ΓΕΡΜΑΝΙΚΟΣ ΜΑΝΙΧΑΪΣΜΟΣ

1938,Σεπτέμβριος: .Ο ¨Αγγλος πρωθυπουργός ARTHOUR NEVILLE CHAMBERLAIN επιστρέφει περιχαρής και τροπαιούχος από το Μόναχο της Γερμανίας στην πατρίδα του.»Η Πολιτική του Κατευνασμού» της οποίας ήταν εμπνευστής μαζί με τον Γάλλο συνάδελφό του EDOUARD DALADIER είχε πετύχει, και είχαν θριαμβεύσει έναντι κάποιων γραφικών πολιτικών αντιπάλων τους,σαν τον Τσώρτσιλ, που έβλεπαν με ανησυχία το παρα-φούσκωμα της Γερμανικής χήνας.Είχαν θυσιαστεί βέβαια τα δίκαια και η ανεξαρτησία κάποιων μικρών χωρών, όπως της Τσεχίας, αλλά αυτόφυσικά θα μπορούσε να παραβλεφθεί και δεν ενδιέφερε κανέναν.Όλη η Ευρώπη και ο «πολιτισμένος κόσμος» πανηγύριζε!-Το καρκίνωμα όμως είχε παραμείνει εκεί στο σώμα της Ευρώπης και σε λίγο χρόνο θα δηλητήριαζε όλη την ευρωπαϊκή ήπειρο με εξαιρετικά επώδυνες συνέπειες.Τον Σεπτέμβριο του 1938 υπήρχε ακόμη λίγος χρόνος, ένα χρόνο αργότερα τον Σεπτέμβριο του 1939 ήταν ήδη αργά!

Φαίνεται όμως ότι η ιστορία είναι από τα πιο δύσκολα μαθήματα γι αυτό δυστυχώς απαιτείται για την κατανόηση της συνεχής επανάληψη.Και όμως, ένα από τα πιο ασφαλή συμπεράσματα που μπορεί να συναγάγει άμεσα κάποιος μελετητής της είναι η διαπίστωση, με ισχύ μάλιστα νομοτέλειας, ότι η αύξηση της ισχύος ,οικονομικής,πολιτικής,στρατιωτικής, ενός έθνους και μιας χώρας ενέχει το σπέρμα ιμπεριαλιστικών διαθέσεων.Σαν την συσσώρευση των νεφών που προηγείται και προμηνύει καταιγίδα και μπόρες.

Και η Γερμανία μας δίνει ένα ιδανικό παράδειγμα για αυτό: Από το 1870 μέχρι τις μέρες μας, τρεις φορές έρριξε σε τρομερές περιπέτειες την Ευρώπη, τον εαυτό της και όλο τον κόσμο!Και ουσιαστικά έμεινε ατιμώρητη,έτοιμη για τον επόμενο γύρο, για μια ακόμη απόπειρα επιβολής ενός imperium. Λες και η (ανεπιτυχής) απόπειρα ληστείας μετά φόνων(κατά συρροή ),δεν τιμωρείται, δεν αποτελεί καν άδικη πράξη.Μόνο η παραβίαση κάποιων θεσμικών κανόνων,διοικητικής μάλιστα μορφής αποτελούν ασυγχώρητα αμαρτήματα,διαχρονικά που επισύρουν βαρύτατες μάλιστα τιμωρίες,επί δικαίων και αδίκων.Σ¨αυτόν τον παραβάτη,σαν την Ελλάδα και άλλες χώρες της Ευρωπαϊκής περιφέρειας, καμμιά επιείκεια, ο φταίχτης πρέπει να τιμωρείται σκληρά και να εμπεδωθεί η προτεσταντική ηθική, απόλυτα.

Προσπαθούσα πάντα να ερμηνεύω την στάση της Γερμανίας με ορθολογικά κριτήρια.Αν δηλαδή ωφελείται και πως από την παρούσα οικονομική κρίση.Πρέπει να παραδεχθώ όμως ότι την συμπεριφορά της πρέπει να την προσεγγίζουμε και με ψυχολογικούς όρους.Είναι γνωστός ο Γερμανικός ιδεαλισμός.Όπως είναι γνωστό και ότι είναι είναι λαός ευφυής και δραστήριος,εργατικός και εξαιρετικά επίμονος και με οργανωτικές αρετές.Αυτά τα χαρακτηριστικά είναι η δύναμή του αλλά και η αδυναμία του,που εμπεριέχουν και το σπέρμα της αυτοκαταστροφής
-Στον αντίποδα θα έλεγα ότι δεν διακρίνεται για τις πολιτικές αρετές του! Εύπιστος σε ότι εκπορεύεται από τις ηγεσίες του,οικονομικές,πολιτικές και πνευματικές ελίτ,συστρατεύεται ευκόλως χωρίς καμμιά κριτική διάθεση,αυτο-υποβάλλεται από τον όγκο της συσσωρευμένης ισχύος του και αδυνατεί να προβλέψει την συνολική πορεία, να αντιληφθεί και να καταννοήσει τον περιβάλλοντα κόσμο.Δεν αναζητεί φίλους αλλά υπηκόους,εκλαμβάνει ως πραγματική φιλία την από φόβο ή σκοπιμότητα εξυπηρετική συμπεριφορά και αυτο-δικαιώνεται από τον ακαταμάχητο ιδεαλισμό του.!Δεν είναι τυχαίο ότι ηγέτες όπως ο Βίσμαρκ και Χίτλερ έτυχαν μέχρι τέλους της ολοκληρωτικής αποδοχής του Γερμανικού Λαού, ακόμη και όταν το αποτέλεσμα της πολιτικής των ήταν πια εμφανές και στον πιο αδαή και αφελή πολίτη!

Και σήμερα, δεν είναι τυχαίο ότι ο μέσος Γερμανός έχει αφομοιώσει απόλυτα και άκριτα πιστεύει τις κατηγορίες εναντίον των λαών της Νότιας Ευρώπης που διαχέουν κανάλια και λαϊκά φύλλα μαζικής ενημέρωσης στην Γερμανία!
Φυσικά αυτά δεν ισχύουν για τον Γερμανό τραπεζίτη,τον μεγαλο επιχειρηματία, εκδότη, πολιτικό κλπ. μέλος της γερμανικής ελίτ που προφανώς αντιλαμβάνεται και γνωρίζει το ευμετάβλητο των καταστάσεων και ενσυνείδητα εργάζεται για την επιβολή του Γερμανικού imperium,έχοντας σαν αφετηρία και όπλο την οικονομική και πολιτική ισχύ,προς το παρόν, της χώρας του.

-Μήπως ΤΏΡΑ ΕΊΝΑΙ Η ΏΡΑ που πρέπει οι ηγεσίες των υπόλοιπων Ευρωπαϊκών κρατών να εγερθούν από τις βαθιές υποκλίσεις των ενώπιον της Γερμανικής ηγεσίας και να εργασθούν από κοινού για μια Ευρωπαϊκή Γερμανία και όχι για μια Γερμανική Ευρώπη;-Ακούγοντας τον Τσώρτσιλ και όχι τις «συνετές» φωνές των Τσάμπερλεν και Νταλαντιέ;

-Μήπως έστω και τώρα υπάρχει λίγος χρόνος;