατη ώρα που τα αρματαγωγά διέσχιζαν την θαλάσσια λωρίδα που χωρίζει την νήσο από την Ανατολία, μιλούσαν για γυμνάσια του τουρκικού στόλου.
Σε κάθε παρομοίως κρίσιμη στιγμή, είναι πλέον δεδομένο ότι κάποιοι θα αναγκαστούν να παίξουν τον δυσάρεστο και ψυχοφθόρο μεν, αλλά τόσο απαραίτητο, ρόλο της Κασσάνδρας. Το αξεπέραστο, άλλωστε, και πάντοτε διαχρονικό έπος του Ομήρου, μας υπενθυμίζει πως εάν οι Τρωάδες είχαν δώσει την παραμικρή σημασία στην κόρη του Πριάμου και στον Λαοκόοντα, θα είχαν αποφύγει την καταστροφή της πολιτείας τους. Επομένως, όσο κι αν περιλαμβάνεται στη φύση του ανθρώπου να δυσανασχετεί έναντι των κακών προβλέψεων, είναι ώρες που μοιάζουν απαραίτητες. Και μια τέτοια ώρα, είναι τώρα.
Τα αντανακλαστικά μας φαίνεται να έχουν πέσει σε πλήρη λήθαργο, τόσο για όσους ζούμε στην επικράτεια των δύο ελληνικών κρατών, όσο και για τους έξωθεν αδελφούς μας.
Η κεφαλή της Κυπριακής Δημοκρατίας συνδιαλέγεται καθημερινώς με τον επικεφαλής του παράνομου ψευδοκράτους, με αυτούς που φιλοτέχνησαν σημαίες στον Πενταδάκτυλο, αναγνωρίζοντας έτσι την υπόσταση του ως κρατική οντότητα. Ταυτόχρονα, η κυπριακή διπλωματία εξισώνει διαρκώς λεκτικά την Ελληνική Δημοκρατία με το κράτος-τρομοκράτη της Άγκυρας. Τέλος, η λύση η οποία μαζικά, αδιαπραγμάτευτα και περήφανα απερρίφθη από τον κυπριακό Ελληνισμό, υπό την καθοδήγηση του “λέοντα” Τάσσου Παπαδόπουλου, αυτή της διζωνικής-”δικοινοτικής” ομοσπονδίας, θεωρείται μόλις μια δεκαετία αργότερα ανεκτή.
Την ώρα που τα παραπάνω γίνονται καθημερινότητα, χωρίς είναι η αλήθεια να φτάνουμε την ξεδιαντροπιά του Χριστόφια που αποκαλούσε τους Τούρκους “μητέρα πατρίδα” και την Ελλάδα “εισβολέα”, οι εν Ελλάδι υπεύθυνοι να αρθρώσουν λόγο, είτε ανήκουν στην κυβέρνηση είτε στην αντιπολίτευση, κάνουν διακοπές, ενώ τα ΜΜΕ ασχολούνται με τα εσωκομματικά του ΣΥΡΙΖΑ.
Ένα βήμα, λοιπόν, πριν η ηγεσία της Κυπριακής Δημοκρατίας αποδειχθεί εμπράκτως επικίνδυνη, οι Έλληνες “αγοράζουμε αγρόν”. Λίγο πριν νομιμοποιηθεί η κατοχή της μισής Κύπρου, τα εγκλήματα πολέμου και η εξαφάνιση των αγνοουμένων, ένα στάδιο προτού εξισωθούν ο κλέφτης και ο νοικοκύρης, με την αναβάθμιση του πρώτου σε διεθνώς αναγνωρισμένης οντότητας και την υποβάθμιση του δεύτερου σε “κοινότητα” από κράτος, λίγο πριν οι αγώνες της ΕΟΚΑ, τις Εθνικής Φρουράς, της ΕΛΔΥΚ, της Α” Μοίρας Καταδρομών, της 354 Μοίρας Μεταφορών “Πήγασος” και των χιλιάδων αγνοουμένων, νεκρών και τραυματιών πεταχτούν στην θάλασσα της Κερύνειας, πρέπει να κρούσουμε τον κώδωνα του κινδύνου, όσοι δεν έχουμε πέσει στον λήθαργο.
Αν μη τι άλλο, ας επιτύχουμε η παράδοση να γίνει εν γνώση μας. Ζητούνται Κασσάνδρες λοιπόν…
Όσοι εξ αυτών έχουν καθαρές μνήμες από τις μαύρες μέρες της τουρκικής εισβολής, θυμούνται ξεκάθαρα τις προσπάθειες κατευνασμού και καθησυχασμού του πληθυσμού, αλλά ακόμη και των ενόπλων δυνάμεων, που ως και την ύστατη ώρα που τα αρματαγωγά διέσχιζαν την θαλάσσια λωρίδα που χωρίζει την νήσο από την Ανατολία, μιλούσαν για γυμνάσια του τουρκικού στόλου.
Σε κάθε παρομοίως κρίσιμη στιγμή, είναι πλέον δεδομένο ότι κάποιοι θα αναγκαστούν να παίξουν τον δυσάρεστο και ψυχοφθόρο μεν, αλλά τόσο απαραίτητο, ρόλο της Κασσάνδρας. Το αξεπέραστο, άλλωστε, και πάντοτε διαχρονικό έπος του Ομήρου, μας υπενθυμίζει πως εάν οι Τρωάδες είχαν δώσει την παραμικρή σημασία στην κόρη του Πριάμου και στον Λαοκόοντα, θα είχαν αποφύγει την καταστροφή της πολιτείας τους. Επομένως, όσο κι αν περιλαμβάνεται στη φύση του ανθρώπου να δυσανασχετεί έναντι των κακών προβλέψεων, είναι ώρες που μοιάζουν απαραίτητες. Και μια τέτοια ώρα, είναι τώρα.
Τα αντανακλαστικά μας φαίνεται να έχουν πέσει σε πλήρη λήθαργο, τόσο για όσους ζούμε στην επικράτεια των δύο ελληνικών κρατών, όσο και για τους έξωθεν αδελφούς μας.
Η κεφαλή της Κυπριακής Δημοκρατίας συνδιαλέγεται καθημερινώς με τον επικεφαλής του παράνομου ψευδοκράτους, με αυτούς που φιλοτέχνησαν σημαίες στον Πενταδάκτυλο, αναγνωρίζοντας έτσι την υπόσταση του ως κρατική οντότητα. Ταυτόχρονα, η κυπριακή διπλωματία εξισώνει διαρκώς λεκτικά την Ελληνική Δημοκρατία με το κράτος-τρομοκράτη της Άγκυρας. Τέλος, η λύση η οποία μαζικά, αδιαπραγμάτευτα και περήφανα απερρίφθη από τον κυπριακό Ελληνισμό, υπό την καθοδήγηση του “λέοντα” Τάσσου Παπαδόπουλου, αυτή της διζωνικής-”δικοινοτικής” ομοσπονδίας, θεωρείται μόλις μια δεκαετία αργότερα ανεκτή.
Την ώρα που τα παραπάνω γίνονται καθημερινότητα, χωρίς είναι η αλήθεια να φτάνουμε την ξεδιαντροπιά του Χριστόφια που αποκαλούσε τους Τούρκους “μητέρα πατρίδα” και την Ελλάδα “εισβολέα”, οι εν Ελλάδι υπεύθυνοι να αρθρώσουν λόγο, είτε ανήκουν στην κυβέρνηση είτε στην αντιπολίτευση, κάνουν διακοπές, ενώ τα ΜΜΕ ασχολούνται με τα εσωκομματικά του ΣΥΡΙΖΑ.
Ένα βήμα, λοιπόν, πριν η ηγεσία της Κυπριακής Δημοκρατίας αποδειχθεί εμπράκτως επικίνδυνη, οι Έλληνες “αγοράζουμε αγρόν”. Λίγο πριν νομιμοποιηθεί η κατοχή της μισής Κύπρου, τα εγκλήματα πολέμου και η εξαφάνιση των αγνοουμένων, ένα στάδιο προτού εξισωθούν ο κλέφτης και ο νοικοκύρης, με την αναβάθμιση του πρώτου σε διεθνώς αναγνωρισμένης οντότητας και την υποβάθμιση του δεύτερου σε “κοινότητα” από κράτος, λίγο πριν οι αγώνες της ΕΟΚΑ, τις Εθνικής Φρουράς, της ΕΛΔΥΚ, της Α” Μοίρας Καταδρομών, της 354 Μοίρας Μεταφορών “Πήγασος” και των χιλιάδων αγνοουμένων, νεκρών και τραυματιών πεταχτούν στην θάλασσα της Κερύνειας, πρέπει να κρούσουμε τον κώδωνα του κινδύνου, όσοι δεν έχουμε πέσει στον λήθαργο.
Αν μη τι άλλο, ας επιτύχουμε η παράδοση να γίνει εν γνώση μας. Ζητούνται Κασσάνδρες λοιπόν…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου